[Sehun&You]You are my parent อัปป้าอลวนออมม่าอลเวง

  สวนสาธารณะใกล้ๆ
“เฮ้ หนุ่มน้อย มองกล้องหน่อยเร็ว” คุณาและเซฮุนตัดสินใจพาเด็กน้อยมาเดินเล่นตามแผนการที่ทั้งสองคนได้ตกลงตอนที่เด็กน้อยกำลังเล่นกับโมเดลของเธออย่างสนุกสนาน หึๆ ยังไงซะวันนี้เธอก็ต้องตามหาพ่อแม่ของเจ้าเด็กเวร เอ๊ย เด็กแสบคนนี้ให้จงได้ ฮ่าๆๆ จะได้หมดเสี้ยนหนามสักที
“ไอ่คุณ ไอ่คุณ” ปั๊ก เซฮุนตีเข้าที่ไหล่ของคุณา หลังจากที่เห็นลีฮานยืนเก๊กมองกล้องแต่เพิ่อนของตัวเองไม่ยอมกดชัตเตอร์สักที แถมยังทำหน้าตาร้ายกาจอีกต่างหาก
“อะไรเล่า เออๆ เฮอะ!”
แชะ แชะ แชะ
รูปหลายรูปถูกเปิดดูผ่านหน้าจอกระจกของกล้องDSLR คู่ใจ จะว่าไปเจ้าเด็กลีฮานนี่ก็น่าตาน่านักเหมือนกันนะเนี่ย เวลาที่ไม่ซนไปทั่วน่ะ คุณายืนยิ้มเบาๆ ราวกับคุณพ่อที่ภูมิใจในตัวลูก
“แล้วนี่เรายิ้มทำไมเนี่ย? ไม่ได้ๆต้องท่องเอาไว้ เจ้านั่นมันเด็กแสบ” บ่นพึมพัมเสร็จก็ปั้นหน้าปกติเอาไว้เหมือนเดิม
“เฮ้ย นั่นใช่พี่คุณหรือเปล่าน่ะ” เสียงของใครคนหนึ่งทำให้คุณาหยุดชะงัก'ใช่ พี่เองแหละจ่ะ ตัวจริงเสียงจริงเลยนะ’
“คุณไหนอ่ะ ไม่เห็นรู้จัก” ‘แป่ว เล่นตัดกำลังใจกันดื้อๆเลย’
“ก็พี่คุณ คุณา เทพอารักษ์ไง ช่างภาพที่ทุกคนอยากจะถวายตัวให้พี่เค้าถ่ายรูปอ่า ตัวจริงเท่กว่าในรูปอีก” คุณาจึงโปรยยิ้มให้ อย่างเป็นมิตร ‘ขอบใจนะจ๊ะคนสวย’
“น่าจะใช่มั้ง ตัวจริงเท่จังเลย แล้วนั่นพี่เค้าแต่งงานแล้วเหรอ เมื่อกี้เห็นแฟนของพี่เค้าอุ้มลุกเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้คุณารีบหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อเจอคำพูดนี้ ยังไม่ทันได้แย้งออกไป เซฮุนที่เห็นว่าเพื่อนไม่เดินตามมาสักทีจึงเดินย้อนกลับมาที่เดิมก็เห็นคุณายืนทำหน้าเหมือนโดนใครป้ายกะปิไว้ที่ก้นเสียแล้ว
“ไอ่คุณ เดินช้าจังวะ เร็วๆ ลีฮานเริ่มงอแงแล้วเนี่ย” เซฮุนเดินย้อนมาตามหลังจากที่ไม่เห็นเพื่อนเดินด้วยกัน
“แล้วไมทำหน้างั้นอ่ะ ปวดขี้อ่อ ไปๆกลับบ้านๆ เจ้าหนุ่มน้อยเริ่มงอแงแล้ว” พร้อมกับมองหน้าเจ้าเด็กน้อยลีฮานที่หน้ามุ่ยเหมือนกับคนตรงหน้าไม่มีผิด เสียงเมื่อครู่ที่นินทาเธอกับเซฮุนคุณาไม่ทันได้ฟังเพราะมัวแต่โมโหและนอยด์ก่อนจะเดินตามเซฮุนไป
 
     หลังจากได้รูปถ่ายตามที่ต้องการ เปลือกตาของลีฮานที่ซบอยู่บนไหล่ของเซฮุนเริ่มจะปิดลงเรื่อยๆ เมื่อเห็นท่าดังนั้นทั้งคู่จึงตัดสินใจพากลับที่พัก เพื่อให้เด็กน้อยได้นอนหลับอย่างเต็มที่และได้ไปปริ้นท์รูปเพื่อติดประกาศตามหาพ่อและแม่ของเด็กน้อย ก่อนทั้งสองจะเริ่มผล็อยหลับตาม
