รักที่สับสน

  

 

 

 

       -งานโรงเรียน

 

 

บรรยากาศภายในงานถูกตกแต่งด้วยดอกไม้และโครมไฟเล็กๆอยู่เต็มงาน  บนเวทีถูกประดับด้วยดอกไม้ต่างๆ  ตอนนี้ก็เป็นเวลา4โมงเย็นแล้ว  คงใกล้จะถึงเวลาที่ฉันต้องแสดงโชว์แล้วสินะ

 

 

 

'แก้ว พร้อมมั้ย' ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆหันมาถาม

 

 

'อื้อ พร้อมสิ'  ฉันตอบแล้วหันไปยิ้มให้เขาอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

'นี่ก็ถึงเวลาของความสนุกแล้วนะคะ งั้นไปพบกับความสนุกกันเล้ยยย'  เสียงพิธีกรหน้าเวทีพูดขึ้น  พร้อมกับเสียงกรี๊ดดด ของคนที่รอดูโชว์อย่างสนั่น สร้างความตื่นเต้นให้ฉันอย่างมากทีเดียว

 

 

  เสียงดนตรีบรรเลงขึ้น  ฉันก้าวออกไปด้วยความตื่นเต้น พลันสายตาหันไปมองโทโมะที่สบตาให้กำลังใจ

 

 

 

'มีใครบางคนในคำนิยาม ว่ารักคือความทุกข์'  พอฉันร้องท่อนแรกแล้วเดินออกมาปุ๊ป  นักเรียนด้านล่างก็กรี๊ดดเสียงสนั่น  ตอนแรกฉันเองก็เกร็งๆ แต่พอเริ่มร้องไปนานๆก็เริ่มชินแล้วก็สนุกไปกับคนดู

 

 

 

 

 

 

'ก็จบไปแล้วนะสำหรับวง xxx ทุกคนคงจะสนุกกันน่าดู  งั้นเราไปพบกับวงต่อไปเลยจ้าา'  เสียงพิธีกรบนเวทีพูด หลังจากที่วงของพวกเราขึ้นแสดงเสร็จ 

 

 

 

'วันนี้ทุกคนเยี่ยมมากๆเลยนะ เก่งมากกก' พี่กั้งพูดพร้อมยกนิ้วโป้งให้

 

 

'ใช่ๆ เก่งกันทุกคนเลย ต้องขอบคุณน้องแก้วมากๆนะคะที่ขึ้นมาร้องเพลงให้กับวงของพวกพี่'  พี่เควินพูดพลางเอามือมาแตะที่ไหล่ฉัน

 

 

'แหม พี่เค ชมแต่ยัยแก้วนะ' เขื่อนเดินเข้ามาพร้อมกับโทโมะแล้วแซว 

 

 

 

 

'แก้วว ฉันฟังอยู่ข้างล่างแกร้องเพราะมากเลยนะ' เสียงยัยเฟย์ตะโกนเข้ามาก่อนจะวิ่งเข้ามากอดฉัน

 

 

 

'พอแล้วเฟย์ หายใจไม่ออก' ฉันดุยัยเฟย์ที่กอดฉันแน่น

 

 

 

'ว๊าา ชมแต่แก้วไม่เห็นชมเขื่อนบ้างเลย' เขื่อนพูดพลางเดินมากระแซะเฟย์ 

 

 

 

'นี่ ออกไปไกลๆเลยนะไอ้กบ' เฟย์พูดแล้วดันเขื่อนออกไป

 

 

 

'ไม่ต้องน้อยใจนะเขื่อน  เขื่อนเท่มากๆเลยล่ะ ' จินนี่พูด ทำให้เฟย์เบือนหน้าหนีทันที

 

 

 

'ขอบคุณที่ชมนะจินนี่  จินนี่น่ารักมากๆเลย' เขื่อนพูดชมจินนี่ จนจินนี่เขินแก้มแดง  เฟย์ที่เห็นเขื่อนชมจินนี่ก็เบะปากทันที

 

 

 

'แล้วนี่จะกลับกันยังล่ะ '  ฉันถามขึ้นหลังจากที่แยกตัวออกมาจากกลุ่มพี่เควินแล้วถามเฟย์ทันที

 

 

 

'เฟย์ว่าจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย หมั่นไส้คนแถวนี้คุยกันอยู่นั่นแหละ' เฟย์พูดแล้วหันไปมองเขื่อนและจินนี่ที่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกลก็แขวะ

 

 

 

'แหนะๆ แขวะเขาอยู่ได้ หึงหรอ'  แก้วแซวทำให้เฟย์ตาโต ก่อนจะฟาดไปที่แขนแก้วทีนึง

 

