รักที่สับสน

 

 

 

 

 

   ตื่นเต้นจัง ใกล้จะถึงวันที่ฉันจะต้องขึ้นไปร้องเพลง ในร้านโรงเรียนแล้วว  ซ้อมมานานคงไม่มีอะไรผิดพลาดหรอกมั้งง (ซ้อมตอนไหน-_-อิอิ)   ตอนนี้ทั้งพี่ๆเพื่อนม.4ม.5ก็กำลังช่วยกันเตรียมนานอยู่ งานโรงเรียนมีทุกปี แต่ปีนี้จะพิเศษหน่อยก็ตรงที่จัดตอนค่ำด้วยนี่แหละ เห็นปีก่อนๆรุ่นพี่บอกว่า จัดถึงแค่5โมงเย็นก็เสร็จแล้ว แต่ปีนี้ปาไปถึง4ทุ่มเลย คงจะมีอะไรพิเศษๆเยอะเลยละมั้ง

 

 

'แก้ว ยืนเหม่ออะไรอยู่อ่ะมาช่วยกันจัดดอกไม้เร็วเดี่ยวเสร็จไม่ทัน'  เสียงยัยเฟย์ ที่กำลังยืนจัดดอกไม้อยู่เรียกฉันให้เข้าไปช่วย

 

 

'เอ่อเฟย์ แล้วพวกผู้ชายไปไหนหมดแล้วล่ะ'  ฉันถามถึงพวกผู้ชาย เพราะยังไม่เห็นเลยตั้งแต่เข้ามาช่วยงาน

 

 

ปึกก

 

 

'อ๊ะ ขอโทษค่ะ'  อยู่ดีๆฉันก็บังเอิญเดินไปชนใครเข้าก็ไม่รู้ พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ

 

 

'อ้าว พี่เควินขอโทษนะค่ะพอดีแก้วเดินไม่ดูทางเองค่ะ'  ฉันพูดขอโทษพี่เขาทันที ที่รู้ว่าเป็นใคร  แต่พี่เควินกลับยิ้ม แล้วเอามือมาขยี้ผมฉันเบาๆแล้วพูดว่า

 

 

'ไม่เป็นไรหรอกครับ สำหรับน้องแก้วน่ะให้เดินชนเข้าไปในใจพี่ได้เลย'  อ๊ากกกก อะไรเนี่ยย เสี่ยวตลอดเลยนะพี่เควิน  ตั้งแต่ให้ไลน์พี่เควินไปวันนั้น พี่แกก็ตั้งมาตลอดเลย ทั้งตอนเช้า สาย บ่าย เย็น และตอนเข้านอน และก็จะมาพร้อมกับคำเสี่ยวๆ บาดใจ ทำให้ฉันใจละลายอยู่เรื่อยเลยย

 

 

'แหม่ๆๆ  จะมาจีบเพื่อนเฟย์หรอพี่เควิน' เสียงยัยเฟย์ที่ยืนอยู่ข้างฉันได้ยินพูดขึ้นมา

 

 

'บ้าหรอเฟย์ พี่เคก็ชอบพูดแบบนี้แหละ'  ฉันหันไปดุยัยเฟย์นึดนึง  ยัยเฟย์ทำท่าเหมือนจะไม่เชื่อแถมทำหน้าทำตาล้อเลียนอีก

 

 

'ไม่นะ ความจริงพี่ก็พูดแบบนี้แต่กับแก้วนะ'  หืมมม ฉันหันขวับไปมองพี่เควินทันที พี่เขากะจะฆ่าฉันให้ตายด้วยคำพูดเลยเรอะ

 

 

'แหนะๆๆ  พี่เควิน หนีงานมาจีบหญิงอยู่แถวนี้เองนะคร้าบบ '  เสียงนายเขื่อนหน้ายาวที่เดินมาพร้อมนายโทโมะแซวมาแต่ไกล 

 

 

'มันก็มีบ้าง น้องแก้วน่ารักซะขนาดนี้'  ตอนนี้ฉันเขิลจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงแล้วมั้งเนี่ย

 

 

