Conquerhearts ปฏิบัติการพิชิตหัวใจ

Chapter 17 เขาไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น

 

 

 

            “นึกว่านายจะมาไม่ถูกซะแล้ว ปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน! -0-” ฉันโวยวายทันทีที่เห็นกระจกประตูด้านข้างคนขับของโฟล์คเต่าสีเหลืองละมุนที่กำลังค่อยๆ เลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของโทโมะ

 

 

 

            เฮอะ! แล้วทำมาเป็นบอกว่ารู้จัก นี่ปล่อยให้ฉันยืนรอเป็นครึ่งชั่วโมงเลย ฉันว่าเขาต้องเสียเวลาไปกับการหลงทางแน่ๆ

 

 

 

            “ฉันบอกว่ารู้จัก ก็ต้องมาถูกสิ นี่มันหอที่พิมพักอยู่นะ…”

 

 

 

            หอยัยพม่าอย่างนั้นเหรอ? เป็นอย่างที่ฉันสงสัยไม่มีผิด ก็หญิงร้ายชายชั่วมีกันอยู่สองคนหอนี้ก็ต้องเป็นที่ซุกหัวนอนของใครสักคน นั่นแหละ!>_<

 

 

 

            “แล้วทำไมถึงนานแบบนี้ล่ะ ฉันบอกไปแล้วว่าง่วงนอน แทนที่นายจะรีบๆ มา Y^Y” ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด ทั้งๆ ที่ความจริงในหัวกำลังคิดประโยคที่จะพูดกับเขาเกี่ยวกับความจริงอันเลวร้าย

 

 

 

            “ไหนว่าหิวข้าวไง -_-^” ตายล่ะ! ลืมไปสนิทเลยว่าโกหกอะไรเอาไว้

 

 

 

            “ก็นั่นแหละ! ตอนแรกก็หิวข้าว พอต้องมารอนานๆ ก็เลยง่วงนอนไง” แถไปอีกจนได้สิน่า หวังว่าเขาคงไม่เซ้าซี้อะไรมากนะ ฉันขี้เกียจจะโกหก เฮ้อ

 

 

 

            “ถ้าอย่างนั้นรีบขึ้นรถมาเร็วๆ เข้า” โทโมะนิ่วหน้าเล็กน้อย ฉันเห็นว่าเขาแอบถอนหายใจด้วยล่ะ!

 

 

 

            “นายไม่คิดจะเปิดประตูให้ฉันหน่อยเหรอ”

 

 

 

            “ปลดล็อกให้แล้วไง ขึ้นมาสิ -_-^” นี่เขาแกล้งกวนประสาทฉันหรือว่าไม่เข้าใจความหมายของคำว่า เปิดประตู กันแน่ ให้ตายเถอะ! ฉันล่ะเพลียจริงๆ เลย

 

 

 

            “^_^”

 

 

 

            ปั้ง!

 

 

 

            ฉันแสร้งยิ้มหวานก่อนจะจำใจเปิดประตูรถออกแล้วพาตัวเองเข้ามานั่งด้านในประจำ ที่นั่งข้างคนขับก่อนจะปิดประตูอย่างแรงโดยไม่เกรงใจเจ้าของรถที่นั่งอยู่ ข้างๆ แม้แต่น้อย

 

 

 

            “ไม่ทำให้พังไปเลยล่ะ” นั่นคือคำประชดของโทโมะค่ะ

 

 

 

            “ถ้านายต้องการก็ได้นะ…” ฉันทำหน้ามึนๆ แล้วทำท่าจะเปิดประตูเพื่อจะได้ปิดอีกครั้ง แต่ก็ต้องชะงักมือเพราะโทโมะเอี้ยวตัวผ่านหน้าฉันไปแล้วกระชากมือของฉัน ออกจากที่จับประตูรถได้อย่างทันท่วงที

 

 

 

            “หึๆ”โทโมะหัวเราะอย่างเป็นต่อก่อนที่เขาจะค่อยๆ หันหน้ามาเยาะเย้ยฉันที่ทำลายทรัพย์สินของเขาไม่สำเร็จ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาเสียดายอะไรหรอกเพราะตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนอยู่ ใกล้กันมาก!

 

 

 

            ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!

 

 

 

            หัวใจของฉันเต้นแรงและเร็วผิดปกติจนน่าตกใจ ร่างกายดูเหมือนจะแข็งทื่อชั่วขณะเพียงเพราะสบตากับผู้ชายตรงหน้า

 

 

 

            แม่เจ้า! ดวงตาคมกริบของเขามีเสน่ห์เหลือเกิน! O_O

 

 

 

            “มอง อะไร” ริมฝีปากหยักลึกเอ่ยน้ำเสียงแข็งๆ ออกมาทำให้ฉันกลืนน้ำลายลงคอทันทีก่อนจะกระพริบตาปริบๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา แล้วก็ดูเหมือนว่าโทโมะจะรู้ตัวแล้วนะว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ “เอ่อ…โทษที”

 

 

 

            โทโมะเอ่ยเสียงเบาก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พร้อมกับชักมือของตัวเองที่จับมือฉันอยู่กลับไปแล้วนั่งตัวตรงบนที่นั่งของตัวเองตามเดิม

 

 

 

            “-///-”

 

 

 

