ขอโทษที่มันรักเธอ...

 
 
 
           ช่วงหัวค่ำ เมื่อป๊อบปี้อาบน้ำเส็จก็ออกมาเห็นฟางกำลังนั่งพิงหมอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ป๊อบปี้เพิ่งสระผมเส็จก็ไปนั่งที่ปลายเตียง นั่งเช็ดผมแล้วมองฟางอ่านหนังสือ 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ่านอะไรอยู่ อ่ะ 
 
 
 
ฟาง: ........ 
 
 
 
ป๊อบ: ใจคอฟางจะใจร้ายกับพี่แบบนี้อ่อ ถามก็ไม่ตอบ แล้วไหนจะให้ไปนอนที่พื้นอีก ฟางไม่สงสารพี่เหรอ 
 
 
 
 
ฟาง: ........
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่ ขอนอน บนเตียงกับฟางนะ นะๆๆ 
 
 
 
        จู่ๆฟางก็ปิดหนังสือและลุกขึ้นหยิบ
 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวๆ จะไปไหน
 
 
 
ฟาง: อ้าว ก็คุณอยากนอนบนเตียง ก็นอนซิ เชิญ 
 
 
 
 
ป๊อบ: แล้วฟางล่ะ ฟางจะ 
 
 
 
 
ฟาง: ก็คุณอยากนอนบนเตียง ก็นอนไปซิ จะเอาอะไรอีก คุณบอกว่า ไม่สงสารบ้างเหรอที่ให้นอนพื้น แล้วคุณล่ะ คุณไม่สงสารฉันบ้างเหรอ ทีเมื่อก่อน ฉันต้องทนอะไรตั้งมากมาย ฉันยังไม่บ่นซักคำ คุณยังโดนน้อยกว่าฉัน ด้วยซ้ำ ทำเป็นบ่นนั้นบ่นนี้ คุณนอน บนเตียงนี้แหละ ฉันนอนที่พื้นเอง 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่เอาๆๆ พี่เองๆ เดี๋ยวพี่นอนที่พื้นเอง ฟางไปนอนบนเตียงนะ นะๆๆ พี่ขอโทษ นะๆ พี่ยอมแล้ว ไปนอนนะ พี่สัญญาจะไม่บ่น ไม่อะไรแล้ว 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยซิ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ถามหลายๆคำถามก็ได้ 
 
 
 
 
ฟาง: ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้อ่ะ ทำไมถึงมาทำดีกับคุณ พูดดีกับฉัน ดูแลฉัน คอยเอาใจฉันสารพัด คุณทำแบบนี้ทำไม ทำเพราะว่า ฉันท้องใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่ใช่นะ ที่พี่ทำทุกอย่าง เอ่อ มันก็ใช่นะ ที่พี่ทำทุกอย่างเพราะว่าฟางท้อง แต่มีอีกอย่าง พี่อยากดูแลฟาง ให้พี่ได้ชดใช้ ชดเชยในสิ่งที่พี่เคยทำพลาดไปได้มั้ย พี่รู้สึกผิดจริงๆนะ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องชดเชย ไม่ต้องชดใช้ เรื่องนี้คุณไม่ได้ผิด ถ้าจะผิด มันก็คงผิดที่ฉันเอง ผิดตั้งแต่ที่ฉันแต่งงานกับคุณแล้วล่ะค่ะ ถ้าฉันเลิก ที่จะไม่ตกลงแต่งงานกับคุณ ฉันก็คงไม่ต้องเจอเรื่องพวกนั้นที่ผ่านมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่เลยนะ ฟางไม่ต้องคิดมากนะ ไม่ต้องโทษตัวเอง จะด่า จะว่า จะเอาคืนพี่ยังไง พี่ยอมหมดเลยนะ นะฟาง จะให้พี่ทำอะไรก็ได้ พี่ยอมหมดเลย จะเอาคืน จะแก้แค้นพี่ เอาเลยนะฟาง นะ ฟางไม่ต้องคิดมากนะ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เลิกทำแบบนี้เถอะ ฉันอยากจะขอไปอยู่กับแม่สักพัก ฉันขออยู่คนเดียวสักพัก ฉันบอกตรงๆนะค่ะ ฉันไม่ชิน ฉันไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ ว่าสิ่งที่คุณทำ มันเรื่องจริง หรือโกหกหลอกลวง ฉันขอเวลา ให้ฉันได้อยู่คนเดียว สักพัก 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟางคงจะเกลียดพี่มากซินะ พี่ขอโทษนะ (จากนั้นก็เดินออกไปนอกห้อง) 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อึก อึก ฮืออออออออ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณหนูจะไปไหนค่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมขออยู่คนเดียวสักพักนะครับ ป้าจิตรครับ ผมฝากเอานมในตู้เย็น ในแก้วที่ผมเตรียมไว้ให้ฟางหน่อยนะครับ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อึก อึก ฮือออ อย่าโกรธแม่เลยนะลูก แต่แม่ยังทำใจไม่ได้ แม่ขอโทษนะลูก (พูดกับลูกในท้องพร้อมกับลูบท้องไปมา) 
 
