KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

2ปีต่อมา...

     "คอยดูการปฏิวัติของฉันให้ดีนะ"ประโยคที่ร่างบางกล่าวกับเค้ายังคงวนเวียนในหัว

"ยัยนั่น คือ คุโรโกะ ฮารุมิ...จริงเหรอ"นั่งครุ่นคิดอยู่นานจนประโยคที่เป็นคำถามมาตลอดก็หลุดออกมา

"บ่นอะไรของแก"พี่ชายของไฮซากิพูดออกมาจ้องตาเขม็ง

"ยุ่งน่า ฉันไปล่ะ"ไฮซากิที่รู้ตัวว่าเผลอหลุดปากไปรีบหยิบเสื้อนอกใส่แล้วเดินออกไป

.

.

.

ยัยนั่นไม่เหมือนแต่ก่อนเลย คนหน้าเหมือนเหรอหรือฝาแฝด แต่ก็เรียกชื่อเรานี่หว่า แต่ตอนนั้นยัยนั่นน่ากลัวชะมัด น่ากลัวกว่าเจ้าอาคาชิซะอีก...คุโรโกะ ฮารุมิ...เธอคือใครกันแน่

ปึก

ด้วยความไม่ระวังและเอาแต่คิดเรื่องคุโรโกะทำให้เดินไปชนกับคนๆนึงเข้าอย่างจัง

"เดินระวังหน่อยสิฟะ"ไฮซากิพูดแบบไม่ใส่ใจ

"ขอโทษด้วยค่ะ"ร่างบางที่สูงอยู่ประมาณไหล่ก้มหัวขอโทษก่อนจะรีบเดินไป

'ผมสีฟ้า...คุโรโกะ!'คิดได้ดังนั้นก็รีบคว้าแขนอีกคนไว้

"...คุโรโกะ"

"จับได้ซะแล้วสิคะ"ร่างบางกล่าวหน้านิ่งๆ

'ก็เหมือนเดิมนี่หว่า'ไฮซากิคิด หรือตอนนั้นเราจะคิดไปเอง

"...ถ้าไม่มีอะไรก็ขอตัว..."ยังพูดไม่ทันจบคนตัวสูงที่ตอนแรกดูมึนๆงงๆกลับจับแขนเธอก่อนจะแผ่รังสีอำมหิตออกมา

"เดี๋ยว สิ คุ โร โกะ ครั้งก่อนทำอะไรกับฉันไว้คงจำได้สินะ"ไฮซากิกล่าวพร้อมคิ้วที่กระตุกรัวๆ

"...นึกว่าสมองปลาทองซะอีกนะคะ"คุโรโกะที่เงียบไปสักพักเพื่อนึกว่าทำอะไรไว้ก่อนจะร้องอ๋อแล้วพูดประโยคที่ฟังยังไงก็ไม่ได้สำนึกสักนิด

"นี่เธอ"ยังพูดไม่ทันจบก็พบว่าร่างบางวิ่งหนีไปซะแล้ว

"หยุดนะเฟ้ย! คุโรโกะ"

"มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละค่ะที่จะหยุดตอนโดนไล่แบบนี้น่ะ!"ยังไม่วายตอกกลับตามฉบับของเธอ

"โธ่เว้ยยยย"

'ไม่ทัน...ไม่ทันหรอก สมรรถภาพของเราต่างกันเกินไป...ต้องหาตัวช่วย'สมองของคุโรโกะประเมินสถานการณ์ได้อย่างเฉียบขาดก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าข้างหน้ามีคนอยู่

'บ้าเอ้ย!หยุดไม่ทันแล้ว'คุโรโกะพยายามชนอีกฝ่ายให้ได้รับแรงกระแทกน้อยที่สุดเพราะยังไงก็หลบไม่ทันแน่นอน อีกฝ่ายก็รับคุโรโกะไว้ได้ก็จะประคองแล้วถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

'คนพวกนี้ ไม่ผิดแน่ ทีมฟุคุดะ!'