'อย่าชมมากสิพี่เค เดี่ยวยัยนี่หลงจนตัวลอยพอดี'  นายโทโมะเดินเข้ามาโอบไหล่ฉัน แล้วพูดกับพี่เค ฉันหันไปมองหน้านานนี่ด้วยสายตาที่จิกแรง คนกำลังเขิลอยู่เชียว มีมารมาขวางตลอด  

 

 

'เอ่อๆ งั้นพี่ไปก่อนนะเว้ย หนีเพื่อนมานานล่ะพรุ่งนี้ต้องพร้อมนะเว้ยเตรียมตัวกันให้ดีๆ '  พี่เควินพูดพร้อมกับส่งสายตาหวานๆมาให้ฉัน  ฉันก็ยิ้มตอบพี่เขาเหมือนกัน อุอิ

 

 

'นี่นาย จะเอามือออกจากไหล่ฉันได้รึยัง' ฉันหันไปถามนายโทโมะที่ตีเนียนไม่เอามือออกจากฉันสักที

 

 

'อ่อๆโทษที พอดีเพลินไปหน่อย'  จะแกล้งฉันอีกสิไม่ว่า ทำไมกันนะ เวลาที่ฉันคุยกับพี่เควินทีไรนายนี่จะมาขัดทุกทีเลย มารชัดๆ

 

 

'แหนะๆๆ คู่นี้ยังไงๆ '  ยัยเฟย์แซวอีกแล้วนะ

 

 

'ยังไงล่ะ ก็แฟนกันไง กิ้วๆ'  ฉันตกใจทันทีที่เขื่อนพูดว่าฉันเป็นแฟนกับโทโมะ

 

 

'จะบ้าเรอะ แฟนเฟินอะไรล่ะ ก็เป็นเพื่อนกันนี่แหละ'  นายโทโมะนี่ก็ไม่พูดอะไรเลยนะเอาแต่ยืนหน้านิ่งอยู่นั่นล่ะ ปล่อยให้ฉันแก้ตัวอยู่คนเดียวเนี่ยย

 

 

'5555 ไม่แซวล่ะ แต่ว่าหน้าแกแดงมากเลยนะแก้ว เขิลเรอะ'  ยัยเฟย์แกล้งถามฉันทันที  เขิลบ้าอะไรล่ะ  ไหนบอกว่าจะไม่แซวไงห๊ะ

 

 

 

'-_-'   

 

 

'วุ้ยยย! ทำงานกันต่อเถอะเลิกคุยได้แล้ว'  เฟย์พูดขึ้นทำให้ทุกคนแยกกันไปทำงาน

 

 

 

 

 

 

 

 

พักเทียงแล้วสินะ เฮ้อมมม เรียนนี่เหนื่อยจังเล้ยยย

 

 

'ฟางป่ะ ลงไปกินข้าวกัน'  เสียงแจมเรียกฉัน

 

 

'อื้มม'  

 

 

ตอนนี้คนในโรงอาหารเยอะมาก  ร้านแต่ละร้านนี่แถวยาวมาก ฉันกับแจมเลยเลือกไปต่อแถวที่สั้นที่สุด  หลังจากที่ซื้ออาหารเสร็จแล้ว เราก็พากันเดินหาโต๊ะนั่งทันที  แต่ฉันรู้สึกว่าตอนนี้กำลังมีใครจ้องมองฉันอยู่  ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงนะ แต่คงไม่มีอะไรหรอกมั้งฉันคงรู้สึกไปเอง

 

 

 

 

'นั่นไงมีน ยัยคนนั่นไงที่ไปกินข้าวกับพี่ป๊อปวันนั้นอ่ะ'  เสียงมิล่าพูดแล้วชี้ไปทางฟาง ที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากสองคนนี้เท่าไร

 

 

'หึ วันนี้จัดการมันเลยนะฉันหมั่นไส้ กล้าดียังไงมายุ่งกับพี่ป๊อปของฉัน'  มีนพูดแล้วจ้องเขม็งไปทางฟาง

 

 

