KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     "ยินดีต้อนรับค่า"เสียงพนักงานกล่าวทักทายเมื่อมีลูกค้าเข้ามา

"เชิญสั่งได้ตามสบายเลยนะคะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเองค่ะ"คุโรโกะกล่าวพร้อมมองทุกคนที่มองเมนู

"...ไฮซากิ นายไม่สั่งรึไง"รุ่นพี่หันไปมองไฮซากิที่ไม่สนใจแม้แต่จะหยิบเมนู

"เหอะ ฉันน่ะ"

"ไม่ต้องสั่งก็ได้ค่ะ เพราะถึงสั่งมายังไงก็คงแย่งคนอื่นกินอยู่ดีสินะคะ"คุโรโกะพูดตัดบทออกมานึกถึงตอนที่อยู่เทย์โคว

"ฮึ่ย ชิ ก็ได้ ฉันสั่งก็ได้"เพราะอย่างงั้นก็เลยรีบหยิบเมนูขึ้นมาแล้วสั่งๆไป

ระหว่างรออาหาร...

"จะว่าไปเธอรู้จักกับเจ้าบ้านี่สินะ"คำว่าเข้าบ้าเปลี่ยนเป็นลูกศรที่แทงใจไฮซากิดังฉึก แบบนี้ไม่ต้องถามเลยว่าหมายถึงใคร

"ฮะๆๆ ใช่ค่ะ เรียนโรงเรียนเดียวกันตอนม.ต้นน่ะค่ะ"ร่างบางขำเล็กน้อยก่อนจะตอบไปตามความจริง

"เอ๋ ม.ต้น งั้นก็...เทย์โควน่ะสิ"

"จะว่าไปเธอชื่อ..."

"คุโรโกะ ฮารุมิ ค่ะ"

"อ้อ คุโรโกะ...หา!!!!!!!!"ประมวลผลได้ช้ามากเลยนะเนี่ย

"อ่ะฮะๆๆๆ"ร่างบางได้แต่หัวเราะแห้งๆ

"คิดยังไงถึงมาคุยกับเจ้านี่กันเนี่ย"

"นั่นสิ ต่างกันอย่างกับฟ้ากับเหวแหนะ"

อีกหลากหลายคำถามและวิจารณ์ที่ทำให้ไฮซากิแถบจะล้มลงไปกองกับพื้น

'ด่าตรูทั้งนั้น'ไฮซากิดึงวิญญาณที่จะออกจากร่างกลับมาเข้าร่างเหมือนเดิม

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ...

"โฮ่ย ไอ่ไฮซากิ อย่าแย่งนะโว้ย"

"ขี้งก ก็ของคนอื่นมันน่ากินกว่านี่หว่า"
"กินของแกไปเลยนะเฟ้ย"

"อย่ามาแย่งเฟ้ยยย นี่ชิ้นสุดท้ายแล้วว"

'ถึงจะบอกว่าเกลียดบาสยังไง แต่ว่าอย่างน้อยเค้าคนนี้ก็เริ่มเปิดใจรับมันแล้วล่ะนะ'เธอนึกถึงเหตุการณืครั้งก่อนที่ตอนนั้นทีมฟุคุดะแพ้ไคโจว มันเหมือนเป็นการตัดสินระหว่างไฮซากิและคิเสะ เพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าใครแกร่งกว่า

.

.

.

เมื่อตอนนั้น

'ไฮซากิคุง...ไฮซากิ...'ร่างบางที่วิ่งวุ่นไปทั่วเพื่อหาคนๆนึงหลังจากการแข่งขันจบลง คนๆนั้นก็หายไปเลย บ้าเอ้ย

'เน่ ฮารุมิ เปิดมือถือได้แล้ว'

'ฮารุจัง หายไปไหนเนี่ย เราเป็นห่วงนะ'

'ยัยบ้าเอ้ย เปิดมือถือซะที โทรเข้าเป็นสิบๆสายแล้วนะยะ'

'ควีนคะ ถ้ายังไงก็โทรกลับด้วยนะคะ'

เสียงฝากข้อความอีกมากมายจากพวกเพื่อนๆของเธอแต่คุโรโกะก็ไม่ได้สนใจแต่ปิดโทรศํพท์ด้วยซ้ำ

"อ่ะ อาโอมิเนะ ไดกิ"คุโรโกะพึมพำออกมาก่อนจะหลบคนที่กำลังเดินมา

'ไม่อยากเจอ...ไม่อยากเจอคนคนนี้อีกแล้ว...'ร่างบางหลับตาแน่นเผื่อว่ามันจะทำให้ภาพเก่าๆในหัวหายไปได้บ้าง

