Conquerhearts ปฏิบัติการพิชิตหัวใจ

Chapter 13 จะเป็นนายใช่หรือเปล่า

 

 

 

               รู้มั้ยว่าบรรยากาศในระหว่างที่เราสามคน อันประกอบไปด้วย ฉัน โทโมะ และเขื่อน กำลังนั่งรออาหารที่สั่งไปอยู่นั้นมันโคตรจะเงียบเลย ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาแม้แต่คนเดียว รวมไปถึงฉันเองด้วย ความจริงที่ฉันไม่พูดเพราะกำลังจ้องโทโมะ ที่มัวแต่ทำหน้ายุ่งๆ อยู่น่ะสิ แล้วด้วยความอยากรู้ฉันจึงตัดสินใจเอ่ยถามออกไปในที่สุด

 

 

 

               “หิวเหรอ ทำไมทำหน้าแบบนั้น”

 

 

 

               “เบื่อ ขี้หน้าเธอ” คนถูกถามตอบเสียงเรียบจนเขื่อนถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ฉันขันขวับไปแยกเขี้ยวใส่เขาหนึ่งทีก่อนจะหันมาทำหน้าบึ้งใส่โทโมะ

 

 

 

               นายกล้าเบื่อฉันอย่างนั้นเหรอ? ถ้ารู้ว่าฉันเป็นเนื้อคู่ของนายล่ะก็ แล้วนายจะหนาว! หึหึ

 

 

 

               “ตราบใดที่นายยังไม่ยอมเปลี่ยนใจมาเป็นแฟนฉันล่ะก็นะ ฉันก็จะเกาะติดนายอยู่อย่างนี้แหละ”

 

 

 

               “เหอะ!”

 

 

 

               “ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะ ถ้าเข้าไปสิงในเลือดนายได้ ฉันทำได้แล้ว >_<”

 

 

 

               “เลือดเสียล่ะสิ!” ไม่ขัดฉันมันจะตายมั้ยฮะ!?

 

 

 

               “เอาอย่างนี้ดีกว่า ไหนๆ นายก็เป็นเบ๊ของฉันแล้ว ฉันขอสั่งให้นายเลิกกับแฟนอย่างถาวร โอเคป้ะ?=.,=”

 

 

 

               “อย่าเอาเรื่องนี้มาอ้าง การที่ฉันยอมเป็นเบ๊ให้เธอ ไม่ใช่ว่าเธอจะได้ใจแล้วทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ”

 

 

 

               อะไรกัน! นี่ ฉันหวังดีกับเขาแท้ๆ อยากจะช่วยให้เขาหายโง่เง่าเต่าตุ่น เลิกโดนยัยพม่านั่นหลอกสวมเขาให้สักที แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าจะเล่นตัวไปถึงไหน ฉันรู้หรอกนะว่าตอนนี้เขาต้องเริ่มกลัวว่าแฟนของตัวเองจะนอกใจบ้างแล้วแหละ โดนฉันเป่าหูทุกวันแบบนี้ไม่สะทกสะท้านบ้างก็หนักแน่นเกินไปแล้ว

 

 

 

               “ถามอะไรหน่อยสิแก้วใจ ทำไมเธอถึงอยากให้ไอ้โมะไปเป็นแฟนล่ะ ดูเธอจะชอบหาเรื่องมันมากกว่าชอบมันนะ”เขื่อนที่นั่งฟังอยู่สักพักเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัยพลางยกแขนข้างหนึ่ง ขึ้นมาตั้งศอกกับโต๊ะแล้วเอามือเท้าคางไว้

 

 

 

               “ฉัน…ยัง บอกไม่ได้อะ” ถ้าบอกไปเขาต้องหัวเราะเยาะฉัน หาว่าฉันบ้างมงายแน่ๆ เลย เอาไว้ค่อยบอกตอนที่แผนการของฉันสำเร็จแล้วดีกว่า เพราะถึงตอนนั้นมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

 

 

 

ฉลาดจริงๆ เลยแก้วใจ! ^O^

 

 

 

               “ยังบอกไม่ได้? แสดงว่าเธอมีความลับอะไรปิดบังพวกเราอยู่สินะ”

 

 

 

               “ยัยบ้านี่จะมีความลับอะไร นอกจากเป็นโรคจิตชอบแย่งแฟนชาวบ้าน” ตาคนนี้ก็มองฉันในแง่ร้ายไม่เลิกสักทีสิน่า! แล้วนายจะเสียใจที่พูดแบบนี้ เพราะยัยโรคจิตคนนี้คือคนที่จะทำให้นายรอดพ้นจากวิกฤตการณ์ตกต่ำของชีวิต(?) อุวะฮ่าๆๆ

