ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

    เช้าวันใหม่วันนี้ฉันตื่นเจ็ดโมงถือว่าสายกว่าจะอาบน้ำและขับรถไป​บริษัทก็แปด​ครึ่ง​แล้ว

"อ้าว คุณเลขาวันนี้มาสายนะ"พนักงานคนที่​ฉัน​สนิทด้วยทักทาย

"นิดหน่อยเอง"ฉันตอบกลับอย่างเป็น

มิตร

"ท่านประธานถามหาให้ทั่วเลยนะค่ะ"นี่เขาจะถามหาฉันทำไมลืมไปเลยโทรศัพท์ฉันแบตหมดนิ สงสัยโทรหาไม่ติด

"อ๋อจ้ะ นี่​ฟาง​ซื้อ​มา​ฝากค่ะ"ฉันพูดพลางยกขนมหวานให้สองถุงเหลืออีกถุงให้เขา

"ขอบคุณคะ คุณเลขา"

"ฟางไปก่อนนะ"ฉันพูดแล้วเดินไปห้องทำงานของฉันเพื่อเอาของไปวาง สักพักนึ่งฉันถือถุงขนมเข้าไปในห้องของเขา

"ฟาง​ทำไมเพิ่งมาเนี้ย"ผมถามเธอที่เปิดประตูเข้ามาพลางลุกขึ้นเข้าไปหาเธอ

"ตื่น​สาย​นิดหน่อยอ่ะ ทำไมคิดถึงอ่ะดิ"ฉันพูดเข้าข้างตนเองนิดหนึ่ง

"ก็โทรไปไม่รับ กลัว​จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างขับรถ"ผมโทรหาเธอตั้งหลานสายแต่ก็ไม่ติด

"โทรศัพท์แบตนี่ไง"ฉันพูดพลางชูโทรศัพท์ให้เขาดู

"ทีหลังก็หัดชาร์จให้เต็ม"ผมพูดแล้วดึงโทรศัพท์จากเธอมา

"เอาคืน​มาเดี๋ยวนี้"ฉัน​พูดให้​เขาคืนโทรศัพท์ดูแล้วก็น่าจะไม่คืนฉันเลยยกมือจะเอาโทรศัพท์ที่​เขา​ชู​ไว้​เหนือศีรษะ แต่แขนฉันเอาไม่​ถึง

"ไม่"ผมพูดที่จริงแล้วกะจะเอาไปชาร์จให้นะ

"คืนมา"ฉัน​คิดออก​แล้วตัดสินใจยืนขึ้นบนโซฟาพร้อมกระโดดเข้าหาเขาที่หันหน้ามาพอดีแล้วใช้​มือ​แย่ง​โทรศัพท์ แต่ดูแล้วเหมือนจะล้มลงมาหลังจากนั้นก็ล้มลงมาทับกันพอดีปากฉันกับปากเขาใกล้กันเขาฉวยโอกาสดูดปากฉันเล่นเอาเคลิ้มเลยทีเดียวก่อนที่ฉันจะผลักเขาออก

"คืนได้ยังเนี้ย"ฉันถามเขาเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ของเรา

"ยัง เดี๋ยวชาร์จให้ค่อยเข้ามาเอาตอนเที่ยงแล้วกัน"ผมพูดพลางลุกขึ้นเอาโทรศัพท์เธอไปชาร์จให้ข้างโต๊ะทำงานผม

"ขอบคุณย่ะ"ฉันว่าจะยืนขึ้นแต่กลับลุกขึ้นไม่รอดเสียงั้น

"มาช่วยๆ สงสารนะเนี้ย"ผมเห็นเธอทำท่าจะล้มลงไปอีกเลยยืนมือช่วยเธอให้ยืนขึ้นตามแรงของผม

"ไปทำงานก่อนนะ"ฉันพูดแล้วเดินออกไป 

.

.

.

.

