The trap of the heart กับดักของหัวใจ

CHAPTER 02
 
 
               “เมื่อไรจะปล่อยฉันกลับคอนโด”
 
 
 
               ฉันโผล่หน้าเข้าไปในห้องน้ำที่มีผู้ชายร่างสูงใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวกำลังแปรง ฟันด้วยสีหน้าและท่าทางงัวเงีย ทรงผมยุ่งเหยิงของเขาทำให้ดูเหมือนเด็กน้อยน่ารัก แต่นั่นมันไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ตรงนิสัยเขาเลยสักนิด
 
 
 
               สุดท้ายฉันก็ต้องนอนที่ห้องรับแขกที่มีแอร์ลงหัวฉันตลอดเวลา ฉันเพิ่งมารู้ว่าโทโมะเอารีโมทแอร์เข้าห้องนอนตัวเองไปด้วย แถมเขายังปรับองศาอุณหภูมิต่ำจนฉันต้องกอดตัวเองทั้งคืนเพราะเขาไม่ทิ้งผ้าห่มหรืออะไรที่ฉันสามารถกันหนาวได้เลย
 
 
 
               เขากำลังทรมานฉันชัดๆ
 
 
 
               คนถูกถามบ้วนฟองยาสีฟันในปากลงอ่างซิงค์ล้างหน้า ก่อนจะหันตวัดสายตามองฉันด้วยแววตานิ่ง เขาเปิดน้ำก๊อกบ้วนปากตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะถือแปรงฟันที่เต็มไปด้วยฟองยาสีฟันที่เขาเพิ่งละเลงปากตัวเองไป เมื่อกี้ชี้มาที่หน้าฉัน
 
 
 
                “แปรงฟัน” โทโมะพูดเพียงแค่นั้น ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ เขางงคำถามของฉันหรือว่าไม่ใส่ใจมันกัน
 
 
 
               “แปรงต่อจากฉัน”
 
 
 
               “หา!”
 
 
 
               ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจที่ได้ยินแบบนั้น โทโมะเดินเข้ามาที่ฉันก่อนที่เขาจะจัดการดึงคอเสื้อเพื่อไม่ให้ฉันหนีไปไหน ฉันพยายามจะยื้อตัวเองให้หลุดจากน้ำมือของเขา แต่ก็ไม่เกิดผล ตอนนี้ตัวของฉันถูกเขาล็อกไว้อีกครั้งและครั้งนี้เขากลับมีอาวุธในมือเพิ่ม
 
 
 
               แปรงสีฟันที่เขาแปรงแล้ว!!
 
 
 
               “ใครกันแน่ที่สกปรก ตื่นมาก็ไม่แปรงฟัน” โทโมะกระซิบข้างหูฉันด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะ ฉันเบี่ยงหน้าหลบการกระทำที่เขากำลังยัดเยียดมาที่ปากฉัน
 
 
 
               “เอาออกไป! ฉันไม่ใช้ของร่วมกับใคร!”
 
 
 
                “รังเกียจเหรอ” โทโมะหัวเราะออกมาจนฉันเริ่มกลัว เขาไม่ปกติเหมือนคนทั่วไปจริงๆ ทำไมน้องฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยวะ
 
 
 
                “ถ้าเธอใช้ผู้ชายร่วมกับน้องตัวเองนี่จะรังเกียจไหมนะ”
 
 
 
               “เมื่อไรจะหยุดสักทีโทโมะ!”
 
 
 
               “ก็ต่อเมื่อเธอเลิกพยายามยัดเยียดความรับผิดชอบให้ฉันไง!”
 
พลั๊ก!
 
 
 
               โทโมะ ไม่พูดเปล่า เขาผลักฉันลงกับพื้นแบบไม่ใยดี สายตาสั่นเครือของร่างสูงตรงหน้ามองมาที่ฉันอย่างโกรธเคือง มือของโทโมะกำแน่นและสั่นเหมือนพร้อมจะต่อยหน้าฉันให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมเหรอ แค่การรับผิดชอบกับเรื่องที่ทำมันยากมากเหรอ ถ้ารู้สึกอึดอัดกับเรื่องที่เกิดแล้วจะทำเรื่องให้มันบานปลายทำไมตั้งแต่แรกล่ะ
 
 
 
                “คนแบบนายตายไปก็ไม่มีใครเสียดายหรอก” ฉันจ้องเขาที่ตอนนี้สีหน้าเริ่มไม่ดีเท่าไร
 
 
 
                “คนแบบเธอนอนกับใครก็ได้คงไม่เสียดายหรอก”
 
 
 
พรึ๊บ
 
 
 
เพลี๊ยะ!!
 
