KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

เซอวิสค่า
     “เฮ้อออ นานๆทีจะได้มีบรรยากาศเงียบๆแบบนี้นี่ดีจังเลยน้า”คุโรโกะพูดเชิงบ่นออกมาเบาๆ ‘นี่เราอยู่เทย์โควในฐานะเงาแบบนี้เนี่ย...มันคงดีแล้ว...สินะ’ ร่างบางครุ่นคิดถึงคำพูดของเพื่อนสาวสมัยเด็กที่ตอนเธอบอกว่าจะมาเทย์โควก็ค้านหัวชนฝา
“หา เทย์โควเนี่ยนะ เธอจะบ้ารึป่าว ฮารุมิ”
“ไม่เอาน่า แค่นี้เอง”
“แค่ที่ไหนเล่ายัยบ้า ร่างกายของเธอยังไม่พร้อมรับการเล่นบาสแบบ100เต็มของเธอได้หรอกนะ คนๆนั้นก็บอกแล้วนี่ว่าอย่าหักโหมน่ะ”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปในฐานะแสงสักหน่อย”
“หมายความว่าไงยะ”
“ก็จะไปในฐานะเงาน่ะสิ”
“...นี่เธอ เอาจริงดิ?”
“เออน่า แบบนี้เธอก็คงไม่บ่นแล้วสินะ ไม่ใช้กำลังเกินตัวหรอกน่า”
“ฮารุมิ ก็จริงอยู่ที่เธอมีความสามารถเรื่องมิสไดเร็กชั่นนะ แต่ว่า คนที่นั่นน่ะ ไม่เหมือนกับพวกเราหรอกนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ทำอะไรเกินตัวหรอกน่า ฉันยังอยากเล่นบาสกับพวกเธออยู่นะ”
“ก็คงห้ามไม่ได้ล่ะนะ แต่ว่าจำไว้นะฮารุมิ พวกเรายังอยู่ข้างเธอเสมอ”
นั่งคิดถึงวันเก่าๆอีกแล้ว นี่ฉันแก่แล้วรึไงนะ ต่อจากนี้ไปก็ต้องแสดงเป็นเงาอีกแต่ว่าก็ยากเหมือนกันนะ แกล้งทำไม่ได้ในสิ่งที่ทำได้เนี่ย ไม่ต้องห่วงนะเอริกะ ที่นี่ไม่ได้มีเรื่องร้ายๆอะไรหรอก
กริ๊ง
“โอ๊ะ ลืมไปซะสนิทเลย เครื่องรางที่ยูริกะให้มานี่นา ยังบ้าเครื่องรางเหมือนเดิมเลยแฮะ”คุโรโกะหยิบเครื่องรางที่ตกขึ้นมา ก่อนจะได้ยินเสียงเพลงมาจากบนตึก
เสียงเปียโน...
“เล่นเพราะเหมือนเดิมเลยนะคะ มิโดริมะคุง”ร่างบางเข้าไปกล่าวทักทายตามฉบับเงาเหมือนเดิม
“ค ค ค คุโรโกะ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”มิโดริมะ ชินทาโร่รีบดันแว่นที่เกือบตกขึ้นไปเหมือนเดิม
“เมื่อกี้นี้เองค่ะ ทำไมวันนี้มาเล่นเปียโนล่ะคะ”ร่างบางยังคงถามต่อไปด้วยความที่เป็นคนอยากรู้อยากเห็น
“วันนี้ลัคกี้ไอเทมคือเสียงดนตรีน่ะสิ”มิโดริมะพูดด้วยท่าทีจิงจัง
“แต่ว่าจะให้เล่นดนตรีตลอดมันก็...”
“อา นั่นล่ะปัญหา”มิโดริมะทำหน้าเคร่งเครียด
“...งั้นนี่ค่ะ เครื่องรางจากศาลเจ้าชื่อดัง ถ้าไม่รังเกียจก็รับไปสิคะ”คุโรโกะยื่นเครื่องรางสีเขียวให้มิโดริมะ
“อ เอ่อ ขอบใจ”มิโดริมะรับไปแม้ท่าทีจะดูนิ่งๆแต่ตานี่ประกายเลยล่ะ
‘ใช่แล้วล่ะนะ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เธอคิดมากไปจริงๆ เอริกะ’
แต่หารู้ไม่ เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้จะต้องทำให้เธอเปลี่ยนความคิด...
