ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     นี่ก็ใกล้​เวลา​เลิกงาน​แล้วผม​นั่ง​ทำงานอยู่ในห้อง ส่วนเรื่องของแพรวผมรู้ว่าเป็นเธอ​แน่นอนผม​ก็​ไม่ได้ว่าอะไรเหรอ​ครับดี​เสีย​อีกแพรวได้​ไม่ต้อง​วุ่นวายกับผม แต่ผมสงสัยว่าแล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ​หาย​ไป​ไหนไม่เห็นจะ​มา​ตามเธอเลย
"กลับยัง"ฉันถามเขาที่ตอนนี้ดูเหมือนกำลัง​คิด​อะไร​อยู่ก็ไม่รู้
"กลับสิ ไปเอา​รถไหม"รถเธอยัง​จอด​อยู่ที่คอนโดของ​ผม
"เอาสิค่ะ พรุ่งนี้ต้อง​ใช้"ต้องเอาอยู่แล้วรถฉันนิ
"ครับ​คุณแฟน"อยาก​จะ​ไปรับเธอจัง กลัว​เดี๋ยวเธอจะเบื่อเอา
"พูดงี้อยากไปรับอ่ะดิน้อง ไปรับพี่เหรอน้อง"ฉันพูดกวนเขาเล่นแตะไหล่เขาเบาๆ
"หรอ! พี่จะให้น้องรับใช่ไหม"ผมพูดพลางกอดรัดคอเธอเข้ามาใกล้ๆ
"บ้า! หรอน้อง แต่ก็ดีนะน้อง"ฉันก็ไม่อยากขับรถมาเองเหมือนกันเผื่อจะมีโอกาสได้แหย่คนเล่น
"พี่อย่าตื่นสายแล้วกัน เล่นพอยัง"
"พอก็พอ แม้!ท่าน​ประธานเลขาล้อเล่นแค่นี้เอง"ฉันพูดพลางนำมืออายตกหน้าอกเขานิดนึ่ง
"จะกลับไหม ไม่กลับงั้นไปนะ"ผมพูดพลางจัดเก็บของแฟ้มเอกสารต่างๆพร้อมปิด​คอมพิวเตอร์ปิดแอร์ปิดไฟเดิน​ออก​อย่างเร็ว
"รอด้วยดิ"ฉันยังไม่ได้เก็บเอกสารในห้องเลย รีบจริงแฟนใครเนี้ย กว่าฉันจะเก็บเสร็จเขาเดินไปไกลแล้วทิ้งกันได้ลงแวงนะเดินไปคนเดียว
"แบร่"ผมโผล่มาแลบลิ้นใส่เธอทำให้เธอตกใจไม่น้อย
"ว๊าย! ตาบ้า"ฉันพูดพลางทุบตีเขาอย่างแรงด้วยความตกใจเล่นอะไรไม่ดูเวลาเลย
"โอ๊ยๆ เจ็บ​ตี​มาก​ได้"ผมหลบแทบ​ไม่ทัน​มือหนัก​ไม่​เปลี่ยนเลย
"ก็ใครใช้ให้มาแกล้งล่ะ"ฉัน​พู​ดอย่าง​ใส่อารมณ์ถ้าฉันหัวใจวายจนเสียชีวิตจะรับผิดชอบไหม
"อ๋อ ระแวง"
"ยังจะมาพูดอีก นี้แนะๆ"ฉันไม่ใช่มือนะรอบนี้ใช้กระเป๋าแทน
"พอเลย คนเขาอุส่าห์รอ"ผมอุสาห์รอ​อยู่ตั้งนานกว่าเธอจะมาแกล้งนิแกล้งหน่อยทุบผมยิ่งกว่าผู้ร้ายอีก
"ขอบคุณที่รอ ไป​เถอะ"ฉันพูดแล้วเดินออกไปขึ้นรถ พร้อมเขาที่แสดงอาการนอยด์ทางหน้าตา
"กุญแจรถล่ะ"ฉันถามเขาที่ตลอดทางนั่งเงียบถามอะไรก็ไม่ตอบเมื่อมาถึงลานจอดรถของคอนโด
"นี่เอาไปเลย"ผมพูดหยิบกุญแจรถที่อยู่ใต้เบาะรถให้เธอ
"กลับแล้ว บาย"ฉันพูดพลางหอมแก้มเขาแล้วจะเดินไปที่รถตนเอง
"บายครับ"ผมหอมแก้มของเธอก่อนที่​เธอ​จะขึ้นรถแล้วขับออกไป
.
.
.
.
