ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

   

 

 

 

 

ป๊อบ: เมื่อไหร่จะเลิกร้องห้ะ

 

 

 

 

 

ฟาง:.........

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอจะร้องทำไม!

 

 

 

 

ฟาง: อึก แล้วทำแบบนี้กับฟางทำไม

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอจะห่วงตัวไว้ให้มันรึไง

 

 

 

ฟาง: ในเมื่อพี่ป๊อบก็ไม่ได้รักฟาง ก็ไม่น่าจะทำแบบนี้นิ

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่ ฉันไม่ได้รักเธอ แต่เธอรักฉัน ไม่ใช่เหรอ ฉันว่าเธอน่าจะมีความสุขนะกับสิ่งที่ฉันให้เธอนะ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ค่ะ ฟางคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความรัก 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เฮ้ออ ฉันเบื่อเธอจริงๆเลย จะอะไรกันนักห้ะ !! โธ่เว้ย 

 

 

 

              

 

 

                ป๊อบปี้ลุกขึ้นไปแต่งตัวและออกจากห้องทันที เมื่อป๊อบปี้ออกจากห้อง ฟางก็ร้องไห้ออกมาทันที 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก อึก ร้องไปมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกฟาง เลิกร้องได้แล้วอึก อึก ร้องไปเค้าก็ไม่มีวันรักเธอหรอกฟาง อึก 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

     

           ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

 

 

 

 

ป้าจิตร: คุณฟางค่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ป้าจิตร มีอะไรเหรอค่ะ 

 

 

 

 

 

ป้าจิตร: ลงไปกินข้าวเถอะค่ะ 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่ค่อยหิวอ้ะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ป้าจิตร เค้าไม่กิน ก็ไม่ต้องไปตามเค้าหรอกครับ เสียเวลา  (เสียงตะโกนจากด้านล่าง) 

 

 

 

 

 

 

ป้าจิตร: คุณฟางอย่าไปฟังเลยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หนูไม่หิวจริงๆค่ะ หนูอยากพักผ่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

ป้าจิตร: คุณฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: นะค่ะ หนูขอร้อง 

 

 

 

 

 

 

 

ป้าจิตร: ถ้าคุณฟางหิวก็บอกป้านะค่ะ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ขอบคุณนะค่ะ  

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ป้าจิตรครับ ไม่ต้องไปสนใจเค้าหรอกครับ 

 

 

 

 

 

ป้าจิตร: คุณหนู