[Sehun&You]You are my parent อัปป้าอลวนออมม่าอลเวง

CHAPTER 3

“ คุณย่าคร้าบ เมื่อไหร่อัปป้ากับออมม่าผมจะมารับผมสักทีล่ะครับ” เด็กน้อยเริ่มถามหาคุณาและเซฮุนได้สักพัก หลังจากที่คุณามาฝากไว้แล้วก็รีบไปยังไม่ทันได้สอบถามอะไรเกี่ยวกับเด็กเลยสักนิด พอเด็กน้อยตื่นขึ้นมาก็เอาแต่งอแง จนต้องให้ปวดหัวไปตามๆกัน แต่เด็กน้อยคนนี้ก็เลี้ยงง่ายกว่ายัยคุณตอนเด็กซะอีก

“นึกๆไป ก็หน้าคล้ายยัยคุณเหมือนกันนะเนี่ย” คุณหญิงรัตนาเอ่ยเบาๆ โดยไม่ได้ตอบคำถามของเด็กน้อนลีฮานเลยสักนิด

"คุณย่า อัปป้าจะมารับผมเมื่อไหร่ครับ” ลีฮานเอื้มมือไปเขย่าแขนคนที่เอ่ยถึงเบาๆ จนได้สติกลับมา

“ย่าก็ไม่รู้เหมือนกันลูก ว่าพวกเขาจะกลับมากี่โมง เดี๋ยวรออีกสักนิดนะ สงสัยกำลังยุ่งๆกันอยู่ หิวข้าวไหมลูกเดี๋ยวย่าจะให้คนไปเตรียมให้” คุณหญิงรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้เหลือเกินไม่รู้วาาเพราะหน้าเหมือนลูกตัวเองหรือเปล่าจึงทำให้รู้สึกแบบนั้น

“เด็กน้อยส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ผมจะรออัปป้ามารับครับ ค่อยกินข้าว” พูดเสร็จก็หันไปเล่นกับของเล่นที่คุณย่าซื้อมาให้ แต่ดูท่าของที่เขาชอบจากโมเดลไอรอนแมนกลายเป็นตุ๊กตากระต่ายสีเทาตัวหนึ่งที่มีสภาพถูกใช้งานมาอย่างยาวนานแล้วที่เด็กน้อยอุ้มเแทบไม่วางมือ แถมยังตั้งชื่อให้มันใหม่ว่า 'เจ้าเด็บบี้'

    เวลาผ่านไปจากบ่ายก็กลายเป็นเย็น จนถึงเวลาค่ำ ก็ยังไม่มีวี่แววของคุณาและเซฮุนเลย เด็กน้อยที่เฝ้ารอทั้งคู่ก็เริ่มงอแงด้วยความหิวจนเหนื่อยแล้วหลับไป แม้จะบอกให้เด็กน้อยกินข้าวก่อนแต่ก็ไม่ได้ผลเขายืนยันที่จะรออัปป้า      คุณหญิงเห็นท่าไม่ดีจึงต่อสายหาคุณาเพื่อให้มารับเด็กกลับบวกกับความเป็นห่วงว่าทำไมถึงทำงานเสร็จช้าจนค่ำป่านนี้

‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ'

“เอ้า ไอ่ลูกคนนี้นี่ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ “คุณหญิงรัตนาบ่นเบาๆเมื่อลูกสาวดันปิดเครื่องเสัยอย่างนั้น จึงตัดสินใจโทรหาเซฮุนต่อ

'ฮัลโล เซฮุน ยัยคุณอยู่กับลูกไหม แม่ขอสายหน่อย'

"ไม่ได้อยู่ครับคุณแม่ ผมเพิ่งเลิกงานครับ คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ"

    หลังจากที่ปลายสายพูดจบ เซฮุนจึงรีบโบกแท๊กซี่แถวนั้นก่อนจะให้ขับไปส่งที่บ้านเทพอารักษ์ทันที เมื่อมาถึงเขาก็รีบจ่ายตังค์ก่อนจะมีคนรับใช้มาเปิดประตูให้เขาไปด้านใน คุณหญิงรัตนาเมื่อเห็นว่าเซฮุนมาแล้วจึงชวนนั่งคุยกันเรื่องคุณา

   อันที่จริงที่คุณหญิงรัตนารู้ว่าเด็กน้อยคนนี้จะถูกนำมาฝากเลี้ยงหนึ่งวัน เพราะว่าทั้งคู่มีตารางงานที่ตรงกัน โดยคนที่บอกให้รู้ก็คือเซฮุน แต่เขาไม่ได้บอกอะไรมากมายเนื่องด้วยไม่รู้ว่าเรื่องราวที่แท้จริงเป็นยังไง