      ระหว่างที่ฉันขับรถกลับไปที่บ้านเห็นคนที่ฉันรู้จักยืนอยู่หน้าร้านขายเบเกอรี่ฉันคุ้นๆมากแวะซื้อขนมด้วยดีกว่าเอาไปฝากแม่วันนี้กลับมาจากต่างประเทศ 
"เอาบราวน์นี่สองชิ้น คัพเค้กครีมมินต์สามชิ้น แล้วก็​สตอเบอรี่ชีพเค้กสามชิ้นค่ะ"ฉันสั่งซื้อเค้กไปฝากทุกคนในบ้าน
"ได้ค่ะ"พนักงานพูดพลางหยิบของที่ฉันสั่งใส่ถุง
"ฟางป่ะ"ใครมาเรียกฉันจากข้างหลังอีกนะ
"มีน คิดถึงแกมากๆ"ฉันหันไปพบกับมีนพอดีไม่ได้เจอกันตั้งนาน
"คิดถึง คิดถึง"มีนกอดฉันแน่นมากฉันกอดตอบด้วยความคิดถึงเพื่อนคนนี้
"แกหายไปไหนมา"ฉันถามมีนที่หายไปเลยไม่ติดต่อกันเลย
"อยู่ที่นี้แหละ ฉันเปิดร้านขาย​เบเกอรี่"นี่ร้านของเพื่อนฉัน​เหรอ​สวย​ดีนะตกแต่งมีทั้งโซนที่หวานประดับไปด้วยดอกไม้และก็โซนที่เป็นทึบๆหน่อยมีเครื่องดนตรีด้วย
"ร้านแกเหรอ ไม่บอกกันเลยนะ"ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนฉันจะมาเปิดร้าน
"ขอโทษ พอดีฉันยุ่งอ่ะ"มี​นพูด​ขอโทษ
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วนี่ว่างป่ะ"ฉันถามมีนเผื่อจะชวนไปเที่ยวกันบ้างจะได้คบทีม
"ได้แล้วค่ะ"พนักงานพูดแทรกพร้อมยื่นถุงให้ฉันก็เลยหันไปจ่ายเงินค่าของก่อน
"แถมบราวน์นี่ให้สองชิ้น ฉันก็ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่"มีนไม่ค่อยว่างเหรอ
"ทำไงดีอ่ะฉันอยากเจอแบบคบทีม"
"พวกแกก็จัดปาร์ตี้ที่ร้านฉันสิ"ความคิดดีฉันเห็นด้วย
"ตกลงเลย เดี๋ยวฉันนัดเพื่อนให้เอง"ฉันอาสานัดเพื่อนที่เหลือให้เองที่มีก็แก้ว มีน จินนี่ เฟย์และฉัน
"ดีเลย"มีนพูดอย่างตื่นเต้น
"พรุ่งนี้เลยป่ะ"ฉันเสนอวันเพราะพรุ่งนี้ฉันกับเขามีงานไม่เยอะเท่าไหร่
"เคจ้า คุณเพื่อน"มีนตกลงเห็นด้วยก็โอเคแล้ว
"คุณผมเอาเค้กช็อคโกแลตสองชิ้น"ฉันว่าเสียงนี้คุ้นๆนะ แต่ฉันยังไม่ได้หันไปดู
"ค่ะ ช็อกโกแลตสอง"มีนสั่งพนักงาน
"เฮ้ย จองเบ"ฉันหันไปพอดี
"ฟาง มาทำอะไร"จองเบถามฉัน
"ร้านเค้กก็ต้องซื้อเค้ก"ก็มันจริงนิ
"ฟาง​รู้จักนายนี่ด้วยเหรอ"มีนถามฉันถึงจองเบทำไมจะไม่รู้จักล่ะก็เพื่อนเขานิ
"รู้จัก ทำไมเหรอมีน"น่าสงสัยนะสองคนนี้
"ก็เขาชอบมากวนฉันอยู่เรื่อย"ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเองที่มีนพูดจองเบเนี้ยนะจะกวนใครเป็นปกติเงียบสงบที่สุด
"คิด​อะไรกับ​เพื่อนฟางป่ะ"ฉันว่านะจองเบต้องชอบมีน
"บ้าเหรอ เค้กได้แล้วไปก่อนนะ"จองเบเดินหนีเฉยไม่เป็นไรฉันถามเขาเอาก็ได้
"ฉันกลับก่อนนะพรุ่งนี้เจอกันตอนเย็น"ฉันพูดลามีนถ้ากลับช้าคุณพ่อจะบ่นให้หูชาพอดีฉัน
"จ้า บายนะ"มีนพูดแล้วฉันกลับไปที่รถเพื่อกลับบ้าน
.
.
.
.
