เกมแค้น...เดิมพันรัก

 
 
 
 
 
 
เนย: แม่ค่ะ แม่จัดการให้หนูรึยังอ่ะ 
 
 
 
 
ประภัสสร: ก็แม่โทรไปบอกบ้านนู้นแล้ว 
 
 
 
 
เนย: ทำไม พี่ป๊อบ ไม่มาหาเนยอ่ะ วันนี้วันหยุด พี่ป๊อบต้องมาแล้ว อ่ะ 
 
 
 
 
ประภัสสร: ใจเย็นๆซิลูก ยังไงๆ พี่เค้าก็ต้องมา เชื่อแม่ซิ 
 
 
 
 
 
เนย: นึกแล้วก็เจ็บใจไม่หาย ที่พี่ป๊อบเปลี่ยนไปขนาดนี้ก็เพราะนังฟางคนเดียว เพราะมันคนเดียว ! เห็นที หนูต้องทำให้มันจำซะบ้าง ว่าของใครเป็นของใคร 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: งั้นเราไปจัดการมันกัน ทางสะดวก คุณพ่อก็ไปตีกอล์ฟ ไปลูก แม่จะไปดูน้ำหน้า แม่มันด้วย 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ช่วงนี้แม่อาการดีขึ้นมากเลยนะ อีกไม่นาน แม่ก็จะหาย แม่จำชื่อหนู ได้มั้ย 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ฟะ ฟะ ฟาง (ค่อยๆหันไปหาฟางแล้วตอบ) 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่ (ฟางดีใจน้ำตาไหลออกมา) ละ แล้ว คนนี้ละค่ะ (บอกให้หันไปทางป้าสายใจ) 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: สะ สาย สายจะ ใจ 
 
 
 
 
 
ฟาง: แม่ หนูดีใจที่สุดเลยหนูรักแม่นะค่ะ  (กอดแม่ทั้งน้ำตา อยู่ๆมือของแม่ฟางก็ขยับขึ้นมาจับฟางตอบ ยิ่งทำให้ฟางดีใจ) 
 
 
 
 
 
 
ป้าสายใจ: คุณผู้หญิงดีขึ้นเรื่อยๆ อีกไม่นานก็จะหายเป็นปกติแล้ว
 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: น่าเสียดาย  นึกว่าจะเป็นบ้า ไปจนตายซะอีก 
 
 
 
 
 
         ทันทีที่ฟางได้ยินเสียงทำให้ฟางตกใจ และรีบหันไปเผชิญหน้าทันที 
 
 
 
 
 
ฟาง: ป้าสายใจ พาแม่ไปข้างบนก่อนค่ะ 
 
 
 
 
ป้าสายใจ: ค่ะคุณหนู 
 
 
 
 
ฟาง: พวกคุณมาที่นี้ทำไม 
 
 
 
 
เนย: แกกับฉัน เรายังมีเรื่อง ที่ยังไม่ได้สะสางกัน 
 
 
 
 
 
ฟาง: เรื่องอะไร 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: หึ เรื่องอะไรเหรอ ก็เรื่องที่แก ทำกับลูกฉันไว้ไง อ่อ หรือว่าที่แก พยายามจะจับตาป๊อบเนี้ย อยากได้ผัวรวยๆเหรอ ห้ะ ถึงมายุ่งกับลูกเขยของฉัน 
 
 
 
 
ฟาง: แต่จะว่าไป เค้าก็รวยจริงๆอ่ะนะ พาฉันเข้าโรงแรมที่หรูที่แพงและดีที่สุดในกรุงเทพ ว้าว ความคิดแม่เธอเนี้ยเข้าท่าดีนะ จับผู้ชายรวยๆ สงสัยจะทำตอนที่จับพ่อฉัน 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: แกนังฟาง! 
 
 
 
 
เนย: นังฟาง! คราวนี้ไม่มีใครช่วยแกได้แน่ !! 
 