    แต่เนื่องด้วยเวลาที่เช้าตรู่ หัวของคุณาที่ยังไม่ถึงหมอนกลับกระเด้งขึ้นมาราวกับมีสปริงติดเอาไว้ หญิงสาวรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปทำงานของเธอ ส่วนเซฮุนก็ลุกขึ้นตามกันมาติดๆ เพราะเขาก็ต้องไปดูแลที่ร้านเสื้อผ้าแบรนด์ตัวเอง  เนื่องจากเขาไม่ไว้ใจพนักงานที่เพิ่งมาใหม่ว่าจะรับผิดชอบดูแลงานได้ดีขนาดไหน ทั้งคู่แย่งกันอาบน้ำแต่งตัว จนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป แต่ก็เหมือนลืมอะไรบางอย่างจึงพากันเดินเข้าห้องอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าลืม ลีฮานเอาไว้นั่นเอง
“ไอ่คุณไปอุ้มมาสิ” เซฮุนออกคำสั่ง เขากลัวว่าถ้าตื่นมาแล้วไม่เจอใครเด็กน้อยจะงอแงตามหา จึงกะว่าจะพาไปฝากคนใกล้ตัวเอาไว้ก่อน
“อะไรวะ ทำไมแกไม่ไปเองอ่ะ” คุณาแย้ง ก่อนจะเดินไปอุ้มเด็กตามคำสั่งเนื่องจากเซฮุนมีสีหน้าที่แทบจะฉีกเนื้อของเธออกเป็นชิ้นๆ ไม่อยากมีปัญหาตอนเช้าจึงต้องจำใจไปอุ้มมา
    ทั้งคู่จึงพากันไปที่ลานจอดรถ วันนี้ทั้งคุณาและเซฮุนต้องไปทำงานในช่วงบ่ายพอดี เมื่อเช้าจึงชวนกันออกตามหาพ่อและแม่ของเด็กน้อยลีฮานโดยการถ่ายรูปเพื่อเอาไปติดประกาศ  ด้วยความที่กรุงเทพไม่ว่าจะช่วงเวลาไหนก็มักจะมีจราจลที่ติดขัดอยู่เสมอ จึงทำให้คุณาต้องใช้รถมอเตอร์ไซค์ในการทำให้ตัวเองไปถึงที่ทำงานทันเวลา ส่วนเซฮุนนั้นขับรถไม่เป็น คุณาจึงอาสาไปส่งที่ร้านของเขาบ่อยๆ ก่อนจะค่อยไปที่ทำงานของตัวเอง แต่วันนี้ทั้งคู่ต้องพาเด็กน้อยไปฝากให้คนดูแลเสียก่อน
ณ บ้านเทพอารักษ์
เสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่ดังกระหึ่มอยู่หน้าบ้านทำให้สาวใช้รีบออกมาต้อนรับ เพราะรู้ดีว่าคนที่ขับนั้นเป็นใคร
“คุณหนู กลับมาแล้วหรือคะ จะให้ป้าไปเรียนคุณหญิงไหมคะ ว่าคุณหนูกลับมาแล้ว” ป้าน้อย แม่บ้านใหญ่ที่สุดถามคุณาอย่างตื่นเต้น เนื่องจากไม่ได้เห็นหน้าคุณหนูน้อยของเธอมานานนับหลายปี
   เมื่อรถจอดสนิท เซฮุนที่อุ้มลีฮานอยู่นั้นก็ก้าวขาลงจากรถ ก่อนจะตามมาด้วยเจ้าของรถอย่างคุณา
“ไง ไอ่ลูกตัวดี ไปไหนมาไหนล่ะ ถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีบ้านกับเค้าน่ะ หื้ม?” คุณหญิงรัตนาเอ่ยขึ้นเมื่อมีคนใช้อีกคนวิ่งขึ้นไปบอกว่าลูกสาวตัวดีกลับมาแล้ว หลังจากที่หนีไปเพราะเธอไม่อยากเรียนสายบริหาร จึงตัดสินใจเลือกทางเดินของตัวเองโดยการซิ่วมาเรียนในด้านการออกแบบแทนโดยไม่ขอเงินสักบาท เพราะฉะนั้น สิ่งที่คุณามีในทุกวันนี้ก็เพราะตัวเธอเองสร้างมาด้วยหงาดเหงื่อ และความตั้งใจของเธอ
“คุณแม่สวัสดีครับ” เซฮุนโค้งหัวให้คุณหญิงรัตนาแทนการยกมือไหว้เนื่องจากเขาอุ้มเด็กน้อยที่หลับอยู่ คุณหญิงรัตนาพยักหน้าก่อนจะรับไหว้เขา ยังไม่ทันที่คุณ่จะตอบคำถามของแม่ แม่ก็ดันถามเธอเสียก่อน
“จะเอาเด็กคนนี้มาฝากเลี้ยงสินะ เข้ามาคุยกันก่อนสิ สิ้นสุดคำพูดของคุณหญิง ทั้งคู่ก็หันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ก่อนคุณาจะเอ่ยต่อว่า
