KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     "ยินดีต้อนรับค่า"เสียงพนักงานกล่าวทักทายเมื่อมีลูกค้าเข้ามา
"เชิญสั่งได้ตามสบายเลยนะคะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเองค่ะ"คุโรโกะกล่าวพร้อมมองทุกคนที่มองเมนู
"...ไฮซากิ นายไม่สั่งรึไง"รุ่นพี่หันไปมองไฮซากิที่ไม่สนใจแม้แต่จะหยิบเมนู
"เหอะ ฉันน่ะ"
"ไม่ต้องสั่งก็ได้ค่ะ เพราะถึงสั่งมายังไงก็คงแย่งคนอื่นกินอยู่ดีสินะคะ"คุโรโกะพูดตัดบทออกมานึกถึงตอนที่อยู่เทย์โคว
"ฮึ่ย ชิ ก็ได้ ฉันสั่งก็ได้"เพราะอย่างงั้นก็เลยรีบหยิบเมนูขึ้นมาแล้วสั่งๆไป
ระหว่างรออาหาร...
"จะว่าไปเธอรู้จักกับเจ้าบ้านี่สินะ"คำว่าเข้าบ้าเปลี่ยนเป็นลูกศรที่แทงใจไฮซากิดังฉึก แบบนี้ไม่ต้องถามเลยว่าหมายถึงใคร
"ฮะๆๆ ใช่ค่ะ เรียนโรงเรียนเดียวกันตอนม.ต้นน่ะค่ะ"ร่างบางขำเล็กน้อยก่อนจะตอบไปตามความจริง
"เอ๋ ม.ต้น งั้นก็...เทย์โควน่ะสิ"
"จะว่าไปเธอชื่อ..."
"คุโรโกะ ฮารุมิ ค่ะ"
"อ้อ คุโรโกะ...หา!!!!!!!!"ประมวลผลได้ช้ามากเลยนะเนี่ย
"อ่ะฮะๆๆๆ"ร่างบางได้แต่หัวเราะแห้งๆ
"คิดยังไงถึงมาคุยกับเจ้านี่กันเนี่ย"
"นั่นสิ ต่างกันอย่างกับฟ้ากับเหวแหนะ"
อีกหลากหลายคำถามและวิจารณ์ที่ทำให้ไฮซากิแถบจะล้มลงไปกองกับพื้น
'ด่าตรูทั้งนั้น'ไฮซากิดึงวิญญาณที่จะออกจากร่างกลับมาเข้าร่างเหมือนเดิม
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ...
"โฮ่ย ไอ่ไฮซากิ อย่าแย่งนะโว้ย"
"ขี้งก ก็ของคนอื่นมันน่ากินกว่านี่หว่า""กินของแกไปเลยนะเฟ้ย"
"อย่ามาแย่งเฟ้ยยย นี่ชิ้นสุดท้ายแล้วว"
'ถึงจะบอกว่าเกลียดบาสยังไง แต่ว่าอย่างน้อยเค้าคนนี้ก็เริ่มเปิดใจรับมันแล้วล่ะนะ'เธอนึกถึงเหตุการณืครั้งก่อนที่ตอนนั้นทีมฟุคุดะแพ้ไคโจว มันเหมือนเป็นการตัดสินระหว่างไฮซากิและคิเสะ เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าใครแกร่งกว่า
.
.
.
เมื่อตอนนั้น
'ไฮซากิคุง...ไฮซากิ...'ร่างบางที่วิ่งวุ่นไปทั่วเพื่อหาคนๆนึงหลังจากการแข่งขันจบลง คนๆนั้นก็หายไปเลย บ้าเอ้ย
'เน่ ฮารุมิ เปิดมือถือได้แล้ว'
'ฮารุจัง หายไปไหนเนี่ย เราเป็นห่วงนะ'
'ยัยบ้าเอ้ย เปิดมือถือซะที โทรเข้าเป็นสิบๆสายแล้วนะยะ'
'ควีนคะ ถ้ายังไงก็โทรกลับด้วยนะคะ'
เสียงฝากข้อความอีกมากมายจากพวกเพื่อนๆของเธอแต่คุโรโกะก็ไม่ได้สนใจแต่ปิดโทรศํพท์ด้วยซ้ำ
"อ่ะ อาโอมิเนะ ไดกิ"คุโรโกะพึมพำออกมาก่อนจะหลบคนที่กำลังเดินมา
'ไม่อยากเจอ...ไม่อยากเจอคนคนนี้อีกแล้ว...'ร่างบางหลับตาแน่นเผื่อว่ามันจะทำให้ภาพเก่าๆในหัวหายไปได้บ้าง
เมื่อมองดูดีแล้วเธอก็รีบวิ่งออกไปจากทีซ่อน เพื่อหาคนที่เธอตามหาอยู่ก่อนหน้า
"แฮ่กๆๆ อยู่ไหนกันนะ"เธอวิ่งออกไปจนถึงสวนสาธารณะมองเข้าไปหาจนในที่สุดก็เจอ ในขณะที่กำลังจะเรียกคนๆนั้นเพราะเห็นว่ามันเหมือนกับตอนที่เจอกันครั้งล่าสุด ตอนที่เค้าทิ้งรองเท้าบาสตอนนี้เองเค้าก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน
"ไฮซากิคุง"ในขณะที่สมองสั่งการทันทีให้เรียกร่างสูงโปร่งยื่นอยู่หน้าถังขยะพร้อมรองเท้าบาสในมือ
แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเหมือนกับว่าเขากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง
'บาสงั้นเหรอ...เหอะ ก็อย่างว่าแหละ สุดท้ายก็จบแบบเดิมอยู่ดี'ไฮซากิคิดพร้อมเบ้หน้า
'ไอ่บาสพรรค์นี้น่ะ!!!'