            “อยากกินอะไรล่ะ” คนข้างๆ ถามขึ้นทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างพิจารณาถึงเหตุการณ์ชวนตื่นเต้นใจสั่น เมื่อกี้จนเกือบจะทำให้ฉันลืมประเด็นสำคัญของวันนี้ไป…

 

 

 

            “ฉัน…อยากให้นายเลี้ยวรถเข้าไปในนั้น!” ฉันหลับหูหลับตาบอกพร้อมกับชี้นิ้วเข้าไปด้านในหอ แล้วนั่นก็ทำให้คนฟังหัวเราะพรืดออกมาทันที

 

 

 

            “ฮ่าๆๆ จะบ้าเหรอ นี่อย่าบอกนะว่าเธอแอบมาเช่าห้องไว้ แล้วจะล่อลวงฉันไปข่มขืนนะ”

 

 

 

            โอ้ย! ใช่ที่ไหนเล่า! ใช้อะไรคิดเนี่ย นี่มันเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนะเฮ้ย -0-

 

 

 

            “ฉันไม่คิดอัปมงคลอย่างนั้นหรอกน่า…นายต้องเข้าไปข้างในนั้นเพื่อรับรู้ความจริงบางอย่างเกี่ยวกับ…” ฉันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ เข้าเต็มปอดแล้วเอ่ยคีย์เวิร์ดสำคัญออกมาในที่สุด “แฟนนาย”

 

 

 

            “…” ใบหน้าเปื้อนยิ้มปรับเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันทีที่ฉันพูดจบ บอกได้เลยว่าตอนนี้ฉันแอบกลัวว่าเขาจะไม่ยอมฟังที่ฉันพูดอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ต้องยอมรับความจริงหลังจากนี้!

 

 

 

            เพราะครั้งนี้ฉันมีหลักฐาน >_<

 

 

 

            “ความจริงอะไร” เขาถามเสียงเครียด แล้วฉันก็ไม่รอช้าที่จะพูดในสิ่งที่เห็นออกไป

 

 

 

            “แฟนนายแอบคบกับผู้ชายคนอื่น แล้ววันนี้ยัยนั่นก็พาผู้ชายคนนั้นมาที่นี่…” ฉันพูดด้วยเสียงหนักแน่น ก่อนจะเงียบไปเพราะเห็นแววตาสั่นไหวของคนฟัง

 

 

 

            “จะบอกว่าที่จริงแล้วเธอตั้งใจมาที่นี่เพราะตามพิมมาอย่างนั้นเหรอ”

 

 

 

            น้ำตาจะไหล นายฉลาดมากเลยโทโมะTT_TT

 

 

 

            “ก็ทำนองนั้น” ฉันยักไหล่ขึ้นก่อนจะเหลือบสายตาไปยังหอพักแล้วหันกลับมาหาโทโมะอีกครั้ง “นี่ ฟังนะ…”

 

 

 

            “ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ เลย เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้สักทีฮะ?” โทโมะขมวดคิ้วแน่น

 

 

 

            “ผิดหวังอะไร นายควรจะต้องดีใจนะที่ฉันเปิดโปงแฟนนายได้น่ะ!”

 

 

 

            “เปิดโปงอย่างนั้นเหรอ? บ้านฉันเรียกว่าการใส่ร้ายนะ เพราะเธอได้ยินที่ฉันบอกว่าพิมพักอยู่ที่นี่เมื่อกี้ เธอก็เลยกุเรื่องขึ้นมาอย่างนั้นสินะ คิดว่าฉันจะโง่หรือไง”

 

 

 

            เออ! นายมันโง่ โง่มาก -_-^

 

 

 

            “ตอนแรกฉันก็คิดว่านายจะฉลาดขึ้นมานะ แต่ฉันรู้แล้วว่าตัวเองคิดผิดถนัด! นายมันก็โง่จริงๆ นั่นแหละ ไอ้บ้าเอ๊ย!” อารมณ์เสียจริงๆ เลย นี่ฉันช่วยทำให้เขาฉลาดขึ้นนะ แต่ทำไมเขามองฉันแบบนั้นเล่า! ไม่สิ เขาไม่เคยมองฉันในแง่ดีเลยต่างหาก ที่ผ่านมาเขาก็มองฉันไม่ดีมาตลอด -*-

 

 

 

            “ถ้าว่าฉันแล้วเธอมีความสุขนักก็ว่าไป แต่ฉันไม่มีทางเชื่อเธอหรอกรู้ไว้ซะด้วย”

 

 

 

            “โทโมะ…นี่ฉันจริงจังนะ ฉันไม่ได้โกหกนาย ไม่ได้อยากจะว่านาย แต่นายต้องยอมรับความจริง!”

 

 

 

            “ฉันไม่…”

 

 

 

            “ฌอน! ชู้รักของแฟนนายก็คือฌอนยังไงล่ะ!”

 

 

 

            “พูดบ้าอะไรของเธอ” เขาทำหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

 

 

 

            “ฉันไหว้ก็ได้เอ้า! เชื่อฉันสักครั้งเถอะนะ เข้าไปข้างในนั้น ไปพิสูจน์ว่าจริงๆ แล้วฉันพูดจริงหรือเปล่า” ฉันยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้

 

 

 

            ขอร้องล่ะ ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ ฉันหวังดีกับนายจริงๆ นะไอ้บ้า! โฮกกก

 

 

 

            “…”โทโมะไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่ายหน้าไปมาเท่านั้นราวกับสติของเขาได้หลุดลอยออกไปแล้วอย่างนั้นแหละ

 

 

 

            “เธอเอาอะไรมาพูด มันจะเป็นไปได้ยังไง ไอ้ฌอนกับพิมจะแอบคบกันได้ยังไง!”

