[ FIC EXO ] #อีพี่ลู่ครับ HUNHAN

 

 

 

 

 

 

[ FIC EXO ] #อีพี่ลู่ครับ HUNHAN 

 

 

 

EP.2 

"...ชานมไข่มุกของพี่ลู่..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไอ้บ้าพูดอะไรเนี่ย อายคนอื่นบ้าง!" ผมตีแขนเซฮุนไปอย่างเต็มแรงก่อนจะก้มหน้างุดๆเพราะความเขิน "นี่ชั้นไม่เตะหน้าแข้งนายก็บุญเท่าไหร่แล้วเนี่ย"

 

"บุญมากๆเลยครับ"

 

"เซฮุน!!!"

 

"ขอโทษครับ ฮ่าๆ ตอนนี้ผมพักเที่ยงอะ พี่เอาอะไรมาให้ผมกินปะ"

 

"ไม่มีอะ ก็ไม่รู้นี่นา...อ๊ะ! แปปนะ" 

 

ผมดีดนิ้วดังเป๊าะก่อนที่จะก้มลงไปหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋าเป้คู่ใจของผม นั่นก็คือชานมไข่มุกที่ยังไม่ได้เจาะนั่นเอง 

 

ก่อนหน้านั้นไอ้เฮียพาผมไปตลาด ผมหิวๆเลยซื้อมาเผื่อสองแก้วอีกแก้วผมกินหมดไปเรียบร้อยแล้วครับ ผมซื้อรสธรรมดามาแก้วหนึ่ง รสเผือกแก้วหนึ่ง ผมกินรสเผือกไปแล้ว อา.. ถ้าจำไม่ผิดเซฮุนน่าจะชอบรสธรรมดานะ

 

"อะ ชั้นซื้อมากินเองแต่อิ่มละ"

 

"พี่ไม่กินจริงๆหรอ"

 

"ไม่อะ เอาไปเหอะน่า" ผมยัดชานมไข่มุกใส่มือเซฮุนก่อนจะพูดต่อ "วันนี้เลิกกี่โมง"

 

"บ่ายสองอะ"

 

"อ้อ โอเคเดี๋ยวพี่มารับนะ"

 

"พาไปเที่ยวหรอพี่!"

 

"อืม...ประมาณนั้น บ่ายสองเจอกันหน้าประตู"

 

"โอเคครับ ผมไปก่อนนะ ภรรยาของผม"

 

"อะ...ไอ้บ้า!" 

 

เด็กบ้านี่...ชอบทำให้ใจเต้นอยู่เรื่อย

 

เซฮุนเดินกลับไปโดยที่ถือชานมไข่มุกของผมไปด้วย การมาเจอครั้งนี้ มันไม่เหมือนแต่ก่อน

แล้วนะ ตอนนี้เซฮุนโตขึ้นเยอะเลย...แล้วที่

ผมบอกว่าจะมารับเนี่ย ผมจะเอารถอะไรมารับ

มันดีเนี่ย -______-

 

ไอ้เฮียก็น่าจะไปอยู่แฟชั่นของมัน แล้วปากผมก็ไวชิบหาย ไปนัดน้องไว้ซะดิบดี โถ่ ไอ้ลู่TT

ผมเดินออกมาหน้าโรงเรียน ก่อนจะเดินตรงไปขึ้นรถของไอ้เฮีย ปรากฎ พอขึ้นไปไอ้เฮียแม่งกำลังนั่งดู...

 

หนังโป๊!!!!!!!!!!!

 

"ไอ้เชี่ยเฮีย มึงดูอะไรเนี่ย!!!"

