รักที่สับสน

       

 

               

                ตืดดด ตืดดดด   เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น  

        

 

         'อืออ เช้าแล้วหรอ'  ฉันงัวเงียพร้อมกับยื่นมือไปปิดนาฬิกาปลุก

 

 

'อ้าว  เมื่อคืนนี้เราทำการบ้านแล้วเผลอหลับไปหรอ'   ฉันลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ซึ่งตอนนี้มีแต่สมุดหนังสือวาเต็มเลย

 

 

'ลืมปิดสไกป์ด้วย'   แต่เอ๊ะ!  โทโมะยังไม่ตื่นหรอสงสัยเขาก็คงเผลอหลับไปเหมือนกัน

 

 

'โทโมะ  ตื่นได้แล้ว  เช้าแล้วนะ'   ฉันปลุกชายหนุ่มที่นอนหลับปุยอยู่  เวลานอนเนี้ยก็น่ารักเหมือนกันนะ

 

 

'อืออ แก้วหรอ'   เขาเอามือขยี้ตาแล้วค่อยๆลุกขึ้นมา

 

 

'อืมเมื่อคืนนายก็เผลอหลับไปเหมือนกันหรอ'   

 

 

'ป่าวหรอก  ฉันเห็นเธอหลับเราก็เลยนอนด้วยเลย'

 

 

'อ้าวว แล้วทำไมไม่ปิดหน้าจอล่ะ'  ฉันถามอย่างงุนงง

 

 

'ตอนแรกก็กะว่าจะปิดนะ  แต่ฉันไม่อยากปลุกเธอขึ้นมา เห็นนอนหลับสบายน้ำลายยืดเชียว'

 

 

'ห๊ะ นี่ฉันนอนน้ำลายยืดหรอ'  ฉันตกใจจนสดุ้ง

 

 

'555 ป่าวหรอกล้อเล่นอ่ะ'  โด่วว  ไอ้เราก็นึกว่าทำเรื่องน่าอายซะแล้ว

 

 

'แก้วว ตื่นรึยังลูก อาบน้ำแต่งตัวลงมากินข้าวได้แล้ว'  เสียงคุณแม่เรียกฉัน

 

 

'งั้นไปก่อนนะ เจอกันที่โรงเรียน'  ฉันพูดจบก็พับหน้าจอลงทันที  แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว

 

 

 

 

'ฟางงงงงงง  มาโรงเรียนเช้าจัง'  เสียงยัยแจมที่เรียกฉันตั้งแต่หน้าประตู  แล้ววิ่งมาเดินข้างฉัน

 

 

' แกก็เหมือนกันแหละ'  ฉันพูดแล้วยิ้ม

 

 

'เอ่อฉันมีเรื่องจะถามแกหน่อย  แกเป็นแฟนกับพี่ป๊อปหรอ'   คำถามนี้ทำให้ฉันถึงกับหยุดเดินเลย  ทำไมถึงมาถามอะไรแบบนี้นะยัยแจม

 

 

'เอ่อ คือออ เราเป็นแค่พี่น้องกันไง  พี่รหัสกับน้องรหัสอ่ะ'  ฉันตอบแบบตะกุกตะกัก

 

 

'แน่ใจนะ  ฉันเห็นรุ่นพี่เขาเม้าท์กันอ่ะ ก็เลยสงสัย'   แจมทำหน้างุนงง

 

 

'ช่างมันเถอะแก  อย่าไปสนใจเลยเนอะ เข้าห้องเรียนกันดีกว่า'   ว่าแล้วฉันก็เลยโอบไหล่ยัยแจมจะเดินเข้าห้องเรียน

 

 

หมับ 

 

 

แต่แล้วก็มีคนมาดึงมือฉันไว้  เนย!

 

 

 

'ขอคุยด้วยหน่อยสิ'  ฉันกับแจมหันมามองหน้ากันงงๆ  ฉันก็เลยบอกให้ยัยแจมเข้าไปรอที่ห้องก่อน แล้วฉันก็เดินตามเนยไป ที่โต๊ะนั่งหน้าอาคาร3

 

 

  'เธอเป็นแฟนกับพี่ป๊อปจริงๆใช่มั้ย'  เนยถามฉันเมื่อเราทั้งคู่นั่งลงบนโต๊ะนั่งแล้ว

 

 

'เอ่อ ชะใช่'  ฉันตอบไปแบบกลัวๆ  ฉันกลัวว่าเนยเขาจะทำร้ายฉัน กลัวว่าเขาจะเรียกเพื่อนมารุมตบฉัน โอ้วว ไม่นะ 

