รักร้ายหักสวาท ปฐมบท
8.3
เขียนโดย RosenLa
วันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 22.47 น.
57 chapter
69 วิจารณ์
64.61K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 21.47 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
1) จุดเริ่มต้นของอดีต 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ทะ..ท่านหญิง...ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพค่ะ ใครก็ได้!ช่วยฉันด้วย!!"
หญิงสาวซึ่งทั้งตัวมีแต่รอยบาดแผลจากคมมีดร้องตะโกนด้วยความกลัวพร้อมวิ่งหนี
"มึงหนีกูมิพ้นดอก!! นังแพสยา!"
หญิงสาวอีกคนซึ่งเปรียบเสมือนซาตานในตอนนี้เดินตามอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและน่ากลัวจนกระทั่งหญิงผู้เคราะห์ร้ายวิ่งหนีจนมาถึงเรือนดนตรีไทยจึงตัดสินใจเข้าไปหลบภายในเรือน
"ฮึ! คิดว่าจะหนีกูพ้นรึอีนังเฟื่องฟ้า..."
หญิงสาวพูดพลางยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนจะเดินตามเข้าไปในเรือนไทยเพื่อจัดการกับอีกฝ่าย
"โอ้ย! ข้าจะไม่ไหวแล้วท่านหมอ.."
หญิงสาวร้องโอดโิอยไปทั่วทั้งเรือนไทยของตนเพราะความเจ็บที่ช่องคลอด
"เบ่งเพค่ะท่านหญิง..อย่าหลับน่ะเพค่ะ"
หมอตำแยพูดก่อนเอามือดันที่ท้องของหญิงสาวเพื่อให้เด็กออกมา
"เหตุฉะใหนเลือดถึงออกมามากมายเช่นนี้ผิดกับคนปกติที่ไม่กี่อึดใจก็คลอด"
"แย่แล้วสิ..."
หมอตำแยชะงักอย่างสิตกกังวล
"มะ..มีอะไรรึป่าวท่านหมอ"
คนรับใช้รีบถามอย่างกลัว
" คุณหญิงท่าน..ถูกวางยา.."
"ห๊ะ! มะ..ไม่จริง..โถ่..คุณหญิงของบัว ฮือๆ"
ทุกคนต่างรู้สึกหดหู่เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีเจ้านายของตนก็จะลาโลกแล้ว
"คุณหญิงสายฝน..เจ็บมากไมเพค่ะ..ฮึก.."
ทาสรับใช้ที่จงรักภักดีต่อเจ้านายรีบคลานเข้าไปหาโดยที่อีกฝ่ายเริ่มหายใจแผ่วลงทุกที
"ข้ารู้สึกเหนื่อยเกิน...ข้า..รู้สึกว่า..ข้าใกล้จะหมดลมหายใจทุกที.."
สายฝนพูดอย่างแผ่วเบาก่อนจะห้วนคิดถึงชายอันเป็นที่รัก
"ทะ..ท่านชาย..ท่านชายอยู่ที่ใด"
"ท่านชายกำลังเดินทางกลับจากพิษณุโลกเพค่ะ..คุณหญิงต้องอยู่รอท่านชายน่ะเพค่ะ...ฮือๆ"
ทาสรับใช้พูดพร้อมกับร้องไห้ สายฝนยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะกุมมือของอีกฝ่าย
"ข้า..คง..ไม่มีโอกาสได้กล่าวลาอีกแล้วล่ะ..ฝะ..ฝากบอกท่านชาย..ด้วยน่ะ..ว่าเราจะรักและเทิดทูลท่าน..ตลอดไป.."
พอสิ้นเสียงสายฝนก็ค่อยๆหลับไปอย่างเงียบทำให้ทาสทุกคนในเรือนต่างร้องไห้กันดังยกใหญ่
ฉับบบบบบบ ที่จริงว่าจะแต่งวันเสาร์ล่ะแต่เห็นแล้วมันอดไม่ได้ เรื่องนี้เป็นแบบภพอดีตกับปัจจุบันน่าา ให้ทายสายฝนคือใคร 55
หญิงสาวซึ่งทั้งตัวมีแต่รอยบาดแผลจากคมมีดร้องตะโกนด้วยความกลัวพร้อมวิ่งหนี
"มึงหนีกูมิพ้นดอก!! นังแพสยา!"
หญิงสาวอีกคนซึ่งเปรียบเสมือนซาตานในตอนนี้เดินตามอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แข็งกร้าวและน่ากลัวจนกระทั่งหญิงผู้เคราะห์ร้ายวิ่งหนีจนมาถึงเรือนดนตรีไทยจึงตัดสินใจเข้าไปหลบภายในเรือน
"ฮึ! คิดว่าจะหนีกูพ้นรึอีนังเฟื่องฟ้า..."
หญิงสาวพูดพลางยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนจะเดินตามเข้าไปในเรือนไทยเพื่อจัดการกับอีกฝ่าย
"โอ้ย! ข้าจะไม่ไหวแล้วท่านหมอ.."
หญิงสาวร้องโอดโิอยไปทั่วทั้งเรือนไทยของตนเพราะความเจ็บที่ช่องคลอด
"เบ่งเพค่ะท่านหญิง..อย่าหลับน่ะเพค่ะ"
หมอตำแยพูดก่อนเอามือดันที่ท้องของหญิงสาวเพื่อให้เด็กออกมา
"เหตุฉะใหนเลือดถึงออกมามากมายเช่นนี้ผิดกับคนปกติที่ไม่กี่อึดใจก็คลอด"
"แย่แล้วสิ..."
หมอตำแยชะงักอย่างสิตกกังวล
"มะ..มีอะไรรึป่าวท่านหมอ"
คนรับใช้รีบถามอย่างกลัว
" คุณหญิงท่าน..ถูกวางยา.."
"ห๊ะ! มะ..ไม่จริง..โถ่..คุณหญิงของบัว ฮือๆ"
ทุกคนต่างรู้สึกหดหู่เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีเจ้านายของตนก็จะลาโลกแล้ว
"คุณหญิงสายฝน..เจ็บมากไมเพค่ะ..ฮึก.."
ทาสรับใช้ที่จงรักภักดีต่อเจ้านายรีบคลานเข้าไปหาโดยที่อีกฝ่ายเริ่มหายใจแผ่วลงทุกที
"ข้ารู้สึกเหนื่อยเกิน...ข้า..รู้สึกว่า..ข้าใกล้จะหมดลมหายใจทุกที.."
สายฝนพูดอย่างแผ่วเบาก่อนจะห้วนคิดถึงชายอันเป็นที่รัก
"ทะ..ท่านชาย..ท่านชายอยู่ที่ใด"
"ท่านชายกำลังเดินทางกลับจากพิษณุโลกเพค่ะ..คุณหญิงต้องอยู่รอท่านชายน่ะเพค่ะ...ฮือๆ"
ทาสรับใช้พูดพร้อมกับร้องไห้ สายฝนยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะกุมมือของอีกฝ่าย
"ข้า..คง..ไม่มีโอกาสได้กล่าวลาอีกแล้วล่ะ..ฝะ..ฝากบอกท่านชาย..ด้วยน่ะ..ว่าเราจะรักและเทิดทูลท่าน..ตลอดไป.."
พอสิ้นเสียงสายฝนก็ค่อยๆหลับไปอย่างเงียบทำให้ทาสทุกคนในเรือนต่างร้องไห้กันดังยกใหญ่
ฉับบบบบบบ ที่จริงว่าจะแต่งวันเสาร์ล่ะแต่เห็นแล้วมันอดไม่ได้ เรื่องนี้เป็นแบบภพอดีตกับปัจจุบันน่าา ให้ทายสายฝนคือใคร 55
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