 

"อ้าว มาแล้วหรอ แหม่ปล่อยให้กูรอซะตั้งนาน มาดูด้วยกันปะ"

 

"สัส ทุเรศชิบหาย รถมึงก็ไม่ใช่ฟิมล์ดำนะไอ้สัส กูบอกแม่แน่"

 

"เฮ้ย อย่านะมึง"

 

ถ้าผมบอกแม่ เผลอมันอาจได้ออกข่าวก็ได้นะ ประมาณว่า

 

สุดฉาว! เด็กหนุ่มตายคารถ ออมม่าบินด่วนมาจากปักกิ่งโดยใช้สากเบือทุบรถ เพราะแอบดูหนังโป๊กลางสาธารณะบวกกับมีเมียนมใหญ่เกินเหตุ 

 

เหี้ย! คิดแล้วก็ขำอะ ฮ่าๆ เออ ผมนี่คิดได้ไงวะเนี่ย หล่อแล้วยังฉลาดอีก 

 

"ไอ้เฮีย กูเจอเซฮุนแล้วนะ บ่ายสองพากูมารับน้องได้ปะ"

 

"จะไปไหน"

 

"ให้น้องพาไปเที่ยวอะ นะๆ มาส่งกูที่นี่แล้วเดี๋ยวกูไปกับน้องเอง" 

 

ไอ้ความจริงอะ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโซลเลยนะ แต่ก็อยากจะไปเที่ยวกับน้องบ้าง จะได้นึกถึงโมเม้นต์เก่าๆ ตอนที่น้องอยู่ปูซาน...

แต่ตอนนี้ ผมมีสิทธิ์ในตัวเซฮุนอีกรอบแล้วใช่ไหม? 

 

"มึงจะไปจริงหรอ แล้วมึงจะกลับบ้านถูกหรอ"

 

"เดี๋ยวมึงมารอรับกูหน้าโรงเรียนได้ปะล่ะ"

 

"ได้ งั้นก็โอเค เพื่อน้องรักเลยนะเนี่ย"

 

"พ่อง!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้เวลาบ่ายสองแล้วผมมายืนรอหน้าโรงเรียนแล้วเรียบร้อย โดยไอ้เฮียมันมาส่งแล้วก็รีบเบ่งรถตัวเองกลับไปร้านทันที ธุระกิจมึงดีจริงๆนะ- - ตอนนี้ผมก็ได้แต่ยืนรอเวลาให้น้องออกมาซักที หนาวก็หนาว แต่เพื่อน้องก็รอได้ 

 

ผมว่ามันนานไปก็เลย ลองชะเง้อหน้ามองดูแต่ก็กลับพบกับความว่างเปล่า อ้าว นี่ก็สองโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่ออกมากันอีก! นัดไม่เป็นนัดเลย ผมกดเบอร์โทรศัพท์ของเซฮุนแล้วลองโทรดิ

 

อา ติดด้วย ต่อไปเราก็คงต้องรอให้เซฮุนรับสินะ ผมรอเซฮุนอยู่ซักแปป และแล้วเซฮุนก็

รับสาย 

 

"อยู่ไหน"

 

(ฮะ? พี่ตอนนี้พึ่งบ่ายครึ่งเองนะ แค่นี้ก่อนนะผมเรียนก่อน จุ๊บๆ)

 

"ดะ...เดี๋ยว..."

 

อา...จะโกรธก็โกรธไม่ลงแฮะ มันทำให้ใจผมเต้นอีกแล้ว มาจุ๊บๆทำไมวะ T////T 

 

ผมก้มลงมองนาฬิกาของตัวเอง ปรากฎว่ามันบ่ายครึ่งจริงๆด้วย แต่พอผมไปมองโทรศัพท์มันก็บ่ายสองแล้ว... อา... ผมตั้งเวลาผิดสินะ อายจัง...TT 

 

ระหว่างนี้ผมว่าไปเดินดูของแถวนี้ก่อนดีกว่าของหน้าโรงเรียนเยอะอยู่เหมือนกันนะนี่ ผมเดินตามทางฟุตบาทมา จนมาเจอร้านกำไร แหวน บลาๆ อยู่ ผมหยุดดูเพราะว่ามันสวยดี 

 

"ว่าไงพ่อหนุ่ม สนใจไหม"

 

"อา...ขอดูแปปนะครับ"

 

"ถ้าพ่อหนุ่มซื้อสร้อยข้อมือยาย ยายแถมให้อีกหนึ่งอันเลย"

 

