The Moment Catcher ขอหยุดไว้... แค่เท่านี้

ปี 2010 ณ ห้องสมุดมหาวิทยาลัย

     ในเย็นวันพฤหัสช่วงสอบปลายภาคเรียน เป็นปกติในทุกๆวันช่วงก่อนสอบ ผมกับเพื่อนๆจะมานั่งรวมกลุ่มกันเพื่อที่จะอ่านหนังสือและทบทวนบทเรียนเพื่อเตรียมสอบปลายภาคในวันพรุ่งนี้ พวกเรานั่งกันอยู่ชั้นล่างสุดของห้องสมุดในลานกว้างๆ ที่มีร้านซุปเปอมาร์เก็ทเล็กๆ ไว้บริการพวกเราเวลาหิว อากาศด้านในไม่หนาวไม่ร้อนแต่รู้สึกเหนี่ยวเหนอะหนะ เพราะฝนตกด้านนอกตั้งแต่ช่วงเช้า

     "ช่วงนี้มันควรรจะเป็นเวลานอนสิ จริงไหม !?" ผมพูดออกไปด้วยอารมย์ที่คิดถึงที่นอนแบบสุดโต่ง

     "มึงยังนอนไม่ได้ มึงมาสรุปวิชานี้ให้กูก่อน กูจะตายแล้วเนี่ยะ อ่านเหี้ยะอะไรก็ไม่เข้าสมองแล้ว" สิงห์พูดตอบขึ้นมาทันที

     อันที่จริงเราอ่านหนังสือรวมกับเพื่อนหลายๆ คน แต่ทุกคนก็แยกกระจายกันไปนั่งโต๊ะอื่นๆ ส่วนโต๊ะผมก็มีแค่ผมกับสิงห์ เราสองคนอ่านหนังสือสอบกันคนละวิชา สิงห์นั่งอ่านหนังสือสอบวิชาขาโหดของสาขาแต่วิชานี้ผมผ่านมันมาแล้วเมื่อปีที่แล้ว ส่วนผมนั่งอ่านวิชาโหดตัวสุดท้ายก่อนจะไปฝึกงานและจบการศึกษา

     "ฝึกทำโจทย์การบ้านหมดรึยัง ข้อสอบมันก็ออกแถวๆ นั้นแหละ วิธีการเดียวกัน แค่เปลี่ยนรูปแบบโจทย์" ผมพูดออกไป

     "มันง่ายอย่างที่พูดก็ดีนะสิ ปีก่อนที่สอบตกก็ทำตามการบ้านนี่แหละ อาจารย์แม่งออกข้อสอบไปดาวอังคารเลย ไม่รู้เอาที่ไหนมาออก ในห้องก็ไม่ได้สอน กูก็เงิบดิ !" สิงห์พูดออกมาพร้อมขมวดคิ้ว

     คิ้วหนาๆ หน้าขาวๆ มีสิว 1 เม็ดกลางจมูกแบบนี้ มึงอย่าจ้องหน้ากูมากได้ไหม... %$*# ผมคิดในใจ

     "มิฬ ติวให้กูอีกหน่อย กูไม่ไหวแล้ว" สิงห์พูด

     ก่อนหน้านี้ผมติวมันหลายรอบแต่สิงห์มันไม่ได้จริงๆ ด้วยความที่ผลการเรียนของสิงห์เองก็น้อยมาก ผมจึงทำเพิกเฉย เพื่ออยากให้สิงห์ลองพยายามด้วยตัวเองบ้าง

     "ไม่อะ ! กูจะอ่านของกูบ้างแล้ว ของกูก็สอบพรุ่งนี้ สำคัญเหมือนกัน กูติวมึงไปตั้งเยอะแล้ว ลองใช้สติแล้วทบทวนดีๆ ดิ อย่าทำเป็นเล่นไป ตกตัวนี้มึงต้องเรียนซ้ำอีกปีนึง จบไม่ทันเพื่อนคนอื่นนะ" ผมพูดออกไปด้วยความจริงจัง

     สถานการณ์เงียบงันเกิดขึ้นชั่วขณะ...

     "สัส !!" สิงห์สบถคำด่าออกมาพร้อมทำตาน่าสงสาร

     หลังจากนั้นต่างคนต่างอ่านและทบทวนหนังสือของใครของมัน ผมสังเกตุเห็นถึงความกังวลวุ่นวายใจของสิงห์ แต่เป็นผมเองที่ปฎิเสธที่จะช่วยเหลือมันในเฮือกสุดท้ายก่อนเข้าห้องสอบ ถ้าไม่เป็นผมก็คงไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงปล่อยให้คนที่ผมรักวุ่นวายใจแบบนี้ ผมแค่อยากให้มันพยายามด้วยตัวเองให้ถึงที่สุด อย่างน้อยถ้ามันตกตัวนี้ ก็ค่อยกลับมาเรียนใหม่ จบช้ากว่าเพื่อนอีกปีก็ไม่น่าจะเป็นอะไร เพราะมันจะได้มีเวลาปรับเกรดให้ดีขึ้นด้วย แต่พอมาคิดดูแล้ว... ผมคิดผิด และเป็นตราบาปในใจผมเรื่อยมา ใช่ครับ ! สิงห์สอบตกวิชานี้ และ ยื่นเรื่องขอจบการศึกษากับทางมหาวิทยาลัยไม่ได้ ส่วนผมสอบผ่าน และ จะต้องออกไปฝึกงานทางตอนใต้ของประเทศในอีก 1 เดือนข้างหน้า...

     ถึงเวลาที่ต้องแยกกันแล้วสินะ สิงห์จะเปลี่ยนไปไหมนะ !? มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เราสองคนจะมายืนอยู่ในสถานะแบบนี้ ตอนนี้ เวลานี้ด้วยกัน อย่าให้เวลาเปลี่ยนแปลงเรื่องราวของเรานะ...