ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกตัว เมื่อรู้ว่าอยู่ในที่มืดและอับมากเหมือนห้องใต้ดิน ลืมตาขึ้นมาเห็นเขานั่งมองฉันอยู่ได้นี้ไม่คิดจะหาทางออกไปจากที่นี้เลยเหรอตาคุณชาย สภาพก็โดนมัดมือและข้อเท้าไว้กับเสากลางสถานที่มองไปรอบๆมีบันไดลงมาจากข้างบน ฉันคาดว่าสวิซต์ไฟอยู่ข้างบนห้องนี้

"เราอยู่ที่ไหน"ฉันถามเขาที่นั่งชิวมาก

"ไม่รู้"ผมตอบตามตรงว่าไม่รู้ว่าอยู่ไหนแต่โทรศัพท์ผมเปิดจีพีเอสอยู่แล้วผมก็จัดการส่งขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรักเรียบร้อย ผมเชื่อว่าอีกสักพักเพื่อนผมก็คงมา แต่ตอนนี้อารมณ์ที่หน้าของเธอกำลังจะบอกว่า ผมไม่เดือดร้อนอะไรหรือไง อีกสักครู่คุณเธอจะโวยวาย 5...4...3...2...1

"ไม่คิดจะทำอะไร.."ฉันยังพูดไม่จบจะเอามือมาปิดทำไมเนี้ย

"เงียบเถอะน่า เดี๋ยวพวกนั้นได้ยิน"ผมกระซิบกับเธอ แต่ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังเดินมา

"แกล้งหลับต่อไปเร็ว"ผมพูดพลางปล่อยมือจากปากเธอแล้วลงไปนอนท่าเดิมพร้อมกัน เสียงมันใกล้เข้ามาเลื่อยๆ 

"ทำไมมันยังไม่ตื่นกันอีกว่ะ"ฉันว่าเสียงนี้มันคุ้นๆ ยังไงก็ไม่รู้เหมือนเคยได้ยินก่อนหน้าไม่กี่วันนี่แหละ

"แกไปเอาน้ำไปราดมันสิ"เมื่อกี้เสียงผู้ชาย แต่ตอนนี้มันเสียงผู้หญิง

"ครับ อะไรก็ใช้แต่ผม"แล้วก็มีเสียงเดินออกไปสักพักนึ่งก็กลับเข้ามา 'ตูม'นี่มันน้ำสาดมาทางฉันนิอยากจะรู้จริงเลยว่าใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้ได้ เขาสะกิดให้ฉันตื่นตามบท คราวนี้แหละจะได้เห็นหน้าชัดขึ้น

"ตื่นแล้วหรอ"นี่มันแพรวนิ ทำเอาฉันตกใจว่าแต่วันนั้นโดนตำรวจจับไปแล้วนิทำไมยังมาโผล่อยู่ตรงนี้อีก

"ตกใจสิ ไม่ต้องกลัวฉันจะบอกให้นะ ดวงมันดีคนที่ช่วยก็ไม่ใช่ใคร แกรู้จักดี"ใครอีกเนี้ยรู้จักดี

"ใครเหรอแพรว"ผมถามแทนเธอที่ดูตอนนี้อาจจะช๊อตไปนิดน้อย

"ก็ก่อนพวกแกมาอยู่ที่นี่ใครล่ะปาดหน้าพวกแก"ปาดหน้าฉันก็พายุอ่ะดิ

"พายุ"ใช่จริงๆด้วยยืนอยู่ด้านหลังแพรว

"เรียกผมเหรอครับ พี่ฟาง"พายุโผล่ออกมาใกล้ฉันมากขึ้นพร้อมกับมืดที่ถือมาเพิ่งจะจี้คอเขา ฉันเห็นก่อนเลยพยายามยกขาที่ถูกมัดขึ้นพร้อมกันเพื่อสะบัดมีดให้ตกไปที่อื่น

"แรงเยอะดินิ"แพรวเดินเข้ามากระชากผมฉันอย่างเต็มแรง เดี๋ยวแม่จะเอาคืนให้ค่อยดูตอนนี้ฉันรู้สึกว่าข้างบนบ้านเริ่มมีคนเดินมาเยอะขึ้น ขอให้เป็นคนมาช่วยเถอะเพราะตอนนี้ฉันเจ็บมาก

"คุณจะทำอะไรปล่อยฟางนะ"ผมพูดเอามืดที่เธอสะบัดมาเมื่อกี้แก้เชือกที่มือที่ถูกมัดเอาไว้อย่างช้าจนหลุดเมื่อพายุเดินเข้าผมจึงหยุด พายุเอาปืนแล้วถือขึ้นไปข้างบนบ้านสงสัยจะรู้ว่ามีคนกำลังมา

