นครรัตติกาล เรื่อง1 เมืองกระดูก

                                                          1
                                              คลับแพนดิโมเนียม สอง
 
  เขากำดาบในมือแน่น แล้วเดินตรงไปลานเต้นรำ เมื่อเด้กสาวคนหนึ่งผละจากกลุ่มนักเต้นตรงมา
หา เขาจ้องหน้า เธอสวย สำหรับมนุษย์คนหนึ่ง ผมยาวเกือบดำดั่งหมึก นัยน์ตาสีถ่าน สวมชุด
ยาวกรอมเท้า แบบที่สาว ๆ นิยมใส่เมื่อโลกยังเยาว์กว่านี้ แขนเสื้อลูกไม้พองปิดท่อนแขนเรียว
คอสวยสร้อยเงินเส้นหนาแขวนจี้สีแดงเข้มขนาดเท่ากำปั้นทารก เขาแค่หรี่ตามองก็รู้ว่าเป็น
ของมีค่าและจริง ขณะเธอเดินเข้ามาใกล้ เขาเริ่มน้ำลายสอ พลังชีวิตไหลทะลักจากเธอดุจเลือด
ทะลักจากแผลเหวอะหวะ  เธอยิ้มขณะเดินผ่านเขาไป ชายตาให้  เขาหันเดินตามเธอ รู้สึกถึงรส
ชาติแห่งความตายสั่นระริกบนริมฝีปาก เรื่องง่ายเสมอ
      เขาสัมผัสพลังชีวิตที่ใกล้หดหายของเด็กสาวซ่านไปตามเส้นเลือดดุจไฟลามได้แล้ว
มนุษย์โง่เง่า  ทั้งที่มีสิ่งล้ำค่า ทว่าแทบไม่ระวังรักษา ทิ้งขว้างชีวิตเพื่อเงิน ห่อผง และรอยยิ้ม
มีเสน่ห์ของคนแปลกหน้า  สาวคนนี้เยื้องกรายผ่านควันหลากสี ดูเหมือนร่างซีดจาง เมื่อถึง
กำแพง เธอหันหลังกลับ สองมือรวบกระโปรงยกขึ้น พลางยิ้มให้  เธอสวมรองเท้าบู๊ตสูงถึงขา
อ่อน
      เขาเดินทอดน่องไปหา  รู้สึกว่าผิวซ่านซ่าขณะอยู่ใกล้  เมื่อดูใกล้ ๆ เธอก็ไม่ได้สวยเลิศเลอ
มาสคาร่าเปื้อนใต้ตา เส้นผมโชกเงื่อติดต้นขอ  เขาได้กลิ่นความตายโชยจากร่าง กลิ่นเหม็นเน่า
เอียน ๆ  เสร็จฉันละ เขาคิด
      เด็กสาวยิ้มพราย เมื่อเธอขยับไปด้านข้าง เขาก็เห็นว่าเธอยืนพิงประตูซึ่งมีอักษรสีแดงเขียน
หวัด ๆ ว่า ห้ามเข้า - ห้องเก็บของ  เธอคลำเจอลูกบิด จึงหมุนเปิดประตู แล้วผลุบเข้าไป  เขาเหลียว
มองข้างหลัง ไม่มีใครมองมา  หากเธอต้องการความเป็นส่วนตัวก็ยิ่งดี เขาหลบเข้าห้องตามเธอ
ไม่รู้ตัวสักนิดว่าถูกสะกดรอย
"เป็นไง" ไซม่อนเอ่ย "เพลงเพราะดีนะ"คลารี่ไม่ตอบ ทั้งคู่เต้นรำ หรืออย่างน้อยก็ยักย้ายไปมา
คล้ายเต้นรำ เด้งหน้า เด้งหลัง ถลาหาพื้นเป็นครั้งคราวเหมือนเพิ่มทำคอนแมคส์หล่น ข้าง ๆ มีหนุ่ม
วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งสวมเสื้อกั๊กหนังรัดรูปประดับโลหะ และหนุ่มสาวเอเชียกอดจูบลูบคลำนัวเนีย จนเส้น
ผมเทียมต่อยาวพักกันเหมือนเถาองุ่น  เด็กหนุ่มคนหนึ่งสะพายเป้ลูกหมี มีห่วงเกี่ยวริมฝีปาก
แจกยาอีสมุนไพรให้ทุกคน* กางเกงผ้าร่มที่เขาสวมโดนเครื่องเป่าลมตีพึ่บพั่บ คลารี่ไม่สนใจคนรอบ
ข้างเธอมัวจ้องหนุ่มผมสีฟ้าคนที่ต่อรองจนได้เข้าคลับ  เขาเดินด้อม ๆ มอง ๆ อยู่กลางกลุ่มผู้มาเที่ยว
ราวกับค้นหาบางอย่าง  ท่าทางนั่นสะกิดใจเธอ..
  "ฉันคนหนึ่งละ" ไซม่อนพูดต่อ "สนุกชะมัด"
   ฟังแล้วก็รู้ว่าไม่จริง ไซม่อนไม่เคยดูเข้ากับคลับ เขาสวมกางเกงยีนและเสื้อยืดเก่า ๆ ที่มีอักษร
Made in Brooklyn**พิมพ์อยู่บนอก ผมเผ้าสระมาหมาดๆ เป็นสีดำ ไม่ใช่เขียวหรือชมพู
แว่นตาเอียง ๆ บนปลาจมูก เขาดูไม่เหมือนกำลังชื่นชมพลังมืด แต่กลับดูเหมือนจะไปชมรมหมาก
รุกมากกว่า
 "อืม"คลารี่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าไซม่อนเบื่อหน่ายเต็มทน แต่ที่ยอมมาด้วยก็เพราเธอชอมมา คลารี่ไม่รู้ว่า
ทำไมถึงชอบสถานที่นี้นัก อาจจะเป็นเพราะเสื้อผ้าอาภรณ์ของแขกเหรื่อ เสียงเพลงชวนให้รู้สึก
เหมือนฝัน หรือชีวิตของคนอื่น มิใช่ชีวิตจริงน่าเบื่อของตน ทว่าคลารี่ก็ขี้อายเกินกว่าจะพูดกับใคร
ยกเว้นไซม่อน
      หนุ่มผมสีฟ้าเดินออกจากลานเต้นรำ ดูเคว้งราวกับไม่พบคนที่มองหา คลารี่สงสัยว่าหากเธอ
เดินไปแนะนำตัว และเสนอพาเดินชมรอบคลับ เขาจะทำท่าไหนอาจแค่จ้องหน้า หรือเขาอาจจะขี้อาย
เหมือนกัน อาจขอบคุณและยินดี แต่ฝืนทำเฉยแบบที่หนุ่ม ๆ ชอบทำ แต่เธอก็สังเกตเห็น บางที...
    หนุ่มผมสีฟ้ายืดตัวทันใด ท่าทางระแวงระวังไม่ต่างจากหมาไล่เนื้อได้กลิ่นเหยื่อ คลารี่มองตาม
สายตาไป เห็นหญิงสาวในชุดสีขาว
 
*ยาอีสมุนไพร หรือเอฟิดรีน เป็นสารออกฤทธิ์กระตุ้นประสาทสกัดจากสมุนไพร ในสหรัฐ อนุญาตให้
ขายได้ตามรัานขายยา
**แปลว่า ผลิตในบรูคลิน
 
 
 
 
 
 
มาแล้วจ้า