 

 

 

               “นายนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ”

 

 

 

               “หึ”โทโมะ หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกหาใครบางคน ไม่นานนักเขาก็กรอกเสียงใส่โทรศัพท์ “แกอยู่ไหน ไม่กินข้าวหรือไง…อืมๆ แล้วเจอกัน”

 

 

 

               “ไอ้ป๊อปเหรอ” เขื่อนเอียงคอหันไปถามโทโมะ

 

 

 

               “อืม”

 

 

 

               “มันว่าไงบ้างอะ”

 

 

 

               “ไปทำธุระกับแม่น่ะ แต่เดี๋ยวคืนนี้จะเข้าไปที่ริกกี้” คนถามพยักหน้าลงช้าๆ หลังจากที่ได้ยินคำตอบก่อนจะใช้อีกมือที่ว่างอยู่เคาะโต๊ะเบาๆ พลางมองไปรอบๆ ร้าน ต่างกับโทโมะ ที่ขมวดคิ้วน้อยๆ ใส่โทรศัพท์ที่ยังคงถืออยู่ในมือ ฉันไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องของคนที่เขาเพิ่งโทรไปหาเมื่อกี้นี้หรอกมั้ง

 

 

 

               “เอ่อ…” ฉันรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเมื่อคนที่โดนจ้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน พร้อมกับสีหน้าสงสัยว่าจะมองอะไรเขานักหนา ก็จะไม่ให้มองได้ยังไงล่ะ ในเมื่อสิ่งที่ฉันคิดอาจจะเป็นเรื่องเดียวกับเขาก็ได้น่ะสิ!

 

 

 

ป๊อปปี้ไปทำธุระกับแม่?

 

 

 

               แม่ทูนหัวหรือเปล่าบางทีเขาอาจจะบอกไม่หมดก็ได้นะ…เฮ้อ! ยังไงเรื่องนี้คงเป็นความลับได้อีกไม่นานหรอก ฉันจะต้องแฉทุกคนที่เกี่ยวข้องให้ได้! เดี๋ยวนี้คนรอบตัวฉันชอบทำตัวแปลกๆ น่าสงสัย ดูอย่างยัยฟางสิ อยู่ดีๆ วันนี้ก็เปิดติดประชุมของชมรมขึ้นมาทั้งๆ ที่…

 

 

 

               เฮ้ย! ปกติฟางไม่เข้าชมรมนะ!!! O[]O

 

 

 

               ยัยนั่นเองก็เหมือนกับฉันนั่นแหละที่ไม่สนใจเรื่องชมรมอะไรพวกนั้น ลงชื่อไปเพื่อให้มีชมรมอยู่เท่านั้นแหละ แต่ไม่เคยโผล่หัวเข้าไปเลยตั้งแต่เรียนมา แล้วตอนนั้นฉันหูฝาดไปหรือเปล่า หรือไม่ก็คงเป็นเพราะมัวแต่สนใจยัยพิมกับป๊อปปี้เลยลืมเอ๊ะใจไปเสียสนิท ไม่มีทางแน่ๆ ที่ยัยนั่นจะเข้าชมรมน่ะ ไม่มีทาง

 

 

 

               ชมรมอะไรกัน!?

 

 

 

               ยัยนั่นต้องมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ๆ

 

 

 

               “เสื้อฉันอยู่ที่เธอหรือเปล่าแก้วใจ…แก้วใจ!”

 

 

 

               “หะ…ฮะ!? เมื่อกี้นายว่าไงนะ” จู่ๆ โทโมะก็เรียกฉันซะเสียงดังทำเหมือนเรานั่งห่างกันเป็นกิโลอย่างนั้นแหละ -0-

 

 

 

               “เหม่อ อะไรอยู่ ฉันถามว่าเสื้อฉันอยู่กับเธอหรือเปล่า พอดีจำไม่ได้ว่าเผลอเอาไปวางไว้ที่ไหน” แสดงว่าเมื่อวานเขาลืมจริงๆ สินะ ไม่ได้จงใจเอาไว้ให้ฉันซัก แต่ยังไงฉันก็แสดงความเป็นแม่ศรีเรือนไปแล้วล่ะ ^O^

 

 

 

              “ฉันก็คิดอะไรของฉันไปเรื่อยเปื่อย ส่วนเสื้อนายน่ะ ฉันซักให้แล้ว…เดี๋ยวเอามาคืนให้ก็แล้วกัน”

 

 

 

              “ไม่ต้อง! เอ่อ…คือฉันหมายถึงเดี๋ยวว่างแล้วจะแวะเข้าไปเอาเอง”