“แม่ครับลองโทรเบอร์เลขาของคุณดูสิครับ เผื่อเค้าจะรู้” คุณหญิงรัตนาเห็นด้วยกับคำพูดของเซฮุนก่อนจะกดเบอร์โทรออก เมื่อคุยกับปลายสายเสร็จเรียบร้อยก็ทำให้คุณหญิงถึงกับควันออกหูด้วยความโกรธ เซฮุนที่รู้ว่าคุณาอยู่ที่ไหนก็มีอาการเดียวกันกับคุณหญิง คุณหญิงสั่งให้เซฮุนไปอุ้มเด็กน้อยลีฮานที่หลับอยู่ก่อนจะอาสาให้คนขับรถไปส่งถึงที่

ปึ้ง!!!

“ยัยคุณา!!!!” เสียงกัมปนาทที่แว้ดดังขึ้นจะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากคุณหญิงแม่ของคุณา เมื่อผู้เป็นแม่ใช้สิทธิอำนาจของการเป็นเจ้าของโรมแรมนี้ จึงสั่งให้คนไปหาคีย์การ์ดพร้อมกุญแจมาไขห้อง อ้อ ลืมบอกไปว่าลูกสาวสุดที่รักของเธอมาพักโดยใช้ชื่อคนธรรมดา เพราะฉะนั้นพนักงานจะปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นลูกค้ามาพักผ่อน แม้คุณาจะได้ยินเสียงของคุณหญิงรัตนาแต่เธอก็ไม่ได้สนใจใยดีสักเท่าไหร่ สายตาของเธอตอนนี้มีให้แต่หน้าจออย่างเดียว

“โอ๊ยยยยยย~ แม่ๆ คุณเจ็บ แม่จ๋า เจ็บๆๆ โอ๊ยๆๆ” เมื่อเปิดประตูเข้าไปได้แล้วเห็นเจ้าลูกตัวดีนั่งบังคับๅจอยเกมส์อยู่หน้าโทรทัศน์แอลซีดีขนาด50นิ้วโดยไม่รู้สึกรู้สาก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จนต้องจัดคอมโบ้เซ็ตให้กับเธอ ทั้งตบตีและบิดหูโทษฐานที่เมินเฉยเธอเสียได้

“ทำไมแกมันเป็นคนแบบนี้ ห้ะ ใช้ไม่ได้เลยนะ ทิ้งเด็กได้ยังไง ถ้าไม่ได้เซฮุนแกก็จะไม่มารับเด็กกลับบ้านเลยใช่ไหม หา!!” พูดเสร็จก็เข้าไปตบตีคุณาต่อเพื่อให้เธอได้สำนึกกับสิ่งที่ทำ ส่วนคุณาก็ทำได้แค่ใช้แขนป้องกันฝ่ามือพิฆาตจากคุณหญิงรัตนา

“คุณย่า อัปป้าคร้าบ” เด็กน้อยที่เห็นคนที่ตัวเองเรียกว่าย่า ฟาดมือฟาดไม้อย่างไม่ยั้งมือใส่คุณาก็วิ่งไปห้ามพร้อมกับร้องไห้

   แต่ด้วยความชุลมุนทำให้ลีฮานกระเด็นออกมาด้วยฝีมือของคุณาโดยไม่ได้ตั้งใจ เซฮุนจึงวิ่งไปอุ้มลีฮานไว้แนบออก ด้วยความเจ็บบวกกับความตกใจที่ไม่เคยเห็นคนทะเลาะกันเด็กน้อยจึงแหกปากร้องไห้อีกครั้ง ทั้งคู่จึงหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันมาสนใจเด็กน้อย คุณหญิงรัตนาจึงเข้าไปปลอบแต่เด็กน้อยก็กลับร้องไห้หนักกว่าเดิม ทำให้หญิงสาวเริ่มรำคาญกับเสียงที่เล็กและแหลมของเด็กชาย

“ไอ่ฮุนแกช่วยทำให้เด็กหยุดร้องได้ไหมวะฉันรำคาญ!!"  หญิงสาวขึ้นเสียงใส่อย่างหัวเสีย

"ก็เพราะความผิดแกป่ะวะ แกทิ้งเด็กได้ยังไง แกทิ้งลีฮานไว้กับคุณแม่ แกรู้ไหมว่าเด็กไม่ได้กินข้าวเพราะรอแกมารับ!! ทำไมแกใจจืดใจดำได้ขนาดนี้วะ!!" เซฮุนก็เริ่มใส่อารมณ์กลับบ้าง

