[fic knb+sao] เมื่อเงาไม่มีแสง

"มาครบกันหมดแล้วใช่ไหม???"โค้ชสาวแห่งเซย์รินตรวจเชคคนก่อนขึ้นรถ

"อา...ครบหมดแล้ว"ฮิงงะที่นับจำนวนคนตอบ

"เอ่อคือ...."ริโกะอำ้อึ้งทำให้ฮิวงะเริ่มรำคาญ"มีไรก็พูดมาเร็วๆดิ"

"เราจะต้องนั่งรถร่วมกับโรงเรียนไคโจว"นั่นทำให้หลายคนหันขวับไปมองคุโรโกะทันทีคุโรโกะได้แต่ยิ้มแหยๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรแค่จะทำเหมือนคิเสะ เรียวตะเป็นอากาศเท่านั้นเอง

"คุโรโกจจิ!!!"นายแบบหนุ่มวิ่งมาหาคุโรโกะเหมือนหมาโกลเด้นวิ่งอ้อนเจ้าของแต่ยังไม่ทันที่โกลเด้นตัวนี้จะประชิดตัวได้...คุโรโกะก็เบี่ยงตัวหลบ"คางามิคุงจอด์ย*อาก้ากัน^^"(เกมชนิดหนึ่งที่เป็นเกมกินจุดไปเรื่อยๆ)

"อะ....อืม"

ระหว่างทางคิเสะพยายามจะชวนคุโรโกะคุยด้วยแต่คุโรโกะก็ทำเป็นไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นและเล่นอาก้าต่อไป"รุ่นพี่คาซามัตสึคุโรโกจจิไม่ยอมคุยกับผมง่าาาาT__T"

"บางทีแมวที่ถูกเลี้ยงให้เชื่องพอโดนทำร้ายมันอาจจะดุดันจนไม่เชื่อฟังเราแบบเมื่อก่อนก็ได้นะ"ฮิวงะที่นั่งข้างคิโยชิเหมือนจะได้ยินสิ่งที่คิเสะฟ้องกัปตันทีมไคโจว"เอาตรงๆนะคิเสะบางทีฉันก็นึกสมนำ้หน้าแกว่ะ"กัปตันทีมไคโจวเอ่ย"ง่าาาาTOT"เมื่อความพยายามล้มเหลวคิเสะก็นั่งคิดทบทวนตัวเอง'นั่นสิคนที่เปลี่ยนความอ่อนโยนคุโรโกจจิคือเราเอง'

เมื่อมาถึงทุกคนก็ทยอยลงจากรถมาเรื่อยจนเหลือแค่คุโรโกะกับคางามิ"อ๊ะ!!!!"คุโรโกะดันสดุดบันไดทางลงรถแต่คางามิรับทันจนทำให้ร่างเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด คิเสะที่มองภาพเหล่านั้นอยู่หัวใจก็ปวดแปล๊บๆจนภาพในอดีตใหลเข้ามาในหัวตอนรอยยิ้มของร่างเล็ก รูปร่างของร่างเล็ก ผิวนุ่มๆของร่างเล็ก มือเล็กที่เคยหยิบยื่นโอกาสมาให้แต่กลับเขาปัดทิ้งอย่างไม่ใยดี

ทุกคนแยกย้ายไปห้องแต่ละห้องแต่เพราะจุดประสงค์คือการกระชับมิตรจึง้องคละๆห้องกันทั้ง2คนเดินมาถึงห้อง204ก็ตกใจกับชื่อเพราะไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้

โยเซน-มุราซากิบาระ อัตสึชิ

ไคโจว-คิเสะ เรียวตะ

ชูโตคุ-มิโดริมะ ชินทาโร่

โทโอ-อาโอมิเนะ ไดกิ

ราคุซัน-อาคาชิ เซย์จูโร้่

โยคุเซน-คิริกายะ คาสึโตะ

เซย์ริน-คุโรโกะ เท็ตสึยะ

คางามิมองหน้าคุโรโกะที่หน้าซีดเป็นไก่ต้มแหงล่ะใครมันจะคิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้คางามิบีบมือคุโรโกะและลูบหัว"ผมไม่เป็นไรครับ"คุโรโกะพยายามฝืนยิ้นทั้งๆที่หน้า ซีดเซียงเต็มที"แน่นะ"

"ครับ"หลังจากที่คางามิเดินไปอีกห้องซึ่งเป็นห้องข้างๆ

"เท็ตสึ..."

"กรุณาอย่าเรียกชื่อผมอย่างสนิทสนมด้วยครับ"คุโรโกะพูดจบก็เปิดประตูเตรียมเอาสัมภาระไปเก็บแต่...

พลั่ก!!!อาโอมิเนะผลักคุโรโกะติดกำเเพงนัยน์ตาสีไพลินจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของคุโรโกะ"ทำอะไรครับอาโอมิเนะซัง"คุโรโกะเปลี่ยนสรรพนามเพื่อแสดงถึงความห่างเหิน"ฉันจะคอยดูว่านายจะพูดได้อีกซักกี่นำ้!!!"

"คิดจะ...อุ้บ!!!"ก่อนที่คุโรโกะจะโวยวายอาโอมิเนะก็บดจูบลงมาที่ริมฝีปากผมแต่ในเมื่อมีคนดึงผมจากขุมนรกนั่นแล้วผมจะไม่มีวันโง่กลับลงนรกอีก!!!

พลั่ก~ตุบ~

คุโรโกะกระแทกหมัดเข้าท้องน้อยของอาโอมิเนะทำให้เจ้าตัวรีบปล่อยคุโรโกะวิ่งเข้าห้องเอากระเป๋าไปวางและใช้มีสไดเร็กชั่นหนีออกมาแต่รีบร้อนมากเกินไปจนไปชนคนบางคนเข้า"คุโรโกะ..."

"ขอโทษครับ"คุโรโกะไม่ได้มองคนตรงหน้าเพราะไม่อยากให้ใครเห็นนำ้คาแต่ว่า

หมับ!!!ฟุบ!!!

"อย่าไปอีกเลยนะคุโรโกะ"คุโรโกะเงยหน้าไปมองคนที่กอดตนอยูก็ตกใจนัยน์ตาสีมรกตเส้นผมเรือนสีเพอริโดที่มาพร้อมกับตุ้กตาเซรามิกทานูกิเป็นไอเท็มนำโชค

"มิโดริมะซัง...."