 

 

 

              “นายแอบมีใจให้ฉันแล้วใช่มั้ยถึงต้องไปเอาคืนเองที่บ้าน อยากไปหาฉันก็บอกมาเถอะ >///<”

 

 

 

             “ไม่เพ้อเจ้อสักวันจะเป็นทุกข์มากหรือไง -_-^” คำก็โรคจิต สองคำก็เพ้อเจ้อ ชีวิตฉันมีดีในสายตาเขาบ้างมั้ยเนี่ยอยากจะรู้จริงๆ เลย

 

 

 

             “ถ้าอย่างนั้นกลัวแฟนนายจะรู้หรือไง”

 

 

 

             “ไม่เกี่ยวกับเธอ” สิ้นน้ำเสียงเรียบๆ เขาก็เบนสายตาไปทางอื่น จนฉันเบะปากเล็กน้อยแล้วก็หันไปอีกทางซึ่งบังเอิญไปสบตาเข้ากับเขื่อนที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่อย่างตั้งใจและเหมือนกำลังจับผิดอะไรบางอย่างอยู่

 

 

 

           “สองคนนี้มันชักจะยังไงๆ แล้วนะ มีลืมซ่งลืมเสื้ออะไรกันด้วย =_=” แววตาที่เคยทะเล้นเป็นปกติตอนนี้หรี่เล็กลงจนแทบจะมองไม่เห็นตาดำ เขื่อนกำลังมองฉันสลับกับคนที่นั่งข้างๆ ตัวเองอย่างสงสัย แสดงว่าโทโมะไม่ได้บอกเขาเรื่องเมื่อวานที่ไปงานวัดกับฉันสินะ และฉันก็เดาว่า เขาไม่ได้บอกใครเลย

 

 

 

            ไปกับฉันนี่มันน่าอายนักหรือไง -_-^

 

 

 

            “เอ่อ…”

 

 

 

           “แค่เสื้อช็อป” โทโมะ ตอบแทนฉันที่ได้แต่นั่งอ้ำๆ อึ้งๆ อย่างคนกำลังนึกคำตอบ

 

 

 

               “แล้วไปลืมไว้กับแก้วใจได้ไงอะ” คนช่างสงสัยยังไม่วายตั้งคำถามต่อจนโทโมะ ถึงกับหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยแล้วถอนหายใจออกมา

 

 

 

               “ใช้คลุมหลบฝนเมื่อคืน”

 

 

 

               “เมื่อคืน?O_O ที่แกไปริกกี้ตอนดึกแสดงว่าแอบย่องไปหาแก้วใจมาก่อนใช่มั้ย!?>_<”

 

 

 

               แอบ ย่อง? ดูใช้คำเข้า พูดซะฉันรู้สึกเป็นเมียเก็บของโทโมะ เลยแฮะ นี่ยังเหลือจุดยืนในสังคมให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้บ้างมั้ยเนี่ย -_-^

 

 

 

               “ถ้าไม่รู้อะไรก็หุบปากเก็บไว้กินข้าวดีกว่า” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตไม่ได้ทำให้เขื่อนก็ได้หากลัวเกรงเลยแม้แต่น้อย

 

 

 

               “ฉันต้องพลาดอะไรไปแน่ๆ เลย…จะ ว่าไปช่วงนี้แกกับพิมก็ทะเลาะกันบ่อยนะ” คนตั้งข้อสงสัยพูดพลางเปลี่ยนจากมือที่เท้าคางมาเป็นลูบคางอย่างใช้ความคิด ฉันถึงกับเบิกตาโตขึ้นเล็กน้อยแล้วพลางทำหูผึ่งทันทีด้วยความอยากรู้

 

 

 

               โทโมะ ทะเลาะกับพิมอย่างนั้นเหรอ? o.O

 

 

 

               จริงเหรอเนี่ย! ถ้าจะมีคนที่พลาดก็คงเป็นฉันนี่แหละไม่ใช่เขื่อนหรอก เมื่อคืนโทโมะไม่เห็นบอกเลยว่าเดี๋ยวนี้เขากับยัยพม่าทะเลาะกันบ่อยน่ะ

 

 

 

               เดี๋ยวก่อนนะ! หรือว่าเขาบอกแล้ว?

