[Fic Vampire Knight] รัตติกาลสีเงิน

   ปังๆๆๆๆ!!!

   มือเรียวลั่นไกไม่หยุดระหว่างที่ออกวิ่งไปด้วย แวมไพร์อีกหนึ่งและฮันเตอร์อีกหนึ่งกำลังโดนตามล่า

   ปัง!

   “เซโร่หนีไปซะ! ผมน่ะไม่เป็นไรหรอก!”

   ร่างเล็กบอกพี่ชายที่กำลังวิ่งนำ มือเล็กถูกมือเรียวดึงให้วิ่งตาม

   “ไม่!”

   ร่างโปร่งปฏิสเสธทันควันก่อนจะดึงน้องชายหลบลูกธนูที่ยิงตามมา โดยระวังไม่ให้โดนตัวเองด้วย

   ทั้งหนีทั้งสู้แบบนี้ลำบากแฮะ

   เซโร่เปลี่ยนแม็กด้วยมือข้างเดียวก่อนจะยิงสวนกลับไป โดนบ้างไม่โดนบ้าง พวกฮันเตอร์สู้ลำบากตรงที่ยิงแล้วไม่ตายในทันที ยังไงก็เป็นมนุษย์ ไม่เหมือนพวกแวมไพร์ที่ยิงแล้วกลายเป็นฝุ่นผงทันที

   ไม่ใช่แค่นั้น เมื่อมีคนบาดเจ็บก็จะมีคนมาแทนเสมอ ไม่ใช่หนึ่งหรือสอง อาจจะสักยี่สิบเลยก็ได้

   อิจิรุพยายามช่วยพี่ชายโดยใช้ Bloody Rose อีกกระบอก แต่อาวุธสังหารแวมไพร์ใช้กับมนุษย์ไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก อย่างมากก็แค่หยุดการเคลื่อนไหว ต่างจาก Bloody Rose ของเซโร่ที่ทำให้บาดเจ็บได้ทั้งมนุษย์แล้วแวมไพร์ เพียงแต่มีผลกับแวมไพร์มากกว่า

   “นี่อิจิรุ....”

   “อะไรหรอ?”

   ร่างเล็กขานรับเมื่อพี่ชายเรียก เซโร่ส่ายหน้าก่อนจะยิ้ม และวิ่งไปต่อเรื่อยๆ อิจิรุขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจ จนกระทั่งทั้งสองวิ่งมาถึงสุสานหลังหมู่บ้าน แต่ไม่มีใครตามมา

   “ได้มาหาพ่อกับแม่บ้างมั้ย? ท่านคงคิดถึง”

   เซโร่ลดความเร็วลงทำให้อิจิรุต้องลดความเร็วตาม ทั้งสองเดินเข้ามาในสุสานที่ตอนนี้มืดสนิท แต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับเซโร่ที่มองกลางคืนได้ชัดกว่าตอนกลางวัน

   “ที่นี่คือ......”

   เมื่อเซโร่จูงมือร่างเล็กมาจนถึงสุสานสองหลุม แม้จะมองไม่เห็นแต่อิจิรุก็รู้ได้ว่าหลุมศพตรงหน้าเป็นของใคร

   “พ่อครับ แม่ครับ ผมพาอิจิรุมาแล้วนะ นานๆทีมาอยู่พร้อมหน้ากับครอบครัวแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน”

   เซโร่ยิ้ม อิจิรุโดดกอดพี่ชายก่อนจะส่งยิ้มให้ป้ายชื่อบนหลุม

   “ผมกลับมาแล้วฮะ แต่ผมกลับมาทุกเดือนอยู่น้า~ เซโร่ต่างหากที่นานๆจะกลับมาที”

   ร่างเล็กอมลม เซโรขยี้ผมน้องชายอย่างรักใคร่ แม้จะในสถานการณ์วิกฤตแต่การได้อยู่กับครอบครัวก็ถือเป็นเรื่องดี

   “ฉันอยากให้อิจิรุหนีไปจากที่นี่นะ”

   ร่างเล็กเงยหน้ามองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ เซโร่ประคองใบหน้าที่เหมือนกับตัวเองอย่างนุ่มนวล มือเรียวเกลี่ยแก้มใสที่ตอนเด็กเซโร่มักจะหอมแก้มอิจิรุประจำ ก่อนจะดึงน้องชายมากอด

   “ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร อิจิรุก็ต้องมีชีวิติอยู่ต่อไปนะ เพื่อพ่อกับแม่ แล้วก็เพื่อฉัน.....”

   “เซโร่พูดอะไรน่ะ? ถ้าจะหนีเราก็ต้องหนีด้วยกันสิ!”

