ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

          หลังจากที่ผมทำแผลให้เธอเสร็จไปเป็นที่เรียบร้อยพอเปิดผ้าม่านที่ปิดบังไว้ออก ทุกคนต่างมองในสายตาที่ตกตะลึงเป็นอย่างมากมองดูแววตาของโทโมะทำให้ผมรู้เลยว่า คิดอะไรกัน
"เสร็จแล้วเหรอว่ะ"เสียงไอ้โมะมันออกมาคนแรกเลย
"เออ ดิว่ะ"ผมตอบไแตามความจริงเห็นเธอมาแบบว่า งงอยู่
"เร็วมาก เพื่อนรัก"เพื่อนผมมันประสานเสียงกัน
"เดี๋ยวๆ นี้พวกมึงคิดอะไรกัน"ผมถามพวกมันทำให้เธอหายสงสัยเลยทีเดียว
"เปล่า เห็นมึงทำแผลเร็วดี"คิดเหรอว่าผมไม่รู้
"แน่ใจนะ"ฉันถามพวกเขา
"ครับผม"พูดเสียเสียงดังเลยนะเพื่อน
"พี่ฟางครับ"พิชชี่จะกวนอะไรแฟนผมหนักหนาเนี้ย ผมเลยส่งชิกช์ให้เพื่อนตามแผน
"ค่ะ"ฉันตอบพิชชี่ แอบสังเกตุนิ้วเขาที่กระดิกอยู่นิด น่าจะมีแผนชัวร์
"พี่ฟางจะกลับไปบ้านวันไหน"ทำไมจะมาถามทำไมว่ะเมียกูเข้าใจไหม ผมแค่คิดนะ
"อ๋อ ถามพี่ก็ได้ครับน้องพิชชี่ พี่เนี้ยเป็นหมอ"จงเบพูดขวางไว้ก่อนที่เธอจะอ้าปากตอบ ไม่ทันแผนพวกผมหรอกครับคุณแฟน
"ผมอย่าได้ยินจากปากพี่ฟางอ่ะครับ"ดูมันพูดออกมาสิ ทำเอาจงเบไปต่อไม่ถูก
"งั้นเอางี้ พิชไปกับพี่ดีกว่าจะได้รู้ละเอียดไง"โทโมะพูดพลางลากพิชชี่ออกไปพร้อมจงเบ ทำให้ผมสบายใจอย่างยิ่งพอเพื่อนผมออกไปกันหมดแล้วล๊อคประตูอย่างเบามือโดนที่ไม่ให้เธอรู้ตัวเรียบร้อยแล้ว คุณแฟนก็เอาแต่นอนหัวเราะ
"ขำพอใจ มีความสุข"ผมพูดกับที่นอนหัวเราะอยู่อีก ก็รู้นิว่าคนมันหึง
"แน่นอนสิ"ฉันตอบพลางมองหน้าแล้วยิ้มไม่คิดว่าคุณชาพูดยจะขี้หึงขนาดต้องให้เพื่อนช่วย
"เหรอ งั้นเจอนี้หน่อยเป็นไง"ผมพูดแล้วนั่งยิ้มให้เธอ
"เจออะไร มิทราบ"ฉันพูดพลางยิ้มต่อ แต่เขากลับจูบฉันโดยไม่ทันตั้งตัว เลยเผลอเอามือไปตีโดนศีรษะเขาเต็มแรง จนเขาต้องร้องออกจากปากฉันทันที
"โอ๊ย เจ็บนะเนี้ย ว่าที่เมียจ๋า"ผมพูดพลางฉวยโอกาสหอมแก้มเธอสองฟอด เลยไปซอกคอนิดหน่อย แต่เธอดันพูดขึ้นมาว่า
"ใครเมียคุณชายค่ะ"ฉันถามเพื่อให้เขาหยุดการกระทำ
"คนสวย ที่เป็นเลขาอ่ะครับ"ผมแล้วทำให้เธอเถียงไม่ออกเลยทีเดียว
.
.
.
.
.
.
กลับแล้วจ้า หลังจากการที่วุ้นกับการเรียนไปนานมาก คิดถึงทุกคนเหมือนเดิม วันนี้เพิ่งจะสอบเสร็จขออัพนิดนึ่งก่อนนะ
ขอโทษที่ไม่มาอัพนาน กลับมาแล้วรับรองเรื่องนี้จบ