[ FIC EXO ] #อีพี่ลู่ครับ HUNHAN

 

 

 

 

 

[ FIC EXO ] #อีพี่ลู่ครับ HUNHAN 

 

 

 

 

EP.1 

"...พี่แม่งคนจริงว่ะ..." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"พี่ลู่ ตกลงผมเป็นอะไรกับพี่หรอฮะ" 

 

"ตอนนี้ไม่แต่อนาคตสามีพี่แน่นอนไอ้น้อง" 

 

"สามี หรือผัวหรอฮะ"

 

"สะ...สามีสิไอ้เด็กบ้า!" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อา... ทำไมผมรู้สึกคิดถึงโมเม้นต์แบบนั้นจังนะ... มันมีอะไรให้น่าคิดถึงน้า เพราะคนรึ

เปล่า ฮ่าๆ แต่ตอนนี้ผมก็ทำได้แค่อยู่เฉยๆ แหละครับ เพราะผมไม่ได้มีสิทธิ์

อะไรในตัว เซฮุน  แล้วนี่นา ตอนนี้ไอ้เด็กบ้านั่นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ตั้งแต่กลับโซลไป ไม่เห็นติดต่อมาบ้างเลย... อายุก็ยังน้อยๆอยู่ อายุแค่15 จะไปทำอะไรได้! 

นี่มันต้องคนอายุ19 นี่ ! 

 

ผมเดินตัวสั่นหงึกๆไปที่ร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่ง ในปูซาน เดินเข้าร้านไป อา.. 

ค่อยอุ่นหน่อย แหม่ ข้างนอกอุณหภูมิตั้ง 3 องศา ปักกิ่งยังไม่เท่านี่เลย 

ผมย้ายมาอยู่ที่ปูซานประมาณสองปีเเล้วครับ ก็พอจะชินกับเส้นทางบ้าง  มาทำไมน่ะหรอ หึ เพราะไอ้เชี่ยเฮียคริสไง!! แม่ง มาเปิดธุระกิจเสื้อผ้าแฟชั่นในโซล ย่านเมียงดง แม่ผมเลยให้ย้ายมาอยู่ด้วย แทนที่จะได้ไปอยู่ในเมือง กลับได้มาอยู่ต่างจังหวัด แหม่ ไอ้เฮีย มึงก็สบายคนเดียวหนิ น้องไม่เคยจะสน!

 

 

"ไง ไอ้น้องรัก" เชี่ย!!! บ่นยังไม่ทันขาดคำอยู่ๆแม่งก็มาซะเฉย มาได้ไงวะ!?! "ทำไมต้องทำหน้าเอ๋อ" 

 

"มึงมาได้ไง"

 

"ขับรถมาดิ คิดถึงเฉยๆ"

 

"คิดถึงเหมือนกัน ถุย!" ผมทำหน้าเลี่ยนพร้อมกับถุยน้ำลายใส่หน้ามัน "รู้ได้ไงว่ากูอยู่นี่" 

 

"นกพิราบพามา ถุย!" แหม่ กูเล่นบ้างมึงก็เล่นตามกูเนอะ -..- "จีพีเอสโทรศัพท์มึงไง ไอ้เบือก" 

 

"ว่าใครเบือกห้ะ!"

 

"มึงไง ไอ้ตุ๊ด"  

 

ฮึ่ย! นี่ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นร้านสะดวกซื้อนี่ ผมใช้ตีนอัดหน้าไปแล้วนะนี่! 

 

"แล้วมึงกับพี่เลย์เป็นไงบ้าง" 

 

"ก็ดีอะ นมใหญ่ด้วย อิอิ"

 

"แหม่ มองแต่นม เดี๋ยวนี้เค้ารักกันที่ใจเว้ย!"

 

"อย่าพูดมาก แล้วมึงกับเซฮุนอะ" 

 

"ก็...ตั้งแต่ที่น้องเขากลับโซลไป ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย..."

 

พูดแล้วน้ำตาจะไหลอะ คิดถึงจังเลย ไม่มีใครเล่นด้วย ไม่มีใครให้แกล้ง ฮือออㅜ ㅜ

 

"มึงลองโทรไปหามันสิ"

 

"มันจะรับอ่อวะ"

 

"ก็บอกลองไงไอ้ตุ๊ดเบือก" 

 

"เออ -.,-" ผมตอบมันแบบเบื่อๆก่อนที่จะเดินออกมาหน้าร้าน แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์เซฮุนที่เคยให้ไว้ ตอนอยู่ปูซาน

 

ตี๊ดดดดดดด~  

 

'...ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ , Sorry the number.... ' 

 

 

"เป็นไงบ้าง" 

 

"ติดต่อไม่ได้..."