    วันนี้ผมมีงานตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ก็เที่ยงมีแล้วทั้งประชุมกับหุ้นส่วนไหนจะเรื่องพนักงานที่ขาดไปหนึ่งตำแหน่งต้องสัมภาษณ์เองอีกด้วย

"ท่าน​ประธานค่ะ"ฉัน​ที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเขา

"ว่าไงครับคุณเลขา"ผมตอบรับที่เดินตรงมาหาผมแล้วนั่งลงที่เก้าอี้

"ไปทานข้าวกัน"ฉันชวนเขาไปทานข้าว

"ที่ไหน​ครับ"ผม​ถาม​เธอที่วันนี้มาแปลกชวนทานข้าวเฉยเลย

"โรงอาหารนี้แหละ จะไปที่อื่นทำไม"ฉัน​ว่าโรงอาหารดีแล้วนะไปไกลเดี๋ยวกลับมาไม่ทันงานตอนบ่าย

"เปล่า ไป​กัน​เถอะ"ผมพูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วแกล้งเดินนำหน้าไป

"รอด้วย"ฉันพูดแล้ววิ่งตามไป

"ทาน​อะไรดีครับ"ผม​ถาม​เธอหลังจากที่เดิน​มาถึงโรงอาหารซึ่งมีอยู่สามร้าน

"ส้มตำดีกว่า"ฉันอยากทานมาหลายวันแล้วนะเนี้ย

"เอาส้มตำไทยใส่ปู ลาบหมู ท่าน​ประธานล่ะ"ฉันถามเขาว่าจะสั่งอะไรเพิ่มอีก

"ข้าวเหนียว ไก่ย่าง ยำวุ้นเส้นด้วยครับ"ผมสั่งต่อ

"เดี๋ยวป้าเอาไปเสิร์ฟให้ค่ะ"เจ้าของร้านพูด

"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดแล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะพร้อมเขา

"ทานเลยคุณ"ผมพูดหลังจากที่​อาหาร​มา​เสิร์ฟครบแล้ว

"อร่อยดินะ"ฉันชิมเข้าไปคำเดียวอร่อยสุดยอด

"แน่นอนร้านโปรดเลยนะ"ผมพูดก็ร้านส้มตำผมทานบ่อยที่สุดแล้ว

"ถึงว่าทำไมป้าเขาถึงบอกว่ามาเสิร์ฟ"เห็นปกติต้องถือมาเองเราก็นึกว่าใช้สิทธิ์ประธานบริษัท

"คนมันหน้าตาดีก็แบบนี้แหละ"ผมไม่ค่อยหลงตัวเองเท่าไหร่

"จะอ้วก ทานต่อเถอะ"ฉันว่าในความหลงตัวเองของเขาที่น่าจะอ้วก สักพักนึ่งก็ขึ้นไปทำงานต่อวันนี้มีคนมาสมัครงานเยอะเหมือนกันนะเนี้ย

"สวัสดีค่ะ ฉันมาสมัครงานค่ะ"ใครอีกแหละ

"ได้โทรมาล่วงหน้าหรือเปล่า"ฉันถามยังไม่ได้หันมาดู

"ไม่ได้โทรค่ะ"

"ชื่ออะไรค่ะ คุณแพรว"ฉันหันหน้ามาเจอนี่มันคุณแพรว

"แพรวไพลิน วรรณกุล"คุณแพรวตอบชื่อมา

"งั้น​รอ​สักครู่นะ ฉัน​ขอเรียนท่านประธาน"ฉันล่ะเบื่อยังจะ บังเอิญมาเจอหรือว่าคุณจะตั้งใจกันแน่

"ค่ะ"คุณแพรวพูดแล้วไปนั่งรอ

"ท่าน​ประธานค่ะ มีคนมาสมัครงานค่ะ"ฉันกดเรียกติดต่อเขา

"ให้เข้ามาได้ แล้วก็​คุณเลขาด้วยนะ"ผมตอบรับเธอกะจะให้เธอมาเอาโทรศัพท์ด้วย

"รับทราบค่ะ ท่าน​ประธาน"ฉันพูดรับทราบคำสั่งแล้ววางสายลง

.

.

.

.