 
 
                “หุบปากไปซะ”
 
 
 
               คนร่างสูงหน้าหันไปตามแรงกระทำที่ฉันฟาดฝ่ามือไปที่แก้มของเขาหลังจากที่ฉัน รีบตั้งหลักลุกขึ้นมา รอยนิ้วจางๆ ทำให้ฉันสะใจเบาๆ คำพูด การกระทำ และความคิดของเขามันต่ำตมจนขุดขึ้นมาแก้ไม่ได้แล้วล่ะ โทโมะจับหน้าตัวเองก่อนจะเงยสายตาขึ้นมองหน้าฉันแบบไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิด เขาทิ้งแปรงสีฟันในมือลงโถส้วมโดยไม่ใยดี ก่อนจะเบียดไหล่ฉันออกไปไม่พูดอะไรทั้งนั้น
 
 
 
               ฉันหลับตากลั้นความรู้สึกทั้งหมดให้หายไป มันเกินทนแล้วจริงๆ เขาทำกับฉันทั้งๆ ที่เราเพิ่งเจอกัน มันเกินมากพอแล้วจริงๆ
 
 
 
               ฉันตัดสินเดินออกจากห้องน้ำ ก่อนที่สายตาจะหันไปโฟกัสโทโมะที่กำลังสวมเสื้อยืดสีขาวเหมือนเตรียมตัวจะออก ไปข้างนอก โทโมะคว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก เขาดูเหมือนรีบออกไปข้างนอก ฉันที่เห็นโอกาสการหลุดพ้นเรื่องบ้าๆ ก็รีบเดินตามติดเขาไปทันที
 
 
 
               โทโมะ กดรีโมทเปิดประตูทำให้ฉันรีบวิ่งเพื่อจะออกไป แต่แล้วแขนของฉันก็ถูกร่างสูงรั้งเอาไว้ด้วยมือของเขา ฉันหันไปมองก็พบว่าเขามองมาที่ฉันนิ่ง
 
 
 
                “จะไปไหน” โทโมะถามฉันเสียงแข็ง
 
 
 
                “กลับคอนโด” ฉันตอบไปตามความจริง แต่ไม่ใช่แค่กลับคอนโดอย่างเดียว ฉันจะกลับไปดำเนินคดีกับคนแบบนายด้วย
 
 
 
               “ปล่อย”
 
 
 
               “พาฉันไปหาน้องสาวเธอหน่อย”
 
 
 
               แทนที่เขาจะปล่อยตามคำสั่งฉัน เขากลับเอ่ยคำขอร้องที่ดูเหมือนไม่ได้อ้อนวอนมาที่ฉัน ฉันสบตาเพื่อดูแววตาของเขาว่าตอนนี้เขากำลังนึกคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อมองแล้ว แววตานั้นกลับว่างเปล่าเหมือนคนไม่มีเล่ห์อะไรทั้งนั้น
 
 
 
               “ถ้าฉันพาไป นายต้องปล่อยฉันกลับคอนโด โอเคไหม” ฉันรีบหาข้อผูกมัดเพื่อหาทางรอดทันที
 
 
 
               “ไว้ค่อยว่ากัน” โทโมะ ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขารีบดึงแขนฉันออกจากห้องโดยไม่เว้นเวลาให้ฉันใส่ส้นสูง ออกมาเลยสักนิด ทำให้ฉันต้องใส่รองเท้าสลิปเปอร์สีขาวออกมา
 
 
 
                “ถามไรหน่อย”
 
 
 
               จู่ๆ โทโมะก็หันมาหาฉันด้วยคำถามที่ดูเหมือนสงสัยเต็มทน
 
 
 
               “อะไร”
 
 
 
               “น้องสาวเธอชื่ออะไรนะ”
 
 
               ฉันค่อยๆ เงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจที่ได้ยินคำถามแบบนั้นจากปากเขา สรุปเขาลืมหรือเขาไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้กัน…
 
 
 
               “ฉันเข้าใจนะว่าเรื่องระหว่างนายกับน้องฉันมันเป็นความสนุกเพียงข้ามคืน” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกเพราะความสมเพชของเขา
 
 
 
               “แต่นายไม่น่าจะโง่ถึงขนาดจำชื่อคนที่นอนด้วยกันไม่ได้นี่”
 
 
 
               “วันไนท์สแตนไม่มีการถามชื่ออะไรทั้งนั้นล่ะ ถามไปแล้วได้ประโยชน์อะไร”
 
 
 
               โทโมะ พูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่สะทบสะเทือนกับอะไรทั้งนั้น เขาส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ทำเหมือนกับว่าฉันไม่เข้าใจอะไรเลย ฉันน่ะเข้าใจ เข้าใจดีด้วยว่าผู้ชายหน้าตาใสซื่อบางคนมันก็นิสัยชั่วได้เหมือนกัน
 
