รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “อ้าว ป้ากลอยยังไม่นอนอีกหรอ” มินตราพูดเมื่อเดินผ่านป้าซึ่งเป็นเพื่อนบ้านพูด

“ยังหรอกป้ากล่อมใอ้ปาร์มมันหลับอยู่น่ะ เอ็งล่ะมินตรา เอ็งไปใหนมากลับมาซ่ะดึกดื่น” ป้ากลอยพูด

“เอ่อ….ชั้นไปกินเลี้ยงกับเพื่อนมาน่ะจ๊ะ ชั้นขอเข้าไปดูน้องได้ไมจ๊ะ” มินตราพูด

“ได้สิ เข้ามา” หญิงสาวพูด มินตรามองก่อนจะถอดรองเท้าพลางเดินเข้าไปในบ้าน

“น้องน่ารักจังเลย” มินตราพูด

“เห้ย อย่าพูดแบบนั้นสิเดี่ยวหลานข้าตาย” ป้ากลอยพูด

“เอ่อ..ขอโทดจ๊ะ” มินตราพูดพลางมองดูทีวีที่ตอนนี้เป็นละครผี

“นังรินนี้น่ากลัวจริงๆแค้นข้ามภพข้ามชาติเชียว” ป้ากลอยพูดพลางมองดูทีวี มินตรานึกอะไรขึ้นได้ก็ถาม

“ป้าจ๊ะ...ป้ารู้รึป่าวว่าทำไมแรกๆผีถึงทำอะไรเราไม่ได้” มินตราพูด

“อะไรของเอ็งว่ะคนตาย3สามวันวิญญาณมันก็เฮี้ยนแล้วพลังผีมันมีฤทธิ์จะตาย หลอกคนหัวโกร๋นมีถมไป” ป้ากลอยพูด

“แล้วถ้าผีมันตายมาเป็นชาติแล้วล่ะจ๊ะ..ถ้าสมมติว่ามันกลับมาแก้แค้นอะไรอย่างงี้เนี้ยผีแรกๆมันจะทำอะไรเราได้รึป่าวจ๊ะ” มินตราพูด

“เอ่อ..อันนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่าบุญน่ะมันเยอะพอที่จะมีพลังรึป่าวรึไม่ก็..ยังมีบ่วงเกี่ยวกับสิ่งที่รักมั้ง แต่ในเรื่องนี้น่ะนังรินผีตายโหงมันถูกขังเอาใว้ในหีบมันมีของรักของหวงมันจึงทำให้มันมีพลังในการทำร้ายพระเอกนางเอก ร้ายจริงๆแถมน่ากลัวด้วย” ป้ากลอยพูดทำให้มินตราถึงกับดีใจ

“ขอบคุณน่ะจ๊ะป้า ชั้นไปล่ะ!!” มินตราพูดแล้วลุกพรวดพราดออกไปทันที

“เห้ย! นังมิน! เอ็งจะรีบไปใหนว่ะ” หญิงสาวพูดก่อนจะดูทีวีต่อ

“เฟื่องฟ้า! เฟื่องฟ้า!” มินตราวิ่งเข้ามาในห้องนอนก่อนจะร้องเรียกหาหญิงสาว

“ว่าไง คุณรินนรามีวิธีช่วยชั้นแล้วใช่ไมค่ะ” เฟื่องฟ้าพูด มินตรายิ้มร้ายก่อนจะบอกเล่าทางที่จะแก้แค้นครอบครัวศิลานันท์

“อื้อ….” ฟางตื่นขึ้นมาในเช้าของอีกวันพลางมองดูรอบๆก็ไม่เห็นป๊อปปี้แต่มีชุดใหม่ของเธอวางอยู่ปลายเตียง

หลังจากที่ฟางอาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาจากห้องนอนตามกลิ่นอาหารที่ลอยอบอวลมาจากห้องครัว

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ” ป๊อปปี้พูดพลางเทเส้นสปาเก็ตตี้ใส่จาน

“พี่ป๊อปทำอาหารเป็นด้วยหรอค่ะ” ฟางพูด

“เป็นสิ พี่ทำได้หลายอย่างเชียวน่ะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะยกสปาเก็ตตี้2จานมาวางที่โต๊ะ ฟางมอง

“ลองชิมดูสิ พี่ทำอร่อยน่ะ” ป๊อปปี้พูด ฟางมองพลางยิ้มก่อนจะใช้ส้อมตักเอาเส้นเข้าปากพลางเคี้ยวตุ้ยๆ

“อร่อยใช่ไมล่ะ” ป๊อปปี้พูด ฟางไม่ตอบแต่ตักอีกคำเข้าปาก

“ค่อยๆกินสิเดี่ยวติดคอ” ป๊อปปี้พูดแล้วเอาทิชชู่มาเช็ดซอสที่ติดปากฟางออก

“มัวแต่ดูเค้าอยู่นั้นแหละถ้าไม่กินเค้าขอน่ะ” ฟางพูดก่อนจะหยิบจานของป๊อปปี้มา

“เห้ย! ได้ไงอ่ะ ฟางขี้โกงงงงงเอามานี้เลยน่ะ” ป๊อปปี้พูด ฟางลุกขึ้นพลางถือจานใว้ทั้งสองใบ

“แบร่ๆ นึกว่าจะไม่กินพี่ป๊อปโทดฟางไม่ได้น่าาา” ฟางพูดพลางทำหน้าล้อเลียนป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะวิ่งไปหาฟาง แต่ฟางใวกว่าหลบทัน

“เอามาเถอะน่ะฟาง...เมื่อคืนพี่หมดแรงไปเยอะ พี่ขอกินข้าวเติมพลังหน่อยสิ” ป๊อปปี้พูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเหล่ห์ทำเอาฟางหน้าแดง

