KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

ประเทศอเมริกา

     "คุโรโกะ วันนี้เป็นไงบ้างล่ะ"เสียงนุ่มทุ้มของอดีตกัปตันกล่าวผ่านโทรศัพท์เพื่อคุยกับ'แฟนสาว'ของเขา

     "ก็เรื่อยๆค่ะ"คุโรโกะตอบกลับด้วยเสียงเรียบเป็นปกติ พร้อมขยี้ตาเล็กน้อยเพราะเกิดอาการง่วงขึ้นมานิดๆ ก็แหม ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นมันค่ำแล้วนี่นา ส่วนที่อเมริกาน่ะมันสว่างจ้าเลย

     "งั้นเหรอ ทางญี่ปุ่นรู้สึกว่าจะมืดแล้วสินะ ไปนอนเถอะ นอนดึกมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ"นิจิมูระกล่าวด้วยความห่วงใยอย่างมาก

     "งืมม ค่ะ ว่าแต่ทำอะไรอยู่เหรอคะ"คุโรโกะล้มตัวลงนอนพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแต่ก็ยังคุยกับอีกฝ่ายอยู่

     "กำลังจะไปเล่นบาสกับเพื่อนๆน่ะ"อีกฝ่ายตอบพร้อมโบกมือให้เพื่อนในสนามเป็นเชิงว่าเดี๋ยวตามไป

     "บ้าบาสเหมือนเดิมเลยนะคะ"คุโรโกะพูดแบบไม่ดูตัวเอง

     "เดี๋ยวเถอะน่า"นิจิมูระเอ็ดน้อยๆให้กับคนตัวเล็กที่ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน

     "ฮะๆๆ"คุโรโกะหัวเราะเล็กน้อย ทำเอานิจิมูระเงียบไปพักนึง 'อยากเห็นหน้าชะมัด'

     "...นิจิมูระซัง เดี๋ยวฉันไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์..."คุโรโกะที่ความง่วงเข้าครอบงำจึงบอกฝันดีกับแฟนหนุ่มพร้อมตาฟ้าใสที่กำลังปิดลงไปทุกที

     "อ่ะ เอ้อ ฝันดีนะ คุโรโกะ"นิจิมูระที่พึ่งได้สติจึงตอบกลับร่างบางไป 'เฮ้อ เมื่อไหร่จะได้กลับไปญี่ปุ่นน้า อยากเจอเธอจริงๆ' แต่ทำไงได้พ่อเค้าต้องรักษาอยู่ที่นี่อีกนานเลย

.

.

.

     "Nijimura! where're you going(นิจิมูระ นั่นนายจะไปไหน)"เพื่อนชาวอเมริกาถามเพื่อนชาวญี่ปุ่นที่เดินไปอีกทางหลังจากพักเล่นบาสไปแปปนึง

     "I just go to buy a drink.(ฉันแค่จะไปซื้อเครื่องดื่มหน่อยน่ะ)"นิจิมูระตอบ

     "okay hurry up(โอเค เร็วๆเข้าล่ะ)"เพื่อนคนนั้นพูดก่อนจะเล่นบาสกับคนอื่นๆต่อไป

.

.

.

     "oh hey what are you doing(เห้ย นายทำไรเนี่ย)"คนเดิมพูดกับเพื่อนของตนที่ชู้ตพลาดจนลูกออกนอกสนามไป

     "sorry sorry(โทษทีๆ)" ลุกบาสกลิ้งไปตรงเท้าของผู้หญิงคนหนึ่ง

     "sorry miss(ขอโทษนะครับ คุณผู้หญิง)"เมื่อสาวน้อยคนนั้นหันมา ทุกคนก็ต่างนิ่งค้างไปตามๆกัน ด้วยความตกตะลึงหน้าตาที่ทั้งสวย หวาน และน่ารักไปในเวลาเดียวกัน หุ่นดีถือว่าตัวสูงกว่าผู้หญิงทั่วไป