 

 

 

               …เราเคยทะเลาะกันแค่ครั้งเดียวก่อนที่จะมีเรื่องเธอเข้ามา…

 

 

 

               คำพูดของโทโมะ ตอนที่เราสองคนติดอยู่บนชิงช้าสวรรค์เมื่อคืนลอยกลับเข้ามาในหัวของฉันอีกครั้ง ทำให้ฉันยิ้มออกมาทันที เขาบอกมันว่า ก่อน ที่ฉันจะเข้ามาในชีวิตของเขาสินะ อย่างนี้ที่เขื่อนพูดก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ

 

 

 

               “แกจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ ยัยบ้านี่ยิงคอยจ้องจะให้ฉันกับพิมทะเลาะกันอยู่”

 

 

 

               “ไม่ได้ยินหรอกมั้ง นั่งเหม่อแบบนี้…แก้วใจ…แก้วใจ!”

 

 

 

               “อะไรเล่า! พวกนายนี่ยังไงนะ อยู่ใกล้แค่นี้ก็ต้องตะโกนเรียกเสียงดัง” ฉันแหวใส่เขื่อนอย่างเซ็งๆ ที่เขาเรียกซะเสียงดังจนฉันสะดุ้งตกใจหมด ทำเป็นโทโมะสองไปได้

 

 

 

               “ก็เห็นเธอเหม่ออยู่อะ TOT”

 

 

 

               “สะกิดก็ได้น่า…แล้วทำไมฮะ? ฉันจะเหม่อคิดอะไรของฉันบ้างไม่ได้หรือไง -*-”

 

 

 

               “ที่คิดเนี่ย เรื่องดีหรือเรื่องชั่วล่ะฮะ” ไอ้…โทโมะ! ไอ้…ฮึ่ย! โกรธแค้น ฉันอยากจะบีบคอนายจริงๆ เลยให้ตายสิ

 

 

 

               “แต่ดูจากสีหน้า ไม่น่าพ้นเรื่องชั่ว”

 

 

 

               “ไอ้มะ…แกร๊ก! OxO”

 

 

 

               “ใครดีใครชั่วอะไรกันเหรอ~” จังหวะที่ฉันกำลังจะว่าโทโมะลับไปนั้นก็เป็นนาทีเดียวกับที่เสียงของพี่ขนมเข่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน แล้วโทโมะก็ถือโอกาสนี้รีบหยิบช้อนออกมาจากกล่องที่ใส่แล้วยัดเข้ามาในปาก ของฉันด้วยความรวดเร็วจนฉันต้องรีบหุบปากแต่ก็ช้าไป T_T

 

 

 

               “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่หนมเข่ง” โทโมะ ตอบหลังจากที่พี่ชายของฉันมานั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างๆ เรียบร้อยฉันแล้ว

 

 

 

               “อ้าว! แล้วกินช้อนเล่นทำไมเนี่ย -_-^” คนมาใหม่พยักหน้ารับโทโมะพร้อมกับหันมาทางฉันแล้วก็ต้องนิ่วหน้าเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าน้องสาวของตัวเองคนนี้กำลังเอาช้อนออกจากปากของตัวเอง แต่ดูเหมือนเขาจะเข้าใจเจตนาผิดไปนะ

 

 

 

               “สงสัยน้องพี่หนมเข่งคงจะหิวนะ ฮ่าๆๆ” เขื่อนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้ช่วยเข้าข้างฉันเลยแม้แต่น้อย อะไรกัน! วันก่อนยังช่วยโหวตให้โทโมะเป็นเบ๊ฉันสามเดือนอยู่เลย วันนี้ไม่ช่วยฉันแล้วเหรอ YOY

 

 

 

               “เป็นความผิดของผมเองแหละครับ” โทโมะ พูดเสียงเศร้า หึ! สำนึกผิดใช่มั้ยล่ะที่แกล้งฉันน่ะ

 

 

 

 

               “ฮะ?” พี่ชายสุดที่รักของฉันขมวดคิ้วแล้วหันไปหาคนที่ยอมรับผิด

 

 

 

               “คือแก้วบอกให้ผมหยิบช้อนให้ในฐานะที่ผมเป็นเบ๊ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะใช้ปากรับ ผมเองก็ไม่ทันดูเพราะหันไปตอบพี่หนมเข่งก่อน U_U” เอ่อ…ใคร มีรางวัลแสดงละครยอดเยี่ยมบ้างเนี่ย เอามาให้หมอนี่ทีสิ นิสัยเหมือนยัยพิมไม่มีผิด ถึงว่าสิเลยอยู่ด้วยกันได้เนี่ย มันน่าปล่อยให้โดนหลอกต่อไปซะให้รู้แล้วรู้รอด เห็นแล้วหมั่นไส้!

