ขอโทษที่มันรักเธอ...

 
 
   
 
 
 
 
ป๊อบ: เมื่อไหร่จะเลิกร้องห้ะ
 
 
 
 
 
ฟาง:.........
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอจะร้องทำไม!
 
 
 
 
ฟาง: อึก แล้วทำแบบนี้กับฟางทำไม
 
 
 
 
ป๊อบ: เธอจะห่วงตัวไว้ให้มันรึไง
 
 
 
ฟาง: ในเมื่อพี่ป๊อบก็ไม่ได้รักฟาง ก็ไม่น่าจะทำแบบนี้นิ
 
 
 
 
ป๊อบ: ใช่ ฉันไม่ได้รักเธอ แต่เธอรักฉัน ไม่ใช่เหรอ ฉันว่าเธอน่าจะมีความสุขนะกับสิ่งที่ฉันให้เธอนะ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ใช่ค่ะ ฟางคงจะมีความสุขมากกว่านี้ ถ้าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความรัก 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เฮ้ออ ฉันเบื่อเธอจริงๆเลย จะอะไรกันนักห้ะ !! โธ่เว้ย 
 
 
 
              
 
 
                ป๊อบปี้ลุกขึ้นไปแต่งตัวและออกจากห้องทันที เมื่อป๊อบปี้ออกจากห้อง ฟางก็ร้องไห้ออกมาทันที 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อึก อึก ร้องไปมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกฟาง เลิกร้องได้แล้วอึก อึก ร้องไปเค้าก็ไม่มีวันรักเธอหรอกฟาง อึก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     
           ก๊อก ก๊อก ก๊อก 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณฟางค่ะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: ป้าจิตร มีอะไรเหรอค่ะ 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: ลงไปกินข้าวเถอะค่ะ 
 
 
 
 
ฟาง: ฟางไม่ค่อยหิวอ้ะค่ะ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ป้าจิตร เค้าไม่กิน ก็ไม่ต้องไปตามเค้าหรอกครับ เสียเวลา  (เสียงตะโกนจากด้านล่าง) 
 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณฟางอย่าไปฟังเลยนะค่ะ 
 
 
 
 
 
ฟาง: หนูไม่หิวจริงๆค่ะ หนูอยากพักผ่อนนะค่ะ 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณฟาง 
 
 
 
 
ฟาง: นะค่ะ หนูขอร้อง 
 
 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: ถ้าคุณฟางหิวก็บอกป้านะค่ะ
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ขอบคุณนะค่ะ  
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ป้าจิตรครับ ไม่ต้องไปสนใจเค้าหรอกครับ 
 
 
 
 
 
ป้าจิตร: คุณหนู