นครรัตติกาล เรื่อง1 เมืองกระดูก

                                                   1

                                          คลับแพนดิโมเนียม

"นายต้องล้อเล่นแน่"คนคุมบาร์พูดพลางกอดอกล่ำบึ้ก  เขาจ้องเด็กหนุ่ม  สวมเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดง

รูดซิปติดคอ แล้วสั่นศรีษะซึ่งโกนเกลี้ยง "นายเอาไอ้นั่นเข้าไปด้วยไม่ได้"

     เด็กวัยรุ่นห้าสิบกว่าคนที่เข้าแถวอยู่นอกคลับแพนดิโมเนียม  ต่างชะโงกไปเงี่ยนหูฟัง

การรอเข้าบาร์สำรับคนทุกวัยแห่งนี้กินเวลานาน   โดยเฉพาะวันอาทิตย์และไม่ค่อยเกิดอะไรขึ้น

ในแถว   คนคุมบาร์   จะจัดการกับคนที่ตั้งท่าก่อเรื่องทันที คลารี่ เฟรย์  วัยสิบห้าปี  ผู้ยืนเข้าแถว

พร้อมไซม่อน  เพื่อนสนิท  ก็ชะโงกหน้าไปเหมือนคนอื่น หวังว่าจะมีเรื่องตื่นเต้นเล็ก ๆ น้อย ๆ

      "เอาน่า"เด็กหนุ่มชูวัตถุชิ้นนั้นขึ้นเหนือศรีษะ  มันดูคล้ายไม้คานยาว  ปลายหนึ่งแหลม

  "นี่เป็นส่วนหนึ่งของชุดผม"

   คนคุมบาร์เลิกคิ้วข้างหนึ่ง  "นายแต่งตัวเป็นอะไรล่ะ"

   เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง  คลารี่คิดว่าเขาดูธรรมดาพอเหมาะจะมาเที่ยวคลับแพนดิโมเนียม

ผมย้อมเป็นสีฟ้าสะท้อนแสงชี้โด่เด่นเหมือนหนวดปลาหมึกตอนสะดุ้งตกใจ  ทว่าใบหน้าไม่มี

รอยสักประณีต หรือแท่งเหล็กใหญ่เสียบใบหู หรือริมฝีปาก "นักล่าผีดูดเลือด" เขางัดไม้ งอง่าย

ดายราวกับเป็นใบหญ้าโค้ง "ของปลอม เป็นยางพรุน เห็นมะ"

    คลารี่สังเกตเห็นว่านัยน์ตาโตเป็นสีเขียวใสเกินไปเหมือนสีน้ำยาหล่อเย็น หรือสีหญ้าอ่อน

อาจเป็นคอนแทคเลนส์สี  จู่ ๆ คนคุมบาร์ก็ชักเบื่อ จึงยักไหล่พลางพูดว่า "เออ ๆ เข้าไปเถอะ"

    เด็กหนุ่มผลุบผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็วดุจปลาไหล คลารี่ชอบจังหวะขยับไหล่  และวิธีสะบัดผม

ขณะเดิน-แบบไม่อินังขังขอบ แม่น่าจะใช้คำนี้เรียกเขา

   "เธอว่าเขาน่ารักละสิ"  ไซม่อนพูดน้ำเสียงอ่อนใจ "ใช่ไหมล่ะ"

  คลารี่ศอกชายโครงเขา แต่ไม่ตอบ

ควันขาวจากน้ำแข็งแห้งลอยคลุ้งทั่วคลับดวงไฟสี ๆ ส่องวูบวาบไปทั่ว เปลี่ยนลานเต้นรำให้เป็น

ดินแดนแห่งเทพนิยายหลากสี ละลานตาด้วยสีฟ้าสด  เขียววจ้า ชมพูแจ๊ด และทอง

    เด็กหนุ่มสวมเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงยิ้มอย่างพอใจ ขณะลูบใบดาบยาวคมดั่งใบมีดโกน

ช่างงายมาก แค่ร่ายมนตร์พลางตาให้ดาบดูไร้อันตราย แล้วร่ายมานตร์ใส่ดวงตาของตน

ทันทีที่คนคุมบาร์สบตาก็โดนสะกด  อันที่จริง  เขาอาจเข้ามาในคลับโดยไม่ต้องออกแรงขนาดนั้น

แต่สวนหนึ่งของความสนุก คือได้แย่พวกสามานย์ หลอกเล่นกันซึ่งหน้า สะใจแววตาไร้ความรู้สึก

และหน้าตาเหลอหลา ใช่ว่ามนุษย์ไม่มีประโยชน์ เด็กหนุ่มกวาดตาสีเขียวมองทั่วทั่วลานที่พวก

สามานย์เต้นรำ แขนขาบอบบางหุ้มผ้าไหมชิ้นน้อยและหนังสีดำผลุบโผล่อยู่ในควันโพยพุ่ง

เด็กสาวสะบัดผมยาว ส่วนเด็กหนุ่มก็ยักย้ายส่ายสะโพกในกางเกงหนังรัดรูป ผิวหนังส่วนที่เปลื่อย

ปล่าวพราวด้วยเม็ดเหงื่อ กำลังวังชาไหล่บ่าจากร่าง คลื่นพลังท่วมท้นจนเขาตื่นเต้นมึนเมา เขายิ้ม

เยาะ พวกนี้ไม่รู้เลยว่าตนโชคดีเพียงใด ไม่รู้เลยว่าการใช้ชีวิตจำกัดจำเขี่ยในซากโลกที่ดวงอาทิตย์

แขวนปวกเปียกบนท้องฟ้าดุจถ่านไฟไหม้นั้นเป็นอย่างไร ชีวิตของคนเหล่านี้ลุกโพลงเท่าเปลวเทียน

และดับได้ง่ายพอกัน

ยังไม่จบค่ะยังไม่จบ เดี๋ยวกลับมาเขียนตอน ที่ 1 คลับแพนดิโมเนียมสองต่อค้า