 

 

 

               “อ๋อ อย่าถือสาน้องฉันเลย มันก็บ้าๆ บอๆ ทำตัวประหลาดไม่เหมือนชาวบ้านแบบนี้แหละ” พี่ขนมเข่งพูดอย่างปลงๆ พร้อมกับเอื้อมมือมาตบหลังฉันเบาๆ

 

 

 

               “พี่เข่ง! พี่เชื่อจริงๆ เหรอว่าฉันใช้ปากรับช้อนน่ะ -_-^”

 

 

 

               “เออดิ” นี่ก็เชื่อคนง่ายอีกคน เฮ้อ! โลก นี้มันน่าอยู่น้อยลงจริงๆ เลย แก้วใจอยากตายอะบอกตรงๆ ทำไมเวลาฉันพูดอะไรไม่ค่อยมีคนอยากจะเชื่อเลยล่ะ แต่กับไอ้บ้าโทโมะที่มีดีแค่หล่อเนี่ยเชื่อกันจังเลย หรือเพราะฉันดวงตกอยู่เลยไม่มีคนเชื่อถือ ฉันดูไม่มีราศีจับเลยใช่มั้ยตอนนี้น่ะ โฮกกก~

 

 

 

               “งั้นก็ตามใจ! อยากจะเชื่ออะไรก็เชื่อไป Y^Y”

 

 

 

               “น้องฉันนี่มันประสาทขึ้นทุกวัน…แล้วนี่พวกแกสั่งข้าวกันหมดแล้วสินะ…ฉันจะกินอะไรดีเนี่ย” พี่ชายตัวดีพูดพลางหยิบใบเมนูมาเปิดดู แต่ฉันก็แย่งมาแล้วนำกลับไปเก็บที่เดิม

 

 

 

               “ฉันสั่งให้พี่เข่งแล้ว กะเพราไก่กับไข่ดาวไม่สุก =.,=” ฉันบอกหน้าตายแต่พี่ชายของฉันกำลังทำหน้าเหมือนจะตาย

 

 

 

               “แกจะไม่ให้สิทธิ์ฉันเลือกหน่อยเหรอ”

 

 

 

               “ไม่ต้อง จะได้กินพร้อมๆ กัน”

 

 

 

               “ไอ้แก้วเน่า! แม่งเริ่มจะไม่ใช่น้องแล้วล่ะ” พี่ขนมเข่งหันไปพูดกับเขื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม รายนั้นก็ได้แต่หัวเราะคิกคัก

 

 

 

               หลังจากนั้นไม่นานอาหารที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟจนครบทั้งสี่จาน แต่ดูเหมือนว่าคนที่มีปากมีเสียงจะมีแค่พี่ชายของฉันกับเขื่อนเท่านั้น เพราะเขาสองคนนั่งจ้อไปกินไปไม่หยุด ส่วนมากเรื่องที่คุยก็จำพวกรถยนต์ อะไหล่ หรือไม่ก็วิจารณ์ผู้หญิงที่เดินผ่านโต๊ะ เรื่องเม้าส์น่ะเหรอ? หนีไม่พ้นหน้าอก สะโพก ขา -_-^ พวกผู้ชายมันเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ เฮ้อ! แต่ ดูเหมือนโทโมะคนนึงล่ะมั้งที่ไม่ใช่พวกนี้ อันนี้ฉันคิดเอาเองจากที่เห็นเขานั่งกินแล้วฟังอยู่เงียบๆ ไม่พูดอะไร หรือเพราะกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ก็ไม่รู้สินะ ตอนแรกฉันก็ตั้งใจว่าจะมาหยอดเขานั่นแหละ แต่เจอช้อนยัดปากไปก็เลยเกิดอาการเคืองๆ TTvTT

 

 

 

               และเมื่ออิ่มหนำสำราญกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยที่ฉันไม่เสียเงินสักบาท (โทรตามพี่ชายมาก็ด้วยเหตุผลนี้แหละ ฮิฮิ ฉันมีบางอย่างแอบแฝงเสมอ =.,=) ก็ถึงเวลาแยกย้าย ฉันกับพี่ขนมเข่งตัดสินใจว่าจะกลับบ้านเพราะเราไม่มีเรียนตอนบ่ายเหมือนกันพอดี ความจริงฉันคนเดียวที่ตัดสินใจแบบนี้ เพราะพี่ชายตัวดีคัดค้านท่าเดียว ส่วนโทโมะกับเขื่อนดูเหมือนว่าจะมีเรียนตอนบ่ายต่อล่ะมั้ง

 

 

 

               “แกจะรีบกลับบ้านทำไม นี่มันเพิ่งจะบ่ายโมงเองนะ -0-” พี่ขนมเข่งบ่นอุบพลางสายตาก็มองไปยังถนนข้างหน้าหลังจากที่ถูกฉันขอร้องแถมบังคับให้เขากลับมาด้วยกัน แน่นอนว่า ในเมื่อเขากลับแล้วก็ยากที่เขาจะออกจากบ้านอีกครั้งนอกจากไปริกกี้เท่านั้น ด้วยเหตุนี้เขาก็เลยยังไม่อยากเข้าบ้านยังไงล่ะ