     คุโรโกะมองลูกบาสที่อยู่ข้างๆเท้าเธอก่อนเธอจะหยิบมันขึ้นมาแล้วชู้ตลงห่วงในสนาม

     "what the ...!!!"อ้างปากค้าง คุโรโกะเดินเข้ามาหาคนพวกนั้นพร้อมพูดบางอย่าง

     "you shouldn't called me 'miss' I just 16(คุณไม่ควรเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงนะคะ ฉันพึ่งจะ16เอง)"ร่างบางกล่าวเสียงที่ไม่ซีเรียสมาก

     "I'm I'm so sorry(ผะ ผมขอโทษจริงๆครับ)"

     "oh don't be so serious(โอ้ ไม่ต้องซีเรียสขนาดนั้นหรอกค่ะ)"ร่างบางกล่าวพร้อมหัวเราะเล็กน้อย

     "You from Asia???(คุณมาจากเอเชีย รึเปล่า)"

     "Yes japan(ค่ะ ญี่ปุ่นน่ะ)"คุโรโกะตอบ

     "can you play basketball with us if you don't mind(คุณเล่นบาสกับพวกเรามั้ย ถ้าไม่รังเกียจน่ะนะ)"

     "I'll play it!!!"ร่างบางกล่าวด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะถอดเสื้อโค้ทตัวยาวไว้ข้างสนาม เธอใส่เสื้อไหมพรมสีขาวไว้ข้างใน กางเกงขายาวสีดำ และส้นสูง

     "You'll play with high heels(คุณจะใส่ส้นสูงเล่นเหรอ)"

     "Why not(ทำไมจะเล่นไม่ได้ล่ะ)"ร่างบางกล่าว มองคนที่สบประมาทเธอ รุ้จักเธอน้อยไปซะแล้ว เล่นไปได้สักพักเสียงริงโทนของโทรศัพท์ในเสื้อโค้ทของคุโรโกะก็ดังขึ้น

     "sorry(โทษที)"ร่างบางกล่าวก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์ 'Rose?' คนที่โทรมาคือเงาของเธอ คุโรโกะเดินไปคุยข้างสนาม และแล้วคนๆนึงก็เดินมาอีกฝั่ง

     "Nijimura,very slow.(นิจิมูระ นายโคตรช้าเลยว่ะ)"เพื่อนชาวอเมริกันบอกเพื่อนที่เดินเข้า

     "sorry,...who's that?(โทษที นั่นใครน่ะ)"นิจิมูระถามเมื่อเห็นผู้หญิงที่คุยโทรศัพท์อยู่ข้างสนาม แต่เพราะหันหลังเลยไม่เห็นหน้า

     "the angel...(นางฟ้า)"

     "my wife in the future.(ภรรยาในอนาคต)"

     "my girlfriend...(แฟนฉันเอง)"

คำตอบแต่ละคำตอบทำเอานิจิมูระคิ้วกระตุกทันที 'ไอ่พวกนี้นี่'

     "นิจิมูระซัง?"คุโรโกะที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วหันมาเจอแฟนของตนเองก็ถึงกับอึ้ง แต่คนที่อึ้งน่ะ นิจิมูระมากกว่า

     "คุโรโกะ!?"นิจิมูระเดินเข้าไปหาคุโรโกะด้วยหน้างงๆ

     "มาทำอะไรที่นี่เนี่ย"

     "แหะๆ เซอร์ไพร์สค่ะ มาทำธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ"คุโรโกะตอบพร้อมเกาแก้มน้อยๆ

     "แล้วทำไมไม่บอกกันล่ะ"

     "hey hey what are you thinking to do with that lovely girl(เห้ยๆ นายคิดจะทำอะไรสาวน้อยน่ารักคนนั้นน่ะ)"เพื่อนนิจิมูระเอ่ยแซวๆ

     "doing what!!! this's my girlfriend!!!(ทำบ้าอะไรล่ะ นี่น่ะแฟนฉัน)"นิจิมูรธกล่าวพร้อมเอาตัวบังคุโรโกะไว้

.

.

.

