ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     วันนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลมาเรียบร้อย ตอนที่อยู่มีมั้งเหตุการณ์ที่พิชชี่มาเยี่ยมซึ่งทุกคนก็รู้ดีแต่อีกคนที่มาทำให้เขาปันป่วนหัวใจก็คือ พายุ น้องที่ฉันเคยเจอมาตอนที่ไปผับนั้นแหละ คุณชายเย็นชาของฉันงอนเป็นร้อยรอบ เพราะว่าฉันกับพายุสนิทกันมากกว่าพิชชี่ สนิทถึงขั้นที่ว่านี้ก็แค่เบาๆไม่มีอะไรมากหรอก แค่หอมแก้มกอดกันเพื่อทักทาย งานเล่นเอาให้ตาคุณชายไล่พายุออกไปด้วยตนเองเกือบจะแตะแล้วด้วยฉันห้ามไว้ก่อน กลับมางอนฉันด้วยสายตาพิฆาตตอนนี้ก็เพิ่งจะหาย

"ฟางครับ"เสียงผมเองครับ กำลังจะชวนเธอไปที่ไหนสักแห่งไม่บอกหรอก ขอเซอร์ไพรส์หน่อย

"ค่ะ ท่านประธาน"ฉันตอบเขาที่วันนี้มาแปลก ก็ปกติไม่ค่อยแต่งตัวเต็มเท่าไหร่

"ไปพบลูกค้าเป็นเพื่อนหน่อยสิ"ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมชวนไปพบลูกค้าที่โรงแรมในเครือนี้แหละ

"ไม่  ปฏิเสธที่จะไป"ฉันรีบตกลงทันทีไม่ได้ไปไหนกับคุณชายมานานแล้ว หลังจากนั้นเขาก็ขับรถพาไปโรงแรมที่ไหนสักแห่งนี้แหละ ก่อนจะออกมามีการบังคับให้ฉันแต่งชุดที่อลังการมาก เป็นชุดสีชมพูตัดขาวอ่อนไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไปมีเป็นแสงระยิบระยับ กระเป๋าก็เลือกแล้วโยนให้ฉันเฉย ดีนะที่ยังเหลือรองเท้าให้ฉันเลือกเอง กว่าจะให้เลือกเถียงกันกับเขาเยอะ ("ทำอะไรเนี้ย ทำไมต้องบังคับด้วยเนี้ยคุณพ่อ" 'ก็ทำไปเถอะน่าเป็นเลขาต้องทำตามคำสั่งท่านประธาน เข้าใจไหมครับคุณแม่' "ไม่ย่ะ" 'ไม่ งั้นเดี๋ยวจูบให้เข้าใจ')หลังจากนั้นฉันก็ยอมแต่งตัวโดยดี แต่เรื่องรองเท้าฉันเลือกได้สวยกว่าเขา

"เชิญครับ คุณผู้หญิง"ผมลงไปเปิดประตูรถให้เธอ แล้วลากเธอเข้าไปข้างในห้องบอลลูมด้วยกัน

"ยินดีต้อนรับ คู่บ่าวสาวเข้าสู่พิธีหมั้น"เสียงพิธีกรพูดเมื่อฉันและเขาเดืนเข้ามาถึง ฉันมองไปรอบๆนั่นมันชื่อฉันกับเขา อย่าบอกนะว่า

"ฟางครับ แต่งงานกันนะ"ผมพูดพลางลงไปคุกเข่าขอเธอแต่งงาน

"......"ฉันรู้สึกเขินไปหมดก็ไม่กล้าตอบ ยังไม่แน่ใจเลย

"ป๊อปรักฟาง. ฟางคือคนที่อยากอยู่ด้วยกัน ทุดครั้งที่สบตาทำให้ใจสั้นไปหมดเลย แต่งงานกับป๊อปนะครับ"ผมพูดข้อความจากหัวใจที่เต็มด้วยเธอเพียงคนเดียว เธอตอบรับด้วยการพยักหน้าแล้วร้องไห ผมก็สวมแหวนให้เธอทันทีแล้วก็โอบกอดเธอพลางกระซิบว่า ขึ้นเวทีกันเถอะ ทุกคนในงานต่างตื่นตาตื่นใจกับช่อดอกไม้ทีผมออกแบบไว้ด้วยตัวเอง เป็นดอกกุหลาบสีขาวและสีชมพูสลับกันวางเรียงกันในรูปทรงหัวใจประกอบกับไฟดวงเล็กลอยไปทั่วงานโดยระดับอัตโนมัติ  บนเวทีก็จะเป็นตุ๊กตาหมีและกระต่ายน้อยน่ารักๆ ถึงแม้จะเป็นแค่งานหมั้นผมก็เต็มใจทำให้เธอ ที่หาเรื่องทะเลาะหรืองอนเธอที่โรงพยาบาลก็เพื่อมาจัดการงานนี่แหละ ยอมอดทนไม่รับโทรศัพท์จากเธอ

.