   ร่างเล็กแย้งขึ้นเมื่อพี่ชายพูดอะไรแปลกๆ เซโร่หัวเราะน้อยๆพลางลูบผมสีเงินที่เหมือนเส้นไหมอย่างเหม่อลอย

   “เฮ้อ ฉันอิจฉาอิจิรุเหมือนกันนะ ฉันอยากเป็นคนที่ร่าเริงสดใส แล้วก็ร่าเริงเหมือนอิจิรุ แต่ว่าคงพิลึกน่าดูถ้าฉันไปกระโดดโลดเต้นแบบนั้น”

   “อะไรเล่า! เซโร่ว่าผมพิลึกหรอ!”

   ร่างเล็กโวยวาย เพราะเขาเองก็ชอบกระโดดโลดเต้นประจำ

   “เปล่าสักหน่อย อิจิรุน่ารักจะตาย ไม่พิลึกหรอก”

   ร่างโปร่งกอดน้องชายแน่นขึ้น ดวงตาสีม่วงอ่อนหลับลงอย่างช้าๆ กางเกยอยู่บนไหล่ของคนตัวเล็ก อิจิรุกอดตอบพี่ชายเบาๆก่อนจะชะงัก กลิ่นคาวเลือดลอยอบอวลเต็มมือของร่างเล็ก อิจิรุเบิกตากว้าง มือเรียวตกลงที่ข้างลำตัวก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

    “เซโร่!!!

   ร่างเล็กกรีดร้องลั่น เซโร่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

   ไม่เจ็บ แต่ทรมาน.....

   ตอนนี้เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไม่รู้ว่าน้องชายของเขาพูดอะไร ร่างกายไม่ยอมสนองต่อความคิดเลยสักนิด

   “อิจิรุ ช่วยอะไรหน่อยสิ”

    แม้กระทั่งคำพูดของตัวเองเขาก็แทบจะไม่ได้ยิน สัมผัสผ่านเส้นเสียงถึงทำให้รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่

   “ผมช่วยทุกอย่างเลย เซโร่อย่าหลับตาเด็ดขาดนะ!

   เซโร่เพียงอมยิ้มน้อยๆเมื่ออ่านปากน้องชาย มือเรียวล้วงบางอย่างออกมาจากอกเสื้อ แท่งอำพันสีเงินที่ในนั้นใส่ดอกกุหลาบสีแดงเอาไว้ไม่ให้เหี่ยวเฉา เพราะเขาไม่มีพลังมากพอที่จะร่ายเวทย์ไม่ให้มันเหี่ยวเฉาได้

   ดอกกุหลาบที่ได้รับจากคานาเมะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะพกมันเอาไว้ตลอดแบบนี้            

   “ฝากเจ้านี่ให้นายเหนือคุรัน คานาเมะด้วยนะ บอกเขาว่าฉันไม่อยากได้เขาเป็นเจ้านาย ไม่สิ ฉันไม่อยากเป็นทาสเขาเท่านั้นเอง เป็นคนที่อ่อนโยนเหมือนกันนะเจ้านั่นน่ะ ฉันไม่อยากให้อิจิรุเข้าไปพัวพันกับพวกแวมไพร์ จะฝากใครสักคนเอาไปให้เขาก็ได้ แล้วหลังจากนั้นก็ไปจากที่นี่ซะ”

   มือเรียวว่าแท่งอำพันใส่มือน้องชาย ก่อนจะลูบผมสีเงินอย่างรักใคร่ ดวงตาสีม่วงอ่อนเริ่มไร้ประการเมื่อมองไม่เห็น อิจิรุจับมือพี่ชายมาแนบแก้มพลางร้องไห้

   เพราะเขา เขาเพราะแท้ๆ เซโร่ถึงได้.....!!

   “คุรัน คานาเมะ แกอยู่ที่ไหน แกพรากเขาไปจากฉันแล้วแกยังจะปล่อยให้เขาตายอีกหรอ.....”

   ร่างเล็กสะอื้นเมื่อเอ่ยถึงเจ้านายของคนตรงหน้า มือเล็กลูบผมสีเงินที่ราวเส้นไหมของพี่ชายแผ่วเบา

   จะหลับก็ได้นะเซโร่ ถ้ามันทรมาน ผมอยู่ได้นะ ไม่ต้องห่วงผมหรอก....

   อยากจะบอกแบบนั้น แต่ร่างเล็กกลับกัดปากแน่น อยากให้พี่ชายหลับอย่างสงบ แต่ไม่อยากให้พี่ชายจากเขาไป

   เขาอยู่ไมได้ถ้าไม่มีเซโร่!

