ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

ใน​อดีต

       ก่อนที่พรุ่งนี้ผมจะไปหา'แพรว'เป็นแฟนของ​ผม​ใน​ตอนนั้นที่จะ​ไปหาเพราะอยากเซอร์ไพรในวันเกิด ผมได้โทรศัพท์ไปหาเธอเมื่อ​ตอนกลางคืน

"ฮัลโหลค่ะ ที่รัก"เสียง​แพรว​ที่​พูดมาอย่างหวาน

"ทำไรอยู่ครับ"ผมถามแพรวด้วยเสียงอ้อนๆนิดๆ

"ดูโทรทัศน์ แล้วก็คิดถึงใครดีน่า"แพรวตอบ

"คงไม่ใช่เราล่ะมั้ง"ผมแกล้งงอน

"ไม่รู้สิ คิดถึงใครดีนะ"

"อ้าว ตกลงคิดถึงเราไม่น่า คงจะไม่คิดล่ะสิ"ผมพูดอย่างงอน

"แค่นี้งอน คิดถึงที่รักนะ"แพรวพูดอย่างอายๆผมฟังจากน้ำเสียง

"คิดถึงเหมือนกัน ที่รัก"ผมพูดพลางเขินไปด้วยนานๆทีจะพูดว่าคิดถึงผมด้วย

"พรุ่งนี้ว่างไหม"แพรวถามถึงพรุ่งนี้

"ไม่ว่างครับ"ผมพูดออกไป แต่ความจริงผม​ว่า​จะ​ไปหาแพรวหน่อย

"ไม่ว่างก็ไม่ว่างค่ะ"แพรวพูดเหมือนงอนเลย

"โกรธป่ะเนี้ย"ผม​ถาม​แพรว

"เปล่า ถ้าพรุ่งนี้แพรว​ไป​กับเพื่อนอย่ามาว่าแพรวนะ"

"ไม่โกรธแต่บอกจะไปกับเพื่อน"ผมย้อนแพรวกลับ

"ไม่​โกรธ​คือ​ไม่มีอะไรเข้าใจไหม เที่ยวกับเพื่อนมันก็เรื่องปกตินิ"คิดเหรอว่าผมจะคิดเหมือนที่แพรวพูดขึ้นเสียงมา

"ก็เอาที่สบายใจแล้วกัน"ผม​พูด​ด้วย​ความ​เคืองเล็กน้อย

"อย่า​โกรธสิ ก็พรุ่งนี้วันเกิดแพรวนะก็มีเที่ยวกันเพื่อนมั้งสินะ"มีเสียงอ้อนด้วยครับ

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิครับ"ถึง​ผม​จะ​พูด​แบบนั้นแต่ความจริงแล้วผมก็มีกลัวว่าเธอจะไปจริง

"ไม่ว่าอะไรก็ดีค่ะ รักนะ"

"รักเค้าเหรอ"ผมพูดแซวเธอ

"แค่นี้แหละไม่คุยด้วยแล้ว แพรวกำลังยุ่ง"แพรวพูดจบวางสายไปผมรู้ล่ะว่าเธอก็งอนผมเหมือนกัน แต่คิดเหรอว่าผมจะโทรง้อค่อยง้อทีเดียวพรุ่งนี้ ผมซื้อของขวัญไว้​ให้​เธอ​แล้วด้วย  เช้าวันรุ่งขึ้นประมาณเก้าโมงผมขับรถไปที่คอนโดแห่งหนึ่งขึ้นไปบนห้องของเธอ ด้วย​ความที่อยากจะเซอร์ไพรซ์เลยเปิดประตูห้อง​เข้าไป​โดยใช้กุญแจสำรองไขประตูเดินเข้าไปเลื่อยๆเห็นเธอ

.

.

.

.