ทำไมล่ะ...ทำไม ทั้งๆที่เชื่อใจกันขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมทุกๆคนถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ สนใจเพียงแค่ชัยชนะ อาคาชิ เซย์จูโร่ คุณนี่มัน...
ร่างบางร้องไห้โดยที่ไม่มีเสียงออกมาจากลำคอเลย ทุกคนเปลี่ยนไปแล้ว เพื่อนที่เธอรู้จัก คนที่เธอไว้ใจ ไม่มีอีกแล้ว...ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำร่างบางยังคงเดินต่อไปแม้ตัวเธอจะเปียกปอนแค่ไหนตอนนี้ที่ๆอยากไปมีอยู่ที่เดียว เอริกะ...
“ทำบ้าอะไรของเธอ เดินตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”ร่างสูงยื่นร่มให้คุโรโกะ
“...มิโดริมะคุง”ร่างบางพูดด้วยเสียงแหบแห้ง
ทั้งสองเดินมาหลบฝนในที่ใกล้ๆโดยไม่มีการสนทนาอะไรเลย
“...เดินตากฝนแบบนั้นคิดอะไรของเธออยู่กันนะยัยบ้า”มิโดริมะดูด้วยเสียงนิ่งๆ
“...ขอโทษค่ะ”คุโรโกะพูดเบาๆ
“นี่เธอ...ร้องไห้เหรอ คุโรโกะ”มิโดริมะถามอึ้งๆเมื่อเหมือนเห็นน้ำตาของร่างงบาง
“เปล่าค่ะ คงเป็นน้ำฝนน่ะค่ะ”ร่างบางเช็ดหน้าตัวเอง
“อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงสิยัยบ้า”มิโดริมะเสตามองไปทางอื่นก่อนหน้าแดงนิดๆแต่คุโรโกะไม่สังเกตเห็น
“ทำไมถึงช่วยฉันล่ะคะ”ร่างบางถามเสียงนิ่งๆ
“ถามได้ การแข่งต่อไปเรายังต้องใช้เธออยู่นะ ไม่งั้นก็ไม่ชนะหรอก”มิโดริมะพูดออกมาแบบไม่ได้คิดอะไร
“...หึ”ชัยชนะ ร่างบางแค่นเสียงในลำคอพร้อมยิ้มแบบสมเพชโดยไม่ให้คนข้างๆเห็น
“ฝนซาแล้ว ฉันกลับก่อนนะคะ พอดีว่ามีธุระต่อน่ะคะ”ร่างบางตัดบท
“เดี๋ยวสิ ยืมร่มฉันมั้ย”มิโดริมะหยุดไว้ก่อน
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“เพราะเจอกันครั้งหน้าฉันคงไม่สามารถคุยกับคุณได้เหมือนเดิมแล้วล่ะ”ร่างบางกล่าวเบาแทบไม่ได้ยิน
“คุโรโกะ เธอว่ายัง...ไง”มิโดริมะยังถามไม่ทันจบแต่คุโรโกะก็เดินไปแล้ว
“คุโรโกะ ฉันเป็นห่วงนะ”ร่างสูงพึมพำกับตัวเองงเบาๆ คำพูดที่เค้าไม่กล้าพูดออกไป
วันรุ่งขึ้น
“ทำไมฮารุมิยังไม่มา”อาคาชิถาม แค่คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้าจากทุกคน
“ให้ตายสิ”
“ขอโทษที่มาสายค่ะ”คุโรโกะรีบวิ่งเข้ามา
“ฮารุมิ ผมสั่งแล้วใช่มั้ยว่าต้องรักษาเวลาน่ะ”
“อาคาชิคุง ฉันขอลาออกจากชมรมค่ะ”คุโรโกะพูดด้วยเสียงแน่วแน่ แต่ทุกคนกลับมองมาเป็นตาเดียวแล้วรีบถามไถ่
“เห ไม่จริงน่ะ”
“คุโรโกจจิ”
“ทำไมล่ะฮารุ”
“ฮารุจัง”
“...ผมไม่อนุญาต”
“ฉันไม่ต้องการการอนุญาตจากคุณค่ะ”
ติดตามตอนต่อไป