   “จริงสิ ยังไมได้บอกอิจิรุเลยสินะ”

    ร่างโปร่งเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว ดวงตาสีม่วงอ่อนอ่อนล้า และกำลังจะฝืนอย่างหนักเพื่อมองน้องชาย แม้ว่าตอนนี้จะมองไม่เห็นแล้วก็ตาม

    “ขอบคุณที่รักฉัน ฉันเองก็รักอิจิรุนะ รักมาก ขอบคุณนะ น้องชายของฉัน”

   “เซโร่!!!”

   ฟุบ~!!

   พริบตาเดียวที่เสียงเรียกชื่อดังขึ้น ร่างโปร่งผมเงินก็กลายเป็นละอองทรายสีเงิน สายลมที่พัดผ่านยามค่ำคืนหอบละอองทรายเหล่านั้นขึ้นสู่ฝากฟ้า ละอองแสงสีเงินทอประกายแข่งกับหมู่ดาวก่อนจะหายไป

   “อิจิรุคุง!”

    เสียงเรียกจากคนด้านหลังไม่ได้ทำให้ร่างเล็กหันไปมอง อิจิรุนิ่งเงียบ ในมือกำลังละอองสีเงินเอาแต่มันก็ค่อยๆเลือนหายไป Bloody Rose สีเงินส่องประกายแวววาวก่อนที่จะมันแหลกละเอียดเมื่ออิจิรุหยิบขึ้นมา

    เมื่อไม่มีผู้สืบทอด มันก็จะหายไป.....

   “อิจิโจเองหรอ?”

    ร่างเล็กหยิบเสื้อโค้ทของพี่ชายขึ้นมา มือเล็กสัมผัสเสื้อตัวนั้นแผ่วเบา เป็นเสื้อที่เขาให้เซโร่เมื่อวันเกิดปีที่แล้ว แล้วเจ้าตัวก็ชอบมันมากด้วย

   “คุรัน คานาเมะไม่มางั้นหรอ”

    เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆพบเพียงอิจิโจ ทาคุมะ ชิกิ เซนริ แล้วก็แวมไพร์ระดับขุนนางอีกสามคน

   “จริงสิ ไม่จำเป็นต้องมาดูคนตายให้เสียเวลานี่นะ”

   ร่างเล็กกำหมัดแน่น ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเกี่ยวข้องกับพวกแวมไพร์อีกแล้ว              

   “เซโร่บอกว่า คุรัน คานาเมะ เป็นคนอ่อนโยน แต่เซโร่ไม่อยากเป็นทาสของเขา เขาฝากนี่ให้คุรัน คานาเมะด้วย”

     มือเล็กยื่นแท่งกุหลาบอำพันให้อิจิโจ ดวงตาสีฟ้าใสของอิจิโจสั่นคลอนเล็กน้อย ก่อนจะยอมรับกุหลาบอำพันนั้นมา

   “เธอจะทำยังไงต่อ?”

   อิจิโจเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยังไม่มองหน้าเขาตั้งแต่มาถึง อิจิรุมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างหดหู่

   “เลิกเป็นแวมไพร์ฮันเตอร์แล้วจะไปจากที่นี่ ผมจะไม่กลับมาอีก เซโร่อยากให้ผมทำแบบนั้น”

   เศษของ Bloody Rose ในมือของอิจิรุทอแสงเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนหายไป ร่างเล็กำหมัดแน่นก่อนจะหันหลังให้แวมไพร์ผมทองและเดินจากมาโดยที่ไม่พูดอะไร

   “อ่อนโยน งั้นหรอ.....”

    แวมไพร์ผมทองมองอำพันกุหลาบในมือ เขามาช้าไปเขาปล่อยให้เซโร่โดนเล่นงานและตายไปในที่สุด

   นายเสียเขาไปจริงๆคานาเมะ มันเป็นความผิดของนาย

   “ถ้าเธอได้ยินผม ผมอยากบอกเธอนะ ว่าคานาเมะหดหู่แค่ไหนเมื่อเธอไม่อยู่ ผมผิดเองที่ทำแบบนั้นกับเธอ จนทำให้คานาเมะทำร้ายเธอ ผมไม่ขอให้ยกโทษให้ แต่ให้โอกาสผมไถ่โทษสักครั้ง ให้ผมได้ดูแลน้องชายของเธอ  ปกป้องเขาแทนเธอ และผมจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้”

   อิจิโจพูดต่อหน้าหลุมศพตระกูลคิริว ของให้เขาได้ชดใช้ความผิดที่ทำกับเซโร่ด้วยเถอะ