'แล้วแกจะให้ฉันทำไงอ่ะ'  มิล่าถามมีน

 

 

'วันนี้เอาเบาๆก่อน พอแค่สั่งสอนมันก็พอ'  มีนพูด

 

 

 

 

'แจม แกขึ้นห้องไปก่อนฉันเลยนะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน'  ฉันบอกแจมหลังจากที่เราสองคนกินข้าวเสร็จแล้ว 

 

 

'อะเคร เดี่ยวฉันไปรอที่ห้องนะ'  แจมพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป

 

 

 ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนตามมาเลยนะ   คงคิดมากไปเองแหละมั้ง  ฉันคิดในใจแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำ  หลังจากที่ฉันทำธูระเสร็จแล้วนั้น กำลังจะเปิดประตูห้องน้ำออกมา

 

 

 

ซ่าาาาาา

 

นี่มันอะไรกัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน แล้วพบว่ามีคนสาดน้ำมาใส่ฉันจากห้องข้างๆ  แต่่ยังไม่เห็นหน้าคนทำ   ฉันเปียกหมดแล้ว  นี่มันเกิดอะไรขึ้น  แล้วฉันก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา แล้วเห็นมีผู้หญิงสองคนยืนอยู่ตรงหน้า

 

 

 

'อุ้ย sorryนะจ๊ะ เผอิญว่าตั้งใจ '  เสียงผู้หญิงคนนึงที่ตาโตๆพูดขึ้น

 

 

'พวกเธอทำแบบนี้ทำไม'  ฉันถามกลับอย่างโมโห

 

 

'ก็สั่งสอนที่แแกมายุ่งกับคนของฉันไง '   เสียงผู้หญิงอีกคนที่หน้าหมวยๆหน่อยพูด   คนอะไรและฉันไปยุ่งตอนไหนเนียย

 

 

'ฉันไปยุ่งกับคนของเธอตอนไหน'   ฉันถามกลับไปแล้วจ้องหนเาสองคนนั้น

 

 

'หึ อย่ามาสตอหน่อยเลยนะ ไปอ่อยให้พี่เค้าพาแกไปกินข้าวล่ะสิ หน้าด้านจังเลยนะ'  ยัยนั่นเดินมาใกล็ฉันแล้วจับคางฉันไปบีบแรงๆ

 

 

'ฉันไม่เคยอ่อยใคร ไม่เหมือนพวกเธอหรอกนะที่ตามตื้อผู้ชายไปวันๆอ่ะ'  ฉันพูดแล้วสบัดมือยัยนั่นออกจากคางฉันทันที  ฉันไม่ยอมให้ใครมารังแกฉันง่ายๆหรอกนะ ที่แม้ว่าฉันจะกลัวก็ตามเถอะ

 

 

'นี่แก'  

 

 

เพี้ยะ

 

 

ยัยนั่นง้างมือขึ้นมาแล้วตบเข้าที่หน้าของฉันจนหัน  มันจะมากเกินไปแล้วนะ  ฉันหันไปจ้องยัยนั่นตาเขม็ง

 

 

'อย่าอวดเก่งนักนะ ถ้าไม่อยากโดนดีอีก  นี่แค่สั่งสอน'  ยัยยั่นตะคอกใส่ฉันแล้วเดินออกไปเลย  นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันไปทำอะไรให้พวกนั้น ทั้งๆที่ฉันก็ไม่เคยไปอ่อยใครเลยนะ แล้วมาทำร้ายฉันทำไม  

 

   ฉันเลือกที่จะไม่ตอบโต้อะไรกลับไปอีก เพราะไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไรกันแน่  ฉันเลยเดินออกมาโดยที่สภาพตัวเองเปียก แต่ดีที่ฉันใส่เสื้อกล้ามทับเสื้อชั้นในไว้ และใบหน้ามีฝ่ามือของยัยนั่นประทับอยู่  

 

 

    ฉันเดินผ่านกลุ่มคนมา ทุกคนต่างมองฉันด้วยสายตาที่สงสัยว่าทำไมฉันถึงเปียกแบบนี้ ฉันได้แต่เดินกอดอกตัวเองแล้วก้มหน้า  

