นครรัตติกาล เรื่อง1 เมืองกระดูก
เขียนโดย หงน้อยซ้อยน่ารัก
วันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 11.52 น.
แก้ไขเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 13.10 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) ตอนที่1 ดิ่งนรกานต์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ1
คลับแพนดิโมเนียม สอง
เขากำดาบในมือแน่น แล้วเดินตรงไปลานเต้นรำ เมื่อเด้กสาวคนหนึ่งผละจากกลุ่มนักเต้นตรงมา
หา เขาจ้องหน้า เธอสวย สำหรับมนุษย์คนหนึ่ง ผมยาวเกือบดำดั่งหมึก นัยน์ตาสีถ่าน สวมชุด
ยาวกรอมเท้า แบบที่สาว ๆ นิยมใส่เมื่อโลกยังเยาว์กว่านี้ แขนเสื้อลูกไม้พองปิดท่อนแขนเรียว
คอสวยสร้อยเงินเส้นหนาแขวนจี้สีแดงเข้มขนาดเท่ากำปั้นทารก เขาแค่หรี่ตามองก็รู้ว่าเป็น
ของมีค่าและจริง ขณะเธอเดินเข้ามาใกล้ เขาเริ่มน้ำลายสอ พลังชีวิตไหลทะลักจากเธอดุจเลือด
ทะลักจากแผลเหวอะหวะ เธอยิ้มขณะเดินผ่านเขาไป ชายตาให้ เขาหันเดินตามเธอ รู้สึกถึงรส
ชาติแห่งความตายสั่นระริกบนริมฝีปาก เรื่องง่ายเสมอ
เขาสัมผัสพลังชีวิตที่ใกล้หดหายของเด็กสาวซ่านไปตามเส้นเลือดดุจไฟลามได้แล้ว
มนุษย์โง่เง่า ทั้งที่มีสิ่งล้ำค่า ทว่าแทบไม่ระวังรักษา ทิ้งขว้างชีวิตเพื่อเงิน ห่อผง และรอยยิ้ม
มีเสน่ห์ของคนแปลกหน้า สาวคนนี้เยื้องกรายผ่านควันหลากสี ดูเหมือนร่างซีดจาง เมื่อถึง
กำแพง เธอหันหลังกลับ สองมือรวบกระโปรงยกขึ้น พลางยิ้มให้ เธอสวมรองเท้าบู๊ตสูงถึงขา
อ่อน
เขาเดินทอดน่องไปหา รู้สึกว่าผิวซ่านซ่าขณะอยู่ใกล้ เมื่อดูใกล้ ๆ เธอก็ไม่ได้สวยเลิศเลอ
มาสคาร่าเปื้อนใต้ตา เส้นผมโชกเงื่อติดต้นขอ เขาได้กลิ่นความตายโชยจากร่าง กลิ่นเหม็นเน่า
เอียน ๆ เสร็จฉันละ เขาคิด
เด็กสาวยิ้มพราย เมื่อเธอขยับไปด้านข้าง เขาก็เห็นว่าเธอยืนพิงประตูซึ่งมีอักษรสีแดงเขียน
หวัด ๆ ว่า ห้ามเข้า - ห้องเก็บของ เธอคลำเจอลูกบิด จึงหมุนเปิดประตู แล้วผลุบเข้าไป เขาเหลียว
มองข้างหลัง ไม่มีใครมองมา หากเธอต้องการความเป็นส่วนตัวก็ยิ่งดี เขาหลบเข้าห้องตามเธอ
ไม่รู้ตัวสักนิดว่าถูกสะกดรอย
"เป็นไง" ไซม่อนเอ่ย "เพลงเพราะดีนะ"คลารี่ไม่ตอบ ทั้งคู่เต้นรำ หรืออย่างน้อยก็ยักย้ายไปมา
คล้ายเต้นรำ เด้งหน้า เด้งหลัง ถลาหาพื้นเป็นครั้งคราวเหมือนเพิ่มทำคอนแมคส์หล่น ข้าง ๆ มีหนุ่ม
วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งสวมเสื้อกั๊กหนังรัดรูปประดับโลหะ และหนุ่มสาวเอเชียกอดจูบลูบคลำนัวเนีย จนเส้น
ผมเทียมต่อยาวพักกันเหมือนเถาองุ่น เด็กหนุ่มคนหนึ่งสะพายเป้ลูกหมี มีห่วงเกี่ยวริมฝีปาก
แจกยาอีสมุนไพรให้ทุกคน* กางเกงผ้าร่มที่เขาสวมโดนเครื่องเป่าลมตีพึ่บพั่บ คลารี่ไม่สนใจคนรอบ
ข้างเธอมัวจ้องหนุ่มผมสีฟ้าคนที่ต่อรองจนได้เข้าคลับ เขาเดินด้อม ๆ มอง ๆ อยู่กลางกลุ่มผู้มาเที่ยว
ราวกับค้นหาบางอย่าง ท่าทางนั่นสะกิดใจเธอ..
"ฉันคนหนึ่งละ" ไซม่อนพูดต่อ "สนุกชะมัด"
ฟังแล้วก็รู้ว่าไม่จริง ไซม่อนไม่เคยดูเข้ากับคลับ เขาสวมกางเกงยีนและเสื้อยืดเก่า ๆ ที่มีอักษร
Made in Brooklyn**พิมพ์อยู่บนอก ผมเผ้าสระมาหมาดๆ เป็นสีดำ ไม่ใช่เขียวหรือชมพู
แว่นตาเอียง ๆ บนปลาจมูก เขาดูไม่เหมือนกำลังชื่นชมพลังมืด แต่กลับดูเหมือนจะไปชมรมหมาก
รุกมากกว่า
"อืม"คลารี่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าไซม่อนเบื่อหน่ายเต็มทน แต่ที่ยอมมาด้วยก็เพราเธอชอมมา คลารี่ไม่รู้ว่า
ทำไมถึงชอบสถานที่นี้นัก อาจจะเป็นเพราะเสื้อผ้าอาภรณ์ของแขกเหรื่อ เสียงเพลงชวนให้รู้สึก
เหมือนฝัน หรือชีวิตของคนอื่น มิใช่ชีวิตจริงน่าเบื่อของตน ทว่าคลารี่ก็ขี้อายเกินกว่าจะพูดกับใคร
ยกเว้นไซม่อน
หนุ่มผมสีฟ้าเดินออกจากลานเต้นรำ ดูเคว้งราวกับไม่พบคนที่มองหา คลารี่สงสัยว่าหากเธอ
เดินไปแนะนำตัว และเสนอพาเดินชมรอบคลับ เขาจะทำท่าไหนอาจแค่จ้องหน้า หรือเขาอาจจะขี้อาย
เหมือนกัน อาจขอบคุณและยินดี แต่ฝืนทำเฉยแบบที่หนุ่ม ๆ ชอบทำ แต่เธอก็สังเกตเห็น บางที...
หนุ่มผมสีฟ้ายืดตัวทันใด ท่าทางระแวงระวังไม่ต่างจากหมาไล่เนื้อได้กลิ่นเหยื่อ คลารี่มองตาม
สายตาไป เห็นหญิงสาวในชุดสีขาว
*ยาอีสมุนไพร หรือเอฟิดรีน เป็นสารออกฤทธิ์กระตุ้นประสาทสกัดจากสมุนไพร ในสหรัฐ อนุญาตให้
ขายได้ตามรัานขายยา
**แปลว่า ผลิตในบรูคลิน
มาแล้วจ้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