Don't Starve : อย่าอยู่อย่างอยาก

     "อย่าออกไปเล่นไกลนะลูก" เสียงแม่ของผมกล่าวขึ้น "ครับๆผมไม่ไปไหนไกลอยู่แล้ว"
 ผมรีบตอบทันที และวิ่งออกมาจากตัวบ้าน ผ่านทางเดินทรุดโทรมของเมืองเก่าๆ
ชายคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางแสงสลัวๆของแสงจากตะเกียงยามค่ำคืน เสียงแหบห้าวของเขา
"เธอคงเหงามากล่ะสินะ มากับฉันสิ เธออยากมีเพื่อนใช่ไหมล่ะ ?"
ผมไม่ลังเลที่จะตอบตกลงทันที ผมไม่มีทั้งพี่น้องหรือเพื่อนๆ ผมเหหงามากที่ต้องเล่นคนเดียว
"ใช่ครับ ผมเหงามาก" เขายิ้มที่มุมปากของเขาและพูดขึ้นว่า "ตามมาสิเพื่อนๆรอเธออยู่"
ผมตามเขาไปจนถึงบ้านเก่าๆกลางป่าภายนอกดุทรุดโทรมมากดูเหมือนไม่มีใครทำความสะอาด
"เพื่อนๆของผมอยู่ที่นี่จริงๆหรอครับ" ผมถามเขา ในใจรู้สึกกล้าๆกลัว แต่ผมก็อยากมีเพื่อน
ไม่รอช้ารับวิ่งตามเขาเข้าไปในบ้านหลังนั้นทันที "สับคันโยกนั่นสิ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
ผมเริ่มลังเลฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว "ดึงคันโยกนั่นเดี๋ยวนี้!" เขาตะคอก
ผมจังดงคันโยกนั้นลง หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เงาสีมือสีดำปรากฏต่อหน้าและดึงผมลงสู่เงามืดมิด . . .