รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        ณ ชุมชนบทในย่านคลองน้ำส่วนหนึ่งของกรุงเทพ
“โอ้ย ร้อน! ทำไมประเทศมันร้อนยังนี้ว่ะ” หญิงสาววัยกลางคนพูดพลางเดินมานั่งเปิดพัดลม
“แม่จะบ่นไรนักหนาประเทศไทยมันก็ร้อนมาชาติแล้ว” มินตราเดินเข้ามาพลางโยนกระเป๋าลงบนโซฟาที่ขาดหลุดลุ่ย
“น่อย นังลูกปากดีแกนั้นแหละเมื่อไรจะหาผัวรวยๆได้ซักทีจะได้มีบ้านหลังใหญ่ๆติดแอร์ทั่วบ้านจะสบายสักที” แม่มินตราพูดทำให้มินตรากำหมัดแน่น
“อ้าวที่รักกลับมาแล้วหรอจ๊ะ มาให้สามีหอมหน่อยสิจ๊ะ” ชายวัยกลางคนเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะมาหอมแก้มแม่มินตราทำเอาเธออยากจะอ้วกลงตรงนั้น
“ชั้นไปอาบน้ำก่อนน่ะแม่” มินตราพูดแล้วลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ
“เออ เร็วๆน่ะเว้ย ชั้นร้อนจะตายอยู่เนี้ย” แม่มินตราพูด
“ชีวิตชั้นมันเฮงซวยจริงๆเลย เรียนจบก็เป็นได้แค่ลูกจ้างเค้าแถมยังมีแม่สกปรกอีก เมื่อไรกันที่ช้้นจะได้ออกไปจากขุมนรกนี้สักที!!” มินตราพูดพลางกำหมัดแน่นก่อนน้ำตาจะไหลลงมาอาบแก้มทั้งสอง
 
 
 
“อ้าว ท่านชายภานุ..สวัสดีขอรับ” ชายวัยกลางคนพูดเมื่อภานุเดินเข้ามาในร้านหนังสือ
“สวัสดีขอรับ” ภานุพูด
“วันนี้ท่านชายมาเลือกดูหนังสือรึขอรับ” ชายวัยกลางพูด
“ใช่ เราว่าอยากจะได้หนังสือฝรั่งเพิ่มน่ะเราขอตัวไปดูก่อนน่ะ” ภานุพูดแล้วเดินเข้าไปดูหนังสือตามแผง
“เจ้าคุณพ่อค่ะ..รินปักผ้าเช็ดหน้าเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” รินนราพูดก่อนจะเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าลายดอกแก้ว
“อืม..ช่างสวยงามยิ่งนัก เต้าลองเอาไปให้ท่านชายภานุดูสิ” พ่อรินนราพูด
“ท่านชายภานุ…” รินนรายิ้มดีใจก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนเปิดอ่านหนังสืออยู่
“ท่านชายภานุเพค่ะ” รินนราพูดก่อนภานุจะหันมามอง
“อ้าว น้องรินนรา” ภานุพูด
“ท่านชายภานุทรงมาเลือกดูหนังสือฝรั่งอีกแล้วใช่ไมเพค่ะ” รินนราพูด
“ใช่ พี่ชอบน่ะแล้วน้องมีธุระการใดกับพี่รึป่าว” ภานุพูด รินนรายิ้มก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ภานุมองก่อนจะรับมาดู้
“สวยรึไม่เพค่ะ” รินนราพูด
“สวยสิฝือมีเย็บปักในย่านแถวนี้สวยสู้น้องมิได้ดอก” ภานุพูดพลางมองผ้าเช็ดหน้า
“น้อง..ให้ท่านชายเพค่ะ” รินนราพูด
“จริงรึ..งั้นพี่ก็ขอบน้ำใจน้องมากน่ะ” ภานุพูดก่อนจะหันมาอ่านหนังสือต่อ รินนรายิ้มก่อนจะเดินออกมา
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว..เจ้าคงให้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไปแล้วสิ” พ่อพูดอย่างรู้ทันก่อนที่รินนราจะยิ้มแล้วหันไปมองภานุที่ก้มหน้าอ่านหนังสืออยู ‘ซักวัน..ชั้นจะเป็นสะใภ้วังนฤบดีให้ได้’ รินนราคิดก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข
 
 
 
