The seasons change ฤดูที่แตกต่าง

ฤดูที่แตกต่าง….ห้องพักฟื้นเลขที่ 305
   เช้าวันต่อมาผมพยายามลืมเรื่องเมื่อวานแต่มันก็ฝั่งใจเหลือเกินเพราะเด็กคนนั้นถึงจะไม่ตายแต่หมดก็บอกว่าอาการโคม่าอาจจะต้องนอนเป็นเจ้าชายนิทรารอปฎิหารใจผมก็ภาวนาของให้น้องคนนั้นปลอดภัยและหายเร็วๆก็พอแล้ววันนี้เป็นวันเสาร์ถึงจะไม่มีเรียนแต่ผมก็ต้องไปโรงเรียนเพื่อทำรายงานกับเพื่อนอยู่ดีเฮ้อชีวิตมัธยมนี่มันน่าเบื่อแท้
 “เฮ้ยมึงแม่งโคม่าเลยอ่อว่ะท่าทางจะหนักว่ะ”ไอ้เบสพูดขึ้นมาในระหว่างที่ทำงานกันอยู่
“เออหมอบอว่าอาจเป็นเจ้าชายนิททราเลยนะเว้ย”
“เชี้ยแม่งน่ากลัวว่ะ แต่กุได้ยินมานะเว้ยว่าไอ้เด็กคนนั้นอะมันอกหักเว้ยเลยอยากฆ่าตัวตาย”ไอ้ต่อเพื่อนอีกพูดแทรกเข้ามา
“มึงก็ไร้สาระเชี้ยทำงานไปมึงอะ”
“จุฑาวุฒิมาหาครูหน่อย”ครูประจำชั้นผมเรียกพร้อมกับกวักมือเรียก
“มีไรครับครู”
“เอออนี่วันนี้อะเธอเอาผลไม่เนี่ยไปเยี่ยมเด็กคนเมื่อวานแทนครูหน่อยสินะพอดีครูติธุระอะสิไม่งั้นไปเองแล้ว”ครูพูดอีกมือก็เอากระเช้าผลไม้ใส่มือผม
“อะเออคะคือผม”ครูจ้องผมแบบไม่กระพริบตากันเลยทีเดียวเฮ้อออ
“ครับก็ได้ครับครู”ผมจำยอมต้องไปแหมก็เล่นจ้องกันซะขนาดนั้น
17:30
ผมนั่งรถแท็กซี่มาถึงที่โรงพยาบาลเมื่อวานที่ผมมาเฮ้อกะว่าจะไป siam ซะหน่อยอดเลยเราแต่ก็ชั่งเหอะแค่เอากระเช้าไปวางก็พอแล้วผมเดินไปขึ้นลิฟท์แล้วไปที่ห้องพักผู้ป่วยห้องที่ 305 ทันที ผมค่อยๆเปิดประตูเบาๆแล้วเดินไปที่เตียงคนไข้ที่ตอนนี้เด็กคนเมื่อวานนอนหลับไม่ได้สติอยู่ พอดีกับที่พยาบาลเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“อ้าวสวัสดีค่ะ คุณเป็นญาติคนไข้หรอค่ะ”พยาบาลถามขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา
“อ่อปะเปล่าครับผมเอาของมาเยี่ยมแทนอาจารย์เฉยๆครับ”ผมตอบกลับไป
“เฮ้อออน่าสงสารเด็กคนนี้นะค่ะจนถึงตอนนี้ยังไม่มีญาติสักคนมาเยี่ยมเลย”พยาบาลพูดขึ้น “งั้นเดียวขอตัวก่อนนะค่ะเชิญตามสบายค่ะ” พูดเสร็จพยาบาลก็เดินออกจากห้องไป ผมเอากระเช้ามาวางไว้ที่ข้างๆเตียงคนไข้ผมยืนมองเด็กคนนี้อยู่นานแล้วก็มีความรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่ผมสัญญาไว้กะน้องคนนี้แต่ถึงผมจะไม่ได้จริงจังอะไรแต่ก็ขอให้น้องเค้าฟื้นก็ยังดีผมก็คนดีนะครับ
 “ถ้านายฟื้นนะฉันจะเป็นแฟนนายนายจำได้ไหม”ผมพูดออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรแต่แล้วอยู่ดีๆเครื่องวัดการเต้นของหัวใจก็ดังๆมากแถมร่างของเด็กคนนี้ยังชักเกรงไปหมดจนหน้ากลัว ผมไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปตามหมอ ทั้งหมอและพยาบาลต่างพากันเข็นเตียงไปที่ห้อง icu อย่างเร่งรีบผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันได้แต่โทรหาครูให้มาดูอาการเด็กคนนี้
    Icu
   เป็นเวลาสักพักที่ผมนั่งอยู่หน้าห้อง icu โดยมีครูมานั่งอยู่ข้างๆผมไม่รู้จะพูดอะไรดีควรจะพูดว่าอะไรหรือควรทำอะไรดีมันมึนไปหมดเป็นใครเจอแบบนี้ก็ตกใจไม่แพ้กันแหละผมว่า
   กริ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมรีบรับทันทีโดยไม่ทันดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมาแต่เสียงที่ตอบกลับมาก็ทำให้รู้ว่าเป็นเสียงของแม่ผมเอง
