รักที่สับสน

 

 

 

 

        'นี่ก็จะค่ำแล้วพี่ว่าเรากลับบ้านกันก่อนเถอะ'   เสียงพี่เควินพูดขึ้น หลังจากที่พวกเรานั่งเงียบกันอยู่นาน  ซึ่งตอนนี้ก็จะหกโงเย็นแล้วด้วย

 

 

'งั้นแก้วกลับบ้านก่อนนะค่ะ  ป่ะเฟย์ จินนี่'   ฉันลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้พวกพี่ๆ ก่อนจะชวนเฟย์และจินนี่กลับบ้าน

 

 

'กลับบ้านดีๆนะครับน้องๆ'  พี่เควินพูด แล้วโบกมือบ๊ายบาย

 

 

'อ้าว โทโมะไม่กลับด้วยกันหรอ'  เสียงเฟย์เรียกโทโมะที่นั่งอยู่  ท่าทางเหม่อลอย

 

 

'อ่อ เอ่อกลับสิ'  โทโมะตอบพร้อมกับลุกขึ้น

 

 

'เป็นอะไรเหม่อลอยไปได้'  เฟย์ถามโทโมะ

 

 

'ป่าวว แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย'  โทโมะตอบ

 

 

'เอ่อ งั้นแยกกันตรงนี้นะ บายแก้ว'  เฟย์พูด  เพราะตอนนี้พวกเราเดินกันมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว

 

 

'ฉันก็กลับก่อนนะ บ๊ายบาย'  จินนี่พูดพร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย ฉันก็โบกมือบ๊ายบายตอบ

 

 

ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับนายโทโมะ ปกติฉันก็กลับบ้านทางเดี่ยวกันกับนายนี่อยู่แล้ว และปกตินายโทโมะก็จะพูดหยอกล้อกวนตีนใส่ฉันอยู่ประจำ  แต่ทำไมวันนี้ถึงดูเงียบๆไปล่ะ

 

 

'วันนี่นายเป็นอะไร รึป่าว ไม่สบายหรอ'  ฉันพูดพร้อมเอามือไปแตะที่หน้าผากเขา

 

 

'เอ่อ ปะ ป่าว ฉันไม่ได้เป็นอะไร'  เอ่อก็คงจะจริงตัวก็ไม่ได้ร้อนอะไร  แล้วเป็นอะไรของเขานะ

 

 

'ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เห็นนายเงียบแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆพิกล'   ปกติเวลาถามรึคุยก็จะดูร่าเริงตลอด  ก่อนไปห้องดนตรีก็ยังดีอยู่  แต่พอออกมากลับเปลี่ยนเป็นคนละคน  รึว่าเครียดเรื่องเพลง

 

 

'แปลกยังไง'  โทโมะหันมาถามพร้อมขมวดคิ้ว

 

 

'ก็... ปกตินายจะพูดกวนตีนใส่ฉันตลอด แต่วันนี้นายดูเงัยบไปอ่ะ'  ฉันพูด แต่นายนั่นกับยิ้มซะงั้น

 

 

'นี่ ยิ้มอะไร'  แหนะ!!! เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิมแหละ

 

 

'ป๊าวววว ก็ไม่นึกว่าจะสังเกตุฉันด้วย'  ใครบอกว่าฉันสังเกตุกันล่ะ โด่วววว

 

 

'ใครสังเกตุ  ฉันไม่ได้สังเกตุสักหน่อย'  ไอ้บ้าเอ้ยย หัวเราะเราอีก

 

 

'นี่หยุดเลยนะ จะขำอะไรหนักหนา'  ฉันพูดแล้วทำหน้ามุ่ยใส่

 

 

'อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิ  เดี่ยวไม่สวยนะ'  โทโมะพูด

 

 

'ฉันสวยอยู่แล้วย่ะ'  ฉันพูด พร้อมเชิดใส่

 

 

'ใช่หรออ โด่ววหลงตัวเอง'  ไอ้โทโมะบ้า  มาว่าฉันหลงตัวเอง นายหล่อตายล่ะ

 

 

ตื๊อดึงงง  (เสียงไลน์)  ใครไลน์มาว่ะ  

 

 

ฉันรีบเปิดเข้าไปดูข้อความทันที  ปรากฏว่าเป็นพี่เควินที่ไลน์เข้ามา

 

 

(น้องแก้วถึงบ้านรึยังครับ)  

 

ยังเลยค่ะ แต่ใกล้จะถึงแล้ว 

 

(งั้นถ้าถึงแล้วไลน์มาบอกพี่ด้วยนะ  พี่เป็นห่วง)  เป็นห่วงงั้นหรอ เขิลจังง

 

ได้ค่ะ ถ้าถึงแล้วจะไลน์ไปบอกนะค่ะ

 

 

 

'ใครไลน์มาอ่ะ'  โทโมะถามฉันทันที ที่ฉันเก็บโทสับลงกระเป๋าแล้ว

 

 

'ไม่บอกก'   กวนหน่อยแล้วกัน5555 

 

 

'ไม่บอกก็แล้วแต่ ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น'  อ้าวเว้ยย งอลซะแล้ว  แถมเมินฉันอีก

 

 

'โอ๋ๆๆๆ  แค่นี้ก็ทำเป็นงอน พี่เควินไลน์มาอ่ะ'  ฉันบอกไปถามตรง

 

