Safe Zone บ่าวร่างยักษ์

          ภัตตาคารหรูแห่งนี้เป็นภัตตาคารขึ้นชื่อของมอนทอก ตัวอาคารทำจากไม้ซะส่วนใหญ่ภายในร้านตกแต่งสไตล์ร่วมสมัยทำให้ได้บรรยากาศเก่าๆ แบบมอนทอก แน่นอนว่าเมนูส่วนมากเป็นอาหารทะเล ลีย์ไลมีเงื่อนไขว่าเขาจะต้องมานั่งคุยกับโทมัสตัวต่อตัวโดยต่างคนต้องไม่มีคนคุ้มกัน ลีย์ไลอ้างเหตุผลว่าการเจรจาธุรกิจจะตรึงเครียดเกินไปหากยังระแวงกันเช่นนี้ โทมัสตอบตกลงอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักและแน่นอนว่าเขาไม่ได้ไว้ใจคนเจ้าเล่ห์อย่างลีย์ไล โทมัสมีข้อแม้ว่าเขาจะเป็นคนกำหนดเวลาและสถานที่นัดหมายเอง โทมัสจองที่นั่งติดหน้าต่างและใกล้ประตูทางเข้าออกมาที่สุด อย่างน้อยก็เพื่อให้คริสได้สังเกตการณ์จากข้างนอกนั่นได้ หากมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นประตูก็ใกล้พอที่โทมัสจะหนีออกไปหรือใกล้พอที่คริสจะเข้ามาช่วย

          "สวัสดีครับ" คนนั่งรออยู่ก่อนแล้วลุกขึ้นยืนทักทายผู้มาเยือน แม้โทมัสจะเป็นใหญ่เป็นโตมีธุรกิจมากมาย แต่เมื่อพบกับคนที่มีอายุมากกว่าเขาก็ไม่ลืมเรื่องมารยาท

          "สวัสดีโทมัส" ลีย์ไลกล่าวสวัสดีพร้อมกับลงนั่งบนเก้าอี้

          "ข้อเสนอของผมคุณตัดสินใจแล้วใช่ไหม" โทมัสไม่รีรอที่จะเข้าเรื่อง เขาถามอีกฝ่ายไปทันที

          "ผมกลับไปคิดดูแล้ว ข้อเสนอของคุณมันค่อนข้างโอเค" ลีย์ไลทำท่าครุ่นคิดซักพักนึง "แต่ผมมีคำถามอยากจะถามคุณซักนิดนึง ก่อนเราจะตกลงกัน” มุมปากของลีย์ไลยกขึ้นช้าๆ "ธุรกิจของคุณแทบจะครอบครองมอนทอกอยู่แล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก เสนอเงินให้ผมหลายสิบหลักเพื่อให้ผมปิดกิจการ แล้วไปทำธุรกิจที่อื่น มันไม่ดูแปลกๆ ไปหน่อยหรอ แสดงว่าเมื่อผมออกไปกำไรของคุณจะมหาศาลขนาดไหน ไม่มีทางที่นักธุรกิจอย่างคุณจะไม่ประเมินผลได้ผลเสีย ผมว่าคุณต้องได้ประโยชน์จากเรื่องนี้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง"

          "ผมไม่คิดอย่างนั่นหรอกครับ ที่ผมเสนอเงินให้คุณเพราะผมเห็นว่าธุรกิจของคุณที่มีไม่ถึง 5% ของเครือข่ายที่ผมมีอยู่ ธุรกิจของผมครอบคลุมปัจจัยสี่เกือบทั้งหมด ผมก็ไม่เห็นว่าคุณจะได้กำไรอะไรจากธุรกิจอันน้อยนิดนั่นเลย ผมเห็นใจคุณนะ ด้วยความที่เราเป็นนักธุรกิจเหมือนกัน ผมแค่อยากให้คุณรับเงินทุนเล็กๆ น้อยๆ ของผมแล้วไปทำธุรกิจที่อื่น"

          "แล้วคุณจะได้อะไรล่ะ?" ลีย์ไลถามอย่างใจเย็น แต่ใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจกับคำเหน็บแหนมนั้นอย่างชัดเจน

          "ก็แค่... ก็แค่ผมจะได้ครองย่านนี้อย่างเต็มตัว ไร้คู่แข่งไม่ต้องกังวลเรื่อง ลอบกัด" ใบหน้านิ่งเฉยกับคำพูดที่ทำเอาคนตรงข้ามที่ก่อนหน้านี้ดูเป็นผู้ชายใจดีอบอุ่นกลับบึ้งตึง

          “คุณก็รู้นี้นี่ว่าที่นี่มีค่ามากมายมหาศาล” ลีย์ไลพูดกัดฟันพยายามระงับความโกรธ ที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องสิ่งมีค่าที่ซ่อนอยู่ในเมืองนี้เลย

          “ที่นี่ไม่ได้มีค่ากับผม แต่มันมีค่าแค่กับตระกูลของผม และมันก็ไม่ได้มากมายมหาศาลขนาดนั้นหรอก แค่...ผมสบายไปทั้งชาติเท่านั้นเอง” ขณะนั้นมีลูกค้าจำนวนไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นคนท้องถิ่นหรือนักท่องเที่ยว โทมัสเหลือบมองไปรอบๆ ร้านเพื่อสำรวจคนของลีย์ไล ในตอนแรกเขาแทบไม่ได้สังเกตเห็นคนเหล่านั้นเลย แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มีชายฉกรรจ์กว่าสิบคนเตรียมพร้อมสำหรับโจมตี เขาจำสายตาแบบนี้ได้สายตาที่เหมือนกับบัตเลอร์ สายตาของนักฆ่า

          "งั้นชาตินี้ของแกก็สิ้นสุดเท่านี้แหละ ไปหาพ่อแม่แกในนรกซะ!" ลีย์ไลชักปืนออกมาจากใต้โต๊ะเล็งมาที่อกด้านซ้ายของโทมัส วินาทีนั้นรวดเร็วมาก ชั่วเดียวกันโทมัสผลักโต๊ะไปกระแทกกับแขนของลีย์ไล ทำให้กระบอกปีนเอียงขึ้นไปทางซ้ายแฉลบหัวใจเขาเพียงนิดเดียว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้โทมัสพ้นวิถีกระสุน

          ปัง!