 

 

 

            “ฉัน จะรู้เหรอว่ามันไปคบกันได้ยังไง รู้แต่ว่าสองคนนั้นสวมเขาให้นายอยู่ก็แล้วกัน แล้วฉันก็ทนไม่ได้ที่เห็นนายต้องมาโดนหลอกอยู่แบบนี้!”

 

 

 

            “…”

 

 

 

            “เหอะ! นาย เองก็ไม่ได้ไว้ใจแฟนตัวเองร้อยเปอร์เซ็นหรอกจริงมั้ย นายสงสัยอยู่ไม่ใช่เหรอว่ายัยนั่นกับป๊อปปี้อาจจะมีอะไรปิดบังอยู่ ถึงแม้ว่าจริงๆ แล้วจะไม่ใช่ป๊อปปี้เพื่อนสนิทนาย แต่ยัยบ้านั่นก็หลอกนายอยู่จริงๆ ไม่ใช่หรือไง!”

 

 

 

            ฉันชักจะหมดความอดทนกับความโง่เง่าเต่าตุ่นของไอ้บ้านี่แล้วนะ คนเขาบอกเพราะเป็นห่วงกลัวว่าจะเสียใจมากกว่านี้ถ้ามารู้ทีหลัง ก็ดันหาว่าฉันมาใส่ร้ายเสียได้

 

 

 

            ฉลาดสักทีสิโว้ยยยย!

 

 

 

            “…” แล้วบรรยากาศในรถก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงหายใจหอบของฉันเท่านั้นเนื่องจากใช้พลังในการพูดเยอะไปหน่อย -.,- ก็มันน่าให้ขึ้นเสียงมั้ยล่ะ พูดอะไรไม่ฟังกันบ้างเลย เอะอะก็โกหก เอะอะก็ใส่ร้าย เกิดเป็นฉันนี่มันซวยจริงๆ  โดนมองว่าไม่ดีมาตั้งแต่ต้น!

 

 

 

            ลืมไปสนิท…ก็ฉันมันซวยตั้งแต่ต้นเรื่องนี่นา YOY

 

 

 

            ฉันมองโทโมะด้วยสายตาขุ่นเคืองแล้วก็เห็นว่าเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาใครบางคน แล้วไม่นานฉันก็รู้ว่าเป็นใคร…

 

 

 

            “นึกว่าจะไม่รับโทรศัพท์ผมซะแล้ว พิมอยู่ไหนครับ…ไม่มีอะไรครับ ผมแค่คิดถึง…โอ เคครับ ผมวางสายก็ได้”โทโมะวางสายไปก่อนจะหันมามองหน้าฉันที่กำลังทำปากพูดเลียนแบบเขาเมื่อกี้ ก่อนจะทำท่าพะอืดพะอม เล่นเอาฉันรีบปรับสีหน้าเป็นจริงจังเหมือนเดิมแทบไม่ทัน

 

 

 

            “เขาไปเที่ยวกับเพื่อน” โทโมะเอ่ยเสียงเรียบ

 

 

 

            “นายเชื่ออย่างนั้นเหรอ”

 

 

 

            “ไม่รู้ แต่ถ้าเธอโกหก ฉันไม่ให้อภัยเธอแน่ๆ”โทโมะพูดก่อนจะออกรถแล้วเลี้ยวเข้ามาจอดในลานจอดรถของหอแล้วมันก็บังเอิญเป็นที่ว่างข้างๆ รถของคู่กรณี

 

 

 

 

            รถของฌอน!

 

 

 

 

            ไม่ผิดแน่ รถคันนี้ที่ฉันตามมา…

 

 

 

            “นั่นมันรถของไอ้หัวชมพูใช่หรือเปล่าน้า~” ฉันพูดขึ้นลอยๆ เมื่อเห็นว่าโทโมะหันไปเพ่งเล็งรถคันข้างๆ อย่างสนใจ

 

 

 

            ตุ้บ!

 

 

 

            “บ้าชิบ!” เขากำหมัดแล้วทุบไปที่พวงมาลัยรถด้วยอาการฉุนเฉียวก่อนที่จะรีบเปิดประตู แล้วลงไปจากรถทันทีจนฉันที่นั่งชูคออยู่ถึงกับต้องรีบกุลีกุจรตามลงมาแล้วก็ เห็นว่าโทโมะกำลังโทรศัพท์ไปหาใครบางคนอีกครั้งพร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ที่ หน้าประตูกระจกบานใสของหอที่ต้องใช้คีย์การ์ดในการผ่านเข้าไป

 

 

 

            “แกอยู่หอหรือเปล่า…ดีเลย พี่อยู่ข้างล่าง ลงมารับพี่หน่อย”โทโมะตัดสายไปแล้วกำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงไป เขาตวัดสายตาคมกริบมาที่ฉันแวบหนึ่งแล้วยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเองอย่างไม่สบ อารมณ์นัก

 

 

 

            “เชื่อฉันแต่แรกก็จบ”

 

 

 

            ขวับ!