     วันนี้ผมกลับบ้านครับไม่ได้นอนคอนโดความจริงก็ขับตามเธอมานั้นแหละ แต่แยกกันเพราะทางบ้านผมถึงก่อน พอกลับมาถึงคุณแม่ก็มายืนรออยู่หน้าประตูบ้านผิดปกติมากถ้าปกติจะนั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างในบ้าน
"ป๊อป หนูฟางล่ะ"อ้าวไม่ถามถึงผมด้วยเยี่ยมเลยแม่ผม
"เขาก็กลับบ้านเขาสิครับ"ก็เธอขับรถกลับบ้านไปแล้วนิ
"ไปส่งใช่ไหม"
"ไม่ครับ เขาเอารถไปเอง"
"ทำไมไม่รู้จักไปส่งลูกสาวแม่ง่ะ"แม่ผมพูดไม่เปล่าหยิกแขนผมด้วยจะห่วงอะไรหนักหนาตกลงเธอหรือที่เป็นลูกแม่
"เจ็บครับ ก็เธออยากมาเองนิครับ"เธอไม่ได้อยากให้ผมไปรับนิ
"รู้ได้ไง ผู้หญิงเขา​อาจ​อยากให้ลูกไปรับก็ได้เคยถามเขายัง"ถึงจะเคยถามเธอชอบบอกว่าไปเองตลอด
"ครับ ผมไปก่อนนะ"ผมพูดพลางหลีกหนีเข้าบ้านก่อนจะโดนมากกว่าเดิม
"รอดไป ห่วงจริงกับว่าที่ลูกสะใภ้"ผมขึ้นมาถึงห้องแล้วทีกับผมไม่เห็นห่วงเลยมีแต่ไล่
"สวัสดีครับ"ผม​รับโทรศัพท์จากเธอที่แม่ผมเป็นห่วงหนักหนา
"ป๊อป ฟางมีเรื่องจะถามหน่อย"ฉันอยากรู้มากถึงมากที่สุดเรื่องของจองเบกับมีน
"ว่ามาสิ"เธอจะถามอะไรน่า
"จองเบเขาชอบกวนคนอื่นไหม"
"ไม่นิ ทำไมหรอ"นี่​เพื่อนผม​ไป​ทำอะไรมาอีกล่ะ
"วันนี้จองเบเขาไปกวนเพื่อนฟางแล้วเพื่อนฟางก็บอกว่าบ่อยมากด้วย"อยากรู้ว่าจองเบชอบมีนหรือไง
"มันคงชอบมั้ง แล้วเพื่อนฟางชื่ออะไร"เพื่อนผมน่าจะชอบล่ะ อยากรู้จัก​ชื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วสิ
"มีน อยากรู้ไปเพื่อ"จะรู้ไปทำไม
"เถอะน่า ถึงบ้านนานยัง"
"เพิ่งถึงเนี้ยล่ะ"พอฉันถึงบ้านก็โทรรายงานตัวหน่อย
"เมื่อกี้แม่ถามถึงด้วย"ผมบอกเธอเรื่องที่แม่ผม
"อ๋อ ฝากความคิดถึงท่านด้วยนะ"แม่​ของ​เขา​น่ารัก​มาก​เลย
"ครับ​คุณแฟน"คิดถึงผมบ้างไหมน่า
"ทานข้าวยัง"
"ยัง รอเพื่อนมา"ผมรอพวกเพื่อนผมอีกสี่คนมันมานอนที่บ้านวันนี้
"เพื่อนนอนบ้านเหรอ"มีแบบนี้ด้วยเหรอเนี้ย
"ใช่ ทานข้าวยัง"ใช่วันนี้จองเบมาด้วยเดี๋ยวผมจะถามมันให้จนมุมเลย
"ยังค่ะ"ฉันรอแม่อยู่ท่านบอกว่ามาถึงบ้านหนึ่งทุ่มเฟย์ไปรับมาอยู่
"ทำไมไม่ทานล่ะครับ"ผม​เป็นห่วง​เดี๋ยว​เป็น​โรคกระเพาะขึ้นมา
"รอคุณแม่อยู่ค่ะคุณแฟน"ฉันว่าไปทำอาหารเองดีกว่า
"งั้นวางสายก่อนนะพวกนั้นมาแล้ว คิดถึงนะ"ผม​พูดเบามากประโยคหลังผมก็เขินเป็นเหมือนกัน
"ค่ะ คิดถึง"ฉันพูดแล้วรีบวางสายด้วยความเขิน
"อ้าว วางไปแล้ว"เธอพูดทำให้ผมเขินกว่าเดิมอีก
.
.
.
.
.
.
จบแล้วจ้าตอนที่สามสิบเอ็ด จัด​ปาร์ตี้แล้วจะมีมารหรือเปล่า โปรดติดตามตอนต่อไป