 

"คิดถึงมากเลยหรอ" 

 

"อื้อ..." คิดถึงมากที่สุดในโลกเลยแหละ.. "เฮียช่วยกูหน่อยได้ปะ" 

 

"แหม ทีนี้เรียกเฮีย" 

 

"เออ ช่วยได้ปะล่ะ" 

 

"ช่วยอะไรอะ ตามหาเซฮุนในโซลหรอ" 

 

"เข้ รู้ด้วยว่ะ เก่งจริงๆ" ผมยิ้มพร้อมกับตีไหล่ไอ้เฮียข้างขวาสองครั้ง ดังปั่กๆ ก่อนที่จะพูดต่อ "ช่วยได้มะ" 

 

"โห น้องรัก โซลมันช่างกว้างใหญ่นัก" 

 

"ถ้ามึงไม่ช่วย กูบอกแม่แน่เรื่องพี่ละ...ไอ้เอี้ย อ่อยอูไออัส!!!""  เชี่ยแม่ง ผมยังพูดไม่จบอยู่ๆไอ้เฮียมันก็เอามือมาอุดปากผม เค็มชิบหาย แหม่ พูดเรื่องพี่เลย์หน่อยก็ไม่ได้ ฮี่ๆ "ไอ้อัสอ่อยอิอ๊ะ!!!" 

 

 

 

"ถ้ากูช่วยมึงห้ามบอกแม่เรื่องเลย์เด็ดขาด!" แหม่ ไอเหี้ย กว่าจะปล่อยได้ เค็มยิ่งกว่าปลาร้าบ้านแม่อีก -*-

 

"ดรั้ยส์" 

 

"ไม่น่าไว้ใจว่ะ" 

 

คิคิ โซลจ๋า แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้นะครับ เซฮุนจ๋า พี่จะตามหาให้เจอเลย ขอให้ผมเจอน้องฮุนด้วยนะครับ❤

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้ลู่มึงเสร็จยัง!"

 

"แปปนึงดิเฮีย กำลังหากระเป๋า" โอ้ย ตอนนี้ผมตื่นเต้นไปหมดเลยอะ >< จะได้ไปโซลวันนี้ครั้งแรก ซึ่งไอ้เฮียมันจะพาผมไป แล้วผมก็จะได้ไปนอนบ้านมันด้วย ฮิฮิ "ปะ เสร็จแล้ว" 

 

"ขึ้นรถ" 

 

ผมเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ รถไอ้เฮียจะแปลกหน่อย พวงมาลัยอยู่ด้านขวา -..- แต่ผมก็ชินแล้วแหละฮับ~ นั่งรถจากปูซานไปโซลก็หลายชั่วโมงอยู่นะ อา.. ผมจะอยู่ได้ซักกี่วันนะนั่น เสื้อผ้าก็เอามาแค่ไม่กี่ชุดเอง... 

 

"กูจะลองพาไปดูโรงเรียนก่อนนะ"

 

"โรงเรียนไหน"

 

"จำชื่อไม่ได้ว่ะ แต่รู้ทางอยู่"

 

"อือ" 

 

และหลังจากนั้นผมก็หลับตาลงพร้อมกับนึกถึงไอ้เด็กบ้านั่น ลืมตาขึ้นผมหวังว่าจะถึงโซลแล้วนะ❤ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้เบือก! ตื่น!" 

 

"อือ..." เสียงปลุกของไอ้เฮียทำให้ผมต้องลืมตา ด้วยความรำคาญ คนจะหลับจะนอนแหม่ "มีอะไร..."

