RY 01 Four year สี่ปีที่รักเธอ

//เป็นข่าวดีมากจริงๆ ที่ชั้นได้เข้าวงระยำของพี่มิณทร์ถึงจะมีอาการประหม่าและเกร็งเข้ามาบ้างก็เถอะ แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นชั้นก็แทบไม่กล้ามองหน้าพี่มิณทร์อีกเลย...แถมช่วงนี้มีข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับชั้นออกมาด้วยสิ
 กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (เสียงกริ่งบอกเวลาหมดคาบ)
กะทิ:วันนี้แล้วนะ ได้ทำงานร่วมกับระยำแบบจริงๆจังๆ
มะปราง:อ-อืม -///- //ยังไม่ายเขินเลยอ่ะ
กะทิ:สู้ๆนะคร้า แฟนพี่มิณทร์ ^O^
มะปราง:พูดบ้าๆไอทิ!!
กะทิ:เขินอ่ะเด้ เอาเป็นว่าพยามเข้าเพื่อน!!//ยกนิ้วโป้ง
มะปราง:อืม...//เดินไปยืนหน้าห้องชมรม+สูดหายใจลึกๆ//. . . . .T T //จะเปิดละน้า+เอื้อมมือไปจับประตู
มิณทร์://เปิดประตูห้องชมรม
มะปราง:O[]O!
มิณทร์://ยิ้มนิดๆ เดินออกไป
มะปราง:. . . .//รีบเปิดประตูแล้วไปนั่งบ้าในห้องชมรม
นที/เทลล์/วิว:-..-;
เทลล์:รักนี้ช่างยืนยงคงกระพันธุ์...
เทลล์:4 ปีกว่า...
นที://มองมะปรางที่ชักดิ้นชักงอ กระเด่วๆอยู่บนโซฟา
มะปราง:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!
มิณทร์://เดินเข้ามาในห้องซ้อม+หยุดมองมะปรางในสภาพ...(?)
มะปราง:'^' //เอามือลูบผมทำตัวเนียนๆ+หลบหน้ามิณทร์ -///-
มิณทร์://มองงงๆ//โอเค...จะเริ่มซ้อมเลยมั้ย
เทลล์:ได้นะ
วิว/นที://พยักหน้าหงึกๆ
เทลล์:เอ้า โอเครวมๆๆ ซ้อมเพลงอะไรดีที่นทีกับปรางร้องได้
มะปราง:คนไม่จำเป็น
มิณทร์://มองหน้าปรางเครียดๆ
มะปราง:ทำไมคะ?
มิณทร์:พี่พยามจะคุยกับน้องดีๆแล้วนะ เลิกประชดพี่สักทีได้มั้ย?
มะปราง:น้องไม่ได้ประชดค่ะ แค่เพลงนี้มันดังใครๆก็ต้องร้องได้แน่
มิณทร์:พี่ยังไม่ได้พูดเลยนะว่าเป็นเรื่องเพลงอ่ะ
มะปราง:.....//มองมิณทร์เงียบๆ
มิณทร์:ทำไมน้องต้องพยามประชดพี่ตลอดเวลาเลยอ่ะ พี่พยามพูดกับน้อง คุยกับน้อง ไม่ไปว่าอะไรน้องแล้วนะ
มะปราง:ไม่ได้ประชดสักหน่อย!!...แค่ต้องการให้พี่เข้าใจความรู้สึกน้องก็เท่านั้นเอง ผู้หญิงที่รอคนๆนึงมา 4 ปีโดยที่ไม่เคยรักใครเลยและความรู้สึกไม่เคยน้อยลง มีแต่มากขึ้นด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าจะเจ็บแต่ก็รักอยู่ดี การที่ทนมารู้มั้ยว่ามันทรมานแค่ไหน!! แค่อยากให้เข้าใจเท่านั้นเอง!!! //ร้องไห้
มิณทร์:พี่พยามเข้าใจน้องแล้วนะ แต่...
มะปราง:ฝืนตัวเอง!! ฝืนมากใช่มั้ยล่ะที่คุยกับน้องน่ะ ในใจลึกๆก็เกลียดเข้าไส้แต่พอเจอกันก็ต้องมายิ้มให้ มันฝืนใช่มั้ยล่ะ!?
มิณทร์:น้องเคยถามพี่รึยังว่าพี่เกลียดน้องรึเปล่า? ที่พูดออกมาน้องคิดเองเออเองทั้งนั้น!
มะปราง:อย่างน้องน่ะก็เป็นได้แค่คนที่พี่เกลียดเท่านั้นแหละ!! คาวตาใช่มั้ยล่ะ!! ถ้าออกไปจากชีวิตได้สะก็ดีสินะ!!!
มิณทร์:พี่ไม่เคยเกลียดน้อง...ไม่เคยคิดจะเกลียดด้วย พี่รู้ว่าน้องเจ็บมากขนาดไหนไอการรอใครสักคนน่ะ สิ่งที่น้องทำให้พี่ทุกอย่างพี่ดีใจ มีไม่กี่คนหรอกที่จะรักพี่มากขนาดนี้ ห่วงพี่ขนาดนี้ แคร์พี่ขนาดนี้ แต่แค่น้องยังไม่ใช่...
มะปราง:ทำไม? ทำไมเป็นน้องไม่ได้ ทั้งที่พยามมากมายขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นน้องในสายตาอีกเหรอ น้องพยามจะเป็นคนที่ใช่แต่พยามแค่ไหนมันก็แค่ไหนน้องมันก็แค่ฝุ่นนั่นแหละ!!
มิณทร์:ก็คนที่ใช่มันไม่ต้องพยามไง!!
มะปราง:. . . .
มิณทร์:คนที่ใช่น่ะ...ไม่ต้องพยามมันก็ใช่อยู่ดี
มะปราง:ไม่อยากทนแล้ว!! เมื่อไหร่จะตัดใจได้สักที ในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ชอบก็ยังจะพยามอีก โง่เนอะ...บอกไม่รู้กี่ครั้งๆว่าจะไป แต่สุดท้ายก็ต้องเดินกลับมาอยู่ดี!! ใจมันไม่แข็งพอ!! 4 ปีแล้วก็ยังทำอะไรไม่ได้ จมปลักอยู่แต่ตรงเนี้ย ตรงที่คนที่ไม่เห็นเราในสายตา จะทนทำไมวะ!!
มิณทร์:อยากไปจากพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ...อยากตัดใจมากขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?
มะปราง:อยากน่ะสิ!! คนเราก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ!! //กำกระโปรง
มิณทร์:งั้นพี่จะเดินออกมาเอง...ในเมื่อน้องทำไม่ได้ พี่เนี่ยเเหละจะเป็นคนออกมาจากชีวิตน้องเอง
มะปราง://เงยหน้ามองมิณทร์ จะไป...จะออกไปเองเหรอ
มิณทร์:ถ้าน้องสบายใจ...เอาแบบนั้นก็ได้นะ ^^ //ยิ้ม+เดินออกจากห้องชมรม
มะปราง://ไม่เอา...ไม่อยากให้ไปเลย ถึงจะเจ็บแค่ไหนก็เถอะ แต่รักก็คือรักนะ ไม่อยากให้ไปเลย//ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้สักหน่อย!!!//ทรุดลงร้องไห้+จิกหัว
นที:ปราง!! //วิ่งเข้าไปประคองมะปราง//ทำอะไร หยุดเหอะ//กำมือสองข้างของปรางไว้
มะปราง:ไม่ต้องมายุ่ง!! //กระชากมือกลับ+เอาเล็บขูดหน้าตัวเองจนเป็นรอย
นที:ปราง พอเหอะ หยุดได้แล้ว //พยามหยุดปราง
มะปราง://ตบหน้านทีเต็มแรง//จะอะไรกันนักกันหนา!! บอกว่าอย่ายุ่งก็อย่ายุ่งดิ!! //เปิดประตูออกจากห้องซ้อม
นที:โธ่โว้ย!!! //ทุบพื้น
วิว://รักสามเศร้า...แน่ๆ
เทลล์://แหม่...รู้สึกเหมือนดูละครหลังข่าวเลยหว่ะ.กอดอกมอง