รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                                   เฟื่องฟ้านั่งเหม่อมองดอกบัวในสระหลังบ้านก่อนที่ภานุจะเดินเข้ามา
“อะแฮ่ม! เหม่อเช่นนี้คิดถึงเราใช่รึไม่” ภานุพูดทำเอาเฟื่องฟ้าหันควับทันที
“ทะ..ท่านชาย” เฟื่องฟ้ามองก่อนจะลุกขึ้น
“ว่าไง เฟื่องคิดถึงเราใช่รึไม่” ภานุถาม เฟื่องฟ้ามองหน้าก่อนจะตอบ
“ไม่เพค่ะหม่อมชั้นไม่ได้คิดถึงท่านชาย เชิญท่านชายเสด็จกลับไปเถิดเพค่ะ” เฟื่องฟ้าพูดพลางเดินหนีแต่ภานุใวกว่ารีบขว้าแขนใว้
“เฟื่องเป็นอันใดกันโกรธเคืองเราเรื่องใด” ภานุพูดพลางกอด
“ปล่อยเพค่ะ หม่อมชั้นไม่มีสิทธิโกรธท่านชายหรอกเพค่ะเพียงเพราะหม่อมชั้นไม่คู่ควรกับท่านชาย” เฟื่องฟ้าพูดพลางน้ำตาไหลก่อนจะดิ้น
“ทำไมจะไม่คู่ควรล่ะ..แค่เรารักกันก็พอแล้วนิ” ภานุพูด
“ฮึก..รักงั้นรึเพค่ะ ถ้าทรงรักหม่อมชั้นแล้วทำไมถึงต้องแต่งงานกับคุณหญิงแพรวดาวด้วยเพค่ะ” เฟื่องฟ้าพูดพลางร้องไห้
“เรื่องแต่งงานมันเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ท่านบังคัับเรานี่ทั้งนั้นเราไม่ได้อยากจะแต่งงานกับน้องหญิงแพรวดาวเลย เรารักเฟื่องตั้งหาก” ภานุพูด
“หม่อมชั้น..คงมีสิทธิได้รักไม่มีสิทธิได้อยู่เป็นคู่ครองของท่านชายหรอกเพค่ะ” เฟื่องฟ้าร้องไห้ ภานุมองก่อนจะปาดน้ำตาออกแล้วเชยคางร่างบางขึ้น
“เราจะรักเจ้าแต่เพียงผู้เดียวตราบนานเท่าใดใจของเราก็จะอยู่กับเจ้าแม้ร่างกายจะห่างเป็นของผู้อื่น” ภานุให้คำสัญญาพลางโน้มลงไปจูบเฟื่องฟ้าด้วยความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน
 
 
 
“ที่นี้สิน่ะ...ที่กูตาย” เฟื่องฟ้าพูดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเรือนไม้ที่เก่าผุพังโดยมีมินตราเดินอยู่ข้างหลัง
“แน่ใจน่ะว่าของที่เธอรักอยู่ที่นี้ชั้นว่ามันวังเวงน่ากลัวน่ะ” มินตราพูดพลางมองไปรอบๆ
‘ปัง!!’ เสียงประตูเปิดออกอย่างแรงทำเอามินตราตกใจสะดุ้งก่อนตามเฟื่องฟ้าเข้าไปในห้อง
“ชั้นตายที่นี้..ตายอย่างทุกทรมาน...ตายอย่างคนเป็น...ฮึก..ฮือๆ” เฟื่องฟ้าร้องไห้ มินตรามอง
“ชั้นสงสารเธอจัง…” มินตราพูด
“อย่ามาสงสารชั้น!! ชั้นไม่ได้ขอความเห็นใจ!!” เฟื่องฟ้าพูด
“เออๆ..ชั้นขอโทด งั้นขอชั้นหาของก่อนน่ะ” มินตราพูดพลางเดินหาสิ่งของที่เรียกว่าปิ่นก่อนจะก้มลงหาตามซอกที่มีแต่ฝุ่นไรเกาะเต็มไปหมด
“กริ้ง~” เสียงของบางอย่างดังขึ้นเมื่อเท้าของมินตราเตะเข้าที่สิ่งของนั้นในขณะที่ก้มก่อนจะลุกขึ้น
เฟื่องฟ้ามองก่อนจะหยิบปิ่นที่ปิ่นที่กลิ้งออกมาจากซอกมุม
“เจอแล้วหรอ!” มินตราพูดพลางมองปิ่นอนงค์สีน้ำเงินในมือของหญิงสาว
“หันมาสิ ชั้นจะใส่ให้” เฟื่องฟ้าพูด มินตรามองก่อนจะทำตามคำสั่ง เฟื่องฟ้ายิ้มร้ายก่อนจะเอาปิ่นปักที่ผมของมินตราแล้วทะลุเข้าตัวหล่อนทันที
“ถึงเวลาของพวกมึงแล้ว ศิลานันท์” เฟื่องฟ้าในร่างมินตรายิ้มร้ายก่อนจะเดินออกไปโดยจุดมุ่งหมายคือบ้านของป๊อปปี้
 