ร่างสูงยกร้องเท้าบาสขึ้นพร้อมจะปาลงถังขยะ
'ไฮซากิคุง...'
ร่างสูงชะงักมือไว้เมื่อเหมือนกับว่าได้ยินเสียงของคุโรโกะดังขึ้นมาในความคิด...
'บาสน่ะคือสิ่งที่สำคัญสำหรับฉัน...มันคือสิ่งที่งดงามที่สุดเลยล่ะค่ะ'
สิ่งที่คุโรโกะเคยพูดกับเขาเอาไว้พร้อมรอยยิ้มของเธอ อาา นี่เค้าเป็นอะไรไปเนี่ย ยัยเด็กนั่นเข้ามาในจิตใจเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เคยคิดที่จะแย่งเธอมาจากพวกนั้นเพื่อให้พวกมันเจ็บใจแท้ๆ แต่เมื่อไหร่กันที่เธอเข้ามาในใจได้ขนาดนี้ รู้ตัวอีกที...หัวใจของเค้า ก็ถูกชิงไปซะแล้ว ด้วยรอยยิ้มนั่น
ไฮซากิลดมือลง ยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะเดินออกไปท่ามกลางความเงียบ
ทันทีที่ไฮซากิเดินออกไปแล้ว คุโรโกะก็เดินออกมาจากมุมมืด มองตามหลังนั่นไปจนสุดสายตาแล้วกะพริบตาปริบๆด้วยความสงสัย ก่อนจะเผยยิ้มออกมา
'อย่างน้อย...คุณก็ดีกว่ารุ่นปาฏิหาริย์นะคะ...'
แต่ความคิดก็หยุดชะงักลงเมื่อคิดได้ว่าลืมเปิดมือถือซะนี่
"แย่แล้ว...โดนบ่นหูชาแน่เลยเรา"พูดพลางเปิดเครื่อง
-ยูริกะ ไม่ได้รับ 11 สาย-
-ยายะ ไม่ได้รับ 9 สาย-
-สุมิเระ ไม่ได้รับ 21 สาย-
-เอริกะ ไม่ได้รับ 54 สาย-
'ยัยเอริกะนี่...ว่างมากรึไงนะ'ขณะที่คิ้วกระตุกจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้า คนที่บ่นถึงก็โทรมา พร้อมด้วยเสียงเรียกเข้าที่ทำเอาเจ้าของมือถือสะดุ้งโหยง
"ฮัล---"
"ยัยฮารุมิ!!!"กดรับปุ้ปเสียงแหลมปรี๊ดแบบที่ไม่อยู่ที่นั่นก็รู้ว่าเพื่อนของเธอกำลังโกรธจนแทบจะกลายร่างอยู่แล้ว
"จ่ะ จ๋า"คุโรโกะปาดเหงื่อที่ไหลพรากๆ โว้ยยยย บ่นมากกว่าแม่ ก็ยัยนี่นี่แหละ
"ทำไมไม่รับ ปิดมือถือทำไม แล้วไปไหนทำไมไม่บอก รู้มั้ยว่าวุ่นวายขนาดไหน"อีกสารพัดคำถามที่ไม่มีที่ว่างให้แทรกตอบถาโถมเข้าใส่หูของคุโรโกะ พ่วงคอมโบด้วยคำถามต่อไปนี้
"ทำไมไม่ตอบ!"