 

 

 

            “-_-+” สายตาพิฆาตของเขาถูกส่งมาที่ฉันอีกครั้ง แต่ฉันก็ไม่ได้กลัวเลย เพราะตอนนี้ฉันกำลังหัวเราะเยาะเย้ยยัยพิมอยู่ในใจต่างหากล่ะ! ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ผู้หญิงเน่าๆ อย่างเธอต้องไปจากชีวิตของโทโมะสักทีสินะ โฮะๆๆ

 

 

 

            กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนองนะคะ ฮ่าๆๆ >O<

 

 

 

            “ทำไมช้าจังวะ!”

 

 

 

           “นายใจร้อนเองต่างหาก ว่าแต่คนที่นายให้ลงมารับเป็นใครเหรอ”

 

 

 

           “รุ่นน้องที่คณะ” เขาตอบโดยไม่มองหน้าฉันแล้วไม่นานคนที่เขารอก็เดินออกมาเปิดประตูให้เราสองคนจนได้ เขาดูจะมีสีหน้ามึนๆ งงๆ เล็กน้อย แล้วก็ตาปรือเหมือนเพิ่งตื่นนอนด้วย

 

 

 

           “พี่โมะมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ” ชายร่างบางอย่างกับผู้หญิงถามขึ้นพลางเอามือลูบท้ายทอยด้วยความฉงน

 

 

 

           “ขอโทษที พี่ไม่ได้มีกับแกว่ะ ขอบใจที่ลงมาเปิดประตูให้นะ แล้วเจอกัน…” โทโมะพูดจบก็รีบก้าวขายาวๆ ของเขาเข้าไปด้านในตัวตึกทันทีอย่างไม่รอช้า

 

 

 

           “เรื่องมันยาว พรุ่งนี้เช้าก็เล่าไม่จบ ^O^” ฉันพูดทิ้งท้ายเอาไว้ให้รุ่นน้องของโทโมะงุนงงเข้าไป ใหญ่ก่อนจะขยิบตาให้เขาข้างหนึ่งแล้วรีบเดินตามคนใจร้อนไปยังลิฟต์ทันทีแล้วก็เกือบจะขึ้นไม่ทันเพราะประตูกำลังจะปิด

 

 

 

            ใจคอจะทิ้งฉันเอาไว้ข้างล่างใช่มั้ยฮะ! ไอ้หน้าหล่อใจร้าย -0-

 

 

 

            “นายนี่ใจร้อนกว่าที่ฉันคิดเอาไว้อีกนะ” ฉันพูดขึ้นลอยๆ ขณะที่สายตากำลังจับจ้องไปยังจอเล็กๆ เหนือประตูลิฟต์ที่ตัวเลขของชั้นกำลังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ หอพักนี้มีหลายชั้นน่าดู และดูจากสภาพแวดล้อมด้านนอกและด้านในแล้วน่าจะแพงหูฉี่ นี่ถ้าไม่ติดที่ว่ามีป้ายชื่อติดอยู่ข้างหน้าว่าเป็นหอพักล่ะก็นะ ฉันจะเข้าใจว่ามันเป็นคอนโดเลยล่ะ

 

 

 

            “…” ไร้การตอบรับใดๆ ทั้งสิ้นจากผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน เมื่อเห็นว่าเขาไม่อยากพูดฉันก็เลยเงียบบ้าง ทำให้บรรยากาศเริ่มมาคุกว่าเดิม

 

 

 

            หวังว่าวันนี้คงไม่มีใครตายนะ -_-^

 

 

 

            ติ๊ด!

 

 

 

            ในที่สุดลิฟต์ก็เคลื่อนตัวมายังชั้นที่หกและก่อนที่ประตูจะเปิดออกจนสุด โทโมะก็รีบพุ่งตัวออกไปอย่างไม่รอช้า

 

 

 

            ให้ตายเถอะ! จะรีบไปไล่ควายหรือไง?

 

 

 

            ฉันรีบเดินตามโทโมะมาแล้วก็เห็นว่าเขาหยุดลงตรงหน้าห้อง 609 ณ จุดๆ นี้ คงจะเป็นห้องใครไปไม่ได้นอกจากของยัยพม่าหน้าวอกนั่น โทโมะทำท่าเหมือนจะเคาะประตูเรียก แต่แล้วเขาก็ต้องชักมือกลับไปกำหมัดหลวมๆ อยู่ข้างลำตัว เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมทำอะไรสักทีฉันก็เริ่มใจร้อนขึ้นมาบ้าง และแล้วแผนบางอย่างก็ผุดขึ้นมาให้หัวราวกับฟ้าเป็นใจ!

 

 

 

            ก๊อกๆๆ!

 

 

 

            “ใครคะ!” เสียงยัยพม่า!

 

 

 

            “แม่บ้านค่ะ! มีจดหมายมาที่ห้องนี้ค่ะ” ฉันดัดเสียงหน่อยๆ แต่ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่นัก เจ้าของห้องเงียบไป แต่แล้วสักพักฉันก็ได้ยินเสียงแกร๊กของลูกบิดประตูดังขึ้นเบาๆ เป็นสัญญาณว่ามีคนมาเปิดประตูแล้ว! โชคดีที่ประตูห้องไม่มีตาแมวเลยไม่ต้องกลัวว่าคนในห้องจะเห็นว่าใครมากันแน่

 

 

 

            แอดดด~

 

 

 

            ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ทั้งคนเปิดและคนที่อยู่หน้าห้องก็มีสีหน้าไม่ต่างกันเท่าไหร่ ฉันเองไม่ได้ตกใจอะไรมาก แต่โทโมะนี่ตาแทบจะถลนออกมาอยู่แล้ว ไอ้หัวชมพูที่เป็นคนมาเปิดประตูเองก็เหมือนกัน!