 
 
“เดี่ยวพี่จะพาฟางไปหาคุณยายทวดพี่น่ะ” ป๊อปปี้พูดพลางเดินลงมาจากรถพร้อมกับฟาง
“คุณป๊อปค่ะมีแขกมาขอพบค่ะ” คนรับใช้พูด
“แขกงั้นหรอ…” ป๊อปปี้พูดพลางมองหน้าฟางก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปในบ้าน
“อ้าวตาป๊อปมาแล้ว” แม่พูดพลางมอง
“สวัสดีค่ะพี่ป๊อป” จินนี่พูดพลางยิ้ม
“จินนี่….จินนี่มาทำอะไรที่นี้ครับ” ป๊อปปี้พูด
“คือ..คุณแม่ให้เอาคุ้กกี้มาฝากน่ะค่ะเดี่ยวจินนี่ก็จะกลับแล้วค่ะ” จินนี่พูดพลางยิ้ม
“เชิญหนูฟางนั่งก่อนเลยน่ะจ๊ะเดี่ยวแม่ไปเอาขนมมาให้ ป๊อปดูแลน้องด้วยน่ะลูก” แม่พูด
“ครับ” ป๊อปปี้พูด จินนี่เยียดมองฟางด้วยสายตาที่เกลียดชัง
“พี่ป๊อปลองทานคุ้กกี้หน่อยสิค่ะว่ามันอร่อยไม” จินนี่พูดแล้วหยิบคุ้กกี้
“เอ่อ….พี่ทานเองได้ครับ” ป๊อปปี้พูดพลางมองฟาง
“อร่อยไมค่ะ” จินนี่พูดเมื่อป๊อปปี้กินคุ้กกี้
“ก็อร่อยดีครับ” ป๊อปปี้พูด
‘พรึ่บ!!’ จู่ๆก็มีลมดันเข้าตัวฟางอย่างรวดเร็ว ฟางลุกขึ้นด้วยสายตาแข็งกร้าวพลางจ้องมองจินนี่อย่างเคียดแค้น
“เลิกอ่อยผัวกูสักที อีนังร่าน!!!” ฟางตะโกนทำใก้ป๊อปปี้กับจินนี่ตกใจ
“นี้ฟางพูดอะไรอ่ะมันไม่ดีเลยน่ะ โอ้ย!!” จินนี่พูด ฟางยิ้มก่อนจะตบเข้าที่ใบหน้าอย่างเต็มแรง
“ฟาง! ฟางตบจินนี่ทำไม” ป๊อปปี้พูดแล้วเข้ามาดึงมือ
“มากกว่านี้หม่อมชั้นก็ทำได้เพค่ะ” ฟางพูดแล้วสะบัดมือออกเหมือนมีพลังมหาศาลก่อนจะตรงไปบีบคอจินนี่
“อั่ก! ช่วยด้วยค่ะพี่ป๊อป!!” จินนี่ร้อง ฟางหัวเราะอย่างสะใจก่อนจะลงแรงบีบ
“ฟาง!! อย่าทำจินนี่แบบนั้นสิ!!” ป๊อปปี้พูดแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาทั้งคู่ทั้งพยายามแกะมือฟางจากจินนี่
“มึงต้องตาย!! ฮ่าๆๆๆ” ฟางหัวเราะอย่างส่ะใจก่อนทวดเดือนผกาจะเดินเข้ามา
“นี้มันอะไรกัน!!” ทวดเดือนผกาตะโกน ฟางชงักก่อนจะหันไปมองด้วยสายตาที้แข็งกร้าว
“คะ..คุณหญิงสายฝน!” หญิงชราพูดอย่างตะลึ้ง
“เดือนผกางั้นรึ!” ฟางพูดก่อนจะหมดสติไป ป๊อปปี้มองพลางคว้าร่างบางได้ทัน
“ว้าย! นี้มันอะไรกันเนี้ย!!” แม่ป๊อปปี้พูดพลางมอง ป๊อปปี้มองหญิงชราสลับกับฟางก่อนจะวางฟางลงบนโซฟา
 
