[ FIC EXO ] CHANBAEK : I'M WANT YOU ความต้องการ

EP:07
*อ่านท็อคกันด้วยนะเตงจะได้หายสงสัยค่ะ*
หลังจากที่ตะโกนแหกปากเรียกหมอนั้นอยู่นานสองนานแล้วไม่ทีท่าว่ามามันจะกลับมาแก้มัดให้เขาซักทีเขาก็เลยหยุดปากแล้วกลับมานั่งคิดอะไรไปเลื่อยเปื่อย
ในความรู้สึกของผมตอนนี้มันผมคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นอะไรที่น่าปวดหัวสุดๆสำหรับ บยอน แบคฮยอน คนนี้เลยผมไม่ค่อยซีเรียทไอเรื่องตัวเหนียวซักเท่าไรหรอกนะอดข้าวอดอาหารผมก็ผ่านมันมาหมดล่ะเพราะวินาทีที่ต้องฆ่าคนจริงๆผมไม่มีเวลามาอาบนํ้ากินข้าวอยู่หรอกนะ
เพราะมันเป็นวินาทีแห่ง...ชีวิต...สินะแต่จะว่าไปแล้ว....
ในตอนนั้นครั้งแรกที่ผมหนีจากตระกลูบยอนมาผมคิดว่าอีกไม่นานผมอาจไม่รอดอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าผมอาจตายก็ได้แต่ไม่รู้เหมือนกันมันเหมือนสรรค์เป็นใจที่ทำให้ผมได้เจอเพื่อนคนแรก....ในชีวิต.....
จาง อี้ชิง ที่ใครต่างยอมสยบในอิธิพลมืดของเข้าในปัจจุบันแต่จะมีใครรู้บ้างไหมว่าคนๆนี้มีจุดเริ่มต้นของความยิ่งใหญ่มาจากอะไรคนอื่นไม่รู้แต่ผมกลับรู้ว่าอิทธิพลของเขามันมาจาก....ความตาย
ในวันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักอย่างบ้าคลั่งมันเป็นวันที่ผมกลัวที่สุดกลัวว่าคนตรงที่ห่างกันเพียงแค่ไม่กี่ก้าวจะตายไปต่อหน้าผม
เขายืนอยู่กลางถนนในขณะที่รถสิบล้อคันใหญ่วิ่งมาด้วยความเร็วที่น่ากลัวมันเหมือนกับเวลานะช่วงนั่นหยุดไปแต่ทำไมขาผมมันถึง...ไม่หยุดวิ่งราวกลับความหลังเก่าย้อนกลับเข้ามาภาพของคุณนายบยอนที่เลือดไหลออกมาจากมุมปากกำลังส่งยิ้มให้กับเขามันเป็นยิ้มที่เขาจำได้ดียิ้มสุดท้ายก่อนที่คนที่เขารักที่สุดในชีวิตจะ....'จากไป'
!!!!!ปี๊นนนนนนนนน!!!!!
'ม้ายยยยย!!!!!!!!'
หมับ!!!พลั่ก!!!!ตุบ!!!!!
แบคฮยอนวิ่งเข้าไปหาเด็กคนนั้นก่อนจะกระชากมากอดแล้วพลั่กให้ล้มกลิ้งพ้นรัศมีรถสิบล้อคันนั้นทั้งคู่กลิ้งมาหลังกระแทกกับฟุทบาตหลังจากช่วยชีวิตเด็กผู้ชายคนนั้นไว้ได้แบคฮยอนก็ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นอย่างทุลักทุเลและเมื่ออีกคนเห็นเขารุกก็รุกตาม
'นายมาช่วยฉันไว้ทำ.....'
เพี๊ยะ!!!!
'นี้นาย....'
เพี๊ยะ!!!!!
'นายคิดว่าความตายมันเป็นเรื่องล้อเล่นเหรอห๊ะ...ฮึก....อึก....'
'อ....อึก....นายไม่เป็นฉันนายไม่เข้าใจหรอกว่าการอยู่อย่างนี้มันทรมานขนาดไหน'
'ใช่!ฉันไม่เข้าใจ...ฮึก..ทำไม..ทำไม..ทุกคนถึงต้องมาอยากตายต่อฉัน!!!'
