Love

      เมียงดง สถานที่ท่องเที่ยวที่มีของขายให้ช๊อปเต็มไปหมด วัยรุ่นวัยทำงานและเหล่าไอดอลซุปตาร์มาเดินเล่นหาของกินยามค่ำคืนด้วย

"ยูอยากได้อะไรบอกพี่นะจะได้แวะ" 

"ร้านใส้ย่างต้องเดินเข้าไปข้างในหน่อยนะ" 

"ถ้าไม่พูดพี่จะจูบนะ" ผมแกล้งก้มหน้าไปไกล้ๆ ทำท่าจะจูบเด็กที่เอาแต่พยักหน้า ตั้งแต่บนรถไฟฟ้า ให้พูดอยู่คนเดียว

"อ่ะ....พูดแล้วค่ะ"

"ดีมากกกก" ผมเอามือไปโยกหัวยูเบาๆ ทำให้เธอยู้หน้าให้เดียวเถอะ

"เดินนำชิค่ะ ยูหิวแล้ววววว"  

"คร๊าบบบบคุณผู้หญิง" ผมเลยถือโอกาศเดินจับมือเล็กๆของยู

"จับมือไว้เดียวเด็กหลง"

"พี่ชานยอลยูไม่ใช่เด็กนะเดียวเถอะ" 

"ก็เมื่อเดือนก่อนมีเด็กยืนร้องไห้ขี้มูลโปร่งให้แม่เช็ดน้ำตาอยู่เลยนะ"

"ก็ยูคิดถึงแม่นิ ไม่ได้อยากมาด้วยซ้ำ เอ๊ะพี่รู้ได้ไง"

"ก็พี่เห็นนะชิพี่ไปทัวร์คอนที่ไทย แล้วเราก็กำลังขึ้นเครื่องเหมือนกันเลยได้เห็นเด็กร้องไห้ยืนกอดแม่อยู่แบบนี้" ผมเล่าเหตุการณ์วันนั้นพร้อมท่าทางประกอบเข้ามากอดยู ยูตัวแข็งเลยครับที่อยู่ๆผมเข้ามากอด

"พะ..พี่ชานยอล"

"ครับ ป่ะกินข้าวดีกว่า หิวมากไม่ใช้หรอก"

เนียบม่ะเราสองคนเดินมาถึงร้านใส้ย่าง ผมสั่งอาหารเต็มโต๊ะแถบกินไม่หมด ไปต่อด้วยต๊อก แล้วเราสองคนเดินไปดูเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ผมเดินจับมีมือยูตลอดทาง พาเข้าร้านโน้นเข้าร้านนี้ตลอดทางเราพูดคุยแลกเปลี่ยนชีวิต การทำงาน การเรียน การเป็นอยู่ของเราสองคนจนรู้สึกว่าเรารู้เรื่องของกันและกันมากมาย จนยูรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆกับคนตรงหน้านี้มากขึ้น  เราเข้ามาร้านๆนึงภายในร้านมีหมวกหลายแบบ ผมบอกว่าชอบซื้อหมวกเก็บสะสมไว้เต็มเลย

"ใบนี้สวยไหมยู"

"ค่ะสวยดี" 

"ยูลองใส่ชิว่าโอเคไหม" ยูทำหน้างงๆแต่ก็รับไปใส่อยากว่าง่าย

"พอดีหัวไหม คับไปหือปาว" ผมจับจัดให้มันเข้าที่ และมองแบบพิจารณาความน่ารักของคนใส่

"มองแบบนี้มันไม่โอใช้ไหมค่ะ" ยูกำลังจะถอดหมวกออก

"ปาวนะค่ะ ที่พี่มองคือมันน่ารักมากตั้งหาก" ผมพูดพร้อมกดหมวกใส่อย่างเดิม

"เอาใบนี้ครับ"

"อ่ะ พะ..พี่ชานยอลยู.."

"พี่ซื้อให้ค่ะ ใส่ไว้จะได้ไม่หนาว" ผมไม่รอฟังคำปฎิเสธ จับมือยูและพาไปเคาเตอร์จ่ายเงินทันที่ แล้วพาเดินออกจากร้าน ไม่รู้ว่าคิดผิดคิดถูกให้ยูใส่หมวกออกจากร้าน มันเป็นจุดเด่นให้ไอ้พวกผู้ชายที่เดินผ่านไปผ่านมามองยู ก็ความน่ารักที่มีอยู่แล้วพอใส่อะไรเข้าไปมันทำให้ดูน่ามองเข้าไปอีก ผมจึงดึงยูเข้ามาใกล้แล้วเอามือโอบไหล่ให้รู้ไปว่าของใคร 

"กลับกันเถอะยู"

"ค่ะ"

ผมพายูมารอรถแท๊กซี่เพื่อไปส่งยูที่บ้านก่อนจะกลับหอตัวเอง

"พี่ชานยอลยูกลับเองก็ได้ค่ะ หอพี่กับบ้านยูไปคนละทางดิค่ะ"

"ไม่ค่ะพี่จะไปส่งยูก่อนเพื่อความปลอดภัย"

"แต่ว่า..."

"รถมาแล้วค่ะขึ้นเร็ว คงจะเหนื่อยชินะ"

เราสองคนขึ้นรถมาได้สักพักยูก็หละบ ผมดันหัวเล็กเบาๆมาพิงที่หัวไหล่ ยูขยับตัวนิดหน่อยเพราะโดนกวนแต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา ตอนหลับก็ยังน่ามองแก้มอมชมพูที่รับกับปากจิ้มลิ้มสีลูกกวาด เปลือกตาที่เวลาตื่นตาโตๆใสไร้เดียงสา เวลานอนเหมือนเด็กหลับ ผมแทบอยากจะกดจมูกลงไปหอมสักครั้ง

"ยู  ยูครับตื่นได้แล้วถึงบ้านแล้วค่ะ"

"อือ......ถึงบ้านแล้วหรอกค่ะ"

"ค่ะเด็กขี้เซา"

 "ปาวซะน่อย" 

"กลับดีๆนะค่ะ" 

"ยู พี่ขอยืมมือถือหน่อยชิของพี่แบตหมด" ยูยื่นมือถือให้ผมโดนไม่ได้คิดอะไร

"นี่ค่ะ"

พอผมได้มาก็กดชักแปบแล้วเอามาแนบหูชักแปบก็ส่งคืนมาให้

"เรียบร้อยค่ะ ถึงแล้วจะโทรหานะค่ะ ไปได้เลยครับ"

"อะ...พะ..พี่" นี้มุขหรอไงโดนหลอกแล้วไม่รู้ตัวอีกหรือไง จำไว้เลยนะ