"โฮ่ยยย หยุดอยู่นั่นเลยนะ ฮารุมิ!"เสียงของไฮซากิที่ไล่ตามมาทำให้เธอรีบเปิดการแสดงอย่างเร็ว

"ค คือว่า คนๆนั้น เค้าๆ เค้าตามฉันมาค่ะ ฉันก็เลยวิ่งหนีมา"ร่างบางพูดตะกุกตะกักให้สมจริงจนทุกคนในทีมดันเธอไปด้านหลังแล้วเผชิญหน้ากับไฮซากิ

"อ้าวๆ หวัดดีฮะ รุ่นพี่"

"เออ หวัดดี นายคิดจะทำอะไรกับผู้หญิงบอบบางแบบนั้นกันหะ"กัปตันกอดอกก่อนจะเหลือบสายตาไปมองคุโรโกะที่กลัวจนตัวสั่นให้ลูกทีมเค้าปลอบอยู่

"หาา ยัยนั่นอ่ะนะบอบบาง กะผีอ่ะสิ"ไฮซากิเถียง ยัยนี่ขอมอบรางวัลตุ๊กตาทองคำให้เลย

"อ่ะ เอ่อ คือว่า อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยนะคะ"คุโรโกะเข้ามาคั่นกลางระหว่างสองคนที่ทำท่าจะกินเลือดกินเนื้อกัน ก่อนจะใส่บางสิ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของไฮซากิ

"เอ๊ะ นั่นกระเป๋าตังของฉันใช่มั้ยคะ"ร่างบางกล่าวก่อนจะชี้ไปที่กระเป๋ากางเกงของไฮซากิ

"คงจะเอามาคืนสินะคะ"

"หลบไปเถอะสาวน้อย เจ้านี่ตั้งใจจะฉกมากกว่า"กัปตันดึงเธอออกมา

"หาาา ฉันไม่ได้เอาไปนะเฟ้ย"

"นั่นสิคะ เค้าคงวิ่งเอามาคืนน่ะค่ะ เราเดินชนกันก่อนหน้านี้น่ะค่ะ อ่า ฉันนี่แย่จังต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้วุ่นวายกันใหญ่"คุโรโกะโค้งตัวขอโทษ ด้วยท่าทีที่น่ารักแบบนั้นทำเอาทั้งทีมยกเว้นไฮซากิหน้าแดงเป็นแถบ

"อ่าไม่เป็นไรๆเงยหน้าขึ้นเถอะ"

"นั่นสิ จะวิ่งหนีก็ไม่แปลกหรอก เจ้านี่หน้าโจรนี่นะ"

"แล้วเราก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรด้วย เราอยู่ทีมเดียวกันน่ะ"

"เหห งั้นเหรอคะ ค่อยยังชั่ว แต่ว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ผิดอยู่ดี ให้ฉันเลี้ยงเป็นการไถ่โทษนะคะ"ร่างบางพูดแล้วโค้งตัวอีกครั้ง ทำให้ทีมฟุคุดะไม่กล้าขัดจนตกลงรับข้อเสนอ

"ฮึ่ย"ไฮซากิส่งเสียงออกมาแบบเด็กโดนขัดใจ

"ขอนี่คืนนะคะ"คุโรโกะดึงกระเป๋าตังจากมือไฮซากิก่อนจะยิ้มหวานแล้วเดินนำไปที่ร้าน

"...ยัยนั่นเป็นแบบนั้น...มันก็ดีเหมือนกันนะ"ไฮซากิยิ้มออกมาเล็กน้อยไม่ใช่ยิ้มที่เยาะเย้ย แต่เป็นยิ้มจากใจจริง

"โฮ่ยยย ไฮซากิ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้นี่ซะหรอก"เสียงรุ่นพี่เรียกทำให้รีบสาวเท้าตามให้ทันแล้วเก็บความรู้สึกที่ไม่เคยเจอนี้ไว้

.

.

.