        วินาทีนั้นที่​แพรว​กำลังมีอะไรกับเขาคนนั้น มัน​ทำให้​ผม​รู้สึกว่าความรักที่มี​มัน​หายไปหมดแล้วทำให้​เสียใจที่สุด ถึงขั้นจุกในอกร้องไม่ออก

"ทำไม"ผมพูดพลางขวางของขวัญใส่ทั้งสอง​คน​อย่างจัง

"ช่วยแพรวด้วยค่ะเขาขืนใจแพรว"แพรว​พูดพลางร้องไห้

"เหรอ สมยอมเองไม่ใช่เหรอง่ะ"ผมพูดกระแทกแพรวเพราะผมไม่เชื่อใจเธออีกแล้ว

"ไม่​จริง​นะ​คะ"แพรว​ยังคง​ปฏิเสธ

"นี่มึงกล้าบอกว่าขืนใจเลยเหรอ กูผัวมึงนะ"เขา​พูดอย่างเอาเรื่องสงสัยจะได้กับผู้ชายหลายคนแล้วมั้ง

"นั้นไง ไม่ต้องมายุ่งกับผม ผมเกลียดคุณ"ผมพูดอย่าง​โมโหมาก

"ป๊อปค่ะ ป๊อป"แพรวจะเดินตามมาหลังจากที่ผมเดินจะออกจากห้องแล้วมาเกาะแขนผม

"อย่ามายุ่ง ผู้หญิงอะไรว่ะโครตทุเรศเลยว่ะ"ผม​พูด​อย่างสะใจในความเจ็บปวดหัวใจแล้ว​สะบัดแขนแพรวอย่างแรง

"ขอโทษ"

"ไม่ต้อง​มา​ขอโทษ ไปคุยกับผัวของเธอเถอะ"ผมยังคงพูดกระแทก

"ขอโทษจริงๆนะ"แพรวยังเอ่ยขอโทษผมต่อ แต่ผมไม่ได้พูดอะไรเงียบแล้วก็กลับบ้านไป 

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก"แม่ถามผมเมื่อมาถึงบ้าน

"เปล่าครับ"ผมตอบไม่อยากให้แม่รู้ว่าโดนสวมเขา

"จริงเปล่า เห็นหน้าเศร้าจัง"แม่ถามพลางลูปหน้าผมเบาๆ

"ไม่มีอะไรครับ ผมขอตัวก่อนนะ"ผมพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป​หลังจากนั้นผมก็เอาแต่อยู่ในห้องใครมาเรียกก็บอกว่านอนแล้ว แต่​ความจริงผม​นอน​ร้องไห้​อยู่​ผมไม่คิดว่าคนที่ผมรักมากจะทำกันได้ลงถึงขั้นมีอะไรกับคนอื่นหรือผมอาจจะมาทีหลังก็ได้ คืน​วันนั้นผมไม่ได้นอนทั้งคืนมันทำใจไม่ได้

"ป๊อปลูก"แม่ผมมาเรียกตอนเช้าของวันใหม่

"ครับแม่"ผมตอบแม่พลางเปิดประตูให้ก่อนเปิดก็เช็ดน้ำตาทำทุกอย่างให้เป็นปกติ

"มีคนมาหา รออยู่ด้านล่าง"ใครจะมาแต่เช้าเนี้ย

"ใคร​ครับ"

"ไปดูเถอะ แม่ไม่บอก"มีไม่บอกด้วยว่าใครมาแม่ผม

"ก็ได้ครับ"ผม​พูดแล้วเดินลง​ไป​ด้านล่างพบเจอกับใครน่า

.

.

.

.

       เพียงแค่เห็นหน้าผมอยากกลับไปบนห้องเหลือเกิน

"ป๊อปค่ะ"เสียงของแพรวที่นั่งอยู่บนโซฟาทักผม แต่ผมไม่ตอบ

"แม่ตามมาให้แล้วนะ"แม่ผมที่เพิ่งเดินลงมาพูด

"ขอบคุณค่ะ"

"แม่ครับ"ผม​คิด​จะ​ขอความช่วยเหลือจากแม่

"ค่ะลูก"แม่ตอบแล้วผมก็กระซิบเรื่องราวทั้งหมดให้แม่ผมฟังแล้วขอร้องให้ไล่แพรวไปจากชีวิตของผมสักที

"ป๊อปค่ะ เมื่อวานแพรวโทรมาตั้งหลายสายทำไมไม่รับล่ะค่ะ"แพรว​พูดอย่างสุภาพต่อหน้าแม่ของผม คง​ไม่​คิด​ว่าผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง

"สมควรแล้วย่ะ ที่​ลูก​ฉันไม่รับโทรศัพท์หล่อนเล่น​ทำเอา​ลูกฉัน​เจ็บขนาดนี้ยังมีหน้ามาขอโทษอีกเหรอ"แม่​ผม​พูดแทน

"คือ หนู​ไม่ได้ตั้งใจค่ะ หนู​ขอโทษ"แพรวพูดอย่างอ้อน

"ไม่ต้องขอโทษและมารยา ออกจากชีวิตของลูกชายฉันส่ะ"แม่สั่งให้แพรวออกไป

"ไม่ มีไรไหม ฉันก็เห็นว่าโง่กันนิทำเป็นบอกจะให้ฉันเป็นลูกสะใภ้ โกหกนิหว่า"ตัวจริงของแพรวออกมาแล้ว มีแววตาที่ร้ายกาจ

"ใคร​จะ​อยากได้ผู้หญิงหลอกลวงอย่างเธอ"อันนี้​ผม​พูด

"ใช่ เอา​ไป​แล้วก็ออกไปจากลูกชายฉัน"แม่พูดพลางเอาเงินหนึ่งหมื่นฟาดหัวแพรวเต็มๆ

"นี่เงินค่าตัว"แม่ผมเริ่มโมโหจนบอดี้การ์ดของแม่ลากตัวแพรวออกไป

"ขอบคุณครับแม่"ผม​กล่าว​ขอบคุณแม่​พร้อม​กอด

"ไปทำงานที่บริษัทเรา​ไหม​ลูก"ทำงานเหรอน่าสนใจดีนะ เพื่อจะช่วยให้หายเฮิร์ท 

"ได้ครับ วันไหน"ผมตอบตกลงทันที

"พรุ่งนี้ไหว​ไหม"แม่ถามผมมีหรอ ที่ผมจะไม่ไหวถึงจะเจ็บก็ช่างมันไป

"ไหวครับ"ผม​พูด​อย่างเข้มแข็งแต่​ข้างในอ่อนแอเหลือเกิน

"ทีหลังมีอะไรก็บอกได้ แม่ช่วยลูกได้เสมอ"แม่พูดจนชึ่งเลย

"ครับคนสวย"ผม​พูดยิ้มนิดๆ

"ไปพักไป"

"ครับ"ผมพูดพลางเดิน​กลับ​ขึ้นไปนอน จนมาถึงวันที่ต้องไปทำงานวันแรก ผม​แวะข้างทางเพื่อซื้อของ แต่มี​คน​เดินมา​สะกิด​ที่หลังของผม

"คุณจำผมได้ไหม"ใครอีกเนี้ย

"จำได้ คุณที่.."ผมยังพูดไม่จบ เขา​คือ​คน​นั้นที่คอนโด

"ผมเกมส์ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ"ชื่อเกมส์นี่เอง

"เรื่องอะไรครับ"ผมถามเขา

"คือผมกับแพรวเราคบกันมาสิบปีแล้วครับ เธอชอบมีนิสัยแบบนั้นแหละ"สิบปีเลยเหรอนี้เรามาทีหลังเขา

"ผม​ขอโทษ ผมไม่รู้จริง"ผม​พูดเป็นตาม​ความจริงผมไม่เคยรู้ว่าเธอ​มี​อยู่แล้ว

"ไม่เป็นไรครับ ผม​มีเรื่องแค่นี้แหละผมลาก่อน"

"ครับ"ผม​พูดแล้วเขาก็เดินไป  ทั้งหมดนี้คือเรื่องที่มันทำให้ผมเสียใจเป็นปี และทำให้ผมเป็นคนนิ่งเงียบ เย็นชากับทุกคนยอกเว้นพ่อแม่และเพื่อนๆ

.

.

.

.

.

.

จบแล้วจ้าตอนที่ยี่สิบสอง  กรุณา​ติดตามกันต่อไปนะจ้ะ