 

 

 

               “ฉันมีรายงานค้างอยู่น่ะสิ ต้องส่งมะรืนแล้วยังทำไม่เสร็จเลย >_<”

 

 

 

               “แกจะนิสัยเหมือนฉันเกินไปแล้วนะไอ้แก้ว”

 

 

 

               “มีอย่างนึงที่ไม่เหมือน…ฉันไม่เคยเรียกพี่ชายตัวเองว่า พี่เข่งขนม -0-” ให้ตายสิ! นี่จำชื่อน้องตัวเองผิดจริงๆ หรือว่าตั้งใจเรียกกันแน่เนี่ย “เออพี่เข่ง ฉันมีเรื่องแปลกๆ จะเล่าให้ฟัง…”

 

 

 

               “แปลก? แกนี่มีเรื่องพิลึกกึกกือตลอดเลยนะ ทำไมฉันไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นบ้างเลยวะ -0-” ตื่นเต้นงั้นเหรอ? ฉันว่ามันน่าปวดหัวซะมากกว่า ต้องมาคอยตามจับผิดคนอื่น แล้วก็ต้องระแวดระวังไม่ให้โดนไอ้ผู้ชายหัวสีบานเย็นลากไปปล้ำ มิหนำซ้ำยังโดนไอ้เนื้องอก(คู่นั่นแหละ) ของตัวเองหาว่าเป็นโรคจิตอีก ชีวิตแบบนี้มันน่าตื่นเต้นมากเลยงั้นสินะ -_-^

 

 

 

               “อย่าเพิ่งมาอยากตื่นตงตื่นเต้นเลย…คือ งี้นะ วันนี้มีแต่คนทำตัวน่าสงสัย คนแรกคือยัยพม่าขาประจำที่ทำหลบๆ ซ่อนๆ แล้วก็หายตัวไปทางหลังอาคารเรียนรวมที่คณะเราใช้เรียนวิชานอกภาคน่ะ”

 

 

 

               “แล้วยังไงอะ คนเขาจะเดินไปไหนมาไหนบ้างมันผิดปกติยังไงวะ”

 

 

 

               “ประเด็นก็คือวันนี้ยัยนั่นมาเรียนไง! แต่โทโมะบอกว่าไม่มาเรียน นี่แหละที่แปลก…” ยัยพม่าหน้าวอกต้องโกหกโทโมะล้านเปอร์เซ็น แล้ววันนี้ยัยนั่นต้องไปไหนสักที่ อาจจะไปคนเดียวหรือไม่ก็…

 

 

 

               “ก็แปลว่าพิมหลอกไอ้โมะสินะ…แล้ว ไม่กลัวจะบังเอิญมาเจอกันที่มอหรือไงวะ” พี่ขนมเข่งเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยทำให้ฉันหยุดความคิดแล้วเอี้ยวตัวหันไปทางเขาเพื่อจะได้เล่าได้ถนัดๆ

 

 

 

            “ไม่ต้องห่วง ฉันว่ายัยนั่นเตรียมข้อแก้ตัวไว้อยู่แล้วล่ะ นี่เมื่อเช้ายังมาหาเรื่องฉันอยู่เลยเรื่องที่ไปเที่ยวกับโทโมะเมื่อคืน น่ะ”

 

 

 

            “เหรอ…แล้วเขารู้ได้ไงอะ ไอ้โมะไม่น่าจะบอกให้ทะเลาะกันเปล่าๆ นะ” ฉันไม่ได้เล่าเรื่องที่ให้ยัยฟางถ่ายรูปให้พี่ชายตัวเองฟังเลยนี่นะ

 

 

 

           “ก็ฉันวางแผนกับยัยฟางไว้ ให้ยัยนั่นคอยแอบตามถ่ายรูปคู่ของฉันกับโทโมะ แล้วส่งให้ยัยพม่าดูน่ะ >_<”

 

 

 

           “มือที่สาม…ยุงแยงตะแคงรั่วสุดๆ” จะถือว่าเขาชมฉันก็แล้วกันนะ

 

 

 

