รักที่สับสน

      

 

 

            'ติ๊งต๊องง  ติ๊งต๊องงง'  เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น  

 

 

   ' งั้นครูจะให้การบ้านนะ  ไปทำหน้า 78 มาส่งพรุ่งนี้ตอนเช้าเข้าใจมั้ย'

 

 

'โห่' เสียงโอดโอยของนักเรียนทั้งห้องที่รู้ว่าต้องมีการบ้าน

 

 

'อ้าวกลับบ้านได้ '

 

 

'นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ' เสียงหัวหน้า 'ขอบคุณค่ะ/ครับ' นักเรียนทั้งหมด

 

 

'เย็นนี้ไปไหนกันดีแก' เสียงยัยเฟย์หันมาถามเพื่อนๆ

 

 

'ไปเดินตลาดมั้ยของเยอะดี' เขื่อนเสนอ

 

 

'ใครชวนนายมิทราบ ไอ้หน้ายาว'  เฟย์ดุ

 

 

'อ้าวววว'  หน้าหงอยไปทันที

 

 

'ไปเดินซื้อของที่ตลาดก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไปหาซื้อต้นไม้ด้วย'  ฉันพูด

 

 

'ฉันไม่ไปนะ ติดเรียนพิเศษอ่ะ'  จินนี่พูดแบบเศร้าๆ

 

 

' นายไปมั้ย โทโมะ'  ฉันหันไปถามโทโมะที่เงียบอยู่นาน

 

 

'ไปดิ'  โทโมะตอบยิ้มหวาน

 

 

'งั้นไปกันเถอะเดี่ยวค่ำเอา  เขื่อนก็ไปด้วยกันสิ'  ฉันหันไปชวนเขื่อนที่นั่งหน้างออยู่

 

 

'แก้ว จะไปชวนไอ้หน้ายาวมันทำไม'  เฟย์โวย

 

 

'ไม่เป็นไรหรอก  มีคนไม่อยากให้ฉันไป'  งอลกันซะแล้ว สองคนนี้เนี้ยย

 

 

'ไปเถอะเขื่อนเฟย์เขาอยากให้เขื่อนไปด้วยจะตาย ใช่มั้ยเฟย์'   ฉันก็เลยพูดตัดบทแล้วจูงมือยัยเฟย์ออกมา ยัยเฟย์ก็ได้แต่ทำหน้าเอ๋อเดินออกมาด้วย

 

 

'ไม่เป็นไรนะเพื่อน ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก'  โทโมะเดินมาตบบ่าเขื่อนเบาๆแล้วพากันเดินออกมา

 

 

'ขอบใจว่ะ'  เขื่อนได้แต่ยิ้มแห้งๆ

 

 

 

 'เฮ้ย น่ากินจัง'  ยัยเฟย์ที่เห็นของกินเป็นไม่ได้ เป็นอันต้องหยุดซื้อตลอด  ฉันเลยเดินออกมาจากร้านขนม  แล้วเดินดูว่ามีร้านไหนที่ขายต้นไม้บ้าง  อ๊ะนั่นไง ร้านนั้น  

 

 

 

'ว้าว  ดอกไม้สวยๆทั้งนั้น'  

 

 

 

'เธอชอบดอกไม้หรอ'  ฉันหันขวับไป  ก็เห็นโทโมะยืนอยู่ข้างหลังฉัน เขาเดินตามฉันมาตอนไหนเนี้ย

 

 

' อืม ก็ชอบนะ แล้วนี่เดินตามฉันมา แล้วทิ้งเขื่อนกับเฟย์ไว้แบบนั้น ไม่ทะเลาะกันแย่แล้วเรอะ' ฉันพูดแล้วนึกถึงทั้งสองคนที่ชอบทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ

 

 

'ปล่อยให้เขาอยู่ด้วยกันสองคนซะบ้างจะได้เข้าใจกัน 55'  โทโมะพูด ฉันได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหัวเบาาๆ

 

 

'นายเองก็ชอบดอกไม้เหมือนกันหรอ'  ฉันถามเมื่อโทโมะหยิบต้นดอกคาร์เนชั่นขึ้นมา

 

 

'ต้นนี้คือดอกอะไรหรอ'  อ้าวไอ้เราก็นึกว่ารู้จัก โถ่เอ้ย

 

 

'ดอกนี้ คือดอกคาร์เนชั่น เป็นดอกไม้แทนความรู้สึกของความรักที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ'

 

 

 

'ดูเธอจะรู้เรื่องดอกไม้ดีจังนะ'  โทโมะมองหน้าฉันยิ้มๆ

 

 

'ก็รู้มาบ้างนิดนึงอ่ะ'  

 

 

'พี่ครับดอกนี้เท่าไหร่ครับ'

 

 

'ราคา...จ๊ะ'

 

 

'งั้นเอาอันนี้แหละครับ'

 

 

'นี้จ๊ะเรียบร้อย'  โทโมะจัดการจ่ายเงินซื้อดอกไม้มาอย่างเรียบร้อย แล้วเขาจะซื้อไปทำไมกันนะ

 

 

'อ่ะ ฉันให้' 

 

 

'ห๊า ให้ฉันเนี้ยนะ'  ฉันอึ้งเมื่อโทโมะยึื่นดอกไม้มาให้ฉัน  

 

 

'อือ รับไปสิ'  

 

 

'ขอบคุณนะ'  ฉันได้แต่รับมาอย่าง งงๆ  

 

 

'ว่าแต่นายเอามาให้ฉันทำไม'  ฉันขมวดคิ้วถามเขาอย่าง งงๆ

 

 

'เอ่อ ก็ให้เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันไง แล้วเธอก็ชอบดอกไม้ด้วยหนิ'  ถึงคำตอบมันจะฟังดูแปลกๆก็ถอะ แต่ก็ขอบคุณนะ

 

 

'ยัยแก้ววว ทำไมปล่อยให้ฉันอยู่กับไอ้หน้ายาวนี้อ่ะ'  แล้วยัยเฟย์ก็โผล่ขึ้นมาพร้อมกับเสียงอันแสบแก้วหู

 

 

'ฉันขอโทษ ก็เห็นแกซื้อขนมเพลินเลยอ่ะ'  ฉันโอ๋ยัยเฟย์ก็ทำหน้าหงิกหน้างอ

 

 

 

'ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน'  แล้วยัยเฟย์ก็เดินหน้างอ ออกไป แถมเชิดใส่นายเขื่อนอีก สงสารเขื่อนจริงๆ

 

 

'เฮ้อไม่เป็นไรนะเขื่อน เดี่ยวเฟย์เค้าก็ใจอ่อนเอง'  ฉันได้แต่ปลอบใจเขื่อนที่โดนเฟย์ทั้งดุทั้งด่าใส่ แต่เขื่อนก็ยังตามตื้อเฟย์อยู่จนได้ ยอมใจนายเลยจริ๊งงจริง แอบชอบเฟย์มาตั้งนาน แต่ทำไมยัยเฟย์มันใจแข็งแบบนี้ว่ะ

 

 

'งั้นกลับบ้านกันป่ะ เดี่ยวมันจะค่ำเอา'  ฉันก้มดูนาฬิกาในข้อมือ  ซึ่งตอนนี้ใกล้จะ6โมงเย็นแล้ว

 

 

'งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ  บายเขื่อน'  ฉันยกมือบ๊ายบายเขื่อนเพราะเราต้องกลับบ้านคนละทางกัน

ส่วนฉันกับโทโมะก็เดินไปรอขึ้นรถเมล์ต่อ   

 

 

หลังจากที่ลงรถเมล์มาแล้วเราสองคนก็เดินคุยกันเรื่อยๆจนมาถึงหน้าบ้านฉัน 

 

 

' บ๊ายบายโทโมะ เจอกันพรุ่งนี้ '  ฉันโบกมือบ๊ายบายโทโมะ

 

 

'เข้าบ้านดีๆล่ะ เจอกันพรุ่งนี้'  

 

 

'อืม ยังไงก็ขอบคุณนะสำหรับดอกไม้'  ฉันมองดูดอกไม้ในมือแล้วขอบคุณเขาอีกครั้ง

 

 

 

แล้วเขาก็พยักหน้าเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มหวานๆมาให้ฉัน

 

 

'เฮ้อเหนื่อยจังวันนี้'  หลังจากที่ฉันอาบหน้าแต่ตัวเสร็จ ก็เดินมานั่งลงบนที่นอนตัวเอง แล้วก็สดุดตาไปเห็นดอกไม้ที่โทโมะซื้อให้  แปลกจังเนาะ ให้เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ฉันนึกแล้วก็ขำขึ้นมาคนเดียว

 

ระหว่างที่ฉันกำลังทำการบ้านอยู่นั้น ก็มีคนสไกป์มา  

 

'เอ๊ะใคร  อ้าวโทโมะนี่เอง  '  ฉันก็เลยกดรับสาย  ภาพหน้าจอก็ขึ้นเห็นเป็นหน้าโทโมะ

 

 

'มีอะไรรึป่าว '  ฉันถามโทโมะที่ดูเหมือนจะนั่งอยู่บนที่นอนตัวเอง

 

 

'คื่อฉันทำการบ้านข้อนี้ไม่เป็นอ่ะ  แกช่วยสอนฉันหน่อยสิ'  ฉันอึ้งเมือ่โทโมะยื่นการบ้านคณิตศาสตร์มาให้ดูแล้วบอกว่าทำไม่เป็น  โทโมะเก่งคณิตจะตาย จะทำไม่เป็นได้ไง

 

'ห๊า นายเนี้ยนะทำไม่เป็น  นายเก่งคณิตออก'  ฉันพูดออกไปแบบงงๆ

 

 

'555 คือโจทย์นี้ฉันทำไม่เป็นจริงๆ  '  โทโมะได้แต่เกาหัวนิดๆแก้เขิน

 

 

'งั้นมานี้ทำพร้อมกันเลย  เราต้องแทนค่าxตัวนี้ด้วย35 แล้วเอาไปคูณกักับสองส่วนสี่  จากนั้นเปลี่ยนข้าง แล้วนำไปหาร  เข้าใจมั้ย'  ฉันอธิบายรวดเดียวจบ

 

 

'อ่อ โอเคเข้าใจแล้วล่ะ แหะๆ ขอบใจนะ' 

 

 

'อืมไม่เป็นไร ถ้างงตรงไหนมาถามเราอีกได้นะ'  ฉันพูด

 

 

'ขอบคุณนะแก้ว  แต่อย่าพึ่งปิดสไกป์นะ  อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน'  ฉันได้แต่ขมวดคิ้วงงๆ ที่เขาให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเขา  ทำไมกันนะ

 

 

'เอ่อ ได้สิ'  แต่ฉันก็ตอบตกลงไป แล้วก้มลงทำการบ้านต่อ

 

 

ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน  จากโจทย์คณิตง่ายๆผมถึงทำไม่ได้ ตอนนี้หัวใจผมมันอยู่ไม่เป็นสุขเลย คิดอะไรก็ไม่ออก  สมการในหัวผมมันยุ่งเหยิงรวมกันไปหมด ช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ แต่โชคดีที่ยังมีแก้วที่คอยให้คำปรึกษา  จากสมการที่น่าปวดหัว  ทำให้เข้าใจได้มากขึ้นกว่าเดิมเลยล่ะ  

คนที่เก่งคณิตแบบผม  ต้องมาแพ้ให้กับโจทย์สมการแค่นี้ มันเป็นเพราะอะไรกันนะ

หรือว่าจะเป็นเพราะเธอ.....แก้ว  

 

...........................................................................................

 

เนื้อเรื่องแลดูแปลกๆ555  

แต่ก็จะพยายามแต่งต่อไปเน้อออ