 
 
 
 
         พุ่งตรงเข้าไปตบหน้าฟาง แต่คราวนี้ฟางตบก่อนและผลักเนยล้มลองไปกองบนพื้นหญ้าที่สวน ประภัสสรเห็นลูกล้มลงไป ก็จะเข้าไปตบฟาง คราวนี้ฟางชูมือกำหมัดขู่ ทำให้ประภัสสรหยุดและรีบประคองเนยขึ้นมา 
 
 
 
 
 
ฟาง: เอาซิ ถ้าเข้ามา ฉันไม่ตบหรอก เพราะถ้าตบ มันจะตำ่เกินไป เข้ามาซิ ฉันต่อยไม่ยั้งแน่
 
 
 
 
เนย: แก ! แกคิดว่าฉันกลัวแกเหรอห้ะ 
 
 
 
 
          จากนั้นเนยก็เข้าไปในบ้านแล้วรื้อข้าวของกระจาย ผลักขว้างของให้แตกลงที่พื้น ประภัสสรก็ช่วยอีก แต่คราวนี้ประภัสสรกับเนยขึ้นไปข้างบน ประภัสสรจะจัดการกับแม่ฟาง ทำให้ฟางตกใจแล้วรีบวิ่งขึ้นตามไปขว้าง 
 
 
 
 
 
ฟาง: หยุดนะ จะเข้าไปไม่ได้ ฉันไม่อนุญาติ
 
 
 
 
เนย: แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันกับแม่ 
 
 
 
 
ประภัสสร: เนย จัดการมันลูก แม่จะไปจัดการแม่มันเอง 
 
 
 
 
ฟาง: อย่ายุ่งกับแม่ชั้น 
 
 
 
ประภัสสร: ทำไมจะยุ่งไม่ได้ (จากนั้นก็ผลักฟางออกแล้วเข้าไปในห้อง) 
 
 
 
 
ฟาง: ออกมานะ 
 
 
 
เนย: แกซิออก ออกไปซะ ออกไปจากชีวิตพี่ป๊อบ ชีวิตฉัน นังฟาง (จากนั้นก็ตบซ้ายขวา) 
 
 
 
 
 
ประภัสสร: ไงนางบ้า 
 
 
 
ป้าสายใจ: คุณออกไปดีกว่า 
 
 
 
 
ประภัสสร: ออกเหรอ ! (ตบหน้าป้าสายใจ "เพี๊ยะ") 
 
 
 
 
ฟาง: ป้าสายใจ!! 
 
 
 
เนย: แกจะไปไหน นังฟาง มานี่  (จิกผมฟางให้กลับมา) 
 
 
 
 
ประภัสสร: อีบ้า หึ ชีวิตแกเนี้ยน่าสมเพชนะ ผัวก็ทิ้ง ลูกก็ตาย ! หึ 
 
 
 
 
          เมื่อแม่ฟางได้ยินประโยคคำว่า ตาย ทำให้อยู่ๆก็มีอาการเกร็งขึ้นมา มือสั่นตัวสั่น 
 
 
 
 
ป้าสายใจ: คุณผู้หญิง คุณผู้หญิง อย่าไปฟังค่ะ อย่าไปฟัง (รีบเอามือปิดหู) 
 
 
 
 
 
ฟาง: ปล่อยซิ 
 
 
 
เนย: ไม่ปล่อย วันนี้ชั้นจะคิดบัญชีกับแก นังฟาง 
 
 
 
 
 
 
         รถของป๊อบปี้มาจอดหน้าตึกใหญ่ 
 
 
 
 
ป๊อบ: เฮ้อ ! สุดท้ายก็ต้องมา !  (แล้วป๊อบปี้ก็นึกถึง ที่แม่เค้าบอก) 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ลูกอยากให้แม่อาการกำเริบอีกใช่มั้ย 
 
 
 
 
ป๊อบ: แม่ แม่เลิกขู่ผมเรื่องนี้ซักทีนะครับ 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ป๊อบ ลูก ละ ละ ลูก (จู่ๆก็แกล้งจับที่หัวใจทำท่าเหมือนหายใจไม่ออก) 
 
 
 
ป๊อบ: แม่ครับ แม่!! 
 
 
 
 
พ่อป๊อบ: คุณ คุณเป็นอะไร คุณ ! 
 
 
 
 
ปาล์ม: แมครับ แม่ ! 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ไปหาน้องนะ นะลูก แม่ แม่ขอร้อง 
 
 
 
พ่อป๊อบ: ไปหน่อยนะป๊อบ พ่อขอล้ะ