“ชิ พูดไรก็ไม่รู้” ฟางพูดก่อนจะวางจานลงพลางนั่ง

“อนุญาติให้พี่กินแบบนี้แสดงว่าอยากให้พี่แรงเก็บใว้จัดต่อใช่ป่ะ” ป๊อปปี้ยิ้ม ฟางมอง

“ใอ้พี่ป๊อปบ้า! จะกินรึไม่กินค่ะไม่งั้นฟางจะกินจริงๆด้วย” ฟางพูดขู่ ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะนั่งลงพลางกินไปจ้องฟางไป

“ได้เวลาทานข้าวแล้ว” แก้วพูดก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้องคนไข้

“ขนมจีน….” แก้วพูดเมื่อเห็นขนมจีนกำลังนั่งป้อนข้าวให้โทโมะ

“อ้าว..คุณแก้ว…” ขนมจีนพูด

“คุณขนมจีน...มาทำอะไรที่นี้ค่ะ” แก้วพูดพลางมอง

“ขนมจีนแค่มาเยี่ยมโทโมะน่ะค่ะ” ขนมจีนพูดพลางยิ้ม

“แก้วไปใหนมา” โทโมะพูดพลางมองแก้ว

“เอ่อ….แก้วลงไปซื้อของมาน่ะเพราะเห็นว่าโทโมะหลับอยู่” แก้วพูด

“เอ่อ...ขนมจีนชั้นอิ่มแล้วเธอกลับไปเถอะ” โทโมะพูด

“ทำไมล่ะค่ะนี้ข้าวยังไม่หมดเลยน่ะค่ะ” ขนมจีนพูด

“แต่โทโมะเค้าอิ่มแล้ว..เธอก็ไม่น่าจะไปเซ้าซี้ต่อน่ะ” แก้วพูดพลางจ้องมองขนมจีนแบบไม่ยอม

“ก็ได้ค่ะ ขนมจีนไม่เซ้าซี้ก็ได้งั้นขนมจีนขอตัวก่อนน่ะค่ะ แล้วอย่าลืมสัญญาน่ะค่ะโทโมะ” ขนมจีนพูดแล้วคว้าเอากระเป๋าก่อนจะเดินผลักไหล่แก้วออกไป

“แก้วไปซื้อข้าวต้มมาให้ แต่สงสัยคงต้องเอาทิ้งซ่ะแล้วมั้ง” แก้วพูด

“อย่าน่ะ โมะยังไม่อิ่มเลย” โทโมะร้อง

“อ้าวใหนว่ากินข้าวของขนมจีนอิ่มแล้วไงค่ะ ถ้ากินของแก้วลงไปอีกเดี่ยวก็อ้วนตายหรอก” แก้วพูด

“อ้วนเท่าไหร่โมะก็กินถ้ามันเป็นของๆแก้ว” โทโมะพูดพลางยิ้ม แก้วมองก่อนจะเดินไปแกะใส่ถ้วยใหม่

“ว่าแต่โทโมะสัญญาอะไรกับขนมจีนหรอ” แก้วพูด โทโมะมองก่อนจะเงียบไป

“ว่าไงบอกแก้วมาสิ คนเป็นแฟนกันเค้าไม่ปิดบังกันน่ะ” แก้วพูดพลางจ้องหน้าโทโมะนิ่ง

“ปล่าว ไม่มีอะไรหรอกมาๆโมะอยากกินล่ะ” โทโมะพูดเปลี่ยนเรื่องก่อนจะดึงถ้วยข้าวต้มมา แก้วมองพลางนั่งลง

“จริงๆน่ะว่าไม่มีอะไร” แก้วจับผิด

“จริงสิ โทโมะจะโกหกแก้วทำไมล่ะ อ๊ะ ป้อนเลย” โทโมะพูดแล้วยื่นถ้วยข้าวต้มให้ แก้วมองก่อนจะรับมาแล้วตักป้อนให้ร่างสูง

“ทำไมใอ้ป๊อปมันไม่เข้ามาโรงแรมเลยน่ะ” เขื่อนพูดพลางชะเง่อมอง

“คุณเขื่อนค่ะ ทัวน์จากฝรั่งเศษมาถึงแล้วค่ะ” พนักงานพูด เขื่อนหันมามอง

“ไปต้อนรับใว้ก่อนและก็จัดแจงห้องพักให้เรียบร้อยดูแลแขกดีๆน่ะ” เขื่อนพูด พนักงานสาวพยักหน้าแล้ววิ่งออกไป

“วุ่นเลยน่ะค่ะพี่เขื่อน” เฟร์พูดพลางเดินเข้ามา

“ก็ใช่น่ะสิแล้วพี่ชายเราอยู่ใหนเนี้ย” เขื่อนพูด

“เอ่อ..อยู่บ้านหลังเก่าของครอบครัวเฟร์อ่ะค่ะแต่พี่ป๊อปบอกว่าวันนี้มอบหน้าที่ให้เฟร์ดูแลแขกค่ะ” เฟร์พูด

“ห๊ะ! นี้มันจะให้น้องสาวมาดูแลกิจการใหญ่หรอเนี้ย” เขื่อนพูด

“วันเดียวค่ะถ้าตลอดชีวิตเฟร์ทำไม่ไหวหรอกค่ะ” เฟร์พูด

“แน่ใจน่ะว่าไหว” เขื่อนพูด

“ไฟร์ติ้งค่ะ!” เฟร์พูด เขื่อนพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่กลุ่มแขกพร้อมกับเฟร์

หวานกันไปให้เต็มที่ตอนหน้าดร่าม่าจัดเต็ม
อัพแย้ววน่าาา
คอมเม้นกันด้วยล่ะ