 

 

 

            สภาพของเขาตอนนี้มันทำให้ฉันต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะเสื้อเชิ้ตของเขาไม่ ได้ติดกระดุมเลยสักเม็ดเดียวเผยให้เห็นแผงอกแล้วก็กล้ามหน้าท้องของเขาที่ดู ดูราวกับนายแบบ! แถมเสื้อยังยับยู่ยี่อีกด้วยนะ เอ๊ะ แล้วฉันจะมานั่งบรรยายสรรพคุณของไอ้บ้าฌอนทำไมเนี่ย

 

 

 

            เอาล่ะ! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนในห้องกำลังเล่นผีผ้าห่มกันอยู่ -.,-

 

 

 

            “ไอ้ชั่ว!!!”

 

 

 

            ผลัวะ!!!

 

 

 

 

            โทโมะเป็นฝ่ายที่ตั้งสติได้ก่อนจึงรีบปล่อยหมัดหนักๆ เข้าไปยังใบหน้าที่หล่อไม่แพ้ตัวเองสักเท่าไหร่นัก คนหัวสีชมพูถึงกับเซถลากลับเข้าไปด้านในห้องแล้วคนเริ่มก่อนก็รีบตามเข้าไป อย่างไม่รอคำเชิญ

 

 

 

            “กรี๊ดดด!!!” พิมร้องลั่นห้องทันทีเมื่อเห็นคนที่ไม่ควรจะได้เจอตอนนี้ ฉันที่เดินตามเข้าไปในห้องอย่างสบายอารมณ์ซึ่งไม่เข้ากับสถานการณ์เลยยกยิ้ม มุมปากขึ้นอย่างผู้ชนะ ยัยพม่านั่งอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากฌอนเท่าไหร่นักแล้วหล่อนก็รีบ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้เมื่อเห็นว่าฉันเลื่อนสายตาลงไปจ้องที่ร่างเล็กใต้ร่มผ้าอย่างจงใจ

 

 

 

            หึ! จะมาอายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะมั้ง

 

 

 

 

            “ไอ้โมะ!!!”

 

 

 

            ผลัวะ!!!

 

 

 

            ดูเหมือนว่าผู้ชายสองคนที่ชกต่อยกันอยู่จะไม่มีทีท่าว่าจะเลิกง่ายๆ เลย เสียงฌอนเอ่ยชื่อโทโมะ ด้วยความโกรธทำให้ฉันหันขวับไปแล้วก็เห็นว่าโทโมะโดนต่อยกลับเข้าไปเต็มๆ ถึงแม้ฌอนจะดูเพลี่ยงพล้ำอยู่มากแต่หมอนั่นก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน ผลจากการปล่อยหมัดใส่กันทำให้ใบหน้าของทั้งสองคนมีเลือดไหลซิบๆ ออกมาจากมุมปากและบริเวณอื่นๆ บนใบหน้า ทำยังไงดีนะ ถ้าฉันเข้าไปห้ามจะโดนเหวี่ยงออกมา หรือโดนลูกหลงหรือเปล่าเนี่ย

 

 

 

            ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิงสิน่า TT_TT

 

 

 

            “กรี๊ดดด! ฌอน!” พิมส่งเสียงร้องอีกครั้งเมื่อฌอนถูกโทโมะจับโยนไปข้างเตียง และในตอนนี้เองที่ฉันได้เห็นน้ำตาของโทโมะอีกครั้ง เขากำลังโกรธจัดและก็กำลังเสียใจมากเช่นกัน ฉันไม่รู้ว่าเขาร้องไห้ตอนไหน แต่เขาหันไปมองแฟนสาวของตัวเองด้วยแววตาตัดพ้อ

 

 

 

            ทำไมกันนะ…ยิ่งฉันเห็นว่าเขาเสียใจกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเสียใจมากตามไปด้วยเท่านั้น…

 

 

 

            มันเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของฉันกันล่ะเนี่ย Y_Y

 

 

 

            ผลัวะ!!!

 

 

 

            ขณะ ที่โทโมะกำลังใช้หลังมือปาดเลือดจากหางคิ้วที่กำลังจะไหลเข้าตาอยู่นั้น ฌอนก็ถือโอกาสนี้ปล่อยหมัดเข้าไปที่ใบหน้าของโทโมะซ้ำรอยเก่า ฉันจึงรีบตัดสินใจเข้าไปห้ามทัพทันที

 

 

 

            “อย่าเข้ามานะโว้ย!!!>O<” ฉันใช้ตัวเองบังโทโมะเอาไว้พร้อมกับกางแขนทั้งสองข้างออกอย่างคนที่พร้อมจะปกป้องเขา

 

 

 

            เอ่อ เดี๋ยวก่อนนะ…ปกป้องเขาอย่างนั้นเหรอ? ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ถ้าไอ้บ้าฌอนมันไม่เลวขนาดที่กล้าต่อยผู้หญิงอย่างฉันได้น่ะ! แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่แน่หรอก เพราะขนาดตอนที่เขาจะข่มขืนฉันเขายังเหวี่ยงฉันไปชนรถไม่กลัวว่าหลังฉันจะหักเลย TOT

 

 

 