 
 
 
       ก๊อกๆๆ 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณฟางค่ะ 
 
 
 
 
ฟาง: อึก อึก ป้าจิตรมีอะไรเหรอค่ะ 
 
 
 
 
ป้าจิตร: ป้าเอานมมาให้ค่ะ 
 
 
 
 
ฟาง: รอแป๊บนึงนะค่ะ 
 
 
 
 
ป้าจิตร: นี่ค่ะ คุณฟาง คุณหนูบอกให้ป้าเอามาให้ค่ะ คุณหนูเตรียมไว้ก่อนจะมาอาบน้ำนะค่ะ แล้วเมื่อกี้ก็เดินลงไป ไม่รู้ไปไหน แต่ก่อนจะไปบอกให้ป้าเอามาให้คุณฟางนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ขอบคุณนะค่ะป้าจิตร (มองแก้วนมอย่างรู้สึกผิด) 
 
 
 
 
ป้าจิตร: ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ป้าไปนอนก่อนนะค่ะ 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
             ป๊อบปี้เดิน ออกมาที่สระว่ายน้ำข้างๆสวน เค้าเดินคิดมาตลอด ในสิ่งที่ฟางพูดออกมา ทุกอย่างที่ฟางพูดออกมา เค้าผิด เค้าทำทุกอย่างไมาดีกับฟาง ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เค้าไม่เคยจะทำดีๆกับฟางเลย ดีแต่ทำให้ฟางต้องร้องไห้ เสียน้ำตาเพราะเค้า เค้ามันเลว ผิดเองทุกอย่าง ป๊อบปี้นึกย้อนถึงตอนที่เคย ทำลายดอกไม้ที่ฟางปลูก ป๊อบปี้เดินไปตรงที่สวน ที่เคยมีดอกทิวลิป ป๊อบปี้เดินเข้าไปหาพวกอุปกรณ์ทำสวน ในตู้เก็บของ ก็เจอพวกอุปกรณ์ เมล็ดพันธุ์ จากนั้นป๊อบปี้ก็ลงมือ ปลูกดอกทิวลิป ที่เค้าเคยทำลายของฟาง ขึ้นมาให้ฟางใหม่ 
 
 
 
 
 
 
 
          ตั้งแต่ที่ฟางได้นมจากป้าจิตร ฟางนั่งมองมันด้วยน้ำตาก่อนจะค่อยๆกินจนหมดแก้ว แล้วลงไปข้างล่าง เพื่อไปดูว่าป๊อบปี้ไปอยู่ที่ไหน ฟางลงมา เดินหาจนทั่ว ก็แอบเห็นเหมือนมีคน กำลังทำอะไรอยู่ที่สวน ฟางจึงแอบดูก็เห็นว่าป๊อบปี้กำลัง ขุดดิน เหมือนกำลังจะปลูกอะไรซักอย่าง ฟางยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เพราะที่ๆป๊อบปี้กำลังปลูก มันเคยเป็นที่ๆเค้าเคยทำลาย ดอกไม้ที่เธอเคยตั้งใจปลูก 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: พี่คงทำให้ฟางได้แค่นี้นะ รีบๆโตนะ 
 
 
 
 
 
      
 
 
 
 
         โอ๊ย น่าสงสาร เมื่อไหร่ฟางจะใจอ่อนนะ