.

.

.

.

     ผมสังเกตุยังไม่หยุดร้องไห้ คุณแม่ของผมก็แต่งตัวสวยมากต้องขอบคุณท่านที่ช่วยผมคิดเรื่องงานหมั้นได้เห็นท่านยิ้มวันนี้ไม่หุบเลย จนตอนนี้เข้าสู่การสวมแหวนเป็นพิธีการที่ดำเนินมาจนสิ้นสุดเป็นที่เรียบร้อย หลังจากผมก็พาเธออกไปข้างนอกเพื่อเลี้ยงฉลองกับเพื่อนที่ร้านของมีนนั้นแหละครับไปกันครบแก๊งค์ทั้งเพื่อนของเธอและผม

"ไปไหนอีกเนี้ย"ฉันถามเขา วันนี้ฉันดีใจรู้สึกว่าอบอุ่นเมื่อมีเขามาทำให้มันเป็นจริง ฉันคิดมาตลอดว่าสักวันนึ่งฉันอยากจะจัดงานแบบเล็กๆน่ารัก ขอบคุณเขาที่มาเติมเต็มฉันในทุกสิ่ง

"ไปฉลอง"ผมบอกพลางยื่นหน้าเข้าใกล้ แต่คุณเธอเล่นตบผมอย่างเต็มแรง

"ขอโทษ ก็เล่นไรก็ไม่รู้นิ"ฉันพูดขอโทษก็คนมันตกใจนิ

"ไม่เป็นไร ผมชอบความรุนแรง"ผมพูดเอานิ้วปาดคางเธอเล่น

"ไปเลยไป"ฉันพลางสะบัดมือเขา โทรศัพท์เข้าพอดีฉันเลยเอื้อมมือไปรับแทนเพราะเขาขับรถอยู่เลยรับให้แล้วเปิดลำโพงให้คุย

"อยู่ไหนครับคุณพ่อ คุณแม่"เสียงของโทโมะมันพูด สงสัยจะรอแต่เราสองคนแล้ว

"ขับรถอยู่ว่ะ"

"ลูกรอนานแล้วนะครับ"โทโมะพูดกับเขื่อน

"รอก่อนสิค่ะ"ฉันพูดอย่างไพเราะ

"เดี๋ยวนี้มีลูกด้วยเหรอ ฟางงงง"เสียงเพื่อนของเธอทั้งสี่คนแซว

"ฉันมีอ่ะไม่แปลก ถ้าพวกแกมีอ่ะแปลก"ฉันไม่ได่พูดแรงไปใช่ป่ะ

"แรง"

"แน่นอน แค่นี้แหละเดี๋ยวเจอกันเพื่อน"ฉันพูดแล้วกดวางสาย

"มองอะไร มิทราบ"ฉันแล้วตีไหล่เขาไปอีกหนึ่งทีก็ดูสายตาเขาดิมองอย่างกับ

"อุ้ยเจ็บจังเลย. ฟอด"ผมใช้ทีเผลอหอมแก้มเธอ แต่อยู่ดีๆก็มีรถมาปาดหน้าเฉยเลย อย่างนี้ต้องลงไปเคลียร์อีกแล้ว

"ผมขอโทษไม่ได้ตั้งใจ"นี่มันพายุ เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้จริงเลย

"ไม่เป็นไร คนกันเอง"ฉันพูดให้เขารู้ตัวว่าควรใจเย็นก็ตอนนี้หน้าเขามันฟ้องว่าโกรธ 

"จะไม่เป็นไร ผมขับแซงจนชนกันอ่ะ"รำคาญโว้ย

"ทีหลังก็ไม่ต้องขับดิว่ะ...."ผมพูดไม่ทันจบทำไมความรู้สึกเหมือนโดนวางยานอนหลับ หลังจากนั้นผมกับไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

"ทำกับใครไม่ทำมาทำกับคนของกู"เสียงคนร้ายพูดอย่างเจ็บใจแล้วเร่งพาทั้งหมดขึ้นรถไปในสถานที่แห่งหนึ่งทั้งมืดและรกเป็นห้องทึบๆ

.

.

.

.

.

.

จนแล้วจ้า สีสิบสองจะเกิดอะไรขึ้นในตอนต่อไป โปรดติดตามกันด้วยนะ