"อ๊า! จริงหรอครับ" 

 

"จริงสิ ลองดูก่อนนะ สวยๆทั้งนั้น" 

 

ยายกำลังอวยร้านตัวเองใช่มั้ยครับ - -

 

แต่ก็สวยจริงๆแหละ อา... ยายแถมให้ผมอันหนึ่งงั้นหรอ งั้นผมซื้อสร้อยข้อมืออันหนึ่งละกัน อีกอันก็ให้เซฮุนละกัน  ผมเลือกไปเลือกมา สุดท้ายก็เลือกตัวอักษร S กับ L เพราะว่า

อะไรน่ะหรอ ก็รู้ๆกันนี่ >< 

 

ผมเดินลั้ลลามาพร้อมกับถุงเล็กๆในมือ ก่อนที่จะมาหยุดรอเซฮุนที่เดิม ผมหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมาดูแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้เลย มันมีความสุขจริงๆนะ ❤ 

 

"อีพี่ลู่!"  

 

เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้นมาจากข้างๆ ไม่ต้องแปลกใจ เพราะมันคือเด็กบ้า :p 

 

"อา เมื่อกี้ขอโทษนะที่โทรไปรบกวนเวลาเรียนนาย พอดีนาฬิกาชั้นมันไม่ตรงกันอะ...มีอันเฮ!"  ผมพูดขอโทษก่อนที่จะโค้งตัวลงแบบสุดๆ 

 

"แควนชันนา" อา เซฮุนบอกว่าไม่เป็นไรใช่มั้ย ทำไมพูดแค่สามคำมันทำให้ใจผมเต้นอีกแล้ว >/////< "ภาษาเกาเก่งขึ้นเยอะนะเนี่ย" 

 

"แน่นอน" 

 

ผมตอบกลับพร้อมกับยิ้มน่ารักใส่เซฮุน (ก็หวังว่าจะน่ารักอะนะ-..-) เอ้อ! คุยกันจนลืมเลยแฮะ ว่ามีของมาให้ด้วย แต่ขอทำเป็นเล่นตัวก่อนละกัน  "ย๊า เซฮุน"

 

"ครับ?"

 

"นายไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆหรอ"

 

"ทำไมต้องไปอะ วันๆก็ไปแต่ร้านเกมส์ น่าเบื่อจะตาย..." เด็กเรียนชิบ -.,- "แล้ววันนี้จะไปไหนอะ" 

 

"ไปไหนก็ได้ที่นายอยากไป"

 

"โอเค งั้นจัดไปครับ >_0 "

 

พูดจบเซฮุนก็จับมือผมแล้วพาวิ่งไปอย่างรวดเร็ว แล้วนี่จะพาไปไหนเนี่ย!? แต่ดูท่าทางจะตื่นเต้นน่าดูนะเนี่ย อย่าบอกนะว่าที่บ้านไม่ค่อยให้ออกมาเที่ยวอะ -..- 

 

ผมรู้แล้วล่ะ ที่นี่ที่ไหน มันคือแม่น้ำฮันสินะ เห็นเค้าบอกกันว่าตอนกลางคืนสวยและบรรยากาศดีมาก แต่ตอนบ่ายๆก็ดีนะ ลมเย็นๆ มันไม่หนาวอะ กำลังสบายๆ "ทำไมพาชั้นมาที่นี่" 

 

"อยากผ่อนคลาย" คำตอบสั้นๆง่ายๆ ก็ชัดเจนแล้วครับ -*- "ถามไรหน่อย"

 

"อืม ว่ามา" ผมนั่งลงบนพื้นกับเซฮุนสองคน แน่นอนว่าไม่อาย เพราะมันไม่มีคนเลย เหมือนมาฮันนีมูนอะ ฮ่าๆ 

 

"ทำไมพี่ต้องตามหาผม" 

 

"คิดถึง...ก็ดูนายดิ บอกแค่ว่ากลับโซล แล้วไม่บอกอะไรเลย ติดต่อไปก็ไม่ติด!"