            “หลบไปยัยบ้า!” โทโมะตวาดเสียงดังพร้อมกับเอื้อมมือมาที่หัวของฉันพร้อมกับออกแรงผลัก แต่ฉันก็ทำคอแข็ง หัวแข็ง แล้วก็ตัวแข็งเอาไว้ ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ ฉันเองก็สไลด์ออกไปด้านข้างตามแรงของโทโมะอยู่เหมือนกัน TOT

 

 

 

            “ฌอน! นายไม่เป็นอะไรนะ” พิมที่อาศัยช่วงชุลมุนติดกระดุมจนเสร็จเรียบร้อยแล้วรีบก้าวลงจากเตียงเพื่อมาดูอาการของฌอนด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

            เป็นห่วงอย่างนั้นเหรอ? คำนี้มันต้องใช้กับโทโมะไม่ใช่หรือไง!

 

 

 

            “เป็นห่วงกันจังเลยนะ หึ!” โทโมะพูดเสียงลอดไรฟันแล้วเค้นหัวเราะออกมา

 

 

 

            “ก็แน่ล่ะ…ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอวะ ว่าแกน่ะมันโง่!” ฌอนพูดเยาะเย้ยแล้วยกยิ้มอย่างเป็นต่อ

 

 

 

            “ใช่ ฉันมันโง่ โง่เองที่หลงไว้ใจผู้หญิงคนนี้!...ถ้าเธอรักมันทำไมเธอไม่เลิกกับฉันไปซะ!” โทโมะพูดด้วยท่าทีเกรี้ยวกราดใส่ฌอนก่อนที่จะหันไปถามผู้หญิงแพศยาหน้าขาวที่ยืนประคองอยู่ข้างๆ

 

 

 

            “ฉันก็กำลังจะบอกกับนายอยู่เหมือนกันนั่นแหละ ว่าเรา…”

 

 

 

            “เลิกกัน! เรา เลิก กัน” โทโมะเป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นก่อน ฉันถึงกับหลุดยิ้มออกมาทันทีที่ยัยพม่าหน้าเสียไปกับคำพูดนั่น “ฉันรู้ว่าฉันมันโง่ แต่ก็เสียใจด้วยนะที่ฉันเป็นฝ่ายบอกเลิกเธอก่อน ”

 

 

 

            กรี๊ดดด! ฉันล่ะสะใจจริงเลย ไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกดีใจและตื้นตันออกมาเป็นคำพูดยังไง ฉันเองยังนึกไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าเขาจะเป็นคนบอกเลิกก่อนแบบนี้ เวลานายตาสว่างขึ้นมา แล้วดูหล่อขึ้นอีกเยอะเลยทีเดียวเชียว! ^O^

 

 

 

            “คิดว่านายเป็นคนบอกเลิก แล้วฉันจะเสียใจหรือไง” พิมเชิดหน้าถาม

 

 

 

            “ไม่คิด คนอย่างเธอคงไม่มีความคิด ความรู้สึกหรือสำนึกอะไรอีกแล้ว ตั้งแต่ที่เธอแอบคบกับผู้ชายคนอื่น!” เจ็บไปดิ! นายนี่มันปากร้ายได้ใจฉันจริงๆ เลยนะโทโมะ นึกว่าจะร้ายเป็นแต่กับฉันซะแล้ว -0-

 

 

 

            “นายคิดผิดแล้วล่ะ! ฌอนน่ะ เขาไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น แต่เป็นนายต่างหาก!”

 

 

 

            “ว่าไงนะ?” ฉันกับโทโมะร้องเสียงหลงออกมาพร้อมกับกับเรื่องที่ไม่น่าเชื่อแบบนี้

 

 

 

            “แกมันโง่จริงๆ เลยว่ะไอ้โมะ ฮ่าๆๆๆ!” ฌอนหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนที่พิมจะเริ่มพูดต่อจากสิ่งที่เจ้าตัวเปิดประเด็นชวนสงสัยทิ้งเอาไว้

 

 

 

            “ความจริงแล้วแฟนตัวจริงของฉันก็คือฌอนยังไงล่ะ! เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันรักมาตลอด ไม่ใช่นาย ส่วนนายมันก็แค่ของเล่นชั่วคราวที่แฟนของฉันหามาให้ก็แค่นั้น ” บ้าที่สุด! นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย

 

 

 

            “ไม่จริง…” โทโมะส่ายหน้าไปมาช้าๆ

 

 

 

            “มันคือเรื่องจริง! ฌอน แค่ให้ฉันเข้าไปทำให้ชีวิตนายมีสีสันขึ้นกว่าเดิม แล้วสุดท้ายก็ทำให้นายต้องขมขื่นกับสีสันจอมปลอมที่ฉันสร้างขึ้น ทีนี้เข้าใจหรือยังว่านายเป็นคนอื่นของฉันยังไง!”