 

 

'บ้าจะหึงทำไม แล้วนี่แก้วจะกลับยัง'   เฟย์ถาม ทำให้ฉันคิดได้ แล้วรีบมองหาใครคนหนึ่ง

 

 

 

'เอ่อ ว่าจะกลับแล้วล่ะ'   ฉันเงียบไปสักพักก่อนจะตอบ

 

 

 

'แล้วไม่รอกลับพร้อมโทโมะหรอ บ้านอยู่ใกล้กันนี่' เฟย์ถาม ฉันส่ายหน้าไปมา  จะรอนายนั่นทำไมกัน คงจะสนุกอยู่ล่ะสิท่า เขาคงไม่อยากกลับพร้อมฉันหรอก แก้วพูดแล้วมองไปที่โทโมะที่มีสาวๆรุมล้อมอยู่ก็ซึมนึดนึง

 

 

 

'งั้นแก้วกลับก่อนนะ บายยย' ฉันโบกมือบ๊ายๆเฟย์แล้วเดินมาหน้าโรงเรียนคนเดียว  ตอนนี้มันก็เริ่มค่ำแล้วล่ะสิ น่ากลัวซะมัดรีบกลับบ้านดีกว่า  

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

ขณะที่ฉันรอข้ามถนนอยู่นั้น จู่ๆก็มีมือใครบางคนมาจับมือฉันไว้ แล้วดึงพาฉันข้ามถนนทันที

 

 

 

 

'เฮ้ย นี่โทโมะนายมาได้ไง' เมื่อข้ามถนนมาอีกฝั่งฉันก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นโทโมะ

 

 

 

'จะตกใจอะไรขนาดนั้น นี่คิดว่าฉันเป็นพี่เควินหรอ'  โทโมะพูดพร้อมยักคิ้วกวนๆให้แก้ว

 

 

 

'ป่าว ก็แค่แปลกใจว่าทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่ไปอยู่กับสาวๆข้างในแล้วหรอ'  แก้วพูดแขวะโทโมะแล้วเมินหน้าหนี

 

 

 

'จะอยู่ทำไมล่ะ ก็ฉันรอกลับพร้อมเธอนี่  แล้วจะกลับทำไมไม่ชวนเดินออกมาคนเดียวแบบนี้มันอันตรายนะยิ่งเป็นผู้หญิงอยู่ด้วย ฉันเป็นห่วงนะ' โทโมะโพล่งออกมาอย่างยาวเหยียด  แก้วอึ้งแล้วสบตาโทโมะทำให้เธอรับรู้ได้จริงว่าเขานั้นเป็นห่วงเธอ

 

 

 

'เอ่อ...ก็ไม่อยากขัดนายไง เผื่อนายกำลังสนุก'  ฉันรีบหลบตาโทโมะแล้วพูด

 

 

 

'ไม่สนุกหรอก ถ้าไม่มีเธอ ป่ะกลับบ้านกัน'  โทโมะยิ้มแล้วจับมือฉันแน่นพาเดินกลับบ้านทันที  ฉันได้แต่เหวอไม่พูดอะไร แล้วยิ้มเขินคนเดียวที่เขาจับมือฉัน ใจฉันสั่นไปหมดล้าววว

 

 

 

 

 

 

กริีงงงง

 

 

'ฟางไปดูหน่อยสิลูกว่าใครมา'  เสียงแม่ของฟางพูดขึ้นขณะที่กำลังแยกแป้งทำขนม

 

 

 

'ค่ะแม่'  ฟางที่คนแป้งช่วยแม่อยู่พูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปดูว่าใครมา

 

 

 

'อะ อ้าวพี่ป๊อป'  ฟางเปิดประแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้มาหาเธอที่บ้าน

 

 

 

'มีธุระอะไรรึป่าวถึงมาหาฟางที่นี้'  ฟางถามทันที

 

 

 

'เอ่อ พี่แค่อยากมาแวะดูเราว่าเป็นยังไงบ้างเห็นเมื่อวานเพื่อนพี่บอกว่าฟางโดนตบ เป็นอะไรมากรึป่าว'  ชายหนุ่มถามทำให้ฟางสะอึก แล้วนึกถึงเมื่อวานที่เธอโดนรุ่นพี่สองคนตบ แล้วเธอก็พอจะทราบแล้วว่าสาเหตุมันมาจากอะไร 

 

 

 

'ไม่เป็นไรมากหรอก แต่คราวหลังพี่ช่วยบอกผู้หญิงของพี่ด้วยนะว่าอย่ามาทำร้ายคนอื่นแบบนี้อีก' ฟางพูดแล้วกอดอกมองหน้าชายหนุ่ม