 
 
               “แก้มบุ๋ม” ฉันตอบเขาเมื่อเราลงลิฟท์มาจนถึงชั้นล่าง โทโมะหันมาแสยะยิ้มใส่ฉันก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถด้านหน้าคอนโด
 
 
 
               โทโมะ ทำการกดรีโมทประตูรถก่อนจะเดินไปที่รถคันสีขาวเปิดประทุนรุ่นลิมิเต็ดจากญี่ปุ่นราคาแพงใช้ได้ ท่าทางเขาจะรวยเอาการเอางานอยู่นะ ฉันไม่ค่อยรู้ประวัติอะไรของเขามากมาย มีข่าวว่าเขาปิดประวัติตัวเองสุดๆ ไม่มีใครรู้ว่าครอบครัวทำงานอะไรอยู่ที่ไหนและมีใครในครอบครัวบ้าง นอกจากจะลึกลับแล้วยังดูเหมือนพวกขาดความอบอุ่นใช้ได้
 
 
 
               ฉันมองไปที่รถตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก ฉันต้องใช้จังหวะทีเผลอของเขาวิ่งไปที่รถ ฉันรีบล้วงกุญแจจากกระเป๋ากางเกงตัวเองแต่เมื่อสัมผัสกับกระเป๋าทั้งสองข้าง หน้าหลังฉันก็พบว่ามันแบนไม่มีอะไรอยู่ในกระเป๋าเลยสักอย่าง!
 
 
 
               มันหายไปไหนหมด!
 
 
 
               “หาไอ้นี่อยู่เหรอ” โทโมะชูรีโมทกุญแจยี่ห้อคุ้นหน้าคุ้นตาดีขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้ฉันเหมือนพวกได้ไพ่เหนือ
 
 
 
               “ขึ้นรถ”
 
 
 
               เขาเอากุญแจฉันไปตอนไหนกัน หรือเป็นตอนที่ฉันนอนหลับงั้นเหรอ…
 
 
 
               ร้ายกว่าโจรก็เขานี่แหละ!
 
 
 
               ฉันจำใจถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะก้าวเท้าที่สวมรองเท้ากากๆ จนรู้สึกเริ่มเจ็บส้นเท้าขึ้นมา โทโมะเปิดประตูต้อนรับก่อนจะผายมือให้ฉันอย่างประชดเต็มที่ แต่ไม่ทันที่ฉันจะเข้าไปนั่งดี เขาก็ผลักฉันจนหน้าคว่ำเข้าไปข้างใน ไอ้…
 
 
 
               “ไอ้ปลาดิบเอ้ย!” ฉันสบถออกมาเมื่อเข้าปิดประตูรถฝั่งฉัน เข้าอ้อมผ่านหน้ารถก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับ โทโมะเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย แต่ไม่ทันที่รถจะออกตัวเอาก็เอียงตัวเข้ามาหาฉันก่อนจะเอามือมากอดฉันด้าน หน้าโดยไม่ให้ฉันตั้งหลัก ฉันรีบหลับตาปี๋เมื่อหน้าเขาเข้ามาซุกซอกคอฉัน ลมหายใจแผ่วเบาไออุ่นที่รดต้นคอทำเอาฉันน้ำลายจุกคอไปชั่วขณะ
 
 
 
นี่มันบนรถนะ…
 
 
 
แกร๊ก!
 
 
 
               “ที่บ้านไม่มีใครสอนมารยาทให้คาดเข็มขัดหรอกเหรอ”
 
 
 
               โทโมะ ผงะตัวออกห่างจากฉันเมื่อเขาจัดการล็อกเข็มขัดให้เป็นที่เรียบร้อย ฉันกรอกตาไปมากับความดีเดือดและคำพูดคำจาของเขา ฉันไม่สามารถคาดการณ์หมอนี่ได้สักทางจับยากชะมัด
 
 
 
               “สอน แต่ฉันยังไม่คาดเพราะเห็นว่านายยังไม่ออกตัวแค่นั้น” ฉันพูดตัดความมีน้ำใจในการช่วยเหลือครั้งนี้ทันที
 
 
 
               “อ๋อเหรอ” โทโมะเบ้ปากแบบคนไม่เชื่อกับคำพูดฉันสักเท่าไร
 
 
 
               “น้องเธออยู่ที่ไหน”
 
 
 
               “คอนโด TK”
 
 
 