เมื่อมองดูดีแล้วเธอก็รีบวิ่งออกไปจากทีซ่อน เพื่อหาคนที่เธอตามหาอยู่ก่อนหน้า

"แฮ่กๆๆ อยู่ไหนกันนะ"เธอวิ่งออกไปจนถึงสวนสาธารณะมองเข้าไปหาจนในที่สุดก็เจอ ในขณะที่กำลังจะเรียกคนๆนั้นเพราะเห็นว่ามันเหมือนกับตอนที่เจอกันครั้งล่าสุด ตอนที่เค้าทิ้งรองเท้าบาสตอนนี้เองเค้าก็จะทำแบบนั้นเหมือนกัน

"ไฮซากิคุง"ในขณะที่สมองสั่งการทันทีให้เรียกร่างสูงโปร่งยื่นอยู่หน้าถังขยะพร้อมรองเท้าบาสในมือ

แต่ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเหมือนกับว่าเขากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

'บาสงั้นเหรอ...เหอะ ก็อย่างว่าแหละ สุดท้ายก็จบแบบเดิมอยู่ดี'ไฮซากิคิดพร้อมเบ้หน้า

'ไอ่บาสพรรค์นี้น่ะ!!!'

ร่างสูงยกร้องเท้าบาสขึ้นพร้อมจะปาลงถังขยะ

'ไฮซากิคุง...'

ร่างสูงชะงักมือไว้เมื่อเหมือนกับว่าได้ยินเสียงของคุโรโกะดังขึ้นมาในความคิด...

'บาสน่ะคือสิ่งที่สำคัญสำหรับฉัน...มันคือสิ่งที่งดงามที่สุดเลยล่ะค่ะ'

สิ่งที่คุโรโกะเคยพูดกับเขาเอาไว้พร้อมรอยยิ้มของเธอ อาา นี่เค้าเป็นอะไรไปเนี่ย ยัยเด็กนั่นเข้ามาในจิตใจเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เคยคิดที่จะแย่งเธอมาจากพวกนั้นเพื่อให้พวกมันเจ็บใจแท้ๆ แต่เมื่อไหร่กันที่เธอเข้ามาในใจได้ขนาดนี้ รู้ตัวอีกที...หัวใจของเค้า ก็ถูกชิงไปซะแล้ว ด้วยรอยยิ้มนั่น

ไฮซากิลดมือลง ยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนจะเดินออกไปท่ามกลางความเงียบ

ทันทีที่ไฮซากิเดินออกไปแล้ว คุโรโกะก็เดินออกมาจากมุมมืด มองตามหลังนั่นไปจนสุดสายตาแล้วกะพริบตาปริบๆด้วยความสงสัย ก่อนจะเผยยิ้มออกมา

'อย่างน้อย...คุณก็ดีกว่ารุ่นปาฏิหาริย์นะคะ...'

แต่ความคิดก็หยุดชะงักลงเมื่อคิดได้ว่าลืมเปิดมือถือซะนี่

"แย่แล้ว...โดนบ่นหูชาแน่เลยเรา"พูดพลางเปิดเครื่อง

-ยูริกะ ไม่ได้รับ 11 สาย-

-ยายะ ไม่ได้รับ 9 สาย-

-สุมิเระ ไม่ได้รับ 21 สาย-

-เอริกะ ไม่ได้รับ 54 สาย-

'ยัยเอริกะนี่...ว่างมากรึไงนะ'ขณะที่คิ้วกระตุกจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้า คนที่บ่นถึงก็โทรมา พร้อมด้วยเสียงเรียกเข้าที่ทำเอาเจ้าของมือถือสะดุ้งโหยง

"ฮัล---"

"ยัยฮารุมิ!!!"กดรับปุ้ปเสียงแหลมปรี๊ดแบบที่ไม่อยู่ที่นั่นก็รู้ว่าเพื่อนของเธอกำลังโกรธจนแทบจะกลายร่างอยู่แล้ว

"จ่ะ จ๋า"คุโรโกะปาดเหงื่อที่ไหลพรากๆ โว้ยยยย บ่นมากกว่าแม่ ก็ยัยนี่นี่แหละ

"ทำไมไม่รับ ปิดมือถือทำไม แล้วไปไหนทำไมไม่บอก รู้มั้ยว่าวุ่นวายขนาดไหน"อีกสารพัดคำถามที่ไม่มีที่ว่างให้แทรกตอบถาโถมเข้าใส่หูของคุโรโกะ พ่วงคอมโบด้วยคำถามต่อไปนี้

"ทำไมไม่ตอบ!"