 

"ฮ่าๆ มีอันเฮนะ ผมคิดว่าพี่ลืมผมแล้วซะอีก" 

 

"ไม่ลืมหรอก ไม่คิดจะลืมด้วย" 

 

"ผมดีใจนะ ที่ได้เจอกับพี่อีก"

 

"เหมือนกัน"

 

"คิดถึงชานมไข่มุกจังเลย"  คิดถึงชาหรือคนกันแน่ ขอหลงตัวเองแปป -///- "อยากกินอะ" 

 

"พอเลย นายพึ่งจะกินไปเองนะ!" 

 

"ครับๆ งั้นมาคุยเรื่องอื่นกันต่อนะ" คุยเรื่องอื่นหรอ คุยอะไรดีอะ ผมรู้สึกอึดอัดเเฮะ -///- "พี่มีอะไรจะพูดพูดมาเลย"

 

"อืม...ก็จะบอกว่า ตอนที่ชั้นอยู่ปูซานก่อนจะลงมาหานายที่โซล ชั้นโคตรเศร้าเลย คิดถึง ไม่มีใครให้แกล้ง ไม่มีใครให้เล่นด้วย แถมชั้นก็พยายามติดต่อ แต่นายก็ไม่ติดต่อกลับมาบ้างเลย หายไปเกือบประมาณเกือบปีมั้งนายอะ ฮ่าๆ 

ชั้นคยคิดท้อนะ แต่ก็.. ไม่ดีกว่า เฮียพาชั้นไปที่โรงเรียนก่อน ตอนแรกก็กะว่าจะไม่เจอแหละ แต่สุดท้าย ก็เจอ ความพยายามของชั้นที่ผ่านมา ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว! ❤ "

 

"ฮ่าๆ ดีใจด้วยนะครับ ผมก็เหมือนพี่แหละ แต่ที่ผมไม่ได้ติดต่อกลับ เพราะว่าผมวุ่นยุ่งแต่เรื่องเรียน ความจริงก็เห็นแหละว่าพี่ติดต่อมา แต่แกล้งดีกว่า ฮ่าๆ :p" 

 

"อารัซซอ.." 

 

แกล้ง? แกล้งกับความรู้สึกคนอื่นน่ะหรอ ไอ้เด็กบ้า! ฮึ่ย จะโกรธก็โกรธไม่ลงอีกละ เกลียดความรู้สึกนี้ ):

 

"พี่มีอะไรจะให้ผมหรือเปล่า" 

 

"ฮะ?" อ้อ ใช่สิ สร้อยข้อมือนี่นา แต่มันรู้ได้ยังไงนะ "รู้ได้ไง"

 

"เซ็นท์มันบอก" 

 

โม้อีกละ-.,- 

 

ผมก้มลงไปหยิบถุงเล็กขึ้นมาก่อนที่จะหยิบสร้อยข้อมือทั้งสองอันขึ้นมา และยื่นตัว s ให้เซฮุน "อะ ซื้อมาให้" 

 

"โคมาวอ" 

 

เซฮุนพูดขอบใจผม ก่อนที่จะใส่กับข้อมือตัวเอง อา...ผมก็ไม่รอช้า รีบใส่ของตัวเองเหมือนกัน ถึงราคาจะถูกแต่ก็มีค่ามากๆเลยนะครับ 

 

"ต้องใส่ไว้ตลอดนะ" 

 

"อารัซซอ ผมสัญญาว่าจะใส่ไว้ตลอดครับ" 

 

"อืม ^^" 

 

"ซารางเฮ" 

 

อะ...ไอ้เด็กบ้านี่อีกแล้ว! กรี๊ดดดดดดด T///T 

 

 

 

 

 

 

 

100%

 

 

 

 

[ talk ]

 

1.ย๊าาา มาต่อให้แล้วฮับบบ >< ตอนนี้ แค่60% น้า เดี๋ยวไรท์มาต่อให้นะงับ

2.เฮลโหลว มาต่อครบ100% แล้วค่า 

 

 

 

 

ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลามาอ่านฟิคนะคะ ขอให้สนุกค่ะ <3