 
 
 
“อ้าว จะกลับแล้วหรอเฟร์” เขื่อนพูดเมื่อเห็นเฟร์เดินมาที่หน้าประตูโรงแรม
“ก็จะกลับแล้วน่ะสิค่ะวันนี้เฟร์เหนื่อยมากเลย” เฟร์พูด
“อืม งั้นพี่ไปส่ง” เขื่อนพูด เฟร์มองก่อนจะพยักหน้า
“แวะซท้อไอติมด้วยน่ะค่ะ เฟร์อยากทานไอติม” เฟร์พูดแล้วเดินนำไปที่รถ
“เดี่ยวพี่เป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง” เขื่อนพูด เฟร์มองพลางยิ้ม
“เดะจะกินให้หมดตังเลย คอยดู” เฟร์พูดแล้วขึ้ยรถ เขื่อนยิ้มแล้วขึ้นรถทางคนขับก่อนจะขับรถออกไป
 
 
 
“อื้อ…” ฟางตื่นขึ้นมาก่อนจะเจอเข้ากับทุกคนที่ยืนล้อมเธออยู่
“ฟาง..เป็นอะไรไปค่ะ” ฟางพูด ป๊อปปี้มอง
“ฟางจำเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้หรอ” ป๊อปปี้พูด ฟางมองพลางสงสัย
“เรื่องเมื่อกี้...ฟางจำได้ว่า..ฟางนั่งอยู่บนโซฟาแล้วจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้ค่ะ” ฟางพูด
“อย่ามาโกหก!! เธอตบชั้นแถมจะฆ่าชั้นด้วย!” จินนี่พูด
“ห๊ะ! ชั้นเนี้ยน่ะจะฆ่าเธอ” ฟางพูดอย่างไม่เชื่อหู
“ฟาง ถ้าหนูหึงหวงป๊อปปี้ขนาดนี้หนูก็ไม่ควรที่จะไปทำร้ายใครถึงตายน่ะ” แม่ป๊อปปี้พูด
“ปะ..ป่าวน่ะค่ะคุณแม่..ฟางไม่ได้ตั้งใจ..ฟางจำไม่ได้” ฟางพูด
“ฟางจำไม่ได้จริงๆหรอ” ป๊อปปี้พูดพลางจ้องตาฟาง
“จริงค่ะ ฟางจำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไป” ฟางพูด
“พอเถอะๆ ถ้าไม่รู้ตัวจริงๆแม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอกป๊อปแม่ว่าพาฟางไปส่งที่บ้านเธอเถอะพ่อแม่เค้าเป็นห่วงแย่ล่ะ” แม่ป๊อปปี้พูดแล้วเดินออกไป จินนี่เยียดยิ้มอย่างส่ะใจ
“ไปเถอะฟาง เดี่ยวพี่ไปส่ง”ป๊อปปี้พูดแล้วประคองฟางลุกขึ้น
“กลับดีๆน่ะค่ะอย่าปล่อยให้บ้าไปทำร้ายใครอีกล่ะ” จินนี่พูดพลางเยียดยิ้ม ฟางมองก่อนจะเดินออกไป
“จินนี่กลับเองได้ใช่ไมครับ งั้นพี่ไปก่อนน่ะ” ป๊อปปี้พูดแล้วเดินตามฟางออกไป จินนี่รู้สึกส่ะใจที่วันนี้เธอได้ทำคะแนนความสงสารต่อแม่ป๊อปปี้ โดยที่เธอไม่ได้ลงมือลงแรงอะไรเลย
“มีความสุขให้พอ กูจะใช้ร่างของนังสายฝนค่อยๆทำร้ายมึงจนกว่ามึงจะตาย!! อีแพรวดาว” เฟื่องฟ้ายิ้มพลางมองอย่างโกรธแค้น
 
 
 
 
นี้แค่เบาๆต่อไปหนักกว่านี้..ได้สงสารฟางกันยกใหญ่แน่ฮึๆๆ ยิ้มแบบมีแผนร้าย