 

 

'เธอก็สวย เหมาะสมกับพี่เค้าดี'  ห๊าา ไอ้เราก็นึกเป็นตุเป็นตะว่าเขาจะมาทำร้าย  ไงเป็นงี้ได้ล่ะ

 

 

'...'  ฉันได้แต่ยิ้มตอบไป

 

 

 

' ฉันฝากเธอดูแลพี่เค้าด้วยนะ '  ฉันอึ้งในค่ำพูดของเนย  เธอฝากให้ฉันดูแลพี่ป๊อปหรอ

 

 

'ทำไมเธอ ถึงพูดแบบนี้หละ เธอไม่โกรธหรอที่ฉันเป็นแฟนกับพี่ป๊อป ทั้งที่เธอก็ชอบพี่ป๊อปมากเหมือนกัน'   ฉันพูดแล้วขมวดคิ้ว

 

 

' ใช่ฉันชอบพี่ป๊อป ชอบมาก แล้วก็ชอบมานานแล้วด้วย  เธอรู้มั้ยพี่ป๊อปน่ะชอบกินน้ำแดงมากๆเลยล่ะ แล้วพี่ป๊อปก็ชอบกินขนมทุกชนิดยกเว้นขนมปังไส้เผือก อาหารกลางวันที่พี่ป๊อปชอบสั่งเป็นประก็คือข้าวคะน้าหมูกรอบ กินพร้อมน้ำแดง พี่ป๊อปชอบเตะฟุตบอล ชอบเล่นบาส ชอบตีกลองแล้วก็ชอบเล่นกีต้าร์ด้วย เวลาหลังเลิกเรียนพี่ป๊อปก็จะชอบไปที่ร้านเกมส์ หรือไม่ก็ไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนสาธารณะ พี่ป๊อปเกลียดคนโกหกนะรู้มั้ย เพราะซะนั้นเธอก็ห้ามโกหกพี่ป๊อปล่ะ  ฉันไม่อยากให้พี่ป๊อปต้องเสียใจ' เนยพูดแล้วยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมา   ฉันเห็นแล้วก็อดสงสารเธอไม่ได้

 

 

 

'เธอรู้เรื่องของพี่เค้าขนาดนี้ ทำไมเธอถึงไม่ไปบอกพี่ป๊อปล่ะ ว่าเธอรักพี่เค้ามาก บางทีพี่เค้าอาจจะเห็นความตั้งใจของเธอนะ 

 

 

'ฉันเคยบอกไปแล้วล่ะ  แต่....คนไม่ใช่ต่อให้พยายามแค่ไหน ก็ไม่มีทางไปสู้คนในหัวใจของพี่เค้าได้หรอก  เธอโชคดีมากเลยนะ ที่ได้เป็นแฟนกับพี่ป๊อป รักษาพี่เค้าไว้ดีๆล่ะ พี่เค้าเป็นคนดีมากเลยนะ อย่าทำให้เค้าต้องเสียใจ  ขอให้...รักกันนานๆนะ ฮึก'  เนยพูดพร้อมกุมมือฉันไว้  เธอทั้งพูดทั้งร้องไห้  เธอคงรักพี่ป๊อปมากสินะ ถึงได้รู้ทุกเรื่องขนาดนี้  แต่ทำไมอีพี่ป๊อปถึงไม่สนใจคนอย่างเธอบ้าง

 

 

 

' ฉัน... ฉันไปเรียนก่อนนะ '  เนยปาดน้ำตาแล้วเดินขึ้นห้องไป

 

 

ทำไมกันนะ คนที่ทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่ตนรักมีความสุข ทำทุกอย่างเพื่อเค้าถึงแม้ว่าเค้าจะมองไม่เห็น มักจะเป็นฝ่ายที่ต้องมานั่งเสียใจอยู่เสมอ ถึงแม้จะทำเพื่อเค้่าแค่ไหนก็ไม่มีทางไปสู้คนในใจของเค้าได้ ประโยคที่ดูแสนจะเจ็บปวด ฉันเองก็ไม่เคยเจอเรื่องความรักอะไรแบบนี้หรอก แต่ก็พอที่จะเข้าใจคนที่พยายามทำเพื่อคนที่เรารัก แต่ผลที่ได้กลับมามันมีแค่ความว่างเปล่า มันคงจะเจ็บน่าดู

 

 

 

 

 

ตุบ 

 

 

'โอ้ยย  ขอโทษค่ะ'  ฉันเดินไปชนใคร ก็ไม่รู้  ฉันก็เลยรีบพูดขอโทษออกไป

 

 

'เดินยังไงของเธอห๊ะ ไม่เห็นรึยังไง'  ฉันลุกขึ้นมาแล้วยืนประจันหน้ากับคนที่ฉันเดินชน

 

 

'ก็ฉันขอโทษแล้วไงจะเอาอะไรอีก'  ฉันพูดใส่หน้ายัยพิม สาวหน้าสวยของห้องแต่นิสัยชอบเหวี่ยงชอบวีน

 

 

 

'แค่นี้ไม่พอหรอกย่ะ อย่าคิดนะ ว่าเป็นเด็กใหม่แล้วจะมีคนสนใจเยอะ'   อะไรของเขาเนี้ย อยู่เฉยๆก็พูเรื่องนี้ขึ้นมา

 

 

 

'อะไรของเธอ พูดเรื่องอะไรกัน'  ฉันถามอย่าง งงๆ

 

 

'ก็อ่อยโทโมะไง อย่าคิดว่าฉันไม่รุ้นะ ว่าเธอกำลังอ่อยเค้าอยู่'  อ่อยอะไรกัน ฉันไม่เคยมีความคิดนั้นเลยนะ

 

 

'อ่อยอะไรกัน ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นกับโทโมะนะ'  

 

 

 

'มีอะไรกันแก้ว'  แล้วโทโมะก็เดินเข้ามา

 

 

'เชอะ!'  แล้วยัยพิมก็เดินมาชนไหล่ฉันแล้วก็เดินออกไปเลย

 

 

 

'ไม่รู้เหมือนกัน  ช่างเขาเถอะ'  สงสัยกินยาเกินขนาดแน่ๆ พูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้

 

 

'งั้น ไปกินข้าวเที่ยงกันป่ะ ฉันหิวแล้ว'  แล้วนายนั่นก็เดินมาจูงมือฉันไปหน้าตาเฉยเลย  โด่ววว

 

 

หลังจาที่เราซื้อข้าวกันเสร็จแล้ว ก็มาหาที่นั่งกัน

 

 

'นี่นาย หลบไปนะฉันจะนั่งข้างแก้ว'  เสียงยัยเฟย์ที่ไล่นายเขื่อนให้ไปนั่งทางอื่น  

 

 

'โด่วว อะไรว่ะ' แต่เขื่อนก็ยอมหลีกทางให้   ฉันนั่งตรงข้ามกับโทโมะ  เฟย์นั่งข้างฉัน ส่วนเขื่อนก็นั่งข้างโทโมะตรงข้ามกับเฟย์  ว่าแต่จินนี่ล่ะ(ไม่มีบท5555 น่าสงสาร)  งั้นจินนี่นั่งข้างเฟย์ละกันเนอะ

  

 

'ไอ้โทโมะตอนเย็นไปห้องดนตรีกันมั้ยว่ะ  ไม่ได้เข้าไปนานล่ะ ตอนนี้ใกล้จะงานโรงเรียนล่ะต้องไปซ้อมแสดง'  เขื่อนถามโทโมะขณะนั่งกินข้าวอยู่

 

 

'เอาดิ ไม่ได้ไปนานล่ะ ' โทโมะพูด

 

 

'พวกนายเล่นดนตรีเป็นด้วยหรอ'  ฉันถาม

 

 

'เป็นสิ ฉันอ่ะเซียนเลยล่ะ'  เขื่อนพูด

 

 

'ขี้โม้'  เฟย์แขวะทันที

 

 

'ไม่ได้โม้นะคร้าบ ไม่เชื่อตอนเย็นมาดูพวกเราซ้อมดิ'  เฟย์เบะปากทันที

 

 

'ไปดูมั้ยแก้ว'  เฟย์หันมาถามฉัน  

 

 

 

'อือ  ไปก็ได้นะ'  ฉันพูด

 

 

 

'ฉันไปดูก็ได้ อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะเก่งอย่างที่โม้ไว้รึป่าว'  เฟย์พูด

 

 

'แน่นอนอยู่แล้ววว  เชื่อมือได้เลย'  เขื่อนตอบ

  

 

 

'จินนี่ไปด้วยกันมั้ย'  ฉันหันไปถามจินนี่ที่นั่งกินข้าวเงียบอยู่นาน

 

 

'อือ ยังไงก็ได้ '  จินนี่ตอบ

 

..................................................................

 

เนื้อเรื่องอาจจะดูไม่สนุกเหมือนของคนอื่น

แต่เราก็จะพยายามแต่งต่อไปเน้ออ