 

 

 

'แต่เขาไม่ใช่ผู่หญิงของพี่นะ แล้วอีกอย่างพี่ก็ไม่ได้รู้จักเขาด้วย' ป๊อปปี้พูด

 

 

 

'จะใช่รึไม่ใช่ก็เรื่องของพี่ ฟางไม่อยากยุ่งกับพี่แล้ว ฟางไม่อยากเจ็บตัว'  ฟางพูดแล้พยายามจะปิดประตูแต่ชายหนุ่มรั้งไว้

 

 

 

'พี่ขอโทษที่ทำให้เราต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ แต่ฟางเป็นน้องรหัสพี่นะพี่ต้องดูแลฟางสิ'  ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางชะงัก

 

 

 

'อีกไม่กี่เดือนก็จะจบม.4แล้วพันธะการเป็นพี่รหัสน้องรหัสก็จะหมดลง พี่ไม่ต้องมาดูแลฟางหรอก ' ฟางพูดก่อนจะเบือนหน้าหนี

 

 

 

'ฟางคุยกับใครอยู่น่ะลูก ทำไมไม่เข้ามาสักที'  แม่ฟางที่เห็นฟางออกมานานแล้วก็เดินเข้ามาถาม

 

 

 

'เอ่อ สวัสดีครับคุณน้า' ป๊อปปี้ยกมือไหว้แม่ของฟาง ' สวัสดีจ๊ะ เข้ามากันก่อนสิจ๊ะ' แม่ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้แล้วชวนเข้ามาในบ้าน

 

 

 

'มีธุระอะไรกับฟางหรอลูก' แม่ฟางถามป๊อปปี้

 

 

 

'อ่อ คือผมเป็นพี่รหัสของฟางน่ะครับเลยแวะมาเยี่ยมเฉยครับ'  ป๊อปปี้ตอบ

 

 

 

 

'ฟางมีพี่รหัสแล้วไม่เห็นจะเล่าให้แม่ฟังบ้างเลยนะ' แม่ฟางแซวฟาง

 

 

 

'ไม่จำเป็นหนิคะแม่'ฟางที่งอนป๊อปปี้อยู่พูดขึ้น ทำให้ป๊อปปี้หน้าจ๋อยไปทันที

 

 

 

 

'จ้าๆ เชิญตามสบายเลยนะป๊อป'  แม่ฟางพูดแล้วแยกแป้งต่อ ฟางที่นั่งอยู่ไม่สบตาป๊อปปี้แล้วเดินหนีไปคนแป้งต่อทันที

 

 

 

 

'คุณน้าครับ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ' ป๊อปปี้เดินตามฟางไปแล้วถามแม่ฟาง

 

 

 

 

'อ่อ งั้นป๊อปไปช่วยน้องคนแป้งก็แล้วกันนะ ดูท่าจะทำคนเดียวไม่ไหว' แม่ฟางพูดแล้วชี้ไปทางฟางที่ง่วนกับการคนแป้งอยู่ ชายหนุ่มยิ้มนิดนึงก่อนจะเดินเข้าไปหาฟาง

 

 

 

'มาเดียวพี่ช่วย'  ป๊อปเดินมาใกล้ฟางแล้วพูด

 

 

 

'ไม่ต้องหรอกค่ะ  กลับไปเคลียเรื่องผู้หญิงของพี่เถอะ' ฟางพูดไล่ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

' บอกแล้วไงว่าพี่ไม่มีผู้หญิง'  ป๊อปปี้พูดพลางส่ายหน้าเบาๆที่คนตัวเล็กไม่เชื่อ ก่อนจะจับมือฟางแล้วคนแป้งไปพร้อมกันทันที

 

 

 

'นี่ ปล่อยนะพี่ป๊อป'  ฟางดิ้นไปมาที่ป๊อปปี้โอบเธอแล้วคนแป้งในชามเดียวกับเธอ

 

 

 

'นี่เบาๆสิ ก็บอกแล้วไงว่าจะช่วย'  ป๊อปปี้กระซิบที่หูฟาง ฟางเขินจนหน้าแดงก่อนจะยอมให้ป๊อปปี้จับมือเธอแล้วคนแป้งจนเสร็จ

 

 

......................................................................................................

หายไปนานกลับมาแล้วล่ะ  หุหุ

ยังมีคนอยากอ่านอยู่รึป่าว5555 

 

สองสาวคงเริ่มหวั่นไหวกับสองหนุ่มนี้แล้วล่ะ ฮิฮิ