"ทำไมฉันจับมันไม่ได้หรือไง"สายตาของแพรวที่ปล่อยออกมาทั้งน่ากลัวและอำมหิต

"คุณไม่มีสิทธิ เพราะเธอคือคนที่ผมรัก"ผมฉวยโอกาสตอนที่แพรวกำลังเดือดแก้มัดที่เท้าออก แล้วเอาเชือกมาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง หลังจากนั้นก็ค่อยลุกขึ้นแล้วเชย่าไปดึงมือแพรวออกจากผมเธอแล้วจัดการดึงเชือกมามัดข้อมือแพรวไว้

"ปล่อยฉัน แกกล้าดีไงมาจับตัวฉันไว้ พายุช่วยพี่ด้วย"เสียงแพรวแหลมมากตะโกนให้พายุมาชช่วยงั้นเหรอ มีคนกำลังลงมาอีกแล้ว

"ไอป๊อปโว๊ย"เสียงเขื่อนนิ มาพร้อมกับความสว่างของห้อง

"อยู่นี้"ผมตอบรับเขื่อน แต่สิ่งที่มันทำสิวิ่งเข้ามากอดเฉย

"ไม่เป็นไร แล้วน่ะที่รัก"เขื่อนนิยังมีอารมณ์เล่นอีกฉันเชื่อเลย

"ไปไกลกูเลย"ผมพูดพลางแก้เชือกให้เธอ

"กูเป็นห่วงมึงนะ"เขื่อนพูดงอนเขาเหรอเนี้ย

"จะอ้วก"เสียงเพื่อนเขาอีกสามคนพูดขึ้นมา หลังจากแพรวก็ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลจิตเวช ส่วนพายุฉันไม่เอาความทำให้ตอนนี้ทำงานที่เดิมและไปดูแลพี่สาวที่โรงพยาบาลทุกวัน

.

.

.

.

.

     ด้านเคนตะ - จินนี่

     ผมอุส่าห์ตั้งใจลากเธอไปไหนมาไหนด้วยกันออกจะบ่อย วันนี้ผมเลยพาเธอมาที่ทะเลริมชายหาดสวยๆ ตอนแรกก็ทำเพราะหมั่นไส้แหละตอนนี้ความรู้สึกมันไม่ใช่แค่นั้นแล้ว ผมคิดว่า ผมคงจะรักเธอไปแล้ว ส่วนตัวเธอไม่มีอะไรที่แสดงออกว่าชอบผมเลยสักนิด ก็ดูคำถามที่ถามผมสิ

"เมื่อไรนายจะเลิกลากฉันไปนู้นไปนี้สักทีฮ่ะ"ฉันรำคาญนะเนี้ยอีกตาว่าทีคู่หมั้นที่มายุ่งกับชีวิตฉันอยู่ได้ เวลาไปไหนกับเพื่อนสักทีหนึ่งก็ตามไปกวนอยู่ได้

"รำคาญฉันแล้วอ่ะดิ"ผมพูดจริงนะเนี้ย ก็ดูจากหน้าเธอดิมันฟ้องว่ารำคาญ

"ถ้าใช่จะทำไม"ฉันรำคาญจริง ตอนที่ฉันไปกับเพื่อนที่ไม่ใช่พวกยัยฟาง ตามไปจนเพื่อนคิดว่าฉันแต่งงานกับเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วพวกเพื่อนฉันก็ชอบแซวแต่ฉันไม่ชอบมันรู้สึกเขิน

"งั้นต่อไปนี้กระผมจะไม่ยุ่งกับคุณอีก"ผมพูดออกไปแบบนั้นก็จริง แต่ข้างในมันอยากจะร้องไห้ที่ต้องห่างกับเธอ

"ฉันไม่ได้หมายความให้นายเริ่มยุ่งกับฉัน"ต่อให้เคนตะเลิกยุ่งกับฉันท่านพ่อขอวฉันก็ต้องบังคับให้ฉันแต่งงานกันอยู่ดี

"แล้วหมายความว่าไง"ผมเริ่มไม่เข้าใจเธอ

"นายก็บอกความสัมพันธ์ระหว่างเราให้ชัดเจน"ฉันจะได้รับมือถูกว่านายอยากเป็นอะไรกับฉันกันแน่เคนตะ

"ผมไม่ค่อยชอบพูดเป็นอย่างอื่นแทนได้ป่ะ"ผมเป็นพวกไม่ค่อยกล้าพูดเท่าไหร่กับเรื่องพวกนี้

