Conquerhearts ปฏิบัติการพิชิตหัวใจ

Chapter 10 ชิงช้ากับฟ้าฝน

 

 

 

 

 

           “ออกมาจากบ้านผีนั่นแล้ว ทีนี้ก็กลับกันได้แล้วสินะ” โทโมะถามอย่างเหนื่อยๆ พร้อมกับเหล่ตาไปยังบ้านผีสิงที่เราสองคนเพิ่งเดินออกมาเมื่อกี้

 

 

 

 

 

 

 

           เชื่อมั้ยว่าเราอยู่ในนั้นไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ มันเป็นเวลาที่รวดเร็วมากจนฉันตกใจ โทโมะไม่กลัวผีหรืออะไรเลยที่สร้างบรรยากาศชวนขนลุกข้างในนั่น เขาเอาแต่จูงมือฉันแล้วเดินจ้ำอ้าวเหมือนรีบไปตามควายพาฉันออกมาจนถึงข้างนอก เขาคงเบื่อมากสินะที่ต้องอยู่กับฉันเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

           “ใช่สิ!ฉันไม่ใช่แฟนนายนี่ นายถึงจะได้มีความสุข แล้วก็ไม่เร่งแบบนี้ T_T”

 

 

 

 

 

 

 

           “รู้ตัวก็ดีแล้ว” จึก! เหมือนมีเข็มนับร้อยทิ่มแทงลงมาที่กลางใจอย่างจัง

 

 

 

 

 

 

 

           “ว่าแต่แฟนนายเถอะ วันนี้ฉันเห็นขึ้นรถไปกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้” ฉันพูดแล้วเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ความจริงแล้วก็ไม่เห็นหรอกว่าคนที่ยัยพม่าขึ้นรถไปด้วยเป็นผู้ชายหรือเป็นผู้หญิง อย่างที่บอกว่าฉันไม่ได้จำอะไรมาเลยนอกจากจำได้ขึ้นใจว่าผู้หญิงคนนั้นคือ ยัยพม่าหน้าตุ๊กตาแอ๊บแบ้วจอมลวงโลกลวงจักรวาล(?)

 

 

 

 

 

 

 

           “เธอนี่มันช่างใส่ร้ายจริงๆ เลยนะ จิตใจทำด้วยอะไรกัน”

 

 

 

 

 

 

 

           “โอ๊ย!” ฉันร้องขึ้นด้วยความเจ็บเมื่อจู่ๆ โทโมะก็บีบมือฉันแน่น จริงสิ! เขา ยังจับมือฉันอยู่นี่นา ตั้งแต่เราอยู่ในบ้านผีสิงจนกระทั่งกลับออกมาเขาก็ยังไม่ปล่อยมือฉันเลย ลืมไปเลยนะเนี่ย ดูเหมือนเขาเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวเหมือนกันก็เลยรีบชักมือกลับไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

           “ขอโทษ…แต่ เธอไม่ควรมาใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ มันไม่ดี” โทโมะพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่นเหมือนต้องการสะกดกลั้นอารมณ์โกรธที่ฉันไป พูดให้ร้ายแฟนสุดที่รักที่หลงของเขา

 

 

 

 

 

 

 

           “ฉันไม่ได้ใส่ร้ายนะ แต่นายต้องฟังคนอื่นบ้างสิ ฉันหวังดีกับนายหรอกเลยบอกเนี่ย”

 

 

 

 

 

 

 

           “หวังดีกับฉัน หรือพยายามสร้างเรื่องให้ฉันเลิกกับแฟนกันแน่”

 

 

 

 

 

 

 

           “สักวันนายจะรู้เองว่าฉันสร้างเรื่อง หรือแฟนนายกันแน่ที่สร้างเรื่อง” ฉันก็พูดส่งๆ ไปเรื่อย แต่ฉันมั่นใจว่าจะต้องทำให้โทโมะหายโง่ให้ได้ ยัยพิมนั่นไม่น่าไว้ใจเลยสักนิดเดียว ฮึ่ม!

 

 

 

 

 

 

 

           “สร้าง เรื่องเหรอ?วันนี้พิมไปกินเลี้ยงกับสายรหัส แล้วพี่รหัสของยัยนั่นก็เป็นผู้ชาย คนที่เธอเห็นก็คงเป็นคนอื่นไปไม่ได้หรอก” เป็นไปได้สิถ้ายัยนั่นแอบนอกใจนายน่ะ ไม่เชื่อฉันแล้วจะเสียใจ เหอะ!

 

 

 

 

 

 

 

           “แสดงว่านายก็รู้อยู่แล้วสิว่าแฟนนายไปกับผู้ชายจริงๆ แล้วมาหาว่าฉันใส่ร้ายทำไม”

 

 

 

 

 

 

 

           “เอ่อ…”

 

 

 

 

 

 

 

           “นายก็มองฉันแต่แง่ร้าย เฮอะ!” พูดจบฉันก็เดินหนีเขาออกมาจากตรงนั้นทันที ฉันไม่หวังให้เขาเดินตามมาหรอกนะ ยิ่งเห็นหน้าโง่ๆ ของหมอนั่นฉันก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น ผู้ชายอะไรจะหลงแฟนได้ขนาดนี้ มันก็ดีอยู่หรอกที่เขาไว้ใจแฟนตัวเองน่ะ แต่สำหรับยัยพม่านั่นไม่ควรไว้ใจ!

 

 

 

 

 

 

 

           “แก้วใจๆ จะรีบเดินไปไหนของเธอเนี่ย” โทโมะเดินตามมาดักหน้าฉันเอาไว้ได้ในที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

           “เบื่อ ขี้หน้านายน่ะสิ นายลืมไปแล้วเหรอว่าที่นายต้องมาเป็นเบ๊ฉันอยู่ตอนนี้มันก็เพราะนายเข้าใจ ฉันผิด แล้วนี่ยังจะไม่เชื่อที่ฉันพูดอีก นายมันเป็นผู้ชายที่น่าเบื่อที่สุด!”