ผึง เสียงเอฟเฟคที่ดังขึ้นราวบางอย่างขาดผึง

"โว้ยยยยย ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะยะ! ทำไมไม่ตอบเรอะ กล้าถามนะยะ ดี! จะตอบให้กระจ่างแจ้งเอง เธอโทรมาก็เอาแต่พูดๆๆๆๆๆๆถามๆๆๆ แล้วไอ่คำถามที่แกถามมาเนี่ย ไม่ทราบว่าต้องการคำตอบรึไม่หะ! ถ้าต้องการคำตอบล่ะก็ ช่วยเว้นให้ฉันพูดหน่อยสิ ไอ่คำถามที่เธอถามมาน่ะ ฉันเรียกว่าคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบย่ะ เดี๋ยวเจอกันพรุ่งนี้ ลาก่อน บาย"เสียงพูดทีเดียวรวดแล้ววางสายไปก่อนจะมาหอบแฮ่กๆกับการพูดเมือกี้

.

.

.

กลับสู่โลกแห่งความจริง...

อ่ะ ทันทีที่นึกถึงเหตุการณ์นั้นแล้วเล่นเอาปวดตับจับใจลำไส้แตกจริงๆ ร่างบางนวดขมับตัวเองด้วยความเหนื่อยใจ...

เมื่อออกจากร้าน

"ขอบคุณที่เลี้ยงนะสาวน้อย"

"ไม่เป็นไรค่ะ"คุโรโกะกล่าวยิ้มก่อนจะบอกลา

"เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"ไฮซากิโพล่งขึ้นมา

"ถ้าเจ้านี่ทำอะไรบอกพวกเราได้นะ"รุ้นพี่ที่ห่วงสาวน้อยน่ารักคนนี้ว่าอาจจะเสร็จเจ้าไฮซากิพูด

"แฮะๆขอบคุณมากนะคะ"ร่างบางกล่าวก่อนจะแยกกันไปคนละทาง

...ระหว่างทางกลับ...

"ตามมานี่คิดจะทำอะไรคะ"คุโรโกะหยุดเดินแล้วหันไปถามด้วยสีหน้าที่เหมือนกับตอนที่อัดพวกนักเลง

"ก็แค่ มีอะไรจะถามนิดหน่อยน่ะ"

"..."ร่างบางไม่พูดอะไรทำเพียงแค่หันหน้ามาเป็นเชิงให้ถาม

"สำหรับเธอแล้ว...บาส คืออะไร"ไฮซากิที่ทำสีหน้าจิงจังกว่าปกติถาม ทำให้ดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้งขึ้นเล็กน้อยด้วยความอึ้งในคำถาม

"...บาสน่ะ คือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน มันเป็นสิ่งที่สวยงาม"แม้จะไม่ได้เป็นรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนหน้า แต่สีหน้าและแววตาสีฟ้าสว่างที่สะท้อนแสงสวยเหมาะกับความมืดแบบนี้ มันก็สวยไปอีกแบบแหละนะ

"งั้นเหรอ ฉันขอกลับล่ะ"ไฮซากิไม่เดินผ่านเปล่ายื่นมือมาขยี้ผมสีฟ้านั่นอย่างเอ็นดู

'สวยงาม...จริงๆนั่นแหละนะ'

.

.

.

คุโรโกะที่ยืนนิ่งอยู่คนเดียวกะพริบตาปริบๆ เหมือนกับว่ามีตัวอักษรแปะไว้บนหัวว่า now loading...

'รอยยิ้มเมื่อกี้...คืออะไรนะ'

คำถามที่ยังคงปริศนาจนทุกวันนี้ของคุโรโกะ

รอยยิ้มนั่นมันคือรอยยิ้มเดียวกับตอนที่สวนสาธารณะสินะ...

รอยยิ้มนั่นมีความหมายว่าอะไรกันนะ

.

.

.

'ไม่ต้องรีบหรอก เพราะฉันอยากได้เธอมา ไม่ใช่แค่ร่างกายแต่เป็นหัวใจของเธอ สำหรับเธอคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นด้านมืดหรือสว่าง ก็จะขอรักไป จนกว่าจะตายเลย...'

End.

จบแว้วจร้า เปิดเทอมแว้วจร้า เศร้าแปป

ต่อไปนี้เราไม่มีเวลามาอัพแล้วนร้าาา

สำหรับคนที่นานๆเข้ามาเชคนะคะ ขอให้เชคเสาร์อาทิตย์นะคะ เผื่อเราจะลงประมาณนี้ วันหยุด

หวังว่ายังมีคนอ่านและชอบอยู่นะคะ

คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

รักคนอ่านค่ะ

KN.