      ถ้าเขารู้ว่าเป็นใครจะทำยังไงดีเนี้ย เกิดรับขึ้นมาแฟนอย่างฉันได้ตามเฝ้าเขาไปทุกที่แน่

"เชิญคุณแพรวตามเข้ามาเลยค่ะ"ฉันพูดอย่างไม่เต็มใจ

"มาแล้วค่ะท่านประธาน"ฉันพูดให้เขาที่หันหลังให้หันมา

"อืม เดี๋ยวฟางอยู่นี้แหละ โทรศัพท์เต็มแล้วครับ"ผมเห็นว่าเป็นแพรวเท่านั้นแหละตะลึง​เล็กน้อย

"ขอบคุณค่ะ"ฉันพูดแล้วเดินอ้อมหลังเขาไปข้างหลังโต๊ะทำงานเขามีที่นอนเล็กๆแบบผ้าบางๆใกล้กับโทรศัพท์ฉันที่ชาร์จอยู่ ฉันเลยตัดสินใจนั่งลงตรงนั่งพอดี

"เริ่มเลยดีกว่าครับ"ผม​พูด​อย่าง​สุภาพ​เพราะถือเป็นแค่คนสมัครงาน

"ค่ะ"พูดแค่นั้น​ถึงกับ​ต้องนั่งไขว่ห้างคืออะไรเดี๋ยว ก่อนจะบอกว่าฉันเห็นนะย่ะหล่อน

"ทำไมคุณถึงอยากเข้าทำงานที่นี้ หรือไม่มีอะไรทำเลยต้องมาหาถึงนี้"ผมพูดให้มีนัย อาจจะ​ดูเหมือนธรรมดาแต่อีกแบบนึ่งคือไม่มีอะไรทำต้องมาหาผู้ชายที่นี้ ที่ผมไม่พูดเพราะห่วงชื่อเสียงของบริษัท

"ที่นี้น่าสนใจ"น่าสนใจตรงที่แฟนเก่าเป็นประธานเหรอย่ะ

"สนใจย้งไง"ผมถามแพรวดูสิจะต้องยังไง

"ก็​เงินดี ชื่อเสียงก็ดัง เป็นงานที่น่าสนใจแล้วก็หาได้ยากในกรุงเทพ ส่วนตัวคิดว่าฉันสามารถเป็นพนักงานที่ดีในบริษัทคุณได้"ซ้อมบทมาอย่างดีแหละสิท่า

"ครับ ถ้าได้เดี๋ยวผมให้เลขาติดต่อไปครับ เชิญ"ผมพูดอย่างตัดบทไล่แพรวไป

"ขอบคุณค่ะ"แพรวพูด​แล้วก็​เดิน​ออก ฉันล่ะสบายใจ

"สบายเปล่านั่งนั้น"ผมถามเธอที่นั่งอยู่บนที่พักชั่วคราวของผม

"สบายมานั่งด้วยกันสิ"ฉันชวนเขามานั่งพักผ่อนด้วยกัน

"เดี๋ยวแปปนึ่ง"ผม​พูดพลางลากเก้าอี้เข้าใต้โต๊ะแล้วเดินไปล็อกประตูกลับมานั่งข้างเธอ

"นอนหน่อยนะ"ผม​ขออนุญาตเธอนอนพักหน่อยเพื่อที่เธอจะได้ขยับไปนิดนึ่งโชคดีที่ตอนบ่ายไม่ค่อยมีงาน

"ได้สิ เอาเลย ขอด้วยคน"ฉันพูดพลางล้มตัวนอนก่อนเขาแล้วเขาก็ตามลงมา แต่ที่มันแคบไปหน่อยมั้งคือเขาจะมากอดฉัน ทำไมเนี้ยไม่เข้าใจฉันว่าที่มันก็กว้างอยู่นะ

"ปล่อยเลย"

"กอดหน่อยน่าจะได้มีแรงทำงานต่อ"ผมขอให้เวลานี้ตอนนี้มีกำลังใจอยู่ข้างๆ​ไม่​ทิ้ง​กัน​ก็​พอ เธอก็ดูจะยอมให้กอดผมเลยกระซับให้แน่นขึ้นอีกนิดนึ่ง