“มารช์อยู่ไหนลูกรีบกลับบ้านเร็วพอกับแม่มีธุระด่วนจะพูดด้วย”
“เออคือผมอยู่ รพ. นะครับแม่มีอะไรรึเปล่า”
“ลูกเป็นอะไรทำไมอยู่ รพ.ละ ห๊ะ”
“เออคือไม่ใช่ผมหรอกครับแต่เป็นเด็กคนเมื่อวาน” ตื้ดดดด
เสียงโทรศัพท์ดับไปแม่คงตังค์หมดแหงๆเลย “มีธุระที่บ้านหรอกลับก่อนเถอะ”
อาจารย์พูดขึ้นยิ้มให้เล็กน้อย “ครับมีนิดหน่อยงั้นผมกลับก่อนนะครับครู”ผมไหว้สวัสดีครูแล้วเดินออกไปหน้า รพ. ไปขึ้นแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
    การสนทนาระหว่าง ผม พ่อ และแม่ ทำให้ผมรู้ว่าท่านจะส่งผมไปอยู่กับอาที่อเมริกา แล้วไปเรียนต่อด้วยบอกตามตรงผมโคตรดีใจสุดๆในที่สุดก็จะได้ไปซักทีเคยได้แต่ฝัน วันรุ่งขึ้นพ่อกับแม่พาผมไปทำพาผมไปทำเรื่องต่างเกี่ยวกับการย้ายโรงเรียนและไปทำ วีซ่า เอกสารอื่นๆอีกเยอะแยะไปหมดจนปวดหัว
  “เดี๋ยวพรุ้งนี้ไปแล้วเตรียมตัวด้วยละของเอาไปครบรึยัง”แม่ถามผมที่กำลังกินข้าวอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ครับก็เตรียมบ้างแล้วครับเหลือของใช้ส่วนตัวเท่านั้นฮ๊ะ”
“อื้มดีแล้วแล้วนี่บอกเพื่อนๆรึยัง”
“เรียนร้อยครับบอกครบแล้วครับ อาจารย์ก็ลาแล้วครับ”
   ในคืนนั้นผมนอนไม่หลับทั้งคืน ก็คนมันตื่นเต้นหนิจะทำไงได้ผมนั่งมองห้องนอนของผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไม่ได้นอนอีกแล้วหลายปีผมเดินลงมาที่สวนหลังบ้านมาลา เจ้าเท็ด สุนัขพันธุ์ไซบีเรียสุดที่รักของผมผมกอดมันอยู่นานมือก็ลูบหัวมันไปเบาๆ
“แกอยู่บ้านอย่าซนนะ ดูแลบ้านดีละ ดูแลพ่อกับแม่ให้ฉันด้วยรู้ไหม ฉันไม่อยู่ที่นี่อีกนานแกจะคิดถึงฉันไหมห๊ะ แกคงจะลืมฉันแล้วก็ได้ไม่แน่หรอก คิดถึงกันบ้างน้า ฉันจะคิดถึงแกตลอดเวลาที่ฉันอยู่ที่โน้นเลย” ผมพูดกับเท็ดทั้งที่ก็รู้ว่ามันฟังไม่รู้เรื่องหรอกแต่ผมเชื่อว่ามันก็จะคิดถึงผมไม่น้อยเหมือนกันผมหยิบเอากล้องที่พกมาด้วยถ่ายรูปคู่กับมันเป็นที่ระลึกไว้ดูยามคิดถึงก่อนจะลุกแล้วเดินขึ้นบ้านไปที่ห้องนอน…
    04:00
   ผมอยู่ที่สนามบินพร้อมกับพ่อแม่แล้วก็เพื่อนอีกหลายคนทุกคนมาส่งผมต่างคนก็ต่างฝากของฝากเต็มไปหมดแทบจะแบกไม่ไหว  และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมต้องไปจริงๆเมื่อขึ้นเครื่องมาแล้วผมจัดการวางของแล้วก็เอนเบาเตรียมนอนตาผมก็เหลือบมองไปที่หน้าต่างที่ตอนนี้มีเม็ดฝนสาดลงมาไม่ขาดสายมันชั่งทำให้บรรยากาศเหงา เศร้ายิ่งขึ้น ใจหนึ่งผมก็นึกไม่อยากไปแต่เพื่ออนาคตแล้วผมก็จะต้องทำให้ดีที่สุด...
    เป็นเวลา 24 ชั่วโมงที่ผมอยู่บนเครื่องเมื่อยล้าเต็มที่ในที่สุดก็มาถึงสักที
อเมริกา ผมเดินตามๆชาวบ้านเค้าไปแล้วไปพบกับอาที่มารอรับอยู่แล้ว
“อ้าวอาครับสวัสดีครับ”ผมไหว้ทักทายตามประสาเด็กมารยาทดี
“เหนื่อยละสิท่าไปกลับบ้านกันอาเตรียมห้องไว้ให้แล้ว”
ผมเดินขึ้นรถไปกับอา อาใช้เวลาขับจากแอร์พอทประมาณ ครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านที่ผมต้องอยู่แล้ว เฮ้ยนี่มันไม่ใช่ป้านแล้วนะนี่มันวังชัดๆ อาผมรวยเรียกได้ว่ามหารวยก็ว่าได้ไม่แปลกที่จะเป็นวังซะขนาดนี้แต่แหมต้องเก็บอาการหน่อยเดี่ยวเค้าจะหาว่าเราบ้านนอก