RY 01 Four year สี่ปีที่รักเธอ

//เป็นข่าวดีมากจริงๆ ที่ชั้นได้เข้าวงระยำของพี่มิณทร์ถึงจะมีอาการประหม่าและเกร็งเข้ามาบ้างก็เถอะ แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้นชั้นก็แทบไม่กล้ามองหน้าพี่มิณทร์อีกเลย...แถมช่วงนี้มีข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับชั้นออกมาด้วยสิ

 กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (เสียงกริ่งบอกเวลาหมดคาบ)

กะทิ:วันนี้แล้วนะ ได้ทำงานร่วมกับระยำแบบจริงๆจังๆ

มะปราง:อ-อืม -///- //ยังไม่ายเขินเลยอ่ะ

กะทิ:สู้ๆนะคร้า แฟนพี่มิณทร์ ^O^

มะปราง:พูดบ้าๆไอทิ!!

กะทิ:เขินอ่ะเด้ เอาเป็นว่าพยามเข้าเพื่อน!!//ยกนิ้วโป้ง

มะปราง:อืม...//เดินไปยืนหน้าห้องชมรม+สูดหายใจลึกๆ//. . . . .T T //จะเปิดละน้า+เอื้อมมือไปจับประตู

มิณทร์://เปิดประตูห้องชมรม

มะปราง:O[]O!

มิณทร์://ยิ้มนิดๆ เดินออกไป

มะปราง:. . . .//รีบเปิดประตูแล้วไปนั่งบ้าในห้องชมรม

นที/เทลล์/วิว:-..-;

เทลล์:รักนี้ช่างยืนยงคงกระพันธุ์...

เทลล์:4 ปีกว่า...

นที://มองมะปรางที่ชักดิ้นชักงอ กระเด่วๆอยู่บนโซฟา

มะปราง:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

มิณทร์://เดินเข้ามาในห้องซ้อม+หยุดมองมะปรางในสภาพ...(?)

มะปราง:'^' //เอามือลูบผมทำตัวเนียนๆ+หลบหน้ามิณทร์ -///-

มิณทร์://มองงงๆ//โอเค...จะเริ่มซ้อมเลยมั้ย

เทลล์:ได้นะ

วิว/นที://พยักหน้าหงึกๆ

เทลล์:เอ้า โอเครวมๆๆ ซ้อมเพลงอะไรดีที่นทีกับปรางร้องได้

มะปราง:คนไม่จำเป็น

มิณทร์://มองหน้าปรางเครียดๆ

มะปราง:ทำไมคะ?

มิณทร์:พี่พยามจะคุยกับน้องดีๆแล้วนะ เลิกประชดพี่สักทีได้มั้ย?

มะปราง:น้องไม่ได้ประชดค่ะ แค่เพลงนี้มันดังใครๆก็ต้องร้องได้แน่

มิณทร์:พี่ยังไม่ได้พูดเลยนะว่าเป็นเรื่องเพลงอ่ะ

มะปราง:.....//มองมิณทร์เงียบๆ

มิณทร์:ทำไมน้องต้องพยามประชดพี่ตลอดเวลาเลยอ่ะ พี่พยามพูดกับน้อง คุยกับน้อง ไม่ไปว่าอะไรน้องแล้วนะ

มะปราง:ไม่ได้ประชดสักหน่อย!!...แค่ต้องการให้พี่เข้าใจความรู้สึกน้องก็เท่านั้นเอง ผู้หญิงที่รอคนๆนึงมา 4 ปีโดยที่ไม่เคยรักใครเลยและความรู้สึกไม่เคยน้อยลง มีแต่มากขึ้นด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าจะเจ็บแต่ก็รักอยู่ดี การที่ทนมารู้มั้ยว่ามันทรมานแค่ไหน!! แค่อยากให้เข้าใจเท่านั้นเอง!!! //ร้องไห้

มิณทร์:พี่พยามเข้าใจน้องแล้วนะ แต่...

มะปราง:ฝืนตัวเอง!! ฝืนมากใช่มั้ยล่ะที่คุยกับน้องน่ะ ในใจลึกๆก็เกลียดเข้าไส้แต่พอเจอกันก็ต้องมายิ้มให้ มันฝืนใช่มั้ยล่ะ!?

