[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   2 ปีต่อมา

   “ท่านคานาเมะ ท่านควรเลือกคู่ครองที่เหมาะสมเพื่อให้กำเนิดทายาทที่จะปกครองเหล่าแวมไพร์ต่อไปนะครับ”

   แวมไพร์ผู้สูงศักดิ์หมุนกุหลาบอำพันในมือโดยไม่ฟังเสียงของพ่อบ้านที่กำลังเอ่ยถึงการเลือกคู่ครองให้เขาฟัง

   “ผมไม่ต้องการทายาท ออกไปซะ”

   “แต่ท่านคานาเมะ...”

   “ออกไป”

   ร่างสูงกดเสียงต่ำลงก่อนพ่อบ้านจะขอตัว นายเหนือจ้องมองกุหลาบอำพันอย่างเหม่อลอย

   สองปีแล้วสินะที่เธอจากผมไป  เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เหมือนไม่กี่วันก่อนผมเพิ่งเจอเธอ

   ตลอดสองปีที่ผ่านมา ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะวางกุหลาบอำพันให้ห่างจากตัว ดวงตาสีแดงเข้มจ้องมองกุหลาบอำพันและสัมผัสมันอย่างทะนุถนอม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้ดี.....        

   เจ้าของของมันไม่กลับมาอีกแล้ว....

   จะมาเสียใจเอาตอนนี้ก็สายเกินไป ทั้งๆที่เขารู้อยู่แล้วว่าเซโร่จะถูกฆ่า แต่เขาก็เลือกที่จะเมินเฉย ปล่อยให้เซโร่ตายและยังไม่คิดที่จะไปหาแม้ในช่วงเวลาสุดท้าย

   ผมมันเห็นแก่ตัวสินะ เซโร่.......

   สายฝนที่เทกระหน่ำจากด้านนอกราวกับจะตอกย้ำความผิดและความเศร้าเสียใจของเขา เสียงฟ้าร้องราวกับมันกำลังแสดงความเจ็บปวด ถ้าเจาสามารถแสดงความรู้สึกได้แบบนั้นก็คงจะดี

   ปัง!!

   “คานาเมะ!!”

    ร่างสูงแค่ปรายตามองคนที่เปิดประตูเข้ามา อิจิโจกระหอบกระหืดเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาคานาเมะ

   “ดูรีบร้อนนะอิจิโจ มีอะไร?”

    “นายอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมอยากให้นายมากับผมหน่อย”

    แวมไพร์ผมทองขอร้องแกมบังคับ ร่างสูงยอมเดินตามอิจิโจออกมาจากห้อง แล้วเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องผู้อำนวยการ

   “นายเข้าไปสิ”

   คานาเมะไม่ถามอะไรนอกจากเปิดประตูเข้าไป ร่างโปร่งผมสีอ่อนนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานส่งยิ้มทักทายอย่างอบอุ่น

  “มาพอดีเลยคานาเมะคุง ผมมีคนอยากฝากเธอดูแลหน่อยน่ะ”

    “ใครครับ?”

    “คิดว่าเธอคงรู้จักดีอยู่แล้วล่ะ”

   ร่างสูงมองตามผู้อำนวยการเดินไปที่ประตูห้อง เขายิ้มอย่างอ่อนโยนพลางเปิดประตู ฉับพลันร่างกายของร่างสูงก็เหมือนโดนไฟฟ้าช็อต

   “นั่นมัน…..”

   “ขอแนะนำนะ เขาเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามา แนะนำตัวกับหัวหอของเธอหน่อยสิ”

    ครอส ไคเอ็น ดันร่างนั้นมาหาคานาเมะ ร่างสูงผุดลุกขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาสีแดงเข้มจ้องมองคนตรงหน้าไม่วางตา

   “คิริว เซโร่ ฝากตัวด้วย”

   คำพูดที่นิ่งสนิทกับดวงตาสีม่วงอ่อนชวนฝัน เรือนผมสีเงินที่เสยผมด้านหน้าขึ้นเล็กน้อยแลดูดี สวมยูนิฟอร์มของไนท์คลาสอย่างถูกต้องทุกระเบียบนิ้ว ตราสัญลักษณ์ที่คอทำให้คนตรงหน้าดูโดดเด่นขึ้นไปอีก ผิวขาวซีดซึ่งเป็นเอกลักษณ์แต่ไม่ได้ดูขี้โรค คนตรงหน้าเขาคือ            

   คิริว เซโร่ ไม่ผิดแน่!!

