[fic knb+sao] เมื่อเงาไม่มีแสง

[kuroko talk]

"มิโดริมะซัง..."ผมพูดเสียงแผ่วทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ตอนนี้ด้วยนะแต่ถึงเสียงจะแผ่วลงแต่ผมก็ยังไม่ลืมเปลี่ยนสรรพนามเพื่อแสดงถึงความห่างเหิน

"ขออยู่แบบนี้ซักพักนะ..."มิโดริมะซังพูดแล้วกระชับอ้อมกอดจนผมแทบหายใจไม่ออกผมเลือกที่จะเงียบเพราะถึงผมดิ้นไปก็คงไม่มีประโยชน์หรอกเพราะเขาก็คงไม่ปล่อยผมอยู่ดี

"อย่า...อย่าไปจากฉันอีกเลยนะ..."ผมไม่อยากไปจากคุณหรอก...ถ้าเป็นตอนนั้นผมคงพูดแบบนี้แต่พวกคุณเลือกที่ทิ้งผมไปทำลายความเชื่อใจและ...ความรักที่ผมให้คุณไปอย่างไม่ยับเยินไม่มีชิ้นดี"ฉัน...ขอโทษ..."ผมตื่นจากภวังค์เมื่อน้ำอุ่นๆไหลลงบนแผ่นหลังของผมแต่จะทำยังไงได้เมื่อคนที่ทิ้งผมไปก่อนคือคุณ!!!

"ผม..ขอโทษแต่ผมคงไม่กลับไปให้คุณเหยียบย่ำหัวใจของผมเป็นครั้งที่2หรอกนะครับเพราะฉนั้นกรุณาปล่อยผมด้วยครับ"ผมเช็ดน้ำตาและพูดเสียงเเข็งยอมรับว่าดีใจเพราะคนที่'เคย'รักมาพูดแบบนี้กับผมแต่ก็คงให้อภัยไม่ได้ง่ายๆเหมือนกัน...

มิโดริมะซังผลักให้ผมหันหน้าไปประสานสายตากับเขา"ขอ...จูบนายได้ไหม..."ผมกัดริมฝีปากและช่วงจังหวะที่ร่างสูงเผลอผมก็ผลักเขาออกและใช้มีสไดเร็กชั่นหนีออกมา

ผมเดินก้มหน้าร้องไห้ตางทางโถงมาเรื่อยๆเพราะทางค่ายเขาให้ freetime3ชั่วโมงหลายๆคนคงไม่เห็นผมหรอกผมจืดจางจะตาย

ผลั่ก--

ผมเดินชนใครบางคน"ขอโทษครับ"ผมไม่ได้มองหน้าคนที่ผมชนและรีบเบี่ยงหลบแต่คนที่ผมชนกลับคว้าข้อมือผมไว้"นาย...ร้องไห้เหรอ?"จริงๆเขาก็อยากจะใช้มีสไดรเร็กชั่นหนีอะน่ะแต่ทำไงได้ก็คนคนนี้เขามองเห็นผมเพราะเป็นประเภทเดียวกัน..."เปล่าร้องครับ"

"นายไปโกหกเด็กอนุบาลไหมเห็นๆอยู่ว่าตาบวม=="มายุสึมิเอื้อมมือหยาบมาเช็ดนำ้ตาให้ผมถึงจุดจุดนี้เเล้วขอสักคน...สักคนที่เป็นที่พักพิงเถอะนะ...

"ฮึก....ฮืออ"

"เฮ้ยยยยยย ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะอย่าร้องดิ"มายุสึมิเลิ่กลักเพราะถ้ามีใครคนนึงในเซย์รินมาเจอเขาโดนเละเเน่ๆไหนจะพวกรุ่นปาฎิหารย์อีก เอาตรงๆว่าไม่น่ารอด

มายุสึมิพยุงผมไปนั่งเก้าอี้ข้างๆตู้กดน้ำจากนั้นเดินไปกดนมวนิลามาให้ผม ผมรับมาและเจาะดื่มเงียบๆ"ใจเย็นขึ้นไหม?"เขาเอามือ(ที่โครตใหญ่)มาวางไว้บนหัวผม ผมเพียงแต่พยังหน้าหงึกหงัก เขายิ้มให้ผมซึ่งเป็นยิ้มที่อ่อนโยนมากทำให้ผมลืม'เรื่องนั้น'ไปได้ชั่วคราว"มายุสึมิเซมไปผมขอกอดหน่อยได้ไหมครับ?"มายุสึมิหัวใจพองโตเเละหน้าขึ้นสีทันทีก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก

ผมขยับเข้าไปใกล้ๆและเอื้อมมือ2ข้างเข้าไปกอดมายุสึมิเซมไปแต่ด้วที่ขนาดต่างกันก็เลยกอดไม่ถนัดอยู่ๆมายุสึมิเซมไปก็เเกะมือผมออกและกอดผมแทน"จิฮิโระ..."

"ครับ??"

"เรียกจิฮิโระก็ได้"

"ครับจิฮิโระเซมไป"ผมซุกตัวเข้าไปในอ้อมอกของจิฮิโระเซมไปมันอบอุ่นมาและผมอ้อมกอดที่ผมจะไม่ได้รับจากคนพวกนั้น!!!มันอบอุ่นจนเปลือกตาผมค่อยๆปิดและเข้าสู่ห้วงนิทราไป...

[end kuroko talk]

---------------------------------------

[mayuzumi talk]

อ่า....ร่างเล็กหลับคาอ้อมอกของผมแบบนี้มันก็เขินนะโว้ยยยยตอนแรกกะจะปลอบใจแล้วก็ไปแต่นี่มันคืออัลไล? ผมอุ้มร่างเล็กที่เบาราวกับปุยเมฆมาที่ห้องของผม"อ้าววมุยุเซมไปแล้วนั่นเร็น...เอ้ยเท็ตจังเป็นอะไรเหรอ"ทาคาโอะผู้มีฮวอกอายส์แห่งชูโตคุ"เหนื่อยจนหลับน่ะ"ผมตอบเลี่ยงๆพลางวางร่างเล็กลงบนฟูกนอนอย่างแผ่วเบา"งื้ออออ"ผมห่มผ้าให้และว่าจะไปห้องน้ำซักหน่อยแต่ร่างเล็กก็เอื้อมมือมากำเสื้อผมจนมันยับยู่ยี้"อย่า....ไป....นะ"ร่างเล็กละเมอออกมาอย่างไม่รู้ตัวผมกับทาคาโอะมองหน้ากันจนสุดท้ายประตูก็เปิดขึ้น"มายุสึมิเซมไป.......ฉัน.."เสียงหายไปเมื่อจักรพรรดิอย่าง'อาคาชิ เซย์จูโร่'เปิดประตูเข้ามา"เท็ตสึยะเป็นอะไร"อาคาชิดูลุกลี้ลุกลนมาเมื่อเห็นสภาพร่างบาง"เหนื่อยจนหลับ"รุ่นน้องถอนหายใจด้วยความโล่งใจ"เดี๋ยวผมเอาเขาไปนอนที่ห้องเอง"พูดจบอาคาชิก็อุ้มคุโรโกะในท่าเจ้าสาวและเปิดประตู

"เดี๋ยว!!!!!"นี่ไม่ใช่เสียงผมแต่เป็นเสียงของทาคาโอะที่นั่งเงียบ(เพราะไม่มีบท)มานาน

[end mayuzumi talk]