ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

 

           ตั้งแต่ป๊อบปี้ขึ้นมานอน เค้าก็หลับสนิท ขณะตอนที่ฟางเปิดไฟเค้าก็ไม่ตื่น 

 

 

 

ฟาง: เป็นอะไรรึเปล่า? 

 

 

 

ป๊อบ: (อยู่ๆก็ได้ยินเสียงไอของป๊อบปี้) 

 

 

 

ฟาง: หรือว่าไม่สบาย 

 

 

 

               จากนั้นฟางก็เดินไปดูและจับตัวดู ตัวป๊อบปี้ร้อนมาก ป๊อบปี้เป็นไข้ จริงๆด้วย จากนั้นฟางก็รีบไปเอาผ้ากับน้ำอุ่นๆมาเช็ดตัวให้ป๊อบปี้ เพื่อลดไข้ ฟางเผลอหลับ ฟุบหลับลงข้างๆเตียง

 

 

 

ป๊อบ: อืออ (ค่อยๆลืมตามองไปรอบๆ) เช้าแล้วเหรอเนี่ย (ก่อนจะหันไปเห็นคนที่หลับอยู่ข้างๆเตียง มองฟางแบบ งงๆ ว่าทำไมมานอนฟุบตรงนี้ก่อนจะหันไปเห็นฟางกับกะละมังข้างๆ) 

 

 

 

 

 

ฟาง: อือออ พี่ป๊อบ ตื่นแล้วเหรอค่ะ เป็นไงบ้างค่ะ ปวดหัวรึว่า มีอาการอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เป็นไร 

 

 

 

 

ฟาง: ขอโทษนะค่ะ (จากนั้นก็เอามือไปจับหน้าผากของป๊อบปี้) 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอามือออกไป

 

 

 

ฟาง: ขอโทษค่ะ ฟางแค่จะดูว่า ไข้ลดรึยัง ถ้ายังไม่ดีขึ้น ก็ต้องไปหาหมอ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: วันหลัง ไม่ต้องมายุ่งกับตัวฉัน เรื่องของฉัน ฉันจะเป็นอะไร ก็เรื่องของฉัน เธอไม่ต้องมาสนใจได้ม่ะ

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ได้หรอกค่ะ ฟางเป็นห่วงพี่ป๊อบ และที่ฟางต้องทำ คือหน้าที่และฟางทำเพราะหัวใจของฟางบอกให้ทำ ไม่ว่าพี่ป๊อบจะเกลียด จะรู้สึกยังไงกับฟาง ฟางก็รักพี่ป๊อบ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ,... 

 

 

 

 

ฟาง: เอาล่ะค่ะ เดี๋ยวฟางไปเอายากับข้าวมาให้นะค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันจะลงไปกินข้างล่าง

 

 

 

 

ฟาง: ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวฟางไปเตรียมอาหารให้นะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

             พอทานข้าวทานยาเสร็จก็ขึ้นไปนอนด้านบน นะหว่างที่หลับ ก็ตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหิวน้ำ จึงเอามาคว้านจะหยิบแก้วแต่แก้วดันหล่นแตกเต็มพื้นห้อง ทำให้ฟางที่อยู่ด้านล่างรีบขึ้นไปดู 

 

 

 

 

ป๊อบ: โอ๊ย !!!! (ลุกขึ้นมาเก็บเศษแก้ว แต่ไม่ค่อยจะมีแรง ) 

 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ !!! (รีบวิ่งเข้าไปดู)