           “อยากได้ก็ต้องแย่งชิงอย่างนี้แหละ! เล่า ต่อๆ อีกเรื่องที่แปลกก็คือ ฉันเจอป๊อปปี้ แล้วเขาก็หายไปทางเดียวกับแฟนของเพื่อนตัวเอง” หมอนั่นเป็นอีกบุคคลที่น่าสงสัยอยู่ ฉันยังจำสีหน้าตกใจของเขาตอนที่เรียกชื่อฉันได้เลย แต่แค่แปบเดียวเท่านั้นก็เปลี่ยนเป็นนิ่งๆ เหมือนปกติ

 

 

 

           “ยังไม่เลิกสงสัยไอ้ป๊อปอีกเหรอ นี่หัวสมองของแกกำลังผูกเรื่องว่าสองคนนั้นไปด้วยกันใช่มั้ย” คนถามหรี่ตาลงแล้วหันมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไป

 

 

 

           “ตอนนี้ได้ข้อมูลอะไรมาฉันก็จับโยงกันหมดนั่นแหละ แต่ที่หาจุดเชื่อมต่อไม่ได้ก็คือ ฟาง” ฉันไม่ได้อยากจะระแคะระคายเพื่อนสนิทของตัวเองหรอกนะ แต่วันนี้ยัยนั่นเองก็ทำตัวแปลกๆเหมือนกัน เรื่องชมรมที่ฉันบอกยังไงล่ะ!

 

 

 

           “ฟาง? แกหมายถึงน้องฟางอะนะ…น้องฟางเพื่อนแกอะนะ! O_O”

 

 

 

           “นั่นแหละ วันนี้ยัยนั่นโกหกฉัน T^T”

 

 

 

           “บ้าน่า ปกติแกสองคนเคยมีความลับต่อกันที่ไหน” นั่นน่ะสิ แล้วทำไมวันนี้ยัยฟางต้องบอกว่าติดประชุมของชมรม ฉันมั่นใจว่าไม่จริง!

 

 

 

               ยัยนั่นไปไหน แล้วมันเป็นความลับมากจนพูดความจริงไม่ได้เลยเหรอ?

 

 

 

               “ยัย ฟางต้องมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่รีบบอกว่าติดประชุมของชมรมหรอก ปกติเราสองคนไม่เคยเข้าชมรมอะไรเลยตั้งแต่ตอนปีหนึ่งแล้ว” ไม่ต้องถามหรอกว่าฉันไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน ก็ฉันมียัยฟางเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่สุงสิงด้วย ยัยนั่นเองก็ซี้กับฉันคนเดียวเหมือนกัน พูดง่ายๆ ก็คือเราคบกันอยู่สองคนเพราะไม่มีคนคบ เอ่อ…อันหลังนี่ไม่ใช่ล่ะ -_-^

 

 

 

               “น้องฟางรีบไปทำธุระหรือเปล่า”

 

 

 

               “ถ้าธุระก็บอกว่าธุระสิ ยัยนั่นเคยโกหกที่ไหน -0-” คิดดูสิ แม้แต่เรื่องไอ้ปีเตอร์แมลงสาบประจำบ้านตัวเอง คุณเธอยังเล่าให้ฉันฟังเลย “พี่เข่ง…เป็นไปได้มั้ยว่ายัยฟางจะเกี่ยวข้องกับใครสักคนอย่างเช่นพิมหรือไม่ก็ป๊อปปี้ หรือ…ฌอน! จริงสิ ฉันลืมไอ้หมอนั่นไปเลย วันนี้มันโผล่มาเล่นงานฉันอีกแล้ว แต่โชคดีที่โทโมะมาช่วยทัน”…ถึงเขาจะดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ก็เถอะนะ แถมยังแขวะฉันอีก -_-^

 

 

 

ปึง!

 

 

 

               “ไม่เจอกับฉันหน่อยวะ!...แต่ก็โชคดีแล้วที่ไอ้โมะมาช่วยไว้ ฮึ่ม! จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันให้ได้เลยใช่มั้ยไอ้ฌอน!” พี่ขนมเข่งทุบพวงมาลัยอย่างโมโห เชื่อมั้ยว่าฉันได้ยินเสียงของฟันเขากระทบกันดังกรอดๆ ด้วยล่ะ

 

 

 

               “ไอ้นั่นคงอยากจะให้พี่ไปเป็นลูกน้องมันให้ได้นั่นแหละ จะได้เล่นงงานโทโมะง่ายขึ้น”

 

 

 

               “จะชั่วไปถึงไหนวะ! ทุกวันนี้ยังชั่วไม่พอหรือไง” จริงสินะ แค่ทุกวันนี้ที่คอยลอบกัดโทโมะก็ไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้ว -0-

 

 

 

               “ถ้าอย่างนั้น…ฟางคงไม่เกี่ยวข้องกับฌอนหรอกมั้ง” ถ้ายัยนั่นเกี่ยวละก็ มันเข้าข่าย หักหลัง ฉันเลยนะ

 

 

 

หรือบางทีเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดจะไม่ใช่โทโมะที่โดนแต่เป็นฉันเอง?