“แม่รู้แล้วก็ดีเลย งั้นคุณฝากเด็กคนนี้หน่อยนะแม่ คุณนัดกับลูกค้าเอาไว้ต้องรีบไปทำงาน แล้วก็ไปส่งไอ่ฮุนมันด้วย คงไม่ได้คุยกัน เดี๋ยวเลิกงานเสร็จ คุณจะมารับนะแม่ ”หญิงสาวว่าก่อนจะแย่งเด็กออกมาจากมือเซฮุนแล้วส่งให้คนเป็นแม่อย่างรวดเร็ว เด็กน้อยจึงสะดุ้งตื่นขึ้นแล้วมองหน้าทั้งคู่ ก่อนจะหลับต่อ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อคุณาเห็นดังนั้นจึงรีบก้าวขาคร่อมรถคันโปรด ก่อนจะสตาร์ทและรีบขับไปทันทีเมื่อเซฮุนนั่งซ้อนเสร็จแล้ว  
“ส่งแค่นี้นะ บายเว้ย” หญิงสาวขับรถมาส่งที่หน้าร้านของเซฮุนซึ่งคนในร้านจะเห็นเป็นภาพประจำเมื่อเจ้านายของพวกเธอมีคนขับมอเตอร์ไซค์มาส่งประจำ แต่ไม่เคยเห็นใบหน้าภายใต้หมวกกันน็อคสีดำใบนั้นเลย พนักงานในร้านต่างก็เดากันว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอยู่เสมอ ถ้าจะให้ถามหัวหน้าหรือเจ้าของร้านโดยตรงนี่ก็เสี่ยงจากการโดนไล่อแกเหมือนกัน จึงทำได้แค่ตั้งคำถามและตอบแบบมั่วๆ
     คุณาหลังจากที่ส่งเพื่อนรักเสร็จก็รีบขับรถมาที่สตูดิโอที่นัดไว้เลยทันที งานของเธอนั้นจะต้องคลุกคลีอยู่กับพวกคนในวงการบันเทิงหรือนางแบบนายแบบอยู่เสมอ ชื่อสเยงของเธอเป็นที่รู้จักกันดี ก่อนจะมาดังสู่สาธารณะเนื่องจากมีคนที่ทำงานด้วยกันถ่ายรูปเธอเอาไว้เพราะคิดว่าเธอเป็นพวกสาวหล่อทั้งหลาย แต่ที่จริงเธอเป็นผู้หญิงที่นิสัยคล้ายผู้ชายเท่านั้นเอง หน้าตาเธอก็สะสวยไม่แพ้ดาราเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยอุปนิสัยทำให้คนมองข้ามจุดนี้ไป
“พี่คุณคะ ทางนั้นแคนเซิลตีมเก่าแล้วขอเปลี่ยนใหม่ พวกเขาขอเปลี่ยนเป็นตีมแบบนี้ค่ะ ” ผู้ประสานงานเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งอะไรบางอย่างให้หญิงสาวดู คุณาพยักหน้าก่อนจะไปเตรียมอุปกรณ์ 'ถ้าขอแคนเซิลก่อนเวลาถ่ายก็ดีไปจะได้มีเวลาเตรียมชุด แต่ถ้ามาขอแคนเซิลใกล้เวลาถ่ายแบบ นี่คงปวดหัวตาย' หญิงสาวคิดในใจ
“เดี๋ยวน้องผู้ชาย โอบน้องผู้หญิงจากทางด้านหลังนะ อย่างนั้นแหละ ดีๆ”
แชะ แชะ แชะ“ ขอบคุณทุกคนมากเลยนะที่ตั้งใจทำงานกัน ไว้เจอกันอีกนะทุกคน บายค่ะ” หญิงสาวว่า ก่อนจะขอตัวกลับบ้านไปพักผ่อน จู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะต้องไปรับเด็กน้อย
“ช่างเถอะ เราไปนอนต่อดีกว่า ปล่อยให้อยู่กับแม่คงไม่เป็นอะไรมั้ง” คุณาว่าก่อนจะขับรถกลับที่พักทันที วันนี้หญิงสาวเลิกไวเพราะการทำงานที่รวดเร็วและเป็นระบบของทีมงานที่เธอไว้ใจ แต่พอนึกถึงเด็กน้อยทีไรก็อดจะโมโหไม่ได้ที่บังอาจมาฉีกรูปของเธอ อยากให้เจอพ่อแม่เด็กไวๆจะได้รีบๆไปสักทีเธอรู้สึกเบื่อจะแย่ กับการที่ต้องมาดูแลเด็ก 
 
 

 
ทำไมคุณาเป็นคนแบบนี้เนี่ย ขอบคุณที่ติดตามนะคะ