 

 

 

 

 

 

 

           “ฉัน…”

 

 

 

 

 

 

 

           “เถียงไม่ออกล่ะสิ!ที่นี้จะเชื่อฉันได้หรือยัง”

 

 

 

 

 

 

 

           “เชื่อ?เชื่ออะไร”

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็!...”

 

 

 

 

 

 

 

           “…”โทโมะเริ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไป เขากำลังมองมาที่ฉันเพื่อรอฟังคำตอบ มันเป็นสายตาที่กดดันฉันมากเลยอะบอกตรงๆ

 

 

 

 

 

 

 

           “เชื่อว่าฉันหวังดีกับนายไง” ฉันพูดแล้วก้มหน้าลงมองพื้นทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่กล้ามองหน้าเขา รู้แต่เพียงว่าฉันยังไม่อยากสบตากับเขาตอนนี้ก็เท่านั้นแหละ

 

 

 

 

 

 

 

           “เธอชอบฉันจริงๆ เหรอ o.O?”

 

 

 

 

 

 

 

           “เปล่านะ!” ฉันเบิกตาโตแล้วรีบเงยหน้าขึ้นไปปฏิเสธทันที ฉันไม่ได้บอกว่าชอบเขาสักหน่อย แค่บอกว่าหวังดีเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่าชอบสักหน่อย -///-

 

 

 

 

 

 

 

           “แล้วเธออยากให้ฉันไปเป็นแฟนเธอทำไม”

 

 

 

 

 

 

 

           ตุ้บ!!!

 

 

 

 

 

 

 

           “โอ๊ย!” ยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากตอบอะไรฉันก็เซเข้าไปหาโทโมะทันทีตามแรงกระแทกของ ใครบางคนที่จู่ๆ ก็เดินมาชนฉัน เมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นคนที่แต่งชุดโจ๊กเกอร์เดินแจกลูกโป่งในงานนั่นเอง ใบหน้าของเขาถูกเมคอัพด้วยสีสันคัลเลอร์ฟูลจนไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริง รู้เพียงแต่เขาเป็นผู้ชายเท่านั้น เขาจะแต่งหน้ายังไงนั่นไม่สำคัญหรอก ประเด็นก็คือ…เขามาเดินชนฉันทำไมเนี่ย! ซวยจริงๆ เลยฉัน

 

 

 

 

 

 

 

           ซวยอย่างนั้นเหรอ?

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็เพราะอย่างนี้ไง!” ฉันโวยวายออกมาทันทีก่อนที่จะผละตัวออกมายืนให้ห่างจากโทโมะเล็กน้อยเพราะ เมื่อกี้เขาประคองฉันเอาไว้ แต่ฉันไม่มีอารมณ์หวั่นไหวตอนนี้หรอกนะเพราะกำลังเซ็งกับดวงตัวเองอยู่ โจ๊กเกอร์คนนั้นก้มหัวให้ฉันสองสามครั้งเป็นเชิงขอโทษแล้วยื่นลูกโป่งสี เขียวมาให้ฉันลูกหนึ่งเมื่อเห็นว่าฉันทำหน้าเหวี่ยงใส่

 

 

 

 

 

 

 

           “เอ่อ…” ฉันอ้ำอึ้งแล้วก็ไม่กล้ารับลูกโป่งมา นี่เห็นฉันเป็นเด็กสามขวบเหรอเนี่ย-_-^

 

 

 

 

 

 

 

           “ขอบคุณครับ” โทโมะยื่นมือผ่านหน้าฉันไปรับลูกโป่งแทน เขาไม่ได้จับแค่เชือกแต่กลับจับมือของโจ๊กเกอร์คนนั้นแน่น ก่อนที่คนให้จะรีบชักมือตัวเองกลับไปแล้วหันหลังเดินหนีพวกเราไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

           ทำไมเขาต้องจับแน่นขนาดนั้นด้วยล่ะ?

 

 

 

 

 

 

 

           เขาปิ๊งโจ๊กเกอร์อย่างนั้นเหรอ?

 

 

 

 

 

 

 

           บ้าน่า! มีสาวสวยอย่างฉันมาอ่อยเขาขนาดนี้เขายังไม่หวั่นไหวเลย เพ้อเจ้อใหญ่แล้วฉันเนี่ย-_-^

 

 

 

 

 

 

 

           “มีอะไรหรือเปล่า” ฉันเอ่ยถามออกมาในที่สุดเมื่อเห็นว่าสายตาของผู้ชายข้างๆ ยังคงมองตามโจ๊กเกอร์แจกลูกโป่งคนเมื่อกี้ไป

 

 

 

 

 

 

 

           “ฉันว่าฉันคุ้นหน้าไอ้หมอนั่น…อะ ลูกโป่ง” เขาขมวดคิ้วตอบก่อนที่จะหันกลับมายื่นลูกโป่งให้ฉัน คุ้นหน้าเหรอ?คงเป็นเพื่อนที่มหา’ลัยมารับจ็อบพิเศษนั่นแหละ

 

 

 

 

 

 

 

           “จะบ้าเหรอ เห็นฉันเป็นเด็กน้อยชอบเล่นลูกโป่งหรือไง รับมาทำไมก็ไม่รู้ ชนฉันแล้วก็ไม่ขอโทษ -0-” ฉันบ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

 

           “เขาก็ก้มหัวขอโทษแล้วไง…แล้วนี่เขาให้เธอ รับไปได้แล้ว” โทโมะพูดพร้อมกับเอาเชือกลูกโป่งมายัดใส่มือฉัน บอกว่าไม่เล่นไง เอ๊ะ! ไอ้นี่พูดไม่รู้เรื่องแฮะ

 

 

 

 

 

 

 