 

 

 

               “คบกันมาตั้งนาน แกอย่าเอาเรื่องเล็กน้อยมาตัดสินเพื่อนสิ” คนเป็นพี่ชายพูดเตือนสติที่เริ่มจะคิดอะไรฟุ้งซ่านขึ้นทุกทีๆ ของฉัน

 

 

 

               “เฮ้อ! ฉันจะแกล้งลืมๆ เรื่องยัยฟางไปก็แล้วกัน ส่วนยัยพม่า…โอ๊ย! ฉันกำลังจะเป็นบ้า!!!YOY” ด้วยความสับสนจนปวดหัวฉันจึงทึ้งหัวตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เรื่องแบบนี้มันต้องจับให้ได้คาหนังคาเขาเท่านั้นใช่มั้ย

 

 

 

               “ไม่ ว่าจะยังไง พี่ชายคนนี้จะอยู่ข้างๆ แกคอยช่วยเหลือแล้วก็เป็นกำลังใจเสมอ แต่แกก็ไม่ควรระแวงจนเกินไปนะ อาจทำให้ความไว้ใจ ความเชื่อใจที่มีมันพังได้ แกเป็นคนใจร้อน เพราะฉะนั้น…จะทำอะไรก็คิดให้ดีๆ ซะก่อน” น้ำเสียงเป็นห่วงบอกฉันช้าๆ ก่อนที่คนพูดจะหันมายกยิ้มน้อยๆ ให้

 

 

 

               ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆ เลย T_T ทั้งๆ รู้ว่าพี่ขนมเข่งก็เป็นกังวลเรื่องฉันอยู่แต่ก็ยังขยันหาเหาใส่หัวตัวเอง แล้วก็พี่ชายที่แสนดีของฉันด้วย ส่วนที่เขาพูดเมื่อกี้คงหมายถึงยัยฟางสินะ ยัยนั่นคงไม่มีอะไรปิดบังจริงๆ หรอกมั้ง บางทีอาจจะไม่ได้ตั้งใจโกหกแต่ยังไม่พร้อมที่จะบอก ที่ผ่านมาเพื่อนของฉันคนนี้ก็คอยช่วยเหลือแล้วก็เป็นห่วงฉันมาตลอด ฉันนี่มันแย่จริงๆ เลย คิดระแวงเพื่อนของตัวเองได้ยังไงนะ

 

 

 

               “ฉันแค่อยากได้ผู้ชายคนเดียวให้มาช่วยแก้ดวงให้ แต่ทำไมต้องมาเจอเรื่องน่าปวดหัวแบบนี้ด้วย โว้ยยย!~ อารมณ์เสีย!”

 

 

 

               “ใช้คำพูดซอฟต์ๆ หน่อยก็ได้มั้ง -_-^ ไม่ฉุดมามันขืนใจเลยล่ะแบบนี้” ถ้าทำได้ฉันไม่มานั่งกลุ้มใจอยู่แบบนี้หรอกนี่บอกเลย

 

 

 

               “ฉันก็เป็นคนตรงๆ แบบนี้แหละพี่ก็รู้! ”

 

 

 

               ไม่ได้การล่ะ! ฉัน จะทำเล่นๆ ไปวันๆ ไม่ได้แล้ว เมื่อคืนก็ติดอยู่บนชิงช้าสวรรค์ วันนี้ก็เจอไอ้ฌอนนั่นมาหาเรื่องอีกครั้ง ถึงเรื่องของผู้ชายจอมลอบกัดคนนั้นจะมาพร้อมกับการที่ฉันรู้จักผู้ชายอีกคน ก็เถอะ…ผู้ชายที่ตั้งแต่รู้จักกับเขาฉันก็รู้สึกปลอดภัยแล้วก็อุ่นใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ ถึงแม้เขาว่าจะปากเสียไปหน่อยก็เถอะ เอ่อ…ไม่หน่อยหรอก ชอบพูดจาแดกดันซะขนาดนั้น แถมยังคุ้มดีคุ้มร้าย เดี๋ยวผีเข้าผีออก -0-

 

 

 

               และเพราะเขาคือ นาย ใช่หรือเปล่า? คนที่จะช่วยฉันได้จริงๆ

 

 

 

โทโมะ..

 

 

 

อัพแล้วน๊าทุกคนนน เม้นโฆวตกันหน่อยนะจ้ะ เม้นเยอะก็อัพไวคริคริ