"ได้ดิ"ฉันขอแค่ได้รู้ความสัมพันธ์ก็พอ

"งั้นก็"ผมค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เธอพลางสบตาที่ออกมาจากหัวใจสักพักนึ่งก็เลื่อนปากเข้าไปสัมผัสซึ่งกันและกัน ครั้งนี้ผมจูบเธอด้วยความรักที่มีให้อย่างจริงจัง

"นิ พอ"ฉันพูดพลางดันหน้าเข้าออก

"รู้หรือยังครับ"ผมถามเธอ

"ย่ะ"นายเป็นทำคนทำให้ฉันเขิน ความจริงฉันก็รักนายก็แค่ไม่กล้าพูดออกไป

"เขินอ่ะดิ"ผมแซวเธอที่หน้าแดงอย่างปฎิเสธไม่ได้ พลางไหล่กระทบเธอเบาๆ

"เล่นน้ำกัน"ฉันลากเขาไปเล่นทะเลด้วยกันอย่างสนุกสนานกว่าจะถึงบ้านฉันก็ทุ่มกว่า กลับไปถึงเห็นคุณพ่อยิ้มต้อนรับเขาเหลือเกินนะ ทีกับเราดุอย่างกับอะไรดี มีพูดด้วย "ยินดีต้อนรับ ลูกเขยพ่อ"ฉันจะกลายเป็นหมาหัวเน่าแน่งานนี้

.

.

.

.

.

     ด้านจองเบ - มีน

     หลังจากที่ฉันได้รู้จักนาย 'จองเบ'อะไรนั้นทำให้ชีวิตการขายเบเกอร์รี่วุ่นวายมากก็นายนี้เล่นมากวนฉันทุกวัน วันไหนยัยฟางมาเท่านั้นแหละรีบกลับฉันดีใจเป็นที่สุด แต่บางวันพอเขาไม่ได้มาทำไมฉันรู้สึกมันเงียบเหงาไปมากเหมือนกัน

"ดีครับ คนสวยของผม"ผมเพิ่งมาจากโรงพยาบาลว่าจะมาหาเธอเพื่อผ่อนคลายสมอง เอาแบบดีก็กวนประสาทเธออ่ะครับ

"ใครของนาย"ฉันไม่เป็นของนาย อย่าไปเชื่อนายนั้นยังไม่เคยพูดดีกับฉันสักครั้ง

"เดี๋ยวก็ได้เป็นจ้ะ"ผมพูดพลางขยับหน้าเข้ากัน

"ออกไปเลย"ฉันพูดผลักอย่างเต็มแรง

"คุณผมมีอะไรจะบอกคุณด้วยแหละ"ผมอยากบอกสิ่งนี้กับเธอมานานแล้ว

"อะไร"ฉันถามอย่างหมดอารมณ์เมื่อนึกถึงเรื่องที่เขาแกล้งฉัน

"เวลาคุณโดนแกล้ง น่าขำมาก"ผมพูดตามความจริง

"ตายเสียเถอะ"ฉันพูดพลางหยิบถาดวิ่งไล่ฟาดนายนั้นอย่างจริงจัง ดีนะที่ร้านฉันมีพนักงานมาวันนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะปิดร้านแล้วไล่นายนี้ออกไป

"นี่คุณเล่นแรงไปเปล่า เจ็บนะเนี้ย"ผมพูดทำให้หยุดนิ่งไปสักพักนึ่ง

"ฉันว่าไม่ นี้ไง"ฉันยังคงวิ่งไล่เขาต่อจนล้มไปกองกันตรงโซฟาหลังร้าน แต่เขากลับหอมแก้มฉันก็เลยตีเข้าไปตรงศีรษะพอดี

"คุณพอเลย"ผมห้ามเธอเริ่มเหนื่อยแล้ววันนี้ หลังจากต่างคนต่างเงียบผมเลยเริ่มเปิดประเด็นใหม่ขึ้นมา

"มีนผมว่า"เว้นจังหวะในการพูดเนื่องจากตื่นเต้นที่จะพูดออกไป มันลุ้นอยู่ลึกข้างใน

"ว่าอะไร"จะแกล้งอะไรฉันอีกป่ะเนี้ย

"ฉัน ชอบ เธอ"ผมค่อยพูดช้าซึ้งๆ

"นายนี้นะ"ฉันไม่ค่อยเชื่อ

"จริงนะ ก็แบบนี้ไง"ผมระดมหอมแก้มเธอเล่นจนเธอถึงขั้นจักจี้ดิ้นไม่หยุด หลังจากนี้ผมจะใช้ชีวิตกับเธอแบบนี้ไปทุกวัน

.

.

.

.

.

.

อัพแล้วตอนที่สี่สิบสาม ติดตามอ่านตอนต่อไปด้วยนะ