The seasons change ฤดูที่แตกต่าง

ฤดูที่แตกต่าง……..นักเปียโนหญิงกับอาถรรพ์วันที่ 3 เดือน พฤษถาคม

    อีกหนึ่งชั่วโมงการแข่งขันดนตรีจะเริ่มต้นขึ้น ในหอประชุมของมหาวิทยาลัยมีการจัดการแข่งขันเปียโนระดับประเทศขึ้นซึ้งผมเองก็ได้เข้ามาชมการแข่งขันครั้งนี้ด้วย ผู้ที่ชนะในการแข่งขันครั้งนี้จะได้เป็นตัวแทนของประเทศไปแข่งชิงแชมป์ระดับโลก บรรยากาศในการแข่งขันครั้งนี้ดูคึกคักมากทีเดียวผู้แข่งขันหลายคนต่างพากันถูไม่ถูมือรอคอยกันอย่างตื่นเต้นผมเองก็อดลุ้นแทนพวกเขาไม่ได้เหมือนกัน

    ผมเดินเข้าไปในหอประชุมจัดการหาที่นั่งว่างๆซักที่ถึงจะไม่ได้นั่งหน้าแต่การนั่งในระดับสายตาแบบนี้ก็ถือว่าโอเคแล้วสำหรับผม

และแล้วก็ถึงเวลาการแข่งขันผู้คนต่างพากันแห่แหนมาจากทั่วทุกที่ทั้งสำนักข่าวแมวมอง แล้วก็พวกนักศึกษากับผู้ปกครองการแข่งขันเริ่มต้นได้สักพักแต่สำหรับผมมันเหมือนเป็นแค่การซ้อมทั่วนั้นเพราะไม่มีใครเล่นได้ดีสักคนแต่แล้วเมื่อถึงคิวของ วิคตอเรีย ดาวเด่นที่สุดของมหาลัยผม เธอเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับผมยาวสลวยปะบ่า กับดวงตาเรียวยาวและแสนฉลาด

   วิคตอเรียวางโน้ตเปียโนไว้บนที่วางโน้ต เป่าลมใส่มือทั้งสองเบาๆเพื่อทำให้นิ้วมือที่เย็นเฉียบอบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง ไม่มีใครรู้ว่าวิคตอเรียเธอจะเล่นเพลงอะไรในใบคะแนนของกรรมการก็เขียนไว้แค่ว่าเพลงเลือกเองเท่านั้น  แล้วเธอก็เริ่มบรรเลง

ไม่ประหลาดใจเลยที่เธอดีดคีย์เปียโนตัวแรก บทเพลงก็ปลดปล่อยพลังอันน่าประทับใจอย่างที่สุดออกมาภายใต้การบรรเลงสุดแสนวิเศษของวิคตอเรีย บทเพลงเปียโนนี้มีลีลาท่วงทำนองวนเวียนซ้ำไปมา แต่ในวินาทีถัดไปกลับมีพลังงานชีวิตที่สามารถเปลี่ยนทุกสิ่งได้ทันที ช่างน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนักผมเอก็ถึงกับเคลิ้มไปเลย

วิคตอเรียบรรเลงเพลงไปเรื่อยๆ ราวกับตัวโน๊ตพวกนั้นมีชีวิต ผมคิดว่าคนที่รอต่อแสดงอยู่ไม่จำเป็นต้องขึ้นมาแสดงอีกแล้วเพราะการตัดสินมันก็น่าจะรู้แล้วว่าใครคือราชินีของเปียโน บรรเลงไป บรรเลงไป บรรเลงไป เมื่อเสียงตัวโน๊ตสุดท้ายจบลงทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะว่างเปล่าผมเองก็ยังตะลึงงันอยู่กับเพลงที่ได้ฟัง