               โทโมะ ไม่พูดจาถามอะไรฉันต่อ เขาทำการเคลื่อนตัวรถไปยังเส้นทางคอนโดของน้องสาวฉันอย่างรู้งาน เขาไม่คิดจะรู้อะไรเกี่ยวกับน้องสาวฉันสักอย่างเลยสินะ ถึงว่าแค่ขอให้รับผิดชอบยังทำไม่ได้เลย
 
 
 
               ระหว่างทางค่อนข้างเงียบ จนฉันเริ่มอึดอัด น้ำท่าฉันก็ยังไม่อาบ นี่ฉันกะว่าฉันคงไปอาบที่คอนโดแก้มบุ๋มเลยทีเดียวแล้วค่อยให้แก้มบุ๋มพาไปส่งคอนโด ของฉัน ฉันไม่มีทางกลับกับโทโมะอีกเด็ดขาด เป็นตายร้ายดีฉันก็ไม่ขอไปเหยียบพื้นที่ของเขาอีกแล้ว
 
 
 
               “น้องเธออายุเท่าไร” คำถามสงสัยที่ไม่ควรถามเอ่ยออกจากปากเขาอีกครั้ง จนฉันต้องจิปากเพราะความรำคาญ
 
 
 
               “สิบเจ็ด เด็กกว่านายเยอะ”
 
 
 
               “แล้วเธอล่ะ” เขาเปลี่ยนประเด็นคำถามนั้นมาหาฉันจนฉันต้องมองหน้าเขา โทโมะไม่ได้หันมามองฉัน เขาค่อนข้างตั้งใจมองเส้นทางขับรถเป็นอย่างดี
 
 
 
               “ยี่สิบ” ฉันตอบพร้อมกับเบี่ยงหน้ามองไปยังหน้าต่างประตูของตัวเอง
 
 
 
               “แก่กว่าน้องตัวเองตั้งเยอะ ทำไมไม่สั่งสอนน้องให้ดีกว่านี้ล่ะ” คำพูดของโทโมะทำเอาฉันหน้าชาไปชั่วครู่ ก่อนจะหันไปเพื่อจะด่าเขาให้รู้แล้วรู้รอด ฉันสอนน้องฉันดีมากพอ แต่ในเมื่อคนถูกสอนไม่นำคำสอนไปใช้มันจะมีประโยชน์อะไร
 
 
 
               “นายควรเอาคำเมื่อกี้ถามตัวเองก่อนดีกว่านะ ว่าครอบครัวนายสอนนายมายังไงถึงได้มีนิสัยแบบนี้”
 
 
 
               “ฉันดีกว่าที่เธอคิดอีกแก้ว” เขาพูดเสียงนิ่งจนฉันรู้สึกขนลุกเบาๆ
 
 
 
               “ถ้านายดี นายคงไม่ทำกับน้องฉันแบบนี้หรอก”
 
 
 
               “เธอนี่เก่งนะ เก่งแต่ปาก”
 
 
 
               โทโมะพ่นลมหายใจออกมาเหมือนขำกับสิ่งที่ฉันพูดเต็มทน ฉันก็ไม่ย่อท้อหัวเราะกลับเช่นกัน บันเทิงมากไหม บันเทิงมากก็หัวเราะเข้าไปสิ!
 
 
 
               “นายก็เก่งนะ เรื่องชั่วๆ น่ะเก่งจัง”
 
 
 
               “แฟนเธอนี่ชอบเธอตรงไหนกันนะ ความสวย รวย หรือเซ็กซ์จัด”
 
 
 
               อยู่ๆ โทโมะก็เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ตอนนี้เขาเริ่มลามมาที่เรื่องส่วนตัวของฉันเป็นที่เรียบร้อย และไอ้คำสุดท้ายเมื่อกี้มันหมายความว่าไง เขากำลังดูถูกคนแบบฉันเหรอ…
 
 
 
               “ขอโทษนะ ต้าร์เขาไม่คิดเรื่องอุบาทว์แบบนายหรอก แม้แต่ขาอ่อนฉันเขาก็ยังไม่เคยเห็น”
 
 
 
               “ดีจัง ฉันคงจะได้เห็นก่อนแฟนเธอ” โทโมะยิ้มร่าเหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่
 
 
 
               “ฝันเหรอ”
 
 
 
               “พนันกันไหมล่ะ…”
 
 
 
               “อะไร!” ฉันตะคอกเสียงกลับเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มทำน้ำเสียงชวนขนลุกสิ้นด
 
 
 
               “ถ้าฉันได้ตัวเธอก่อนแฟนเธอ เธอต้องเลิกกับมัน ตกลงไหม”
 
 
_____________________________________________________________________
 
มาอัพแล้วจ้าาา เม้นโหวตกันด้วยน๊า
สิ่งพนันของโทโมะร้ายแรงมาก555