 

 

 

            “…” คนโดนหลอกถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก ไม่แปลกหรอก ฉันไม่ได้โดนเองยังอึ้งไม่แพ้เขาเลย

 

 

 

            “การทำให้นายรักแล้วก็หักอกที่มันง่ายกว่าที่ฉันคิดนะ แล้วแน่นอนว่าฉันทำมันสำเร็จ” พิมพูดอย่างโอ้อวดตัวเอง แต่ฉันกลับมองว่ามันน่าสมเพชมากกว่า! เลวกว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่มีอีกแล้ว

 

 

 

            “เป็นยังไงล่ะ แผนการของฉันมันเยี่ยมไปเลยใช่มั้ยวะเพื่อน ^_^” ฌอนแสร้งยิ้มหวานและมันก็ทำให้ผู้ชายตัวสูงข้างๆ ฉันเริ่มกำหมัดแน่นเตรียมที่จะปล่อยมันออกไปใส่หน้าคนหัวสีชมพูอีกครั้ง

 

 

 

            “พอเถอะโมะ! อย่า เอาตัวเองลงไปเกลือกกลั้ว กับคนจิตใจสกปรกอีกเลย” ฉันรั้งแขนของโทโมะเอาไว้ และนี่ก็ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกด้วยที่ฉันเรียกชื่อเล่นแบบย่อของเขา ว่า โมะ

 

 

 

            “อืม” คำตอบสั้นๆ ถูกเอ่ยออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อฟังฉันง่ายกว่าที่คิด! นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย o.O

 

 

 

            “อย่างเธอก็ดีแต่ว่าคนอื่น! ไม่ดูตัวเองเลยนะว่าจิตใจก็สกปรกไม่ต่างกับพวกฉันสักเท่าไหร่ เหอะ!” พิมโวยวาย แต่คิดเหรอว่าฉันจะหลงโมโหง่ายๆ น่ะ ฝันไปเถอะย่ะ!

 

 

 

            มีสติไว้ลูก แก้วใจ ^O^

 

 

 

            “อ๋อเหรอคะ นี่แสดงว่ายอมรับสินะว่าจิตใจตัวเองสกปรกน่ะ แต่ขอโทษทีนะ บังเอิญว่าฉันทำไปเพราะอยากให้คนที่จิตใจสกปรกกว่า มาก! มันพ่ายแพ้ไป ”

 

 

 

            “เธอทำเพราะเธอเป็นคนดีต่างหากล่ะ ฉันน่าจะเชื่อเธอตั้งแต่แรก” โทโมะพูดขึ้นลอยๆ

 

 

 

            เมื่อกี้เขาชมฉันใช่มั้ย?

 

 

 

            เขาบอกว่าฉันเป็นคนดีอย่างนั้นเหรอ?

 

 

 

            โอ้ยๆๆ ทำไมความร้อนที่หน้ามันถึงได้พุ่งขึ้นแรงอย่างนี้ล่ะเนี่ย แล้วอะไรคือการที่หัวใจฉันต้องมาเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะแบบนี้! -///-

 

 

 

            “จริงสิ…ขอโทษด้วยนะที่ผมไม่ได้เสียใจมากอย่างที่พิมคิด ผมสงสัยมาตลอดนั่นแหละว่ามี่คบกับผู้ชายคนอื่นอยู่ แต่แค่สงสัยผิดคนไปนิดหน่อย…หวัง ว่าเราคงไม่เจอกันอีกนะครับ”โทโมะพูดเสียงหวานกับพิมอย่างที่เคยพูดก่อนจะยิ้มกว้างเป็นครั้งสุด ท้ายให้คนชั่วสองคนแล้วเดินออกจากห้องนี้ไป เมื่อฉันนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะตามเขากลับออกไปก็รีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาทันที

 

 

 

            “รูปนี้ฉันขอนะ จะเอาไปเป็นที่ระทึก!>_<”

 

 

 

            “กรี๊ดดด!!!” เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว ฉันก็รีบก้าวฉับๆ ตามคนร่างสูงที่เดินนำออกมาก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงแปดหลอดของยัยพม่าหน้าขาวดังตามออกมา บรึ๋ย~ เสียงยัยนี่มันทำให้ขี้หูตื่นตัวจริงๆ นะไม่ใช่เล่นๆ

 

 

 

            ตอนนี้ฉันกับโทโมะเข้ามาอยู่ในรถแล้วเป็นที่เรียบร้อย แต่เจ้าของรถก็ยังคงนั่งเอามือจับพวงมาลัยรถนิ่งไม่ยอมสตาร์ทรถ เขาทำเพียงแค่ให้น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ อาบแก้ม

 

 

 

            ใช่แล้ว! เขาร้องไห้

 

 

 

            “นาย โอเคนะ” ฉันเอ่ยถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองขึ้นมาแล้วเอื้อมมือไปซับน้ำตาให้เขา รวมทั้งเลือดที่มุมปากแล้วก็หางคิ้วที่ไหลเยอะกว่าบริเวณอื่นด้วย

 

 

 

            “อืม…ขอบ ใจนะ เดี๋ยวผ้านี่จะเอาไปซักให้” เขาดึงผ้าออกจากมือฉันไปจัดการเช็ดด้วยตัวเองโดยไม่หันมามองหน้าฉันสักนิด ก่อนจะเก็บผ้าใส่ยัดใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเองเอาไว้

 

 

 

            “อืมได้ยังไง ก็เห็นกันอยู่ว่านายร้องไห้ -0-” ให้ตายเหอะ ฉันไม่อยากเห็นเขาอ่อนแอแบบนี้เลย

 

 

 

            “เห็นแล้วถามทำไม”

 

 

 

            “ก็ฉันเป็นห่วงนายนี่ นายจะไปเสียน้ำตาให้คนพวกนั้นทำไม”

 

 

 