  ในฉับพลันนั้นวิคตอเรียก็มีสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด หายใจติดขัดอย่างเห็นได้ชัด เหมือนกับว่าเห็นสิ่งที่น่าหวาดผวาอะไรสักอย่าง ร่างกายของวิคตอเรียตอนนี้ดูไม่น่าจะขยับได้ด้วยซ้ำเหมือนมีพลังงานบางอย่างกดทับร่างของเธอไว้ ปากของวิคอ้ากว้างแต่มันดูเหมือนมีอะไรมาดึงไว้มากกว่า บรรดาผ็ชมต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆนานา  ทันใคนั้นเหมือนมัพลังงานบางอย่างกดตัวเธอให้ค้อมลงแล้วแขนทั้งสองข้างก็เหมือนถูกดึงออกให้กางอยู่เสียงกระดูกดังเปรี๊ยะ ผมสัมผัสได้การขอความช่วยเหลือจากเธอที่ส่งมาให้ผู้ชม ร่างของวิคตอเรียถูกแรงกระแทกกดลงบนเปียโนอย่างบ้าคลั่งจนเริ่มมีเลือดไหลออกมาจากหัวของเธอ น้ำตาเลือดสีแดงก่ำไหลออกมาจากดวงตาของเธอไม่หยุดสาย น้ำตาเลือดไหลหยดลงเปียโนชั่งเป็นภาพที่น่าสยดสองที่สุดเท่าทีผมเคยเห็น มือของเธอเหมือนถูกบังคับจากอะไรบางอย่างให้เล่นเปียโนต่อ อยู่ๆกระดูกนิ้วมือของวิคตอเรียก็หักดังกร๊อบ กระดูกนิ้วมือทั้งสิบแทงทะลุออกนอกผิวหนังจนฉีกขาด แต่นิ้วของเธอก็ยังกดลงบนเปียโนอย่างบ้าคลั่ง กระดูกแขนของเธอหักตามแทบจะทันที กระดูกสีของแทงออกมานอกผิวหนังอย่างผิดแปลก แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยคิดแล้วไม่อยากจะคิดก็เกิดขึ้นเปลวไฟปริศนาลุกโชติช่วงจากร่างกายของวิคตอเรียเผาร่างของเธอต่อหน้าคนดูที่กำลังมองเธอแล้วร่างของวิคตอเรียก็ล้มลงไร้การเคลื่อนไหวใดๆอีกต่อไปผู้คนรอบข้างผมต่างพากันกรีดร้องกันอย่างบ้าคลั่งแม้แต่ผมก็ยังทนดูต่อไปไม่ได้อีกแล้วผมเดินออกจากหอประชุมแล้วนั่งรถกลับบ้านอาทันที

   เป็นเวลาหลายเดือนกว่าเรื่องราวของวิคตอเรียจะเริ่มเบาบางลงทุกคนที่อยู่ในหอประชุมวันนั้นคงไม่มีทางลืมแน่ผมเองก็ยังเคยผมถึงวิคตอเรียเป็นบางครั้งเลย

    18:00

ที่โต๊ะอาหารเย็น “เออนี่มารช์อาทิตย์หน้าจะมีกรแข่งใหม่อีกครั้งแกจะไปไหม”

อาถามผมขึ้นในระหว่างที่เรารับประทานอาหารกันอยู่

“เออคือไม่รู้สิครับ คือผมชอบนะครับเปียโนแต่ก็ยังนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นอยู่เลย”

ผมตอบอาไปแบบนั้นแต่จริงๆแล้วไม่อย่างแม้แต่ได้ยินเสียงเปียโนด้วยซ้ำ

“ถ้างั้นแกไปกับอาหน่อยนะคือว่าครั้งนี้เค้าให้โอกาสคนที่สนใจให้เข้ามาแข่งได้หนะ

แล้วลูกเพื่อนอาที่เป็นคนไทยเค้าก็แข่งด้วยไงก็ไปเป็นเพื่อนอาหน่อยนะ”

อาพูดของร้องผมผมเองก็ไม่ค่อยอยากไปเหเท่าไหร่แต่ก็นะผู้ใหญ่ขอก็ต้องทำ

   ในวันงานรอบนี้ดูคนไม่ค่อยคึกคักเหมือนวันนั้นแต่ก็ยังมีคนมาอยู่บ้างแล้วอาผมก็เดินไปไหนไม่รู้ปล่อยให้ผมอยู่หน้างานคนเดียว อาเดินกลับมาพร้อมกับเพื่อนของอา

“เออนี่มารช์หลานฉันเอง”อาแนะนำผมกับเพื่อนอา

“สวัสดีครับผมมารช์นะครับยินดีที่ได้รูจักนะครับ”

เราทั้งสามคนเดินเข้ามาในหอประชุมแล้วก็หาที่นั่งว่างๆ การแข่งขันจะเริ่มต้นในอีกไม่กี่นาทีผมเองก็อดใจไม่ไหวเหมือนกันลุ้นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกไหม

  การแข่งขันเริ่มขึ้นไปเรื่อยแต่ก็เหมือนเดิมไม่มีใครดีสักคนเพี้ยนบ้างอะไรบ้างก็ไม่รู้ แต่เมื่อถึงคิวของลูกของเพื่อนอาผมก็ทำให้ผมแปลกใจและตกใจมากอีกครั้งเมื่อบนเวทีปรากฏเด็กหนุ่ม รูปร่างสูงผิวคล้ำนิดแล้วที่สำคัญเค้าหน้าเหมือนเด็กที่โดนรถชนคนนั้นมากจนผมคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน

“เออนั่นไงมาแล้วลูกผม”เพื่อนอาพูดขึ้น

“เออแล้วเค้าชื่ออะรหรอครับ”ผมถามขึ้นทันที

“เฟียตหนะเค้าชื่อเฟียต”