           ฉันได้แต่มองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งอายุน่าจะประมาณสามสี่ขวบได้ เด็กน้อยคนนั้นกำลังยืนรอคุณยายซื้อลูกชิ้นปิ้งอยู่แหละ ฉันยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนที่จะเดินตรงไปยังเด็กคนนั้นจนโทโมะรีบเดินตามมาแทบไม่ทัน

 

 

 

 

 

 

 

           “หนูน้อย พี่ให้ลูกโป่งนะ” ฉันนั่งลงยองๆ เพื่อให้หน้าอยู่ระดับเดียวกันกับเด็กคนนี้ก่อนที่จะยิ้มกว้างแล้วยื่นลูกโป่งให้เธอ

 

 

 

 

 

 

 

           “ขอบคุณค่ะพี่คนสวย ^O^” เธอตอบพร้อมกับยกมือไหว้แล้วรับเชือกลูกโป่งไปถือไว้ ฉันลูบหัวเธอสองสามครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นมาแล้วเดินกลับมาหาโทโมะที่ตามมาหยุดยืนดูอยู่ห่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

            “คิดว่าเป็นนางสาวไทยเหรอ” ดูเขาพูดเข้า มองว่าฉันเป็นคนดีบ้างมันจะตายหรือไงฮะ -_-^

 

 

 

 

 

 

 

            “เปล่า แต่ฉันเป็นคนจิตใจดีโดยพื้นฐานอยู่แล้ว -^-”

 

 

 

 

 

 

 

           “งั้นเธอก็คงชอบฉันจริงๆ ใช่มั้ย ถึงได้มาจีบฉัน เมื่อกี้เธอยังไม่ตอบเลยนะ” เขาวกกลับเข้ามาเรื่องเดิมอีกจนได้ จริงสินะ ฉันยังไม่ทันได้ตอบก็ดันมาโดนชนซะก่อน คนเยอะแยะไม่ชนแต่ดันมาชนฉัน เฮ้อ! สงสัยต้องรีบเผด็จศึกแอมแปร์ให้เร็วที่สุดซะแล้ว >_<

 

 

 

 

 

 

 

            “ฉันไม่ได้ชอบนาย แต่ฉันมีเหตุผลส่วนตัวที่จำเป็นจริงๆ บอกไปนายก็คงไม่เชื่อ”

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็ลองบอกมาสิ” เขาพูดอย่างสนใจ

 

 

 

 

 

 

 

           “หมายความว่า ถ้าฉันบอก นายจะรีบโทรไปบอกเลิกยัยพม่าแล้วมาเป็นแฟนกับฉันทันทีเลยใช่ป้ะ! ^O^” ฉันถามเสียงดังด้วยความตื่นเต้น จนลืมไปว่า พม่า ไม่ใช่ชื่อจริงๆ ของแฟนโทโมะ แต่มารู้ตัวว่าพูดผิดก็ตอนที่เขาถลึงตาใส่จนฉันต้องรีบหุบยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

           “เลิกเพ้อเจ้อแล้วบอกเหตุผลของเธอมา”

 

 

 

 

 

 

 

           “นายเชื่อเรื่องดวงอะไรพวกนั้นหรือเปล่า”

 

 

 

 

 

 

 

           “ถ้าเธอจะมามุกที่ว่า ดวงเราสองคนสมพงษ์กันหรือฉันเป็นเนื้อคู่ของเธอล่ะก็ หยุดพูดไปได้เลยเพราะมันไร้สาระ” อ้าว เล่นตัดบทกันแบบนี้แล้วใครมันจะไปกล้าบอกล่ะว่า…มันเป็นอย่างที่นายพูดจริงๆ น่ะ โฮ~ TTOTT

 

 

 

 

 

 

 

           “แต่นายต้องเป็นแฟนฉัน!”

 

 

 

 

 

 

 

           “นี่อย่าบอกนะว่าที่ฉันพูดเมื่อกี้มันเป็นเรื่องจริงน่ะO_O!”

 

 

 

 

 

 

 

           “ถ้าจริง แล้วนายเชื่อหรือเปล่าล่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

           “เชื่อก็โง่แล้ว นอกจากเธอจะเป็นพวกชอบสร้างความร้าวฉานแล้ว ยังจะชอบเพ้อเจ้ออีกนะ” เขาพูดแล้วจะส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะเดินหนีไปทันที แต่ฉันก็พยายามก้าวขาสั้นๆ ของตัวเองตามเขามาทันจนได้ นี่เขาไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่ากำลังโดนสวมเขาอยู่น่ะ

 

 

 

 

 

 

 

นายกำลังโง่อยู่ต่างหาก ไม่ใช่เชื่อฉันแล้วจะโง่ -0-

 

 

 

 

 

 

 

           “เอาล่ะๆ ฉันหยุดพูดเรื่องพวกนี้ก็ได้ เรามาเดินเที่ยวงานวัดให้สนุกดีกว่าเนอะ>_<” ฉันพูดด้วยเสียงเริงร่า เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าไม่ควรทำให้เขารำคาญ ถึงแม้ฉันจะรำคาญในความซื่อ(บื้อ)ของเขาก็เถอะ

 

 

 

 

 

 

 

           “สนุกไปคนเดียวเถอะ ฉันจะกลับแล้ว” ไม่พูดเปล่าแต่พยายามเดินหนีฉันที่เดินมาขวางทางเขาเอาไว้ด้วย

 

 

 

 

 

 

 

           “โทโมะ นายเป็นเบ๊ฉันนะ!” อ๊ากกก! ใจเย็นสิแก้วใจ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้ไม่ต้องขึ้นเสียง บางครั้งก็ไม่ไหวกับความปากไวของตัวเอง เฮ้อ! เดี๋ยวก็เสียการเสียงานกันพอดี

 

 

 

 

 

 

 

           “เอาล่ะ ฉันให้เวลาเธออีกหนึ่งชั่วโมง อยากทำอะไรก็รีบๆ ทำ” เขาพูดอย่างเหลืออด ความจริงเขาก็เป็นคนดีนะที่ทำตามหน้าที่ของตัวเองน่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจก็เถอะ แล้วก็เหมือนว่าเขาจะเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ “เอ่อ…ขอแว่นคืนหน่อยได้มั้ย”

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่…นายไม่อยากให้คนเห็นสินะว่ามาเดินกับฉันน่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

           “แล้วมันควรหรือเปล่าล่ะที่มีแฟนอยู่แล้วแต่มาเดินเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่นน่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

           “เดินกับฉันนี่แหละควรทำที่สุดแล้ว!” ฉันพูดก่อนที่จะเดินลอยหน้าลอยตาตรงมายังชิงช้าสวรรค์ที่อยู่ใกล้ๆ ไม่ได้เล่นตั้งแต่เด็กๆ คิดถึงบรรยากาศตอนนั่งบนกระเช้ารูปบ้านหลังเล็กนั่นที่สุดเลย>_<

 

 

 

 

 

 

 

           “อยากเล่นเหรอ” เสียงทุ้มถามขึ้นราวกับว่าอ่านใจฉันออก

 

 

 

 

 

 

 

           “นายนี่รู้ใจฉันจัง เหมาะจะเป็นแฟนฉันที่สุดแล้ว ^O^” หยอดไปหน่อย ฮิฮิ

 

 

 

 

 

 

 

           “เดี๋ยวฉันซื้อบัตรให้ แล้วเธอขึ้นไปเล่นคนเดียวนะ ฉันจะยืนรออยู่ข้างล่าง” เขาพูดก่อนที่จะเดินตรงไปยังโต๊ะจำหน่ายบัตร ก่อนที่จะกลับมาพร้อมกับบัตรชิงช้าสวรรค์หนึ่งใบด้วยความรวดเร็วในขณะที่ฉัน ยังคงยืนอ้าปากพะงาบๆ อยู่ที่เดิม

 

 

 

 

 

 

 

           “ไปสิ” เขาบอกพร้อมกับยื่นบัตรมาให้ฉัน

 

 

 

 

 

 

 

           “นาย ต้อง ขึ้น ไป บน นั้น กับ ฉัน” ฉันบอกช้าๆ ชัดๆ พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ชิงช้าสวรรค์ที่รอบก่อนหน้านี้ยังคงหมุนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

            “ไม่…ไปยืนรอตรงนั้นซะ หมดรอบนั้นเมื่อไหร่เธอจะได้รีบๆ ขึ้นไปนั่งเพ้อเจ้อคนเดียวเสร็จแล้วจะได้กลับกันสักที”

 

 

 

 

 

 

 

           “ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้านายไม่ยอมขึ้นไปนั่งด้วยกัน” ฉันบอกเสียงหนักแน่นแล้วยืนกอดอกอยู่ที่เดิมเตรียมตั้งหลักปักฐานอยู่ตรงนี้ ถ้าโทโมะไม่ยอมตกลงปลงใจ(?)ขึ้นสวรรค์กับฉัน เอ๊ย! ชิงช้าสวรรค์ -.,-

 

 

 

 

 

 

 

           “เฮ้อ!เรื่อง มากจริงๆ เลย เล่นแต่ละอย่างไม่ได้จรรโลงใจสักนิดเดียว” เขาพ่นลมหายใจอย่างแรงแล้วทำหน้ามุ่ยก่อนที่จะเดินกลับไปซื้อบัตรมาอีกใบ และนั่นก็ทำให้ฉันยิ้มกว้างออกมาได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            เป็นเบ๊ก็ต้องตามใจคนเป็นเจ้านายอย่างนี้แหละ!

 

 

 

 

 

 

 

            “ว้าว!ไอ้ ชิงช้านี่มันสูงกว่าที่มองขึ้นมาจากข้างล่างอีกนะเนี่ย” ฉันร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับใช้มือเกาะลูกกรงฝั่งตัวเองแล้วมองวิวรอบๆ หลังจากที่เราขึ้นมานั่งได้สักพักจนเกือบจะหมุนถึงด้านบนสุดแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

            เนื่องจากในกระเช้าชิงช้าแบ่งที่นั่งออกเป็นสองฝั่ง ฉันกับโทโมะจึงจับจองกันคนละฝั่งเพื่อสร้างความสมดุล ความจริงถ้านั่งข้างกันแล้วมันเอียงก็ไม่เป็นอะไรหรอก แต่เขาคงไม่อยากนั่งข้างฉันสักท่าไหร่ แค่ขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนยังอึดอัดแทบตายแล้วล่ะมั้งนั่น หน้าบูดซะขนาดนั้น -*-

 

 

 

 

 

 

 

            “เฮ้อ!” เขาถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างตั้งใจให้ฉันได้ยิน และมันก็ไม่ใช่แค่ครั้งแรก มันนับครั้งไม่ถ้วนแล้วต่างหากตั้งแต่เราสองคนขึ้นมาบนนี้ ให้ตายเถอะ

 

 

 

 

 

 

 

           “นายช่วยทำหน้าให้มันสดใสหน่อยสิ ไม่ใช่เอาแต่หน้าบึ้ง เบื่อโลกอยากจะตายแบบนั้น” ฉันมองไปที่เขาเล็กน้อยแล้วบ่นอุบก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปยังวิวรอบๆ ที่มองแล้วสดชื่นกว่าหน้าของผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้าม ถึงเขาจะหล่อมากก็เถอะ แต่ทำหน้าแบบนั้นอย่างเดียวใครจะไปอยากมองกันล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

            “เธอก็รีบๆ ชมวิวแล้วรีบๆ ลงสิ แล้วฉันจะยิ้มให้ดู” เขาตอบอย่างเซ็งๆ พูดเหมือนอยากลงตอนนี้ก็ทำได้ย่างนั้นแหละ -_-^

 

 

 

 

 

 

 

           “มันก็ค่อยๆ หมุนของมันอย่างนี้ นายจะให้ฉันไปเร่งมันยังไงเล่า!ฉันไม่คุยกับนายแล้ว อารมณ์เสีย”

 

 

 

 

 

 

 

           “อยากคุยด้วยตายล่ะ” เขาบ่นลอยๆ แล้วเสมองไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

 

            กึกๆ กึก!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            กะ…เกิดอะไรขึ้น!!!

 

 

 

 

 

 

 

            เมื่อกระเช้าที่ฉันกับโทโมะนั่งมาถึงจุดสูงสุดของชิงช้า จู่ๆ ก็มีเสียงเหมือนเครื่องยนต์ติดขัดดังขึ้นก่อนที่ชิงช้าที่หมุนอยู่จะหยุดลง อย่างสง่าสามในขณะที่ฉันค้างอยู่กลางอากาศ! โฮกกก~ ไม่ตลกนะ จากข้างบนนี่ลงไปที่พื้นข้างล่างนั่นเป็นระยะไม่ต่ำกว่าสิบเมตร ฉันไม่กระโดดลงไปแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

           “เธอทำอะไร ทำไมมันถึงหยุดแบบนี้”โทโมะเอ่ยถามเสียงเรียบพลางมองลงไปข้างล่างที่เจ้าหน้าที่กำลังเดินกันให้ วุ่น

 

 

 

 

 

 

 

            ไอ้บ้านี่ก็โทษฉันตลอดเลย -_-^

 

 

 

 

 

 

 

            “ฉัน ทำที่ไหนล่ะ ก็นั่งอยู่ด้วยกันเนี่ย แหกตาดูหน่อยสิว่าฉันนั่งชมวิวเฉยๆ” ฉันบอกอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะเริ่มมองไปรอบๆ ความสนุกเมื่อครู่พลันทลายหายไปกลายเป็นความกลัวเข้ามาแทนที่ กลัวว่าจะกลับลงไปไม่ได้น่ะสิ

 

 

 

 

 

 

 

            “สงสัยเครื่องจะขัดข้องล่ะมั้ง…บอกแล้วว่าไม่เล่นๆ เธอนี่มันหาเรื่องซวยจริงๆ” ว่ากันเข้าไป! เดี๋ยวฉันก็แหกปากร้องไห้ซะหรอก โฮกกก~

 

 

 

 

 

 

 

            “นายก็รีบเป็นแฟนฉันสิ บางทีถ้านายตกลงเป็นแฟนฉันตอนนี้ชิงช้าอาจจะกลับมาหมุนอีกครั้งก็ได้นะ” ฉันรีบบอกอย่างกระตือรือร้น ก็เขาบอกเองว่าฉันเป็นคนหาเรื่องซวย แล้วคนที่จะหยุดเรื่องซวยของฉันได้ก็มีแต่เขาเท่านั้นใช่มั้ยล่ะ แบบนี้มันก็ดูสมเหตุสมผลดีแล้วนี่…เอ่อ ใช่มั้ยอะY_Y

 

 

 

 

 

 

 

            “-_-^” เขามองฉันด้วยสีหน้าประมาณว่า ฉันไม่ตลกกับเธอนะ ก่อนที่จะเลื่อนสายตาหยิ่งยะโสโอหังนั่นไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           “อย่างนี้เมื่อไหร่จะได้ลงไปเนี่ยTOT” ฉันบ่นพลางมองกลับลงไปข้างล่างอีกครั้งมือก็จับลูกกรงอย่างสิ้นหวัง แล้วก็เห็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งถือโทรโข่งพลางพูดอะไรบางอย่างคนเดียวเหมือน กำลังทดสอบเสียงอยู่

 

 

 

 

 

 

 

           “อย่าตกใจนะครับ!ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ! เจ้าหน้าที่กำลังแก้ไขเครื่องให้กลับมาทำงานเป็นปกติครับ!” เสียงเจ้าหน้าที่คนเมื่อกี้บอกผ่านโทรโข่ง กว่าเสียงจะมาถึงข้างบนนี้มันก็แผ่วเต็มทนแต่ก็ยังได้ยินชัดอยู่ว่าเขาพูดว่าอะไร เฮ้อ! ไอ้คนที่ไปถึงข้างล่างพอดีนั่นโชคดีชะมัดเลยเพราะเขามีโอกาสออกไปได้ แต่ฉันที่อยู่ข้างบนสุดเนี่ยสิ ยิ่งคิดชีวิตยิ่งระทวย

 

 

 

 

 

 

 

            “ไม่ให้ตกใจได้ไงวะ ลองขึ้นมาติดอยู่กับยัยเพ้อเจ้อนี่บ้างสิจะรู้สึก!” โทโมะเหวี่ยงอย่างหัวเสียเหมือนกับว่าฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ -0-

 

 

 

 

 

 

 

            “ชาติไหนจะซ่อมเสร็จก็ไม่รู้ ข้างบนนี่อึดอัดชะมัดเลย!” ฉันแกล้งบ่นประชดเขาด้วยความหมั่นไส้

 

 

 

 

 

 

 

           “ฮ้า!~ข้างบนนี้ลมเย็นเป็นบ้าเลย ถ้านั่งคนเดียวคงเย็นกว่านี้แน่ๆ” ดูเหมือนฝั่งตรงข้ามก็ไม่ยอมอ่อนข้อเหมือนกันนะ ฮึ่ม! “เฮ้ย!ฝนตก O_O” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรตอกหน้าเขากลับไป เสียงร้องอย่างตกใจของเขาก็ดังขึ้นมาจนฉันต้องเงยหน้ามองฟ้าทันที

 

 

 

 

 

 

 

            แปะ! แปะ!  แปะ!

 

 

 

 

 

 

 

            เม็ดฝนที่จู่ๆ ก็หล่นลงมาจากฟ้ากระทบเข้ากับใบหน้าของฉันอย่างจังต้องรีบก้มหน้าแล้วเอามือ ปาดหยดน้ำออกทันที ถึงฝนจะตกไม่หนัก แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ตัวเปียกได้ทั้งตัว

 

 

 

 

 

 

 

           ฮ่วย! อะไรจะซวยขนาดนี้ ฮือออ~

 

 

 

 

 

 

 

           “วันนี้มันวันบ้าอะไรเนี่ย!” โทโมะเริ่มโวยวายอีกครั้งในขณะที่ฉันเริ่มยกมือทั้งสองขึ้นมาชนกันอยู่ เหนือกระหม่อมเพื่อกันฝนเข้าหน้า ฝนตกแบบนี้การซ่อมเครื่องข้างล่างนั่นก็ต้องลำบากน่ะสิ แล้วมันก็จะเสร็จช้าด้วย อ๊ากกก! แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ลงไป ฮือๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

            “…เดี๋ยวจะไม่สบาย” จู่ๆ โทโมะก็ลุกมานั่งข้างฉันพร้อมกับถอดเสื้อช็อปออกแล้วกางขึ้นคลุมเหนือเราสองคนไว้เพื่อเป็นที่กำบังฝน

 

 

 

 

 

 

 

           “เอ่อ ขอบคุณนะ -///-” ฉันบอกโดยที่ก้มหน้ามองเท้าตัวเองไม่กล้าหันไปมองหน้าเขา

 

 

 

 

 

 

 

            “อืม” สิ้นเสียงนั้นก็ไม่มีใครพูดหรือบ่นอะไรอีกเลย มีเพียงเสียงของฝนเท่านั้นที่ตกหนักกว่าเมื่อกี้นิดหน่อย จะว่าบรรยากาศตอนนี้มันโรแมนติกก็พูดได้ไม่เต็มปาก ฉันเหลือบมองเขาด้วยหางตาเล็กน้อยก็เห็นว่าเขากำลังก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเองอยู่เหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

ซ่าๆๆๆๆๆ

 

 

 

 

 

 

 

           ฝนที่ตกหนักกว่าเดิมทำให้ฉันต้องขยับตัวเข้าไปใกล้โทโมะมากขึ้นเพราะกลัวว่า ตัวจะเปียกไปมากกว่านี้ ถึงเสื้อช็อปของเขาจะพอกันฝนให้พวกเราได้แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าหลังกับแขน ข้างที่ไม่ได้อยู่ติดกับโทโมะตัวเองยังโดนฝนสาดอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           “ท่าทางจะอีกนานเลยกว่าเขาจะซ่อมไอ้เครื่องบ้านี่เสร็จ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

           โทโมะพูดกับฉันหรือเปล่านะ?

 

 

 

 

 

 

 

            ด้วยความสงสัยฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาเพื่อหันไปมองคนข้างๆ แล้วก็พบว่าเขาผงะไปเล็กน้อยเพราะหน้าของเราเกือบจะชนกัน เมื่อกี้เขามองฉันอยู่เหรอ?

 

 

 

 

 

 

 

            “เอ่อ…หนาวมั้ย” ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ นะถึงได้ถามออกไปแบบนั้นน่ะ ความจริงไม่พูดอะไรเขาก็คงไม่ง้างปากฉันหรอก -_-^

 

 

 

 

 

 

 

            “เฉยๆ”

 

 

 

 

 

 

 

           “งั้นเหรอ…ฉัน ก็ไม่รู้สึกหนาวนะ นั่งข้างนายแบบนี้มันก็อุ่นดีเหมือนกันแฮะ” ฉันพูดจริงๆ นะ ไม่ได้โกหก ถึงแม้ฝนจะตกอยู่แต่การที่เราสองคนมานั่งอยู่ข้างๆ กันมันทำให้ฉันไม่รู้สึกหนาวเลยล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็เธอจะสิงฉันอยู่แล้ว ไม่อุ่นก็คงแปลก” เขาพูดแล้วเลื่อนสายตาจากหน้าฉันลงไปที่ตัวก่อนที่จะมองกลับขึ้นมาที่หน้าใหม่ จนฉันถึงกับหน้าร้อนผ่าวต้องรีบเขยิบห่างออกมานิดหน่อยแต่ก็ไม่มากนักเพราะ กลัวตัวจะเปียกฝนมากกว่านี้ Y_Y

 

 

 

 

 

 

 

            “แหะๆ”

 

 

 

 

 

 

 

           “เธอไม่ได้แอบไปบอกให้เจ้าหน้าที่เขาแกล้งทำให้เครื่องติดขัดเพื่อจะได้ใกล้ ชิดกับฉันใช่มั้ย” คิดได้ไงเนี่ย!? สาบานว่าฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย เหอะๆ

 

 

 

 

 

 

 

           “นายจะไม่มองฉันในแง่ดีบ้างหรือไง ฉันไม่ทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นหรอกน่า”

 

 

 

 

 

 

 

           “ใครจะไปรู้ พูดจริงๆ นะ เธอจะอยากให้ฉันไปเป็นแฟนทำไมถ้าไม่ได้ชอบฉัน คิดไปคิดมาแล้วเพราะเธอหลงเสน่ห์ฉันใช่มั้ยล่ะถึงได้ทำแบบนี้” หลงตัวเองก็เป็นแฮะหมอนี่

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่เห็นจะน่าหลงตรงไหนเลย เฮอะ!”

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอล้มเลิกความคิดนี้ซะเถอะ” ฉันไม่ถอดใจง่ายๆ หรอกนะ! ฉันไม่ยอมซวยไปยี่สิบปีเด็ดขาด ถ้าปล่อยให้ดวงตกแบบนี้ชีวิตฉันก็หมดสิ้นซึ่งความสุขน่ะสิ

 

 

 

 

 

 

 

           “คงจะยาก…จริงสิ ฉันถามอะไรนายสักข้อสองข้อได้มั้ย”

 

 

 

 

 

 

 

            “…อืม” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบรับสั้นๆ ฉันสูดหายใจลึกแล้วนั่งทำใจอยู่ประมาณครึ่งนาที กว่าจะถามออกไปได้

 

 

 

 

 

 

 

           “ทำไมนายถึงรักแฟนนายนักล่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็รักไง”

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่ใช่แบบนั้น ฉันหมายถึงแบบว่า ดูนายจะเชื่อแฟนนายมากเลยน่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

           “คนเราถ้าจะคบกันมันก็ต้องรักและเชื่อใจกันไม่ใช่เหรอ ถ้ามัวแต่มานั่งจับผิดแล้วจะคบกันไปทำไม เธออาจจะมองว่าฉันโง่ แต่ฉันทำสิ่งที่ควรจะทำ” มันก็เป็นข้อดีของเขานะ

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่ใช่แค่ฉัน แต่คนที่นายเชื่อใจก็…เฮ้อ!ช่าง มันเถอะ” ฉันว่าไม่พูดออกไปจะดีกว่าล่ะมั้งยัยพม่าต้องกำลังหลอกอะไรโทโมะอยู่แน่ๆ ฉันมั่นใจ แล้วคนที่ยัยนั่นขึ้นรถไปด้วยวันนี้ต้องไม่ใช่พี่รหัสอย่างที่โทโมะบอกแน่นอน อะไรบางอย่างบอกว่ามันไม่ใช่แบบนั้น…

 

 

 

 

 

 

 

            “…”

 

 

 

 

 

 

 

           “ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าแฟนนายกำลังทำอะไรอยู่ แต่สักวันฉันจะต้องรู้ให้ได้ แล้วนายก็จะต้องรู้และยอมรับด้วย”

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่ต้องมานั่งจับผิดพิมแทนฉันอย่างนี้หรอก บอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับเธอ”

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งนักหรอกถ้าแฟนนายมันดีจริงๆ น่ะ”

 

 

 

 

 

 

 

           “เธอนี่ทำตัวไม่น่ารักเลยนะแก้วใจ...เป็นคนยังไงของเขากัน” เขาว่าแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนที่จะบ่นกับตัวเอง ฉันมันก็เป็นคนแบบนี้ ต่อให้ทำตัวดียังไงเขาก็คงไม่รักฉันอยู่แล้วแหละ นี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าถ้าเขาตาสว่างขึ้นมาจริงๆ ฉันจะทำยังไงต่อ

 

 

 

 

 

 

 

           “นายก็อยู่แบบนี้ของนายต่อไปแล้วกัน ฉันนี่แหละจะทำให้นายรู้เองว่าอะไรมันเป็นอะไร” ซึ่งฉันก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร แย่ก็ตรงนี้ -_-^

 

 

 

 

 

 

 

            “…”

 

 

 

 

 

 

 

           “ถามจริงๆ เถอะ นายคบกันยัยนั่นมานานหรือยัง แล้วเคยทะเลาะกันบ้างหรือเปล่า” รักกันปานจะกลืนกินขนาดนี้จะมีเรื่องตบตีกันบ้างมั้ยนะ

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็…เกือบปีแล้วล่ะ…เราเคยทะเลาะกันแค่ครั้งเดียวก่อนที่จะมีเรื่องเธอเข้ามา” ฉันผิดอีกสินะที่เข้ามาก็มือที่สามนี่เนอะ มันคงจะถูกอยู่หรอก -0-

 

 

 

 

 

 

 

            “แล้วตอนนั้นทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอ” ฉันถามด้วยความอยากรู้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

           “เธอเก็บข้อมูลอยู่สินะ”

 

 

 

 

 

 

 

            “-0-”

 

 

 

 

 

 

 

            “เมื่อเดือนที่แล้ว…ฉันเห็นไอ้ป๊อปชอบทำตัวตีสนิทกับยัยนั่นทั้งๆ ที่ปกติมันไม่สนใจผู้หญิง แล้วก็ไม่ค่อยคุยกับใครด้วย”

 

 

 

 

 

 

 

           “กลัวเพื่อนหักหลังนี่เอง”

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบหรอกที่แฟนตัวเองสนิทกับผู้ชายคนอื่นน่ะ ยิ่งคนอื่นที่ว่าเป็นเพื่อนสนิทตัวเอง…” เขาพูดด้วยเสียงที่ฟังดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

 

 

 

 

 

 

 

           “แล้วตอนนี้นายไม่กลัวแล้วเหรอ”

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็ตอนทะเลาะกัน…พิมพูดว่าถ้าไม่ไว้ใจและเชื่อใจกันจะคบกันได้ยังไง ฉันก็เลยปรับตัวเองใหม่…ไอ้ป๊อปเองก็บอกว่าที่ทำแบบนั้นเพราะเป็นห่วงอยากรู้ว่านิสัยใจคอของพิมเป็นยังไง เพราะฉันกับยัยนั่นคบกันหลังจากที่รู้จักกันได้สองอาทิตย์เท่านั้น มันบอกว่าเร็วเกินไป”

 

 

 

 

 

 

 

            สองอาทิตย์!!! เร็วไปจริงๆ นั่นแหละ หมอนี่มันใจง่ายชะมัดเลย -3-

 

 

 

 

 

 

 

            “แล้วนายก็เชื่อสองคนนั้นสินะ”

 

 

 

 

 

 

 

           “ไม่เชื่อก็อยู่ด้วยกันลำบากนะ ดูๆ แล้วไอ้ป๊อปมันก็เป็นห่วงฉันจริงๆ จนตอนนี้มันก็ยังไม่ค่อยไว้ใจพิมเท่าไหร่ แต่ก็คงน้อยกว่าเธอ เหอะๆ” ถึงเขาจะพูดแบบนั้นแต่ก็เหมือนเขายังไม่วางใจเรื่องนี้เท่าไหร่นะ

 

 

 

 

 

 

 

           “เหรอ…” ฉันส่งเสียงออกมาอย่างครุ่นคิด…

 

 

 

 

 

 

 

           ป๊อปปี้? เป็นไปได้มั้ยว่าหมอนั่นก็อาจจะกำลังแอบยุให้โทโมะเลิกกับแฟนแบบไม่ แสดงออกโจ่งแจ้งเพื่อจะแฮฟยัยนั่นซะเอง เพราะเมื่อวานเขาก็ดูเข้าข้างฉันนะเรื่องที่ให้โทโมะมาเป็นเบ๊ หมอนี่น่าสงสัยแฮะ…เดี๋ยวสิ! เขื่อนเองก็เข้าข้างฉัน อย่างนี้หมอนั่นไม่น่าสงสัยด้วยเหรอ

 

 

 

 

 

 

 

           “แล้วเขื่อนล่ะ ไม่คุยกับแฟนนายหรือไง”

 

 

 

 

 

 

 

           “คุยแต่หมอนั่นมันอัธยาสัยดีอยู่แล้ว มันก็เป็นแบบนี้กับทุกคน” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก น้ำเสียงของเขาดูไม่กังวลเหมือนตอนที่พูดถึงป๊อปปี้เลย

 

 

 

 

 

 

 

           “อ๋อ…” เพราะอย่างนี้เขาเลยวางใจเขื่อนสินะ

 

 

 

 

 

 

 

            “แล้วฉันจะมานั่งเล่าเรื่องส่วนตัวให้เธอฟังทำไมเนี่ย เฮ้อ!ฝน บ้านี่ก็ตกอยู่ได้ ข้างล่างก็ซ่อมไม่เสร็จสักที” โทนเสียงเขาเปลี่ยนไปเป็นหงุดหงิดเหมือนก่อนหน้านี้แล้วมองซ้ายทีขวาที สลับกับข้างล่างบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

           “เพราะนายเริ่มปันใจให้ฉันแล้วไง ถึงได้ไว้ใจเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟัง >_<”

 

 

 

 

 

 

 

           “อย่าสำคัญตัวเองผิด” เขาหันกลับมามองฉันนิ่งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

 

 

 

 

 

 

 

           “อะๆงั้นถามอีกข้อได้มั้ย…นายเป็นคนขอยัยนั่นคบเหรอ”

 

 

 

 

 

 

 

           “อืม”

 

 

 

 

 

 

 

           “นายไปจีบยัยนั่นสินะ” ฉันพูดพร้อมกับพยักหน้าสองสามครั้งพลางสมองก็เรียบเรียงข้อมูล อย่างนี้เรื่องที่ยัยพม่าหน้าตุ๊กตาลิงเผือกมาคบโทโมะเพื่อหวังผลบางอย่าง มันก็ดูไม่น่าเป็นไปได้แล้วน่ะสิ…

 

 

 

 

 

 

 

           “เปล่า”

 

 

 

 

 

 

 

            อ๊ะ! ความเป็นไปได้เริ่มกลับมาแล้ว >_<

 

 

 

 

 

 

 

            “งั้นแฟนนายก็ไม่ต่างจากฉันหรอกที่มาจีบนายก่อนน่ะ”ยัยนั่นต้องมีจุดประสงค์เหมือนฉันแน่ๆ ฉันยอมรับว่าตัวเองหวังผลจากแอมแปร์เหมือนกัน บอกแล้วว่าเขาเหมือนเครื่องรางของขลังที่จะมากันซวยให้ฉัน =.,=

 

 

 

 

 

 

 

            “ไม่มีใครจีบใคร แต่ต่างคนต่างรู้สึกดี แล้วฉันก็ลองขอคบดู”

 

 

 

 

 

 

 

           “ก็ตีความว่านายไปจีบยัยนั่นได้เหมือนกันและน่า โถ่!”

 

 

 

 

 

 

 

           “ผู้ชายจีบผู้หญิงก่อน มันก็ดีกว่าผู้หญิงจีบผู้ชายไม่ใช่หรือไง” เอ๊ะ! รู้สึกเหมือนโดนจิกกัดแฮะ ทุกคนรู้สึกเหมือนฉันใช่มั้ยว่าเขาแอบว่าฉันทางอ้อมน่ะ

 

 

 

 

 

 

 

           “จะว่าฉันก็ว่ามาตรงๆ ไม่ต้องพูดให้มากความหรอก”

 

 

 

 

 

 

 

           “เปล่าสักหน่อย ถ้าจะว่าฉันพูดตรงๆ อยู่แล้ว แบบนี้ไง…เธอนี่หน้าด้านเนอะ” อ๊ากกก! ดูเขาทำกับฉันสิ T_T ใจร้ายชะมัดเลย เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเขาก็จีบผู้ชายก่อนเยอะแยะ ฉันหน้าด้านตรงไหนไม่ทราบ

 

  

 

 

 

 

           “ฮึ่ย!”

 

 

 

 

 

 

 

            “:)” ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้บ้า!

 

 

 

 

 

 

เกลียดหมอนี่ชะมัดเลย มันใช่เนื้อคู่ของฉันแน่เหรอแม่หมอ!?

 

 

 

-------------------------------------------โปรดติดตามตอนต่อไป----------------------------------

 

โทโมะเป็นคนดีนะ!!! พี่ขนมเข่งเคยบอกไปแล้วไง 555555 พระเอกมีฟีลเหวี่ยงๆ ไม่ต่างจากนางเอกเท่าไหร่ๆ แหม่ ตอนนี้สร้างปริศนาอีกแล้วป้ะ?

 

1 ตอน 1 คอมเม้นท์ = 1 กำลังใจนะคะ :) อย่าลืมให้คะแนนโหวตด้วยน้าาาาา