“ก็ทำไมไมกินกันไปก่อนเล่าจะมารอฉันทำเพื่ออะไรไม่ทราบ" หญิงสาวเริ่มพาลเมื่อใครๆก็โทษตัวเธอที่หาว่ารักความสบายเห็นแก่ตัวโยนภาระให้คนอื่น

“ไมพูดแบบนี้วะไอ่คุณ!! แกไม่สำนึกเลยเหรอวะ!!”พูดจบก็เข้าไปกระชากคอเสื้อเพื่อนรักอย่างลืมตัว

‘นี่ถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายเค้าคงซัดไม่เลี้ยงแน่’

  คณหญิงรัตนาเห็นดังนั้นจึงรีบชิ่งออกมาเพื่อให้เพื่อนได้คุยกันไม่ว่าผลมันจะเป็นอย่างไรก็ตาม

"เคลียร์กันเองก็แล้วกัน ชั้นกลับละ”

 ทั้งคู่หันไปไหว้คนที่ขอตัวลากลับไปก่อน ก่อนจะหันกลับมาทะเลาะกันต่อจนเด็กน้อยที่นั่งอยู่กับพื้นร้องไห้

“ ไม่ร้องนะ โอ๋ๆๆ อัปป้าขอโทษที่เสียงดังนะลีฮาน เจ็บตรงไหนไหม”เซฮุนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมทั้งพยายามกล่อมเด็กน้อย

“ไม่เจ็บครับ ออมม่าน่ะไม่ใช่อัปป้านะครับ อัปป้าอยู่นู่น” เด็กชายว่าก่อนจะชี้นิ้วไปยังคุณาที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่โซฟา

   คำพูดของลีฮานทำเอาเขางงไปชั่วขณะ นึกว่าที่ผ่านมาเรียกเขาว่าอัปป้า แล้วเรียกไอ่คุณว่าออมม่าซะอีก เซฮุนเถียงกับเด็กน้อยเรื่องอัปป้าออมม่าจนเขายอมแพ้ให้เด็กน้อยเรียกแบบนั้นก่อนที่เด็กน้อยจะขอร้องให้ปล่อยลงกับพื้นแล้วเดินไปหาคุณาพร้มกับกอดแล้วซบหน้าลงที่ตักของหญิงสาว คุณาที่โกรธๆอยู่ก็ชะงักไปสักครู่ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ เด็กน้อยเงยหน้ามองเธอช้าๆก่อนจะเบะปากทำท่าร้องไห้อีกครั้ง 

“หยุดร้องนะ! ถ้าร้องพรุ่งนี้จะไม่พาไปเที่ยว เมื่อได้ยินคำว่าไปเที่ยว ก็แทบหูผึ่ง เด็กน้อยตาโต ก่อนจะวิ่งไปเอาตุ๊กตากระต่ายของเขาที่ตกอยู่บนพื้น

“ไปกันเถอะเด็บบี้ พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวกัน” เด็กน้อยคุยกับตุ๊กตาก่อนจะวิ่งเขาไปในห้องแล้วปีนขึ้นบนเตียงทำท่าเตรียมพร้อมที่จะนอน เซฮุนกับคุณาถึงกับหลุดหัวเราะกับท่าทีของร่างป้อมๆของเจ้าเด็กนั่น

โครก~คราก~
เสียงคำรามจากท้องเล็กๆดังขึ้น เซฮุนจึงไปเตรียมอาหารมื้อค่ำให้ทุกคนได้ทานหลังจากใช้พลังงานไปกันเยอะพอสมควร ก่อนจะได้เวลาเข้านอน

   ทั้งคู่เข้าใจซึ่งกันและกันแม้จะทะเลาะกันเมื่อครู่แต่ด้วยความเป็นเพื่อน เมื่อเพื่อนทำผิดก็ต้องมีการตักเตือนกัน ถึงจะแรงไปบ้างแต่เพื่อต้องการให้เพื่อนมีนิสัยที่ดีขึ้น

   ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะเกลียดกันไปแล้ว แต่คุณาไม่ได้คิดอย่างนั้น เธอเข้าใจในสิ่งที่เซฮุนทำ เธอไม่ได้คิดมากจนเครียดเหมือนผู้หญิงทั่วๆไป

  ความเป็นเพื่อนกันก็ต้องยอมรับความเห็นของกันและกัน และปรับเปลี่ยนเพื่อให้มิตรภาพคงอยู่ตราบเท่านาน......... นี่คือสิ่งที่เธอคิด

******************************

มาแล้วจ้า ยัยคุณาของเราโดนหญิงแม่จัดให้จนน่วมเลย 5555