   “เซโร่.....”

    ร่างสูงเอ่ยชื่ออีกฝ่ายอย่างเหม่อลอย ดวงตาสีม่วงอ่อนหลบสายตาร่างสูงนิดๆก่อนจะเอ่ยออกมา  

   “ไม่เจอกันนานเลยนะ คุรัน คานาเมะ”

   “หมายความว่ายังไงครับผอ.”

    คำถามที่นานปีดีดักกว่าจะได้ยินจากนายเหนือแวมไพร์ ไคเอ็นยิ้มน้อยๆ แม้จะเป็นนายเหนือก็มีเรื่องที่เหนือความคาดหมายเหมือนกันนะ

   “ผมว่าถามเจ้าตัวเลยจะดีกว่าล่ะมั้ง เอาล่ะๆพาเขากลับห้องได้แล้ว ผมคงไม่ต้องบอกว่าเซโร่พักอยู่ห้องไหนหรอกนะ เขาเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆพาเขาไปพักเถอะ”

   ไคเอ็นถือโอกาสไล่ทั้งสองคนออกจากห้อง ร่างโปร่งผมอ่อนยิ้มอย่างอารมณ์ดี อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดล่ะนะ

   ที่ห้องพักของนายเหนือ

   ร่างโปร่งผมเงินเดินเข้ามาในห้องพลางกวาดสายตาไปรอบๆ รู้สึกเหมือนเคยอยู่ที่นี่มาก่อน กับใครสักคน...

   “เซโร่.....”

   ร่างสูงเอ่ยเรียกจากด้านหลังก่อนที่เซโร่จะหันไปมอง ดวงตาสีแดงเข้มทอประกายงุนงงและส่งคำถามให้อีกฝ่าย

    “ฉันเหนื่อย ขอพักก่อนได้มั้ย?”

   ร่างสูงยอมพยักหน้าก่อนที่เซโร่จะทรุดตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง พลิกตัวหันหลังให้คนร่างสูงที่ยืนมองอยู่ คานาเมะถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปห่มผ้าให้อีกฝ่าย

   ผมรู้ว่าเธอโกรธผม.....

   ผมรู้ว่าเธอเกลียดผม.....

   แต่ผมดีใจนะที่เธอกลับมา......

   “ราตรีสวัสดิ์”

   ชั้นเรียนไนท์คลาสกำลังแตกตื่นอย่างหนักเมื่อคนที่หายหน้าไปนานสองปีกลับมาเรียน หนำซ้ำยังดูเจิดจรัสกว่าเดิมอีกด้วย ผมสีเงินถูกเสยขึ้นด้วยที่คาดผมสีขาวปล่อยปอยผมเล็กน้อยแลดูน่ารัก สวมยูนิฟอร์มที่เรียบร้อยทุกระเบียบนิ้ว

   ใครเห็นเป็นต้องมองเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

   ผู้ชายหลายคนต่างเข้ามาทักทายเซโร่และกอดคออย่างสนิทสนม สร้างความแปลกใจให้แก่แวมไพร์ระดับขุนนางเป็นอย่างมาก

   แม้จะทำเหมือนไม่สนใจแต่ใครจะรู้ว่าคานาเมะกำลังหงุดหงิดอยู่

   ร่างโปร่งตื่นเช้ากว่าคานาเมะแล้วยังมาเรียนก่อนด้วย กว่าเขาจะรู้ตัวเซโร่ก็เดินมาถึงอาคารเรียนแล้ว

   ไม่สนใจเขาอย่างสิ้นเชิง.....

