ขอโทษที่มันรักเธอ...

 
 
 
 
              เมื่อคืนป๊อบปี้นอนอยู่ที่ห้องทำงานไม่ได้กลับเข้าไปนอนในห้อง ส่วนฟางก็ไม่ออกมาจากห้องเลย    ก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวในห้อง ป๊อบปี้ก็เดินไปตรงสวนที่เค้าทำลายเมื่อวาน มันยังอยู่ในสภาพเดิม ก็จะเดินไปไม่สนใจมันอีก
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ทำไมฉันต้องสนใจเรื่องของเธอด้วย 
 
 
 
 
           เมื่อเข้ามาในห้องก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหันไปมองฟาง ก่อนจะเดินไปดูใกล้ๆก็เห็นคราบน้ำตาที่แก้มของฟาง ก่อนจะเอามือลูบผมฟาง
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อือ
 
 
 
ป๊อบ: (ชะงักและรีบดึงมือออกทันที แล้วรีบไปอาบน้ำ) 
 
 
 
 
ฟาง: พี่ป๊อบ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ฟาง ฟาง ฟางลูก 
 
 
 
ฟาง: ค่ะแม่ ! 
 
 
 
 
แม่ฟาง: จะมานอนกับแม่กี่วันล้ะลูก 
 
 
 
 
ฟาง: อ่อ ฟางฟางเองก็ไม่รู้อ่ะค่ะ 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ทะเลาะกับพี่เค้า เหรอ 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่นิค่ะ 
 
 
 
 
แม่ฟาง: มีอะไรบอกแม่ได้มั้ย 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ หนูแค่คิดถึงแม่นะค่ะ 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: จะเขื่อดีมั้ยนะ เอาเถอะลูก ยังไงถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไร ก็บอกแม่นะ 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณหนูค่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณฟาง ไปนอนบ้านแม่เค้านะค่ะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อ่อครับ (รู้สึกตกใจเล็กน้อย) 
 
 
 
 
 
 
 
                 ตลอดระยะเวลาที่ฟางไปอยู่บ้านแม่ราว 2 อาทิตย์ ต่างคนต่างอยู่ ป๊อบปี้ก็ใช้ชีวิตของป๊อบปี้ ส่วนฟางก็ใช้ชีวิตของฟาง โดยไม่มีใครติดต่อหากันและเลย  แม้ภายนอกป๊อบปี้จะดูเหมือนปกติ แต่ลึกๆเค้ากลับรู้สึกแปลกๆที่ ไม่เห็นหน้าฟาง 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่ไม่อยู่ ไปทำอะไรน้องรึเปล่า ทำไมน้องถึงต้องไปนอนที่อื่น
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เค้าไม่ได้ไปนอนที่อื่นเค้าไปนอนบ้านของเค้า
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แกเนี้ยนะ ไปรับน้องกลับมาเดี๋ยวนี้ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมไม่ไป ทำไมผมต้องไปด้วย 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: นี่เป็นคำสั่ง 
 
 
 
 
ป๊อบ: งั้นผมขอขัดคำสั่ง ขอตัวนะครับ