            “มันก็ต้องมีเสียใจกันบ้าง โชคดีที่ฉันทำใจไว้อยู่แล้ว…ช่างเถอะ! ว่าแต่เธอเมื่อกี้เธอว่าไงนะ” เขาปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะหันหน้ามาแล้วเอียงคอถาม ฉันหันไปสบตากับเขาพร้อมกับพยายามคิดว่าเมื่อกี้ตัวเองเผลอพูดอะไรไม่ดีออก ไปหรือเปล่า

 

 

 

            “ก็บอกว่านายจะไปเสียน้ำตาให้คนพวกนั้นทำไม”

 

 

 

            “ก่อนหน้านั้นล่ะ”

 

 

 

            “บอกว่าฉันเป็น…เอ่อ รีบไปกันเถอะ! ฉันเริ่มหิวข้าวจริงๆ ขึ้นมาแล้วล่ะ -///-” ฉันรีบหันหน้าหนีไปมองบรรยากาศนอกตัวรถทันที เมื่อกี้ฉันเห็นนะว่าโทโมะอมยิ้มด้วย!

 

 

 

            “อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวเบ๊เลี้ยงเอง” เขาพูดติดตลกจนฉันต้องหันขวับกลับไปอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง พูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ดูไม่ค่อยน่าเชื่อเลยแฮะ

 

 

 

            “นายพูดจริงๆ น่ะเหรอ o.O”

 

 

 

            “อืม” ให้ตายเหอะ ฉันเคยบอกหรือยังว่าโคตรเกลียดคำว่า อืม ของเขาเลย

 

 

 

            “เมื่อไหร่นายจะเลิกพูด อืม สักที ฉันไม่ชอบเลยอะ”

 

 

 

            “ทำไมล่ะ”

 

 

 

            “ก็มันดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะคุยสักเท่าไหร่ หรือไม่ก็รำคาญ” ฉันบ่นอุบก่อนจะทำหน้ามู่แก้มป่องจนโทโมะส่ายหน้าไปมา

 

 

 

            “คิดได้ไงเนี่ย อืม สำหรับฉันมันแปลว่า เข้าใจแล้ว หรือ ใช่ อะไรทำนองนั้น”

 

 

 

            “แต่…”

 

 

 

            “ตกลงว่าอยากกินอะไร”

 

 

 

            “ก่อนจะกิน นายไปให้หมอทำแผลก่อนดีกว่ามั้ย”

 

 

 

            “ไม่เป็นไร กินเสร็จค่อยไปให้เธอทำให้ก็ได้ โทษฐานที่พาฉันมาเจ็บตัว ^^”

 

 

 

            “วะ ว่าไงนะ -_-^”

 

 

 

            “คิดได้หรือยังว่าจะกินอะไร หืม?” เปลี่ยนเรื่องจนได้ ชิ!

 

 

 

            “แล้วนายแน่ใจเหรอว่าจะเลี้ยงเห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ฉันกินเก่งนะ จะเลี้ยงฉันไหวเหรอ”

 

 

 

            “มีเธออีกสิบคนก็เลี้ยงไหว”

 

 

 

            “จะบ้าหรือไง! จะมีฉันอีกสิบคนได้ยังไง มีหวังฉันตบยัยพวกก็อปปี้นั่นตายคามือแน่ๆ เรื่องอะไรจะยอมให้มาโคลนนิ่งเหมือนฉันล่ะฮะ!-0-”

 

 

 

            “ฉันแค่พูดเฉยๆ ขี้โวยวายจริงๆ เลยยัยบ้า -_-^ ตกลงจะกินอะไรฮะ! ฉันถามเธอหลายรอบแล้วนะ” ตกลงว่าฉันหิวหรือเขาหิวกันแน่เนี่ย เริ่มจะงงๆ แล้วแฮะ

 

 

 

            “ฉันอยากกินบุพเฟ่ต์สุกี้ >O<”

 

 

 

            “อืม” เขาตอบรับสั้นๆ พร้อมกับพยักหน้าลง ให้ตายเถอะ สุดท้ายก็ยังตอบอืมเหมือนเดิม -_-^

 

 

 

            ไม่นานนักรถเต่าสีเหลืองนมก็เคลื่อนตัวออกมาจากหอพักชื่นใจสบายอุราที่มันไม่ ได้ทำให้ชื่นใจเหมือนชื่อสักเท่าไหร่ แต่ในเรื่องไม่ดีก็มีเรื่องดีอยู่ล่ะนะ แล้วมันก็ดีมากๆ ด้วยที่โทโมะรู้ความจริงสักที ^O^ ระหว่างทางถึงเราสองคนจะไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ฉันก็เหลือบมองคนข้างๆ เป็นระยะๆ แล้วก็ดูเหมือนว่าเขาเริ่มเข้าสู่โหมดดราม่าอีกแล้ว หน้าตาไม่สดชื่นเหมือนคนกำลังจะตายแบบนั้นมันอะไรกัน TOT

 

 

 

            ฉันไม่ชอบให้เขาเป็นแบบนี้เลยแฮะ

 

 

 

            ภารกิจมือที่สามเสร็จสิ้น ต่อไปก็เหลือแค่ทำให้โทโมะเลิกเศร้าแล้วยอมมาเป็นแฟนฉันให้ได้!

 

 

 

            ฮึ่ม! เดี๋ยวรู้เลย! 

 

 

อัพแล้วน๊าเม้นโหวตกันหน่อยเนาะ เม้นเยอะอัพไว