'...ฮึก....อึก...'
'อ...อึก...ร้องซะให้พอร้องได้..อ...อ่อนแอได้...ต...แต่อย่าตายนะ'
'น..นายเป็น...อึก...คนดีจัง'
'ถ้าคิดว่าฉัน....ป....เป็นคนดี....ฮึก....ก็มีชีวิตต่อไปสิ'
'....'
'....'
'แล้วฉันจะมีชีวิต..อึก...อยู่ไป...เพื่อ...ใครล่ะ'
'....'
'....'
'..พ..เพื่อ...น..'
'...?...'
'เพื่อน'
'อะไร?'
'อยู่เพื่อเพื่อน'
'....'
'ก..ก็...พ....เพื่อนขอไม่ได้รึไงวะ'
'ฮึก...เพื่อนเหรอ?'
'เออก็เพื่อนน่ะสิเพื่อนร่วมเป็นร่วม
ตาย...ตลอดไป'
'....'
'ถ้าฉันไม่บอกให้ตายก็ห้ามตาย'
'....'
'ถ้าแกทุกข์ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาแก'
'ถ้าแกเจ็บ...ไม่ว่าใครที่ทำแกเจ็บฉันจะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าแก'
'สรุป....เพื่อนสินะ...ฮึ...ฮึก...ฮ่าๆๆ'
'บ้ารึเปล่าวะหัวเราะทั้งนํ้าตาฮ่าๆๆ''เออวะ...อึก...ฮ่าๆๆ'
ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็เป็นเพื่อนกับมันตลอดมาก็เลยกลายเป็นว่าไม่ว่าผมจะทำอะไรอี้มันก็จะค่อยอยู่ข้างผมเสมอมาโดยตลอดโดยที่มันอยู่เพื่อผมและผมก็อยู่เพื่อคงไว้ซึ่งชีวิตของมัน
3 เดือนผ่านไป
หลังจากที่ผมหลบซ้อนตัวอยู่นานในย่านชานเมืองโดยที่ๆผมอาศัยอยู่มันเป็นบ้านเก่าของอาอี้พวกผมก็เริ่มออกหางานทำในที่ใกล้ๆแถวนั้นีวันหนึ่งผมกับมันลองไปสมัคงานเป็นเด็กแจกไพ่ในบ่อนคาสิโนเถื่อน
เมื่อเขารับทำงานแล้วพวกผมก็เริ่มเรียนรู้เก็บเกี่ยวประสบกาณ์ในการเล่นแล้วเอาเงินที่เก็บมาลงเล่นที่คาสิโนอื่นบ้างปรากฎว่าวันนั้นมันดวงดีหรือเดาทางเกมได้ก็ไม่รู้ผมเลยเล่นกันมาได้เยอะอยู่พอตัว
หลังจากนั้นพวกผมเริ่มออกเล่นตามคาสิโนต่างๆมากมายอยู่หลายเดือนพอที่จะทำอะไรได้ง่ายขึ้นแล้วจากนั้นพวกผมก็หนีมาอยู่ที่ต่างประเทศแล้วผมก็ได้รู้จักกับลู่ฮานที่นั้น
ที่น่าแปลกกว่านั้นคือตอนนั้นผมพึ่งรู้ว่าอี้มันเป็นคนจีนนี้สิเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานมารู้ว่ามันคนจีนก็ตอนที่มันคุยภาษาบ้านเกิดกับลู่ฮานเนี่ยแหละ
"เฮ้อ~คิดถึงแกวะ"
ผมหลับตาลงอย่างเหนื่อยๆแล้วอีกอย่างตอนนี้ก็คงดึกมากแล้วด้วยงั้นขอหลับซักงีบล่ะกัน
"นายกำลังคิดถึงใครไม่ทราบ?"
เฮือก!!!แบคฮยอนสดุ้งตื่นเบิกตาโพล่งทันทีที่ได้ยินเสียงของร่างสูงที่ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไร
"แก!!!"
"กรุณาเรียกฉันใหม่ฉันมีชื่อแล้วนี่ทำไมนายถึงยังไม่อาบนํ้า!"