   ร่างสูงรู้ว่าตัวเองนั้นผิด การโดนเซโร่ทำเมินเฉยยิ่งตอกย้ำความผิดของเขาและความรู้สึกผิดให้ฝังรากลึกลงไปในจิตใจจนเจ็บปวด

   แม้แต่พันธะสัญญาระหว่างพวกเขาก็ขาดลงไปด้วย

   ตั้งแต่ที่เซโร่ตายไปเมื่อสองปีก่อน พันธะสัญญาระหว่างพวกเขาก็ถูกตัดขาด เซโร่ในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากแวมไพร์ทั่วไปที่อยู่ภายใต้การปกครองของเขา เพียงแต่เซโร่ยังไมได้ทำพันธะสัญญาว่าจะอยู่ภายใต้การปกครองของเขาก็เท่านั้น

   หมายความว่าตอนนี้เซโร่ยังเป็นอิสระต่อทุกสิ่ง เขาจะยอมกลับมาเป็นของเขาอีกครั้งมั้ยนะ

    “เซรโร่คุง~!!”  

    ร่างโปร่งหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มบางๆ อิจิโจโบกมือให้เซโร่ก่อนจะส่งยิ้มทักทาย คานาเมะที่เดินตามหลังมาก็เงียบโดยที่ไม่พูดอะไร

   “มาโรงเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง? นึกอะไรออกบ้างมั้ย?”

    “ก็มีเพื่อนบางคน แต่ว่ายังนึกออกได้ไม่หมดน่ะ”

   หายากมากที่คนอย่างคิริว เซโร่ จะพูดคุยกับคนอื่นด้วยท่าทางเป็นมิตร แต่มันก็เป็นไปแล้วในตอนนี้

    “แต่เดี๋ยวก็ชินแล้วล่ะ เธอไปกับคานาเมะก็ได้นะ เพราะตารางเรียนของทั้งสองคนเหมือนกัน”

     ร่างโปร่งพยักหน้าก่อนจะโบกมือให้อิจิโจที่เดินไปที่คลาสเรียนของตน เซโร่มองคานาเมะที่ยังไม่พูดอะไรตั้งแต่เดินเข้ามาในอาคารเรียน

   “จะเดินนำมั้ย?”

   เซโร่เอ่ยถามอีกฝ่ายก่อนที่ร่างสูงของคานาเมะจะเดินนำ เซโร่มองตามก่อนจะเดินตามหลังอีกฝ่าย บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดูเงียบเชียบจนคนรอบตัวไม่กล้าทัก เซโร่ยังพอว่าเพราะอย่างน้อยก็มีออร่าของหนุ่มรูปงามแผ่ซ่าน แต่นายเหนือคานาเมะนี่สิ อารมณ์บูดจนรังสีความมืดแผ่ออกมาหมด

   เมื่อมาถึงชั้นเรียน คานาเมะก็เดินไปที่ที่นั่งประจำ เซโร่ก็นั่งลงตรงที่ว่างข้างๆกัน สร้างความแปลกใจให้กับคนในคลาสเรียนอย่างมา

   ปกติต่อให้บังคับยังไง เซโร่ก็ไม่มีทางไปนั่งข้างคานาเมะเด็ดขาด

   “ปกติเธอไม่นั่งใกล้ผมไม่ใช่หรอ?”

    “ความทรงจำยังกลับมาไม่ครบ จำไม่ได้หรอกว่าเมื่อก่อนเคยนั่งตรงไหน”

    คานาเมะอยากเถียงเหลือเกินว่าปกติคนข้างตัวเขาเคยเข้าเรียนซะที่ไหน จะไปจำได้ได้ยังไง

    “จะเล่าให้ผมฟังได้หรือยังว่าเรื่องเป็นมายังไง”

   “จะเล่าก็ได้........”