ผึง เสียงเอฟเฟคที่ดังขึ้นราวบางอย่างขาดผึง
"โว้ยยยยย ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะยะ! ทำไมไม่ตอบเรอะ กล้าถามนะยะ ดี! จะตอบให้กระจ่างแจ้งเอง เธอโทรมาก็เอาแต่พูดๆๆๆๆๆๆถามๆๆๆ แล้วไอ่คำถามที่แกถามมาเนี่ย ไม่ทราบว่าต้องการคำตอบรึไม่หะ! ถ้าต้องการคำตอบล่ะก็ ช่วยเว้นให้ฉันพูดหน่อยสิ ไอ่คำถามที่เธอถามมาน่ะ ฉันเรียกว่าคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบย่ะ เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้ ลาก่อน บาย"เสียงพูดทีเดียวรวดแล้ววางสายไปก่อนจะมาหอบแฮ่กๆกับการพูดเมือกี้
.
.
.
กลับสู่โลกแห่งความจริง...
อ่ะ ทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์นั้นแล้วเล่นเอาปวดตับจับใจลำไส้แตกจริงๆ ร่างบางนวดขมับตัวเองด้วยความเหนื่อยใจ...
เมื่อออกจากร้าน
"ขอบคุณที่เลี้ยงนะสาวน้อย"
"ไม่เป็นไรค่ะ"คุโรโกะกล่าวยิ้มก่อนจะบอกลา
"เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"ไฮซากิโพล่งขึ้นมา
"ถ้าเจ้านี่ทำอะไรบอกพวกเราได้นะ"รุ้นพี่ที่ห่วงสาวน้อยน่ารักคนนี้ว่าอาจจะเสร็จเจ้าไฮซากิพูด
"แฮะๆขอบคุณมากนะคะ"ร่างบางกล่าวก่อนจะแยกกันไปคนละทาง
...ระหว่างทางกลับ...
"ตามมานี่คิดจะทำอะไรคะ"คุโรโกะหยุดเดินแล้วหันไปถามด้วยสีหน้าที่เหมือนกับตอนที่อัดพวกนักเลง
"ก็แค่ มีอะไรจะถามนิดหน่อยน่ะ"
"..."ร่างบางไม่พูดอะไรทำเพียงแค่หันหน้ามาเป็นเชิงให้ถาม
"สำหรับเธอแล้ว...บาส คืออะไร"ไฮซากิที่ทำสีหน้าจิงจังกว่าปกติถาม ทำให้ดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้งขึ้นเล็กน้อยด้วยความอึ้งในคำถาม
"...บาสน่ะ คือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน มันเป็นสิ่งที่สวยงาม"แม้จะไม่ได้เป็นรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนหน้า แต่สีหน้าและแววตาสีฟ้าสว่างที่สะท้อนแสงสวยเหมาะกับความมืดแบบนี้ มันก็สวยไปอีกแบบแหละนะ
"งั้นเหรอ ฉันขอกลับล่ะ"ไฮซากิไม่เดินผ่านเปล่ายื่นมือมาขยี้ผมสีฟ้านั่นอย่างเอ็นดู
'สวยงาม...จริงๆนั่นแหละนะ'
.
.
.
คุโรโกะที่ยืนนิ่งอยู่คนเดียวกะพริบตาปริบๆ เหมือนกับว่ามีตัวอักษรแปะไว้บนหัวว่า now loading...
'รอยยิ้มเมื่อกี้...คืออะไรนะ'
คำถามที่ยังคงปริศนาจนทุกวันนี้ของคุโรโกะ
รอยยิ้มนั่นมันคือรอยยิ้มเดียวกับตอนที่สวนสาธารณะสินะ...
รอยยิ้มนั่นมีความหมายว่าอะไรกันนะ
.
.
.
'ไม่ต้องรีบหรอก เพราะฉันอยากได้เธอมา ไม่ใช่แค่ร่างกายแต่เป็นหัวใจของเธอ สำหรับเธอคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นด้านมืดหรือสว่าง ก็จะขอรักไป จนกว่าจะตายเลย...'
End.
จบแว้วจร้า เปิดเทอมแว้วจร้า เศร้าแปป
ต่อไปนี้เราไม่มีเวลามาอัพแล้วนร้าาา
สำหรับคนที่นานๆเข้ามาเชคนะคะ ขอให้เชคเสาร์อาทิตย์นะคะ เผื่อเราจะลงประมาณนี้ วันหยุด
หวังว่ายังมีคนอ่านและชอบอยู่นะคะ
คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
รักคนอ่านค่ะ
KN.