“นี้พี่เขื่อนจะเดินตามเฟร์อีกนานไมค่ะ” เฟร์พูดพลางเดินเช็คห้องในพิพิธภัณฑ์
“ก็มันไม่น่าใว้วางใจนิ อย่าลืมสิว่าเคยเกิดเรื่องแล้วน่ะ” เขื่อนพูด เฟร์มองก่อนจะพยักหน้าแล้วยิ้ม
“นั้นแน่! เป็นห่วงเฟร์อ่ะดิ” เฟร์พูดแซวเขื่อน เขื่อนหน้าแดงทันที
“ปะ..ป่าวสักหน่อย พี่กลัวว่าเฟร์จะโดนอุ้มแล้วใอ้ป๊อปมันมาด่าพี่ต่างหากว่าไม่ดูแลเฟร์” เขื่อนร่ายยาวเฟร์ยิ้ม
“แค่นั้นหรอค่ะ” เฟร์ยิ้ม เขื่อนมองก่อนจะเดินสวนนำหน้าไป
“อ้าวพี่เขื่อน! รอเฟร์ด้วย!” เฟร์พูดก่อนจะรีบเดินตามเขื่อนไปจนมาถึงห้องเก็บดนตรีใหม่
“ห้องนี้สิน่ะที่เกิดเหตุ” เขื่อนพูด
“ใช่ค่ะมันเกิดบ่อยมากเลยน่ะค่ะ พะ..พี่เขื่อน..เฟร์ว่าเราอย่าเข้าไปเลยค่ะ” เฟร์พูด
“ไม่ต้องกลัว..พี่มีพระหลวงปู่แดง ถ้าผีเกิดโผล่ขึ้นมาตอนนี้น่ะมันทำอะไรเราไม่ได้หรอก” เขื่อนพูด
“- -ใอ้เราก็นึกว่าจะไม่กลัวผี..ที่ใหนได้เตรียมตัวมาอย่างดี” เฟร์พูด เขื่อนมองก่อนจะผลักประตูเข้าไปก็รู้สึกถึงความหนาวที่เย็นปะทะเข้ากับร่างกาย
“เฟร์เปิดแอร์ทิ้งใว้หรอ” เขื่อนพูด
“ปะ..ป่าวน่ะไฟฟ้าในพิพิธภัณฑ์จะปิดลงหมดแล้ว” เฟร์พูดพลางลูบแขนตัวเองก่อนจะชงักเข้ากับเงาตะคุ่มสีดำๆยืนอยู่มุมห้อง
“พะ..พี่เขื่อน..เห็นอย่าง..ที่เฟร์เห็น..ระ..รึป่าวค่ะ” เฟร์พูดก่อนจะกอดแขนเขื่อนแน่น
“เห็นสิ นั้นใครน่ะ!!” เขื่อนตะโกนก่อนจะโดนเฟร์ตีเข้าที่แขน
“พี่เขื่อน! อย่าทักเขาสิเฟร์ว่า..ต้องเป็นผีแน่ๆเลย” เฟร์พูดแล้วหลับตาปี๋ซุกแขนเขื่อน
“พี่ว่าไม่น่าใช่น่ะ” เขื่อนพูดแล้วเดินถือไฟฉ่ายส่องไปที่เงาปริศนานั้น
“พี่เขื่อน! รอเฟร์ด้วยสิ” เฟร์รีบวิ่งตามไปก่อนทั้งคู่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าสิ่งปริศนานั้น
“พี่เขื่อน! อย่าจับน่ะ” เฟร์ร้องเพราะกลัวว่าจะกลายเป็นผีหันมาแต่มันทันแล้ว..เขื่อนยื่นมือไปจับที่ไหล่สิ่งปริศนานั้นก่อนจะดึงผ้าคลุมออก
‘พรึ่บ!!!’
“กรี้ดดดดดดดด!!!”
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปานนี้แล้วทำไมเฟร์ยังไม่กลับอีกน่ะ” แม่เฟร์พูดพลางเดินวนไปมาอยู่นอกบ้าน
“นี้คุณแม่ยังไม่นอนอีกหรอครับ” ป๊อปปี้เดินมา
“ยังจ๊ะ พอดีแม่รอเฟร์อยู่..ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใหน” แม่พูด
“งั้นเดี่ยวผมโทรตามน้องให้ครับ” ป๊อปปี้พูดแล้วกดโทรศัพท์โทรหาเฟร์
 
~ตึ้ดๆๆ ตึ้ดๆๆๆ~ เสียงโทรศัพท์เฟร์ดังขึ้นบนรถเขื่อนโดยไม่มีคนรับ
“สายติดครับแต่ไม่มีคนรับ” ป๊อปปี้พูดยิ่งทำให้แม่วิตกกังวลหนัก
“แม่เป็นห่วงน้องจังเลยลูก” แม่พูด ป๊อปปี้มองก่อนจะเข้าไปกอดปลอบ
“น้องโตแล้ว..น้องรู้จักการคิดการเอาตัวรอดครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะครับ” ป๊อปปี้พูดปลอบ แม่มองซักพักก่อนจะทอดมองไปยังประตูรั้วที่ยังคงมืดสนิทไม่มีรถขับเข้ามา
 
 
 
“กรี้ดดดดดดด!!” เฟร์ร้องตะโกนพลางหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
“เฟร์! เป็อะไรเนี้ย! “ เขื่อนพูด
“ผะ..ผี..ผีอยู่ข้างหน้าใช่ไมพี่เขื่อน” เฟร์พูดพลางหลับตา
“ผีอะไรล่ะดูดีๆสิ” เขื่อนพูด เฟร์ชงักก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามอง
“หะ..หุ่นนิน่า แหะๆ” เฟร์พูดเมื่อเห็นหุ่นสาวใส่ชุดไทย เขื่อนมองซักพักก่อนจะตกใจตัวแข็งทือ
“ฟะ..เฟร์..” เขื่อนพูด
“อะไร คิดจะหลอกให้เฟร์กลัวอ่ะดิจ้างให้เฟ ร์ก็ไม่มีวันเสียฟอร์มอีกหรอก” เฟร์พูดแล้วหันไปดูข้างหลังก่อนจะตกใจเข้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่บนโต๊ะวางเครื่องดนตรี
“กะ...กรี้ดดดดดดดด”
 
 
 
 
 
 
                         ใหนว่าจะไม่เสียฟอร์มไง กรี้ดซ่ะดังเชียวน่ะ- -สปอยอีก3ตอนผีจะออกมาล่ะบายยย เจอกันพรุ่งนี้ อัพ2ตอนแต่ต่างเวลาน่าาาคอมเม้นด้วยน่ะค่ะ^^