 

"ถึงแล้วโรงเรียนที่กูบอก" 

 

ผมชะเง้อหน้าไปมองโรงเรียนที่มันบอก โอโห แม่งใหญ่ชิบหายเลยว่ะ แถมมีแต่คนหล่อๆสวยๆทั้งนั้นเลยอะ แหงสิ ก็โรงเรียนในเมืองนี่นา -3- "กูจะหาเจออ่อวะ"

 

"ลองไปห้องธุระการดิ แล้วลองถามเค้าดู"

 

"กูจะถามยังไง"

 

"มึงก็บอกอายุเซฮุนปีนี้ไป แล้วบอกชื่อจริงดิ" 

 

อา.. ปีนี้เซฮุนอายุ16แล้วนี่นา เร็วจริงๆเลยไอ้เด็กบ้า เดี๋ยวก็โตเป็นหนุ่มละ ผมเปิดประตูรถออกมาแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่างไม่อาย เอ้า จะอายทำไมล่ะ ก็คนมาตามหาสามีในอนาคต (หรอ) โอ๊ะ นั่นสินะ ห้องธุระการ ผมเดินตรงเข้าไป แล้วเปิดประตูแบบสโลโมชั่นสุดๆ 

 

ครืดดดด~ 

 

"ขะ...ขอโทษนะครับ" 

 

"มาสมัครเรียนหรอครับ" 

 

"เปล่าครับ แต่จะมาหาสา..เอ้ย! จะมาหาน้องอะครับ แต่ไม่รู้ว่าน้องอยู่ห้องอะไร เกรดอะไร" 

 

เกือบหลุดปากพูดสามีแล้วมั้ยล่ะ -.,- 

 

"งั้นขอชื่อจริงน้องด้วยครับ"

 

"โอเซฮุนครับ ปีนี้อายุ16" 

 

"สักครู่นะครับ" ตอนนี้หัวใจผมเต้นตึกๆใหญ่เลยอะ สงสัยจะตื่นเต้น (แหงสิ) ขอให้เจอนะครับผม สาธุๆ! "อ้อ เจอแล้วครับ"

 

"ไหนครับ!" 

 

"อยู่เกรด10 ห้องb ครับ แต่ว่าตอนนี้ยังคงไปหาไม่ได้ เพราะว่าเวลาเรียนอยู่น่ะครับ" 

 

"ครับ...แล้วมีที่อยู่มั้ยครับ"

 

"มีครับ เดี๋ยวผมปริ้นให้" 

 

"ขอบคุณมากๆครับ!"

 

ไม่นาน อาจารย์ผู้ชายก็ยื่นกระดาษมาให้ ผมยิ้มและขอบคุณเขาอีกรอบ ก่อนจะเดินออกมาด้วยใบหน้าที่บานเบ่ง และก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเรียกดัง ขึ้นมาจากข้างหลังผมซะก่อน 

 

"อีพี่ลู่ครับ!" 

 

สะ...เสียงนี้มัน...! 

 

ผมหันกลับไปมองเพื่อให้แน่ใจว่า เสียงเซฮุนจริงๆใช่มั้ย! และสรุปคือมันใช่จริงๆ!!! เซฮุนยืนยิ้มเป็นอาแปะอยู่ไม่ไกลจากผม เซฮุนใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียรสีเหลือง ผมสีน้ำตาล ปรกหน้าบางๆ โอ้ย หล่อขึ้นนะไอ้เด็กบ้า! 

เซฮุนวิ่งเข้ามาหาผม และหอบแหกๆ แหม่ วิ่งแค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรอยะ แต่ไอ้นี่นี่มันทั้งสูงขึ้น ทั้งหล่อขึ้นแฮะ ดูดิ ตอนนี้สูงกว่าผมแล้วเนี่ย! 

 

"เซฮุน.. นายจริงๆใช่ปะ" 

 

"ก็เออดิพี่...แล้วพี่มาทำอะไรเนี่ย" 

 

"ชั้นก็มาตามหานายนั่นแหละ! โทรศัพท์ติดต่อไม่ได้ นายก็ไม่เคยจะติดต่อกลับมา ชั้นคิดถึงมากนะเว้ย ไอ้บ้า!" 

 

"พี่แม่งคนจริงว่ะ ภรรยาในอนาคตของผม ❤" 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

100% 

 

 

 

 

 

 

 

 

[TALK]

 1.ไรท์มาต่อละน้า 30% อีก70%รอพรุ่งนี้เนอะ รับรองความสนุกแน่นอน

2.ไรท์มาต่อละน้า 100%แล้ว ตอนนี้อาลู่เจอน้องฮุนแล้ว แล้วจะเป็นไงต่อ ติดตามด้วยนะงับ ❤ 

 

 

 

 

 

 

ฝากฟิคด้วยน้า เม้นด้วยก็ดี จะได้เป็นกำลังใจให้ไรท์แต่งต่อนะ >< ขอบคุณทุกคนที่เสียสละเวลามาอ่านค่า