     "เดี๋ยวสิคะ จะพาฉันไปไหน"คุโรโกะกล่าวเมื่อหลังจากที่นิจิมูระบอกเพื่อนของเขาว่าขอกลับก่อนแล้วลากเธอเดินออกมา

     "..."ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

     "นิจิมูระซัง"คุโรโกะหยุดเดินพร้อมรั้งมือไว้

นิจิมูระหันไปมอง เมื่อเห็นหน้าที่ขมวดคิ้วน้อยๆของคุโรโกะจึงเลี่ยงพูดดออกไปไม่ได้

     "เธอมาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่บอกกันก่อน"นิจิมูระถาม

     "ถ้าอยากรุ้ก็ตามมาค่ะ"คุโรโกะเดินจูงมือนิจิมูระไปอีกทาง นิจิมูระจึงต้องเดินตามอย่างไม่ได้

     "โรงพยาบาล?"นิจิมูระพูดงงๆเมื่อแฟนของตนพามาที่โรงพยาบาลที่พ่อเขาอยู่

     "ใช่ค่ะ"คุโรโกะพูดพร้อมกดเบอร์มือถือต่อสายถึงใครซักคน

     "ฮัลโหลค่ะ ค่ะรุ่นพี่นี่ฉันเอง คือเรื่องที่บอกไว้ อ่อ ค่ะๆ ขอบคุณมากนะคะ"คุโรโกะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกับปลายสาย

     "อะไรของเธอล่ะเนี่ย"นิจิมูระงงหนักกว่าเดิม แต่ก็ต้องตกใจที่เห็นแม่ของตัวเองเดินมาหา

     "ชูโซมานี่เร็วๆเข้าสิจ๊ะ"แม่ของนิจิมูระพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นพร้อมดึงนิจิมูระเข้ามาในห้องผู้ป่วยห้องที่306ห้องของพ่อเขา

     "พ่อ?!"นิจิมูระถึงกับตกใจเมื่อพ่อของตนที่อาการทรงตัวอยู่นานจู่ๆก็ลุกขึ้นนั่งทำอะไรแบบปกติด้วยตัวเองได้

     "ไง เจ้าลูกชาย"

     "คืองี้จ้ะ หนูฮารุมิเค้าหาหมอมาผ่าตัดให้กับพ่อเราได้น่ะ เห็นว่าเป็นหมอที่ฝีมือดีที่สุดเลยนะ"แม่นิจิมูระกล่าวคลายข้อสงสัย

ก็อกๆ

     "ขออนุญาติค่ะ"เสียงหวานใสดังขึ้นเปนเชิงขออนุญาติ

     "อ้าว แหม หนูฮารุมิ ทำไมไม่เข้ามาตั้งแต่แรกล่ะจ๊ะ"

     "คือหนูไม่่อยากรบกวนเวลาครอบครัวน่ะค่ะ"

     "แหมๆ พูดเหมือนเราไม่รุ้จักกันเลยนะจ๊ะ"

     "ใช่ๆ เดี๋ยวก็ต้องเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ดี ใช่มั้ยเจ้าลูกชาย"พ่อนิจิมูระเอ่ยแซวๆ

     "ขอโทษนะจ๊ะที่ทำให้ลำบาก เรื่องค่าหมอที่จ้างมาน่ะเท่าไหร่เหรอจ๊ะ บอกมาได้เลยนะ"

     "อ้อไม่ต้องหรอกค่ะ แล้วหนูก็ไม่ได้ลำบากอะไรด้วย พอดีหมอที่จ้างมาเขาเป็นคนของรุ่นพี่ที่รู้จักน่ะค่ะ รุ่นพี่เขาเลยยกค่าใช้จ่ายให้"คุโรโกะอธิบาย

ตกเย็น

     "เฮ้อ จริงๆเล้ย ชอบทำอะไรไม่บอกอยู่เรื่อย"นิจิมูระเอามือดันหัวคนตัวเล็กเบาๆ

     "งืออ อะไรล่ะคะ"คุโรโกะหันไปมองรุ่นพี่จอมแกล้งแต่ก็ต้องตกใจเพราะนิจิมูระเอาหน้ามาใกล้จนห่างกันไม่เท่าไหร่ จนคุโรโกะหลับตาแน่น

จุ๊บ

     "เอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน"นิจิมูระจุ๊บหน้าผากของคุโรโกะเบาๆพร้อมขยี้หัวเพื่อดึงสติของร่างบางคืนมา

     "ไว้กลับญี่ปุ่นเมื่อไหร่ ค่อยเอาจริงนะครับ"