 

'หรอ แล้วพี่เค้าไลน์มาว่าไร'  หายงอลไวจริง  

 

 

'ก็ถามว่าถึงบ้านยังอ่ะ '   ฉันตอบ

 

 

'แล้วแกตอบว่าไร'   ฮืมมมม  แล้วแกจะรู้ไปทำมายยยยย

 

 

'ฉันจำเป็นต้องบแกแกใช่ม่ะ'    ฉันถามแล้วทำหน้ายียวนใส่

 

 

'ก็แล้วแต่ ไม่ต้องบอกก็ได้'   จ้าาาาา มันก็เรื่องของฉันเนาะ

 

 

'อ๊ะ ถึงบ้านล่ะ เดินกลับบ้านดีๆล่ะนายโคโดโมะ'  ฉันพูดพร้อมโบกมือบ๊ายบายเขา

 

 

'เรียกใครว่าโคโดโมะ ห๊ะ'   อ้าววโวยซะล่ะ

 

 

'ฉันก็ยืนคุยกับนายแค่สองคนจะให้พูดกับใครล่ะ'  โด่ววววว

 

 

'เดี่ยวเถอะยัยห้อย'  พอมันพูดจบมันก็เดินต่อไปเลยย  เอ๊ะ ตะกี้ มันว่าใครห้อยว่ะ  เห้ยยยย มันว่าเราหนิหว่า

 

 

'นี่นายโคโดโมะ ว่าใครห้อยย่ะ'  ฉันตะโกนไล่หลังนายนั่น  กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าห้อย  ปากฉันออกจะสวย

 

 

 

หลังจากที่ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วฉันก็หยิบเอาโทสับขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปหาพี่เควิน

 

 

ถึงบ้านแล้วนะค่ะ^^

 

(ถึงแล้วหรอ พี่ล่ะเป็นห่วงเรากลัวว่าจะไม่ปลอดภัย ยิ่งมืดค่ำยุ เป็นผู้หญิงอีกด้วย)  มาซะเยอะเชียวว

 

ขอบคุณนะค่ะที่เป็นห่วง แต่ว่าแก้วมีโทโมะกลับเป็นเพื่อนอ่ะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก

 

(แก้วกลับบ้านกับโทโมะหรอ)

 

ใช่ค่ะ บ้านเราอยู่ทางเดียวกันก็เลยกลับด้วยกัน

 

(พี่อยากไปส่งแก้วจังเลย )

 

ไม่เป็นไรหรอกค่าา แก้วเกรงใจ

 

(ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก ไว้วันหลังให้พี่ไปส่งนะ)

 

ก็ได้ค่ะ^^

 

(แล้วนี่ทำอะไรอยู่)

 

นั่งเล่นนอนเล่นอ่ะ  แล้วพี่เควินล่ะทำไร

 

 

ตื๊อดึงงงง (เอ๊ะใครส่งข้อความมาอีก คนกำลังมีความสุข)

 

 

(หวัดดีน้องห้อยย)  ไอ้โทโมะ นี่ตามมาป่วนถึงในไลน์เลยเรอะ คนกำลังฟินอยู่แท้ๆ

 

ใครห้อยย่ะ พูดให้ดีๆนะโคโดโมะ

 

(ก็น้องแก้วไง อร๊ากกกก)

 

ใครน้องนาย มาเรียกฉันว่าน้องทำไมกัน

 

ก็อยากเรียกน้องอ่ะ น้องห้อย

 

เดี่ยวเถอะ ระวังเจอดี

 

(เจอดีอะไร อย่าบอกนะว่าจะมาหลอกกันนะ ไม่นะ)  เอิ่มส์  นายโทโมะ

 

จะบ้าหรอ คนนะไม่ใช่ผี

 

(ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็นผีมาหลอกซะอีก)

 

ผีอะไรจะสวยขนาดนี้

 

(หลงตัวเองชะมัด!!!)

 

ไม่ได้หลงนะ มันเป็นเรื่องจริง 

 

(อาบน้ำยังเนี้ยย)

 

ยังเลยย ว่ากำลังจะไปอาบ

 

(ไม่ต้องมากำลังเลย  รีบไปอาบเดี่ยวนี้ ระวังเน่านะ)

 

สั่งอยู่ได้ เป็นพ่อฉันรึไง

 

(ไม่อยากเป็นพ่ออ่ะ อยากเป็นอย่างอื่น)  เป็นอย่างอื่น อะไร!!!

 

แล้วแกจะเป็นอะไร

 

(ก็เพื่อนไง) โด่วว ก็นึกว่าอะไร ใจหายหมด

 

ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ คุณเพื่อนนน

 

(ไปเลยย น้องห้อย)

 

 

   ทำไมถึงสับสนจัง ผมกับแก้วเราเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ทำไมรู้สึกเหมือนมันต้องการมากว่านั้น

มันคืออะไรกัน ทำไมเราต้องหงุดหงิดเวลาที่ยัยนั่นคุยกับคนอื่น แต่มันก็คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

เพราะผมก็มีคนที่อยู่ในหัวใจอยู่แล้ว....

 

.......................................................................

 หลังจากที่หายไปนานน กลับมาอัพสักที หุหุ

อาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไรเนอะ เพราะว่ามันก็เป็นเรื่องแรก

แต่ก็จะพยายามแต่งให้มันดีกว่านี้นะ