   ร่างโปร่งเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน หลังจากที่เขาสลายไปเขาก็ได้ล่องลอยไปเรื่อยๆโดยไม่มีใครรู้ หลายคนอาจจะคิดว่าเขาหายไปแล้วหลังจากที่ร่างของเขาสลายไป ก็จริงที่เขาควรจะหายไปตั้งนานแล้ว แต่บางอย่างกลับฉุดรั้งเขาเอาไว้ แล้วเขาก็กลับมามีร่างกายอีกครั้งหลังจากผ่านไปหนึ่งปี เศษเสี้ยววิญญาณของเขาได้รวบรวมวิญญาณที่เหลือเขาด้วยกันและก่อกำเนิดร่างนี่อีกครั้ง แต่เนื่องจากพันธะสัญญาที่ทำไว้กับคานาเมะขาดลง ความทรงจำที่เป็นเหมือนความทรงจำในชาติที่แล้วจึงได้หายไปหมด แต่ตอนนั้น อิจิโจ ทาคุมะ ก็บังเอิญมาเจอเขา ในตอนนั้นอิจิโจเหมือนกำลังสับสนอยู่ แต่ก็ช่วยเขาเอาไว้ และดูแลเขามาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ในตอนแรกเขาไม่รู้ชื่อของตัวเองด้วยซ้ำ อิจิโจจึงบอกว่าเขา เขาชื่อคิริว เซโร่ แต่ความทรงจำหลังจากนั้นเขาต้องนึกให้ออกเอง

   แต่เพียงแค่ชั่วครู่ที่เขารู้ชื่อของตัวเอง ชื่อที่ตามมาหลังจากนั้นคือ คิริว อิจิรุ เซโร่ถามว่าอิจิรุเป็นใคร แต่ถึงอย่างนั้นอิจิโจก็ไม่ยอมบอก แต่เขายอมบอกว่าคุรัน คานาเมะ เป็นใคร ตอนที่เซโร่พูดชื่อนี้ออกมา หลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือนความทรงจำเกี่ยวกับคุรัน คานาเมะ ก็กลับมาทีละน้อย แต่ถึงอย่างนั้นจนถึงทุกวันนี้ เซโร่ก็รู้เพียงแค่ว่า คุรัน คานาเมะ เป็นนายเหนือของแวมไพร์และเป็นเลือดบริสุทธิ์ เขาเคยอาศัยอยู่กับคุรัน คานาเมะ เพียงเท่านั้น

    “แต่ตอนนั้นเธอทักผมว่าไม่ได้เจอกันนาน เหมือนเธอจำผมได้”

   “อิจิโจบอกให้ทำแบบนั้นน่ะ จริงๆฉันไม่กล้าทักคานาเมะด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่รู้ว่าควรปฏิบัติตัวกับนายเหนือยังไงถึงจะไม่เสียมารยาท”

   ร่างสูงถึงกับทำหน้าไม่ถูก นอกจากการพูดจะอ่อนหวานขึ้นแล้ว เซโร่ยังแทนเขาว่า ‘คานาเมะ’ แทนที่จะเป็น ‘แก’เหมือนเมื่อก่อน

   “แล้วเธอจำได้มั้ยว่าเมื่อก่อนตัวเองเป็นคนยังไง”

   ร่างโปร่งเงียบไปนิดก่อนจะส่ายหน้า ร่างสูงคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ แต่ว่าอย่างน้อยมันก็น่าจะดีกว่าเมื่อก่อน

   “แล้วจำได้มั้ยว่าเธอกับผมมีความสัมพันธ์กันแบบไหน”  

   เซโร่ส่ายหน้าอีกครั้ง ร่างสูงลอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ นึกแล้วเชียว

   “อิจิโจบอกให้มาถามเรื่องนี้กับคานาเมะเหมือนกัน เขาบอกว่าถ้าอยากรู้เรื่องของตัวเองกับคนที่ชื่อคุรัน คานาเมะ ให้มาถามเจ้าตัวเลยจะดีกว่า”

   ทำได้ดีเหมือนกันนี่อิจิโจ.....  

   “อิจิโจแนะนำ ถูกแล้ว กลับไปเมื่อไหร่ผมจะทบทวนความจำให้เธอเอง”