"ให้ฉันอาบนํ้า..เหอะ!...คิดได้เนอะ!"
"ทำไม?"
"แกมัดฉันไว้แล้วฉันจะอาบยังไง!"
"ก็ไม่ต้องทอดเสื้อผ้าอาบๆมันยังงั้นแหละเดี๋ยวก็ต้องนอนในห้องนํ้าอยู่ดี"
"แล้วแกจะให้ฉันอาบไปทำไมวะถ้าให้อาบยังงั้นนะสู้ให้ฉันไม่ต้องอาบเลยซะยังดีซะกว่าอีก!!!"
"จะเอาอย่างนั้นก็ได้!"
"แก!!!"
"จะอาบไม่อาบ?"
"ไม่!!!"
"งั้นก็ดีนายไม่อยากอาบแต่...ฉันสั่งก่อนหน้าที่จะออกไปให้นายอาบเพราะฉะนั้นนายก็ต้องอาบ!!"
"แล้วจะถามทำป้าอะไรวะ!"
"ไม่มีเหตุผล!"
ฟังคำตอบมันแล้วรู้สึกเท้ามันสั่นอยากจะลั่นใส่หน้ามันซักทีถ้าไม่ติดว่าถูกมัดอยู่คงได้รู้ซักตั้ง
"อาบนํ้าซะถ้าฉันกลับมายังไม่เห็นนายอาบนํ้าฉันจะจับนายอาบเอง"
ว่าจบร่างสูงก็เดินเข้ามานั่งยองๆข้างหน้าเขาก่อนจะโน้มตัวมาหาเขาเอือมมือมาแก้มัดออกให้เขา
"เร็วๆล่ะ!"
พอแก้มัดเสร็จชานยอลก็เดินออกไปคนร่างเล็กจึงเริ่มที่จะทำธุระของตนเองบ้างจนเสร็จเขาจึงใส่เสื้อผ้าชุดเดิมแล้วเดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตู
แบคฮยอนยืนลังเลอยู่ซักพักว่าเขาจะเปิดไปเลยดีไหมก่อนที่เขาจะตัดสินใจยื่นมือออกไปจับลูกบิดไว้แต่ไม่ทันที่จะเปิดออกไปไอตาปารค์มันก็เปิดเข้ามาซะก่อนจนเขาต้องรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว
"ทำไมไม่อาบนํ้า!!!!"
"ไม่อาบบ้านแกสิฉันอาบแล้ว!!!"
"แล้วทำไม....."
"ถ้าแกใช้สมองอันชาญฉลาดที่มีอยู่น้อยนิดของแกคิดและไตรตรองซักนิดแกจะรู้เองได้ทันทีว่าฉันไม่มีชุดเปลี่ยนโว้ย!!!!!"
"ปากดี!"
"ขอบคุณไอปากเสีย!"
"หุบปากของนายซะ!!!แล้วก็ไปทำกับข้าวได้แล้วฉันหิว"
"ห๊ะ!!!ทำกับข้าว"
"นี้อย่าบอกนะว่านายดีแต่ปากจริงๆเลยทำกับข้าวไม่เป็น?"
"บ้านแกสิฉันทำเป็นโว้ย!!"
"ถ้านายใช้สมองอันชาญฉลาดที่มีอยู่น้อยนิดของนายคิดและไตรตรองซะนิดนายก็น่าจะรู้ว่าที่นี้ไม่ใช่บ้านฉันจริงๆ"
"ฮึ่ย!!!แก!!"
"ไปทำกับข้าว...."
"แก๊!!!!"
"อ่อ!แล้วก็อย่าเผลอคิดล่ะว่าฉันจะปลํ้านายเพราะมันคงเป็นไปไม่หรอกที่ฉันจะเอาผู้ชายทำเมียถ้าให้พูดแบบเคลียร์ๆมันน่าขยะแขยงวะแล้วยิ่งปากจัดๆอย่านายได้ไปคงซวยตายตลอดชีวิตวะรับไม่ได้จริงๆ!"
"ทำเหมือนตัวเองวิเศษตายแหละฉันก็ขยะแขยงแกเหมือนกันแหละน่าไม่สิเผลอๆฉันจะเกลียดแกมากกว่าด้วยซํ้าไปไอ้หูกาง"
"20"
"อะไร?"
"15"
"อะไรของแกเนี่ยห๊ะไอหูกาง"
"หึ!10โทษฐานที่นายว่าฉันนายมีเวลาทำกับข้าวแค่10นาทีเท่านั้นถ้าทำไม่เสร็จหรือไม่อร่อยนายเจอดีแน่!!"
"ไอ้บ้าเอ่ยคิดว่าฉันจะกลัวรึไงห๊ะ"
"ถ้าภายใน10นาทีนายยังทำกับข้าวไม่เสร็จฉันจะจูบนายจนกว่าปากนายจะเปลื่อย!!!!"
"เฮ้ยไหนแกบอกว่าขยะแขยงฉันไงวะแล้วจูบหาป้าแกเหรอ!!!!"
"ใช่ฉันขยะแขยงคนตระกลูนายรวมทั้งนายด้วยรู้ไว้ซะแต่ก็อย่างที่ว่าเพราะขยะแขยงคนอย่างนายฉันถึงต้องทำอะไรที่นายเกลียดยิ่งนายเกลียดฉันยิ่งทำแม้ฉันจะไม่อยากเข้าใกล้คนอย่างนายก็ตามเพราะฉะนั้นนายรู้เหตุผลแล้วนิ่ก็ไปทำอาหารซะทีซิ!!"
"ฮึ่ย!!!ฉันไม่ใช่ทาสของแกนะไอ้...."
"หรือจะลอง?"
ชานยอลพูดแค่นั้นร่างเล็กก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกมาที่หลังเคาเตอร์ที่เป็นห้องครัวเล็กทันที
ตอนนี้แบคฮยอนอยากจะฆ่าหมอนั้นสุดๆถ้ามันจะเตะจะต่อยเขานะเขาจะไม่คิดอยากด่ามันเลยซักคำถ้าจะถามว่าเพราะอะไรบอกได้เลยว่าเขาคนนี้แมนทั้งแท่งเรื่องต่อยตีฆ่ากันจนเกือบตายมันยังดูมีศักดิ์ศรีซะกว่าการที่เขาถูกมันจูบอะ
ถ้าไม่ติดว่าเขานึกอะไรสนุกๆได้ซะก่อน'หึ!เดี๋ยวจะจัดเต็มให้เลยอยากกินดีนักใช่ไหมอาหารเนี่ย'
ร่างบางเริ่มจากการมองหาส่วนผสมอยู่ซักพักก่อนจะหยิบมารวมกันแล้วลงมือทำทันทีเมื่อตัวเขาเองก็แทบจะอดใจไม่ไหวอยากให้เรื่องสนุกมันเกิดไวๆซะเหลือเกิน!
แต่!!!!!!!!!
แต่แล้ว!!!!!!!
แต่แล้ว!!!!!!เขาก็ลืมนึกไปว่าอิปารค์มันเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าเขาซะอีกเพราะฉะนั้นอิ'ต็อกโบกี้มหาภัย'เลยต้องผ่านลำไส้ของเขาก่อนมันถึงจะยอมกินต้นเหตุมาจากความสนุกแท้ๆเลยกุ!!!!!!!
์:ปารค์ ชานยอล:
ตอนนี้ผมกำลังนั่งจ้องตากับร่างเล็กตรงหน้าอย่างแบคฮยอนอยู่เพราะอะไรรู้ไหมครับเพราะผมสั่งเขาให้ไปทำอาหารซึ่งแปลว่าของที่ทานได้แต่ผมก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าเขาคงจะชอบตีความความหมายคำสั่งผมผิดเลยทำอาหารที่ทานไม่ได้มาแทน
"กินซะ"
"อะไร"
"ไอของที่อยู่ตรงหน้านายนั่นน่ะ"
"แต่ฉันทำมาให้นาย..."
"แล้วมันกินได้ไหมล่ะ"
"ได้อยู่แล้วมันก็แค่ต็อกโบกี้"
"งั้นก็กินซะสิ"
"แต่ฉันอิ่มแล้ว!"
"อิ่ม?"
"ใช่!ฉันอิ่มแล้วจะทำไมไม่ทราบ"
"เปล่า!ฉันไม่ยักกะจำได้ว่าฉันให้นายกินข้าวตอนมาที่นี่ตั้งแต่ไหร่นะ"
"ก็ฉันบอกว่าอิ่มแล้วก็คืออิ่ม!"
"แต่ฉันบอกให้นายกินนายก็ต้องกิน!"
"...."
"กินซะ!!!"
"อ....อึก...."
"จะกินดีๆหรือต้องให้ฉันใช้วิธีจับยัด"
"...."
"1"
"...!!..."
"2"
"!!!!!"
:บยอน แบคฮยอน:
"นายจะ...."
"ไม่ต้อง!ฉันกินเอง"
แบคฮยอนตะโกนออกไปทันทีที่เลขใกล้หมดลงยังไงซะเขากินเองแค่คำเดียวก็ดีกว่าเสียฟรอมยอมรับผิดล่ะน่ะ'แค่คำเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง'เขาทนได้อยู่แล้วแค่นํ้าปลาครึ่งขวดสบายๆ!!
แบคฮยอนยืนมืออกไปจับตะเกียบด้วยท่าทางปกติเหมือนเขาไม่ได้ทำอะไรผิดและเขาก็กินมันได้อยู่แล้ว
'แม้มันจะกินไม่ได้ก็เถอะ'
เขาคีบมันขึ้นมาก่อนจะนำมันเข้าปากหน้าตายอย่างไร้พิรุทแต่เพียงแค่เรียวลิ้นสำผัสรสชาติแห่งท้องทะเลเกาหลีก็ประจรักแก่เขาทันทีเค็มดีรสชาดนี้นํ้าปลาแท้
คิดได้เพียงเท่านั้นร่างกายของเขามันก็พุ่งมาเหนือสมองทันทีและมันก็คงเหนือจริงๆเพราะตอนนี้ไอของที่มันเคยอยู่ในปากเขาก่อนหน้านี้ก็ลอยขว้างเหนือหัวเขาไปตกที่.......
"ไอ้เตี้ย!!!!!"
...หน้าไอหูกางตรงหน้าเขาเป๊ะๆ!!!!
 
อาาาา~จบไปอีกแล้วหนึ่งตอนนะค่ะช่วงนี้ไรท์ยุ่งมากเลยค่ะต้องเขาใจกันนิดนุงเนอะเหนื่อยมากๆเลยอยากให้มีคนคอมเม้นบ้างจังมันท้อนะค่ะเนี่ยแต่ก็นะไรท์จะสู้ๆเพื่อทุกคนนะค่ะ>~<แต่ช่วงนี้รู้สึกอิพี่ปารค์เราออกมาน้อยด้วยแหละเนอะแต่ไงไรท์จะให้พี่แกพยามบรรยายให้มากขึ้นล่ะกันนะคะ
***ไขข้อสงสัยไรท์ออกทะเลไหม?????***
ถ้าทุกคนสงสัยทำไมอิพี่ปารค์ตอนแรกดูเย็นชาตอนหลังๆมาถึงพูดมากจนไฟแล่บแล้วล่ะก็บอกได้เลยว่าพี่มันตอนอยู่กับแบคกับตอนอยู่ที่ทำงานมันต่างกันค่ะบอกเลย!!!เอาง่ายๆเลยนะค่ะตอนอยูบริษัทมันก็คงไม่มีพนังงานของปารค์คอปเปอร์เรชั่นคนไหนกล้าด่าพี่แกว่าไอ้หูกางต่อหน้าต่อตาพี่แกให้พี่แกปรี๊ดขึ้นมาจัดหรอกค่ะจริงไหมค่ะแถม'พี่แกก็ไม่ค่อยชอบคนตระกูลบยอนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วยอะเนาะยิ่งเจอคนของฝั่งนั้นมาด่าสิ่งที่อยู่บนตัวเราด้วยแล้วเป็นใครใครก็ปรี๊ดอะนะคะเขาใจฟิวพี่แกนิดนุงนะ'
"เจอคำผิดบอกไรท์ด้วยนะค่ะ"