มิณทร์:น้องเคยถามพี่รึยังว่าพี่เกลียดน้องรึเปล่า? ที่พูดออกมาน้องคิดเองเออเองทั้งนั้น!

มะปราง:อย่างน้องน่ะก็เป็นได้แค่คนที่พี่เกลียดเท่านั้นแหละ!! คาวตาใช่มั้ยล่ะ!! ถ้าออกไปจากชีวิตได้สะก็ดีสินะ!!!

มิณทร์:พี่ไม่เคยเกลียดน้อง...ไม่เคยคิดจะเกลียดด้วย พี่รู้ว่าน้องเจ็บมากขนาดไหนไอการรอใครสักคนน่ะ สิ่งที่น้องทำให้พี่ทุกอย่างพี่ดีใจ มีไม่กี่คนหรอกที่จะรักพี่มากขนาดนี้ ห่วงพี่ขนาดนี้ แคร์พี่ขนาดนี้ แต่แค่น้องยังไม่ใช่...

มะปราง:ทำไม? ทำไมเป็นน้องไม่ได้ ทั้งที่พยามมากมายขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นน้องในสายตาอีกเหรอ น้องพยามจะเป็นคนที่ใช่แต่พยามแค่ไหนมันก็แค่ไหนน้องมันก็แค่ฝุ่นนั่นแหละ!!

มิณทร์:ก็คนที่ใช่มันไม่ต้องพยามไง!!

มะปราง:. . . .

มิณทร์:คนที่ใช่น่ะ...ไม่ต้องพยามมันก็ใช่อยู่ดี

มะปราง:ไม่อยากทนแล้ว!! เมื่อไหร่จะตัดใจได้สักที ในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ชอบก็ยังจะพยามอีก โง่เนอะ...บอกไม่รู้กี่ครั้งๆว่าจะไป แต่สุดท้ายก็ต้องเดินกลับมาอยู่ดี!! ใจมันไม่แข็งพอ!! 4 ปีแล้วก็ยังทำอะไรไม่ได้ จมปลักอยู่แต่ตรงเนี้ย ตรงที่คนที่ไม่เห็นเราในสายตา จะทนทำไมวะ!!

มิณทร์:อยากไปจากพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ...อยากตัดใจมากขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?

มะปราง:อยากน่ะสิ!! คนเราก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ!! //กำกระโปรง

มิณทร์:งั้นพี่จะเดินออกมาเอง...ในเมื่อน้องทำไม่ได้ พี่เนี่ยเเหละจะเป็นคนออกมาจากชีวิตน้องเอง

มะปราง://เงยหน้ามองมิณทร์ จะไป...จะออกไปเองเหรอ

มิณทร์:ถ้าน้องสบายใจ...เอาแบบนั้นก็ได้นะ ^^ //ยิ้ม+เดินออกจากห้องชมรม

มะปราง://ไม่เอา...ไม่อยากให้ไปเลย ถึงจะเจ็บแค่ไหนก็เถอะ แต่รักก็คือรักนะ ไม่อยากให้ไปเลย//ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้สักหน่อย!!!//ทรุดลงร้องไห้+จิกหัว

นที:ปราง!! //วิ่งเข้าไปประคองมะปราง//ทำอะไร หยุดเหอะ//กำมือสองข้างของปรางไว้

มะปราง:ไม่ต้องมายุ่ง!! //กระชากมือกลับ+เอาเล็บขูดหน้าตัวเองจนเป็นรอย

นที:ปราง พอเหอะ หยุดได้แล้ว //พยามหยุดปราง

มะปราง://ตบหน้านทีเต็มแรง//จะอะไรกันนักกันหนา!! บอกว่าอย่ายุ่งก็อย่ายุ่งดิ!! //เปิดประตูออกจากห้องซ้อม

นที:โธ่โว้ย!!! //ทุบพื้น

วิว://รักสามเศร้า...แน่ๆ

เทลล์://แหม่...รู้สึกเหมือนดูละครหลังข่าวเลยหว่ะ.กอดอกมอง