 

 

'เฮ้ยย ฟาง แกไปทำอะไรมาทำไมถึงได้เปียกแบบนี้'  แจมลุกขึ้นมาหาฉันแล้วถามฉันทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในห้อง  ตอนนี้เพื่อนในห้องเกือบทุกคนหันมามองที่ฉัน  

 

 

'เอ่อ...คือ'  จะบอกยังไงดีล่ะ  เพราะฉันก็ยังไม่รุ้เลยว่าตัวเองทำอะไรผิดกันแน่

 

 

'แล้วหน้าแกไปโดนใครตบมา เป็นรอแดงเลย' แจมถามแล้วเอามือมาจับที่แก้มฉัน

 

 

'อึก ฮือออ ฉันไม่รู้ อึก ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด'   ฉันพูดไปร้องไห้ไป ฉันไม่เคยโดนใครทำร้ายมาก่อนถึงแม้มันจะไม่ได้หนักเท่าโดนรุมตบก็เถอะ  แต่เหตุการณ์แบบนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับฉํัน ฉันทำอะไรผิด

 

 

 

'ไม่เป็นนะฟาง อย่าร้องนะ '  แจมพูดแล้วกอดปลอบฉัน  

 

 

'เปียกแบบนี้ทำไงดีล่ะ'  แจมพูดแล้วมองดูเสื้อนักเรียนฉันที่เปียก

 

 

'อ่ะ นี่เธอ ฉันให้ยืมใส่'  ฉันหันไปมองชายคนนั้นที่ยื่นเสื้อแขนยาวของตัวเองมาให้ฉัน  ฉันมองหน้าเขา

 

 

'รับไปสิ เปียกแบบนั้นไม่ดีหรอกนะ ชอบโชว์รึไง' เขาพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะฉันเอาแต่ทำหน้างง

 

 

'นี่นายมาพูดกับเพื่อนฉันแบบนี้ทำไมห๊ะ'  แจมสวนกลับผู้ชายคนนั้นทันที

 

 

'อะ...เอ่อ ขอบคุณนะ'  ฉันพูดของคุณแล้วรับเสื้อแขนยาวจากเขามาใส่  

 

 

'เอ่อ...คือ นายชื่อ'   ฉันถามชื่อผู้ชายคนนั้น

 

 

'อยู่มาตั้งนานพึ่งมาถามเนี้ยนะ'  ฉันสะอึกกลับคำกลับคำพูดนั้นทันที  มันก็จริงนะในห้องน่ะฉันไม่ค่อยได้คุยกับใครสักเท่าไหร่ นอกจากเพื่อนผู้หญิงที่นั่งใกล้ๆ สามสี่คนแค่นั้น ถ้าไม่มีเหตุให้องคุยกัน

 

 

'ฉันชื่อพิชชี่ เรียกว่าพิชก็ได้'  และเขาก็บอกชื่อของตัวเองออกมา

 

 

'ฉันชื่อ...'  

 

 

 

'เธอชื่อฟาง ฉันรู้'  ฉันยังไม่ได้พูดชื่อตัวเองเลยแต่เขารู้จักฉัน

 

 

'ฉันชื่อแจม'  แจมแนะนำตัวเองแล้วเชิดใส่พิชทันที

 

 

'ใครถามไม่ทราบห๊ะ'  พิชสวนกลับแจมทันที

 

 

'นี่นาย'  

 

 

'เอ่อ แจมไปนั่งกันเถอะนะ'  ฉันเอามือไปจับไหล่แจมให้หยุดแล้วชวนไปนั่งทันที  ไม่งั้นสองคนนี้ทะเลาะกันแน่

 

 

    หวังว่ายัยสองคนนั้นจะไม่มาทำร้ายฉันอีกนะ  ฉันไม่อยากมีเรื่องกับใคร

 

 

 

..........................................................................

เรื่องโครตน่าเบื่อเลยเนาะ แต่